31 ไม่ใช่พระเจ้า

31 ไม่ใช่พระเจ้า

สมุนไพรยาตัวแรกๆนั้นเป็นสมุนไพรธรรมดา แต่ยกเว้นสองตัวสุดท้าย ชานจิงและกุยหยวน หวังเย้าไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย เขาได้หาข้อมูลในอินเตอร์เนตและพบว่า ป่ายจู ในสมุนไพรจีน มีความหมายว่า ชานจิง

“ชานจิงคือป่ายจูเหรอ?” หวังเย้าถามระบบเพื่อความแน่ใจ

‘ไม่ใช่!’

“ไม่ใช่? พวกมันไม่เหมือนสมุนไพรธรรมดาพวกนั้นเหรอ?”

เมื่อคิดได้ หวังเย้าจึงเอารายการสมุนไพรเวทมนต์ออกมาจากช่องเก็บของเพื่ออ่าน ใช่เลย เขาหามันเจอในหนังสือเล่มนี้

“ชานจิงคือแก่นแท้ของภูเขาและมันยังมีรสกลมกล่อม ช่วยให้ร่างกายแข็งแรงขึ้น”

“กุยหยวน : จิตวิญญานของโลกและแก้นแท้ของกาลเวลาถูกดูดซึบโดยมัน  มันจึงสามารถเพิ่มความแข็งแรงของกระดูกและร่างกาย”

หวังเย้าไม่มีทั้งชานจิงและกุยหยวน ก็หมายความว่าเขาจะไม่สามารถทำซุปเป่ยหยวนได้

“ระบบ ฉันจะเอาชานจิงกับกุยหยวนมาได้ยังไงเหรอ?”

‘ผ่านการแลกเปลี่ยน’

“แล้วฉันจะต้องแลกยังไง?”

‘ด้วยคะแนนโบนัส’

“ฉันจะแลกมันได้ที่ไหน?”

‘ในร้านขายยา’

หวังเย้าเปิดหน้าต่างระบบขึ้นมาและตรวจดูแต่ละปุ่มบนหน้าจอ เขาพบว่ามีหลายปุ่มที่เป็นสีเทาและไม่สามารถอ่านได้เพราะเลเวลของเขายังไม่พอ ร้านขายยาก็เป็นหนึ่งในนั้น

“เลเวลของฉันไม่พอเหรอเนี้ย?”

กริ้งงง! โทรศัพท์ของหวังเย้าดังขึ้นในตอนที่เขากำลังจ้องหน้าต่างระบบอยู่

“แม่ มีอะไรเหรอครับ?”

“น้าของลูกอาการดีขึ้นมากแล้ว เมื่อคืนเธอก็นอนหลับสนิทดี เธอเลยโทรมาชื่นชมลูกใหญ่เลย”

“ดีแล้วที่มันได้ผล!” หวังเย้าพูด ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมระบบถึงบอกเขาว่าภารกิจสำเร็จแล้ว

หวังเย้ายุ่งมากหลังจากที่วางสายแล้ว เขาได้เริ่มขยายแปลงที่ทำค้างเอาไว้เมื่อวาน เขาใช้เวลาสามวันในการขยายแปลงจนเสร็จ การทำงานอย่างหนักในสามวันมานี้ ทำให้หวังเย้ารู้สึกล้า

โทรศัพท์ของหวังเย้าดังอีกครั้งในตอนใกล้มืด เขาหยิบมันขึ้นมาและเห็นว่าหน้าจอแสดงเบอร์น้าของเขา

“สวัสดีครับ คุณน้า”

“เย้า ยุ่งอยู่รึเปล่า?”

“ไม่ครับ น้าได้พักผ่อนดีไหมครับ?”

“น้ากลับมาเป็นปกติแล้ว น้าต้องขอบคุณเธอมากๆนะ!” จางซิวเหมยพูดด้วยความยินดี

เธอกินอิ่มและนอนหลับสนิทดีในช่วงสามวันที่ผ่านมานี้ และร่างกายของเธอในตอนนี้ก็เต็มไปด้วยพลังงาน โรคร้ายที่น่ารังเกียจที่รบกวนเธอมานานได้หายไปแล้ว เธออารมณ์มากเมื่อโรคร้ายได้หายไป

“น้าอยากจะถามเธอหน่อย เธอยังมียาเหลืออยู่อีกไหม?” จางซิวหยิงถาม

“มีครับ น้าต้องการเอาไปจะทำอะไรเหรอครับ?” หวังเย้างุนงง

“มีคนคนหนึ่งที่ต้องการยานั้น และเธอก็เป็นโรคเดียวกันกับน้าจ๊ะ”

“ห๊ะ?” หวังเย้าไม่รู้จะตอบว่ายังไง แต่อยู่ๆก็มีคำใบ้จากระบบดังขึ้น

‘ภารกิจ : ของที่ดีมีราคาของมันอยู่ ยาสมุนไพรหนึ่งตัวสามารถรักษาโรคและยืดอายุไข คือสิ่งล้ำค่า มันไม่สามารถมอบให้คนอื่นได้อย่างง่ายดาย เพราะคุณคือแพทย์ปรุงยา ไม่ใช่พระเจ้า ไม่รวมสมุนไพรและสูตรยาที่ระบบไม่ได้ให้’

ภารกิจคืออะไร?

หวังเย้ารู้สึกสับสน แต่เขาก็พอจะเข้าใจใจความสำคัญของข้อความอยู่บ้าง มันได้บอกว่าไม่ควรมอบยาออกไปอย่างง่ายดาย และควรจ่ายเงินสำหรับยา

“ระบบ อันเฉินซานราคาเท่าไหร่?”

‘ทองคำ 1 กิโล!’

อะไรนะ?! หวังเย้าตกตะลึงหลังจากที่ได้ยิน เขาคิดว่าเขาฟังผิดไป แต่เขาก็ได้รับการยืนยันเมื่อเปิดดูหน้าต่างระบบ

“ทองคำ 1 กิโล เท่ากับเงินสดเท่าไหร่?”

‘260,000 หยวน’

“ยาสมุนไพรอย่างเดียวราคา 260,000หยวน? นายกำลังล้อฉันเล่นอยู่รึเปล่า?” หวังเย้าถามระบบ

มันต้องผิดพลาดที่ไหนสักที่แน่! หวังเย้าคิด

“แน่ใจนะ?” เขาถามระบบ

‘ใช่!’

“เย้า เธอยังอยู่รึเปล่า?” เธอได้ยินคำพูดและอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเงินหลายแสนหยวนผ่านทางโทรศัพท์

“รอเดี๋ยวนะครับคุณน้า ผมมีเรื่องต้องทำ เดี๋ยวผมโทรกลับครับ” หวังเย้าวางสาย

เขาต้องทำใจให้สงบ คำตอบของระบบยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของเขา

“มันจะเป็นไปได้ยังไง? มันจะเป็นไปได้ยังไง!”

ยาที่ขายในราคาสูงขนาดนี้ ใครจะซื้อกัน?

“ระบบ ฉันสามารถมอบให้คนป่วยโดยไม่คิดเงินได้ไหม?”

‘สามวัน ยา1อย่าง’ เป็นคำใบ้ธรรมดา

สรุปคือฉันสามารถทำได้ แต่มันถูกจำกัด ในสามวันฉันสามารถมอบยาได้แค่ 1 อย่าง

หลังจากนั่งบนเก้าอี้พับและเงียบอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง หวังเย้าได้หยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาน้าของเขา

“คุณน้าครับ คนป่วยคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทของคุณน้ารึเปล่าครับ?”

“ไม่ใช่จ๊ะ น้าเจอเธอตอนที่ไปเมืองเต๋า เธอกับน้าเราเป็นโรคเดียวกันและน้าเพิ่งจะพบกับเธอเมื่อวานซืน อาการของเธอดูจะหนักกว่าของน้ามาก” จางซิวเหมยพูด

คนคนนั้นไม่ใช่เพื่อนสนิท แต่เป็นแค่เพื่อนที่เธอเจอตอนไปโรงพยาบาลเท่านั้น จางซิวเหมยเคยทรมานกับโรคนี้มาก่อน และเธอก็หวังว่าเธอจะสามารถช่วยอีกคนที่เป็นโรคเดียวกันให้หายได้

“ครอบครัวเธอเป็นยังไงครับ?” หวังเย้าถาม

“พวกเขาดูมีฐานะดี สามีของเธอเป็นนักธุระกิจและเขามีรถราคาแพง ถามทำไมเหรอ?” จางซิวเหมยสงสัย

“ยามันมีราคาแพงมากน่ะครับ!” หวังเย้าพูดหลังจากที่เงียบไป

“ราคาเเพง? เท่าไหร่เหรอ?”

“260,000 หยวนต่อยาหนึ่งโดสครับ!” หวังเย้าพูด

“อะไรนะ? เท่าไหร่นะ?!” จางซิวเหมยตกตะลึง เธอคิดว่าเธอฟังผิดไป

“เย้า เธอจะต้องล้อน้าเล่นอยู่ใช่ไหม?”

“เปล่า ผมหมายความอย่างนั้นจริงๆครับ สมุนไพรหายากมาก ผมต้องไปข้อร้องอาจารย์ของผมเพื่อมอบให้ผมโดยไม่คิดเงิน เงินก็เป็นปัญหาหนึ่ง อีกปัญหาก็คือ มันขึ้นอยู่กับอาจารย์ว่าเขาจะให้หรือไม่ให้ด้วย” หวังเย้าได้ยกอาจารย์ที่ไม่มีอยู่จริงมาเป็นข้ออ้าง

“หายาก?!” จางซิวเหมยตกใจเมื่อได้ยิน เธอคิดว่ายาที่หลานของเธอให้มาเป็นเพียงยาธรรมดาทั่วไปเท่านั้น เธอไม่คิดว่ามันจะแพงขนาดนี้

“น้าลองคุยกับเธอดู แล้วผมก็จะไปคุยกับอาจารย์ของผมด้วย”

“ตกลง น้าจะถามเธอดู”

เมื่อคุยผ่านโทรศัพท์เสร็จ หวังเย้าได้เดินไปนั่งตรงหน้ากระท่อม มองขึ้นไปบนท้องฟ้าโดยมีซานเซียนยืนอยู่ข้างๆ เขารู้สึกสบายและผ่อนคลายเมื่อสูดอากาศเย็นที่พัดผ่านมาบนเขา

หวังเย้าเคยชินกับการใช้ชีวิตแบบนี้แล้ว

เมื่อท้องฟ้าเริ่มมืด หวังเย้าเก็บของและล็อกประตู แล้วเขาจึงลงจากเขาเพื่อกลับบ้าน หลังมื้อเย็นเขาได้รับโทรศัพท์จากน้าของเขา คนที่พวกเขาพูดถึงก่อนหน้านี้ต้องการที่จะพบหน้าหวังเย้า

‘มันเป็นข้อห้ามที่จะติดต่อกับคนที่ต้องการยา’

ระบบพูดขึ้นมาในตอนที่เขากำลังจะตอบตกลง

“ขอโทษด้วยครับคุณน้า ถ้าหากเธอต้องการความช่วยเหลือ เธอจะต้องมาที่นี่เอง”

“ห๊ะ? เธอมาที่นี่ไม่ได้เหรอ? สามีของเธอสามารถพาพวกเราทุกคนไปพบอาจารย์ของเธอได้ด้วยรถของเขา”

“อาจารย์ของผมจะไม่พบคนนอกครับ เธอต้องมาที่นี่ถ้าเธอต้องการยา ไม่อย่างนั้นเราก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้ พูดตามตรงนะครับคุณน้า ผมไม่ค่อยอยากถูกรบกวนเท่าไหร่”

‘ภารกิจ : ได้รับการจดจำจากคนไข้หนึ่งคนภายในสิบวัน’

‘รางวัลจะถูกสุ่ม และบทลงโทษคือถูกยึดหม้ออเนกประสงค์สำหรับสมุนไพร’

ระบบพูดขึ้นมาในตอนนั้น

เชี่ย นายไม่จำเป็นต้องเที่ยงตรงขนาดนั้นก็ได้นะ! หวังเย้าสบถ