The Dark King – Chapter 114 นักล่าโลหิต [อ่านฟรี 01-06-2019]
The Dark King – Chapter 114 นักล่าโลหิต
“แค่คนเดียวอย่างนั้นหรอ?” ทุกๆคนต่างสับสน
เกลพยักหน้าช้าๆ “เขาคนนั้นน่าจะใช้ผงซอมบี้เพื่อปกปิดกลิ่นของตัวเอง เมื่อสองวันก่อนฉันได้กลิ่นของซอมบี้ตามหลังเรามาในตอนแรกฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก แต่ในตอนนี้ชัดเจนแล้วว่าเขากำลังตามหลังพวกเรามาอยู่ ยิ่งไปกว่านั้นในตอนที่ฝนตกลงมาอย่างหนัก เขาก็หยุดเดินทางด้วยเช่นกัน ถ้าเป็นซอมบี้จริงๆละก็การที่ฝนตกลงมาคงไม่มีผลอะไรทำให้มันหยุดอยู่กับที่ นั่นหมายความว่าคนๆนั้นกำลังกังวลถึงการชะล้างกลิ่นจากตัวทำให้ถูกบังคับให้อยู่กับที่ไปโดยปริยาย”
ลินดากล่าว “ฟังจากที่เธอพูดแล้ว ฉันคิดว่าเขาคนนั้นใช้วิธีการที่อ่อนแอมากๆในการติดตามพวกเรา เขาคิดหรอว่าเพียงผงซอมบี้แค่อย่างเดียวจะสามารถสะกดรอยตามเราได้ ถ้าเขาเดินตามเรามาเป็นทางตรงเลยละก็ วิธีในการสะกดรอยพวกเราจะต้องเป็นการดมกลิ่นอย่งแน่นอน เขารู้วิธีซ่อนตัวเองโดยใช้ผงซอมบี้ แต่กลับไม่รู้ว่าการที่สะกดรอยคนอื่นอาจะทำให้ตัวตนถูกเปิดเผยได้ง่ายเช่นกัน เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกลอยู่กับพวกเรา”
หญิงสาวผิวแทนกล่าวออกมา “ถ้าเขาไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับทีมของเรา นั่นหมายความว่าเขาเป็นคนจากสมาคมอื่นอย่างนั้นสินะ?”
สีหน้าของลินดาเย็นชาในขณะที่กำลังพูดออกมา “อาจจะเป็นมือใหม่ที่พลัดหลงเข้ามาในเขตแดนของเรา อย่างไรก็ตามเราไม่มีเหตุผลเพียงพอในการไปฆ่าเขา”
“แทนที่จะฆ่า การจับเขาส่งให้กับทางสมาคมคงเป็นเรื่องที่ดีกว่า เราอาจได้รับรางวัลติดไม้ติดมือกลับมาบ้าง” เกลกล่าว
ลินดาลุกขึ้นและพูด “ไปตรวจสอบดูให้เห็นกับตา แล้วค่อยคิดว่าจะปล่อยไปหรือจะฆ่าดี”
“แล้วกิ้งก่าโบราณนั่นล่ะ...”
“นิคและรีด พวกนายสองคนรออยู่ที่นี่ ถ้าสัตว์ร้ายมันโผล่ออกมา รีบแจ้งพวกเราด้วยสัญญาณควัน”
ลินดาให้คำแนะนำกับทั้งสองและจากไปพร้อมเกลและหญิงสาวผิวแทน พวกเขาเดินไปยังทิศทางที่เกลชี้ไป
.
.
ณ ถนนเปล่าเปลี่ยวแห่งหนึ่ง
หลังจากฝนตกลงมาอย่างหนัก ถนนที่พังทลายต่างถูกปกคลุมไปด้วยโคลนและหลุมต่างๆ ต้นมอสและเถาวัลย์ต่างโตขึ้นจากความชุ่มชื้น
ฟู่เทียนกำลองมองดูท้องฟ้า ก้อนเมฆสีดำกำลังเข้าปกคลุมบริเวณที่เขาพักอยู่ เป็นการบ่งบอกว่าในไม่นานนี้ฝนจะต้องเทลงมาอย่างแน่นอน
เขาหยิบลูกธนูออกจากกระบอกและเริ่มเช็ดทำความสะอาดพวกมัน
หลังจากนั้น เขานำอาหารแห้งออกมาและเริ่มกินอย่างช้าๆ เพื่อที่จะได้ฟื้นฟูร่างกาย ต้นฤดูฝนแบบนี้ไม่เหมาะสำหรับการล่าเท่าไหร่นัก เนื่องจากอากาศที่ยังหนาว พวกมอนสเตอร์ขนาดใหญ่ต่างเก็บตัวอยู่ในรังและนอนหลับ มีแค่เพียงพวกที่กระหายเลือดมากที่สุดเท่านั้นที่ยังคงออกมาซุ่มหาเหยื่อข้างนอก
หลังจากกินเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาเทเลือดของซอมบี้ลงไปในถ้วย เขาเจอถ้วยอยู่จำนวนหนึ่งในบ้านบริเวณนั้น เวลาที่ผ่านไปและรังสีที่กระจายอยู่รอบๆ ต่างทำลายสิ่งต่างๆที่ถูกสร้างขึ้นโดยมนุษย์ อย่างไรก็ตามก็ยังคงมีสิ่งของบางอย่างที่ยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์ ถ้วยด้านหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือดของซอมบี้ เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆมีหนอนและแมลงเดินไปมารอบๆเพื่อกินเลือดพวกนั้น
ฟู่เทียนป้ายลูกธนูของเขาด้วยเลือดเหล่านั้นและรอให้มันแห้ง
ในไม่นานนักเลือดทั้งหมดต่างถูกใช้ไปจนหมดสิ้น เขาเก็บลูกธนูลงไปในกระบอก
“พวกเขากำลังมา” ฟู่เทียนมองไปยังก้อนเมฆบนท้องฟ้า เสียงฟ้าร้องเบาๆเหมือนจะดังก้องออกมาจากหัวใจของเขา ดวงตาของเขาจ้องมองไปยังท้องถนน
ร่างสามร่างปรากฏออกมาอย่างรวดเร็ว ไม่มีกลิ่นอายใดๆรั่วไหลออกมาราวกับว่าทั้งสามเป็นเพียงก้อนหิน
ฟู่เทียนหยิบคันธนูและลูกธนูออกมาพร้อมง้างเชือกและหมอบตัวลงบนพื้น เขาหันธนูไปยังร่างของหญิงสาว และเล็งเป้าไปยังหัวของเธอพร้อมกับรอให้กับร่างเหล่านั้นเดินเข้ามาในระยะ
“300 เมตรนับจากจุดนี้...” เกลพูดออกมาเบาๆและรวดเร็ว “9 นาฬิกานับจากข้างหน้า เขาน่าจะรู้ตัวแล้วตอนที่ร่างของพวกเราปรากฏตัว ในตอนนี้ตัวเขาไม่ได้ขยับเขยื้อนเลย ฉันคิดว่ามันอาจเป็นการซุ่มโจมตี”
“รีบๆฆ่ามันซะ!” ลินดาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“มันเป็นกับดัก” เกลพูด “เขาน่าจะเป็นหน่วยสอดแนมหรือนักธนู พวกเราได้เดินเข้ามายังระยะยิงของเขาแล้ว ถ้าเขาเป็นนักธนูจริงๆนี่เป็นโอกาสดีในการโจมตีพวกเรา เพราะฉะนั้นต้องระวังตัวให้มาก แต่ถ้าเขาเป็นหน่วยสอดแนมกับดักต่างๆคงถูกวางเอาไว้หมดแล้ว”
หญิงสาวผิวแทนมองไปรอบๆ “น่าจะไม่มีกับดักในพื้นบริเวณนี้ ถ้ามีจริงๆอาจจะถูกวางอยู่ในที่สูงมากกว่า” เธอเป็นหน่วยสอดแนมที่ได้เรียนรู้เรื่องการสอดแนมและการวางกับดักมาอย่างดี โดยเฉพาะเรื่องการทำกับดัก ดังนั้นเธอจึงกล่าวออกมาด้วยความมั่นใจสูงสุด
นอกเสียจากว่าอีกฝ่ายจะเป็นหน่วยสอดแนมระดับกลางและมีทักษะมากกว่าเธอ แต่นั่นเป็นไปไม่ได้เพราะว่าเขาปล่อยให้ตัวตนถูกเปิดเผย
“ฉันจะเดินเข้าไปตรงๆ พวกเธอทั้งสองคนอ้อมไปทางซ้ายและขวาของกำแพง” ลินดาตัดสินใจอย่างรวดเร็ว เธอรู้ดีว่าจะเป็นการเสียเวลาให้กับอีกฝ่ายถ้ายังมัวแต่ยืดยาดกันอยู่ เธอต้องการที่จะพุ่งเข้าหาตัวเป้าหมายโดยที่ทำให้อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว
“รับทราบ!” ทั้งสองคนตอบกลับอย่างรวดเร็วและกระจายตัวออกจากกัน
ลินดาหยิบดาบออกมาด้วยมือข้างเดียวและจ้องมองไปยังอาคารแห่งหนึ่ง ด้วยแรงอันมหาศาลเธอพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงสุด เธอถือดาบไว้บริเวณหน้าอกเตรียมพร้อมรับมือกับลูกธนูที่อาจจะพุ่งเข้ามาจากข้างหน้า
การเผชิญหน้าโดยตรง!
นี่เป็นสไตล์การต่อสู้ที่เธอถนัด แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงแต่ความดุดันในการต่อสู้ยังเหนือกว่าผู้ชายส่วนใหญ่เสียอีก
เธอรู้ดีกว่าสิ่งที่ทำอยู่นี้จะเป็นการพุ่งเข้าหาศัตรูโดยตรง ดังนั้นเธอจึงรีบๆคำนวณระยะทางในใจ
250 เมตร, 200 เมตร ,180 เมตร...
เมื่อเธอเข้าใกล้ระยะ 120 เมตรก็ยังไม่พบการเคลื่อนไหวใดๆจากตึกสูงนั่น มีความกังวลเกิดขึ้นมาภายในจิตใจ “หรือเขาจะซุ่มอยู่บนหลังคา? เขาไม่รู้เลยหรอว่าพวกเรากำลังตอบโต้กลับ?”
นอกจากความสงสัยเหล่านี้แล้ว มีความไม่สบายใจเกิดขึ้นตามมาอีก เธออยู่ในระยะ 100 เมตรของจุดสูงสุดอาคารแล้ว ดังนั้นลูกธนูควรจะถูกยิงออกมา ระยะทางเข้าใกล้เหลือเพียง 60 เมตร
หรืออีกฝ่ายจะไม่ใช่นักธนู?
ในตอนนี้เธอรู้สึกงุนงงมีความวิตกกังวลเกิดขึ้นภายในใจ แต่ในที่สุดเธอก็มาถึงด้านล่างของตัวอาคาร แม้จะมีความลังเลเล็กน้อยแต่นิ้วของเธอก็เกาะติดกับกำแพงพร้อมที่จะผลักตัวเองขึ้นไปข้างบน ผนังที่สึกกร่อนนี่ไม่แข็งแรงพอที่จะรับน้ำหนักของเธอได้ นั่นเป็นเหตุผลที่เธอจะต้องรีบปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็ว
ในตอนที่เธอกำลังปีนขึ้นไปถึงบริเวณชั้น 3 เธอรู้สึกเย็นวาบขึ้นมาข้างหลัง
หัวใจของเธอในตอนนี้ตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม พร้อมกันนั้นเธอได้หันตัวกลับ
ฟึบ!
ลูกธนูพุ่งเข้าใส่ร่างของเธอในขณะที่กำลังจะม้วนตัวกลับ ฟึบ! ลูกธนูพุ่งเข้าใส่แก้มของเธอและทะลุเข้าไปในปาก ความเจ็บปวดแล่นเข้าสู่สมองทำให้เธอกรีดร้องออกมาเสียงดัง
แจกให้อ่านฟรี !! ตอนที่ 121-150
ที่เพจ https://www.facebook.com/thedarkkingnovel/
อย่าลืมทักข้อความมาด้วยนะครับ