ตอนที่ 859 นิทานสอนใจ(อ่านฟรี)
หลังรับรู้ว่าแก่นคริสตัลในตัวมอนสเตอร์สามารถเติมพลังชีวิตได้อย่างรวดเร็ว ถานหลางและคนอื่นก็ยิ่งกระตือรือร้นมากขึ้น
เช้าวันต่อมา พวกเขาออกเมืองและเริ่มล่ามอนสเตอร์แม้มันจะเพิ่ง7โมงเช้า
จากนั้นหลิน ฮวงก็กลับห้องพักหลังกินอาหารเช้า เขานำศพมอนสเตอร์ระดับกึ่งเซียนออกมา แงะแก่นคริสตัลออกมาด้วยมีด
แก่นคริสตัลในร่างมอนสเตอร์เป็นที่รู้จักกันในชื่อน้ำยาวิเศษ
แก่นคริสตัลในมือหลิน ฮวงมีขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือและมันก็มีสีสัน
เขาสามารถสัมผัสพลังงานประเภทต่างๆในแก่นคริลตัลได้เมื่อถือมันไว้ในมือ แค่พลังชีวิตอย่างเดียวก็มีประมาณ50%แล้ว
ขณะที่เขาคิดลองดู เจ้าแดงก็กระซิบจากแขนเสื้อเขา“แก่นคริสตัลดูน่าอร่อย”
“ว่าไงนะ?”หลิน ฮวงตกตะลึงและมีสีหน้าแปลกๆ
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาสกัดแก่นคริสตัล เจ้าแดงสามารถเห็นทุกอย่างได้ผ่านแขนเสื้อ มันไม่เคยกล่าวว่ามันรู้สึกอยากกินแก่นคริสตัลมาก่อน นี่คือครั้งแรกที่เจ้าแดงดูเหมือนจะอยากกินแก่นคริสตัล
“มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับแก่นคริสตัลอันนี้งั้นหรอ?”หลิน ฮวงถาม
“ข้าไม่รู้ ข้ารู้สึกว่ามันมีกลิ่นหอมหวานและมีกลิ่นเหมือนลูกอมแสนอร่อย”จากนั้นเจ้าแดงก็เลื้อยออกจากแขนเสื้อหลิน ฮวง พันรอบแก่นคริสตัล
“กลิ่นของลูกอม?”หลิน ฮวงสูดดมมันและขมวดคิ้ว เขาไม่อาจได้กลิ่นอะไรทั้งนั้น
“ช่างเถอะ ฉันยกให้”ในเมื่อหลิน ฮวงไม่อาจหาเหตุผลได้ เขาก็ไม่คิดถามเพิ่มและโยนมันให้เจ้าแดง
เจ้าแดงใช้หนวดพันรอบแก่นคริสตัลทันทีและยัดลงปากมัน
หลังจากนั้นไม่นาน มันก็หลับตาราวกับกำลังเพลิดเพลิน
‘มันดีขนาดนั้นเลย?’หลิน ฮวงคิดกับตัวเอง
หลังใช้เวลาไม่นาน เจ้าแดงก็ค่อยๆลืมตาขึ้น หันสายตาไปมองศพมอนสเตอร์ที่ถูกสกัดแก่นคริสตัลออกมา“ข้าเดาว่าข้ารู้แล้ว”
“บอกมาสิ”หลิน ฮวงอยากรู้ยิ่งขึ้น
“หลังกินแก่นคริสตัล ข้าก็ได้สืบทอดความทรงจำมันมา ข้าแม้กระทั่งได้รับความสามารถสองอย่างจากมัน”เจ้าแดงแบ่งปันสิ่งที่ได้รับหลังกินแก่นคริสตัล“หากข้าเดาไม่ผิด มีเพียงแก่นคริสตัลที่เข้ากันได้กับข้าถึงทำให้เกิดความอยากแบบแปลกๆ”
“สำหรับสาเหตุที่ข้ารู้สึกอยากแปลกๆ ข้าเดาว่ายีนข้าคงรับรู้ว่าอะไรเป็นประโยชน์ต่อข้า ก็เหมือนกับสิ่งมีชีวิตส่วนใหญ่ที่เกิดมาพร้อมสัมผัสถึงอันตราย แต่ความแข็งแกร่งของจิตสัมผัสก็ต่างกัน”
“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าคิดว่าแก่นคริสตัลไม่เพียงแต่จะได้ผลกับข้า มันควรได้ผลกับไป่และตัวอื่นเช่นกัน อย่างไรก็ตาม ข้าคิดว่าแก่นคริสตัลที่เราต้องการย่อมต่างกัน
“แกไม่รู้สึกอะไรเลยเมื่อเห็นศพมอนสเตอร์?”หลิน ฮวงถามอีกครั้ง
“ไม่ ข้ารู้สึกหลังแก่นคริสตัลถูกสกัดออกมา บางที ศพมอนสเตอร์อาจทำหน้าที่เป็นตัวกันกระแสพลัง”เจ้าแดงส่ายหัว
“เอาละ เข้าใจแล้ว”หลิน ฮวงพยักหน้า
หลังอัญเชิญไคลี่ หลิน ฮซงก็นำเจ้าแดงไปในโลกของไคลี่
เขามองหาที่โล่งและนำศพมอนสเตอร์ทั้งหมดที่เขารวบรวมออกมา
ศพมอนสเตอร์กองกันเหมือนภูเขาและมีกว่าหมื่นตัว
อย่างไรก็ตาม มีเพียงร้อยตัวที่อยู่ในระดับกึ่งเซียน ตัวอื่นล้วนเป็นระดับการเปลี่ยนแปลง
จากนั้นหลิน ฮวงก็อัญเชิญไป่ แลนเซล็อต จอมสังหาร อัศวินแห่งความตาย และอัศวินอมตะออกมา พวกมันล้วนเป็นมอนสเตอร์ที่ถืออาวุธในมือ
“ฉันมีงานให้พวกแก ผ่าซากศพมอนสเตอร์ทั้งหมดและสกัดแก่นคริสตัลพวกมันออกมา”หลิน ฮวงตัดสินใจแสดงความขี้เกียจและเรียกมอนสเตอร์เอามาทำงานแทน“หลังแยกแก่นคริสตัลจนหมด ฉันจะต้องแยกพวกมันออกมา พวกแกไม่มีสิทธิ์กินก่อน พยายามเก็บศพไว้ในสภาพสมบูรณ์และอย่ากินพวกมันก่อน ฉันจะต้องแลกเปลี่ยนพวกมันเป็นแก่นคริสตัลชีวิต”
พวกมันตื่นเต้นเมื่อถูกเรียกออกมา แต่หลังพบว่าทำไมถึงเรียกตัว สีหน้าพวกมันก็ดูขมขื่น
“มันเหมาะจะใช้สำนวนมนุษย์ที่ว่า’ขี่ช้างจับตั้กแตนไหม?’”ไป่หันหัวไปถามเจ้าแดง
“ใช่”เจ้าแดงตอบอย่างจริงจัง
“ทุก100ศพที่ถูกผ่าจะได้รับอาหารขยะหนึ่งวันเป็นรางวัล”หลิน ฮวงยื่นข้อเสนอ
ดวงตาของแลนเซล็อตสว่างขึ้นทันที“ข้าใช้ผู้ช่วยได้ไหม?”
“ได้ แกมีสิทธิ์”หลิน ฮวงเอียงหัว
โดยไม่ลังเล แลนเซล็อตเรียกทาสดาบของมันออกมาและเริ่มผ่าศพ
ตัวอื่นเองก็เริ่มลงมือเช่นกัน
ไคลี่เหลือบมองทาสดาบของแลนเซล็อต จากนั้นเธอก็ผิวปากและกองทัพเนฟิลิกก็ยกขบวนกันมา
“ผ่าศพมอนสเตอร์ทุกตัวและพยายามอย่าสร้างความเสียหาย”หลังชี้ศพมอนสเตอร์ กองทัพเนฟิลิกก็เริ่มผ่าศพ
ไคลี่ยืนอยู่ข้างๆหลิน ฮวง หันหัวมามองเขา“มีศพมอนสเตอร์ไม่ค่อยมากเท่าไร ข้าต้องไปล่ามอนสเตอร์หรือไม่?”
“ไม่ ยังไม่ต้องทำ”หลิน ฮวงส่ายหัว เมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังของไคลี่ เขาก็อธิบาย“มีบางสิ่งแปลกๆเกี่ยวกับโลกนี้ มาพูดถึงการอัปเกรดเธอหลังออกจากที่แห่งนี้ดีกว่า”
ไคลี่พยักหน้าและไม่พูดอะไร
หลังออกโลกของไคลี่พร้อมเจ้าแดง หลิน ฮวงก็ตรงไปหอสมุดและเริ่มหาข้อมูลเกี่ยวกับน้ำยาวิเศษจากมอนสเตอร์
หลังอ่านอยู่ตลอดบ่าย หลิน ฮวงก็ยังไม่อาจหาคำอธิบายที่ถูกต้องเกี่ยวกับน้ำยาวิเศษที่สามารถส่งผลให้เกิดการสืบทอดความทรงจำ แต่ทว่า ก็มีบทความบางอันที่พูดถึงว่ามนุษย์ได้กลายเป็นมอนสเตอร์หลังกินน้ำยาวิเศษของมอนสเตอร์
หนึ่งในบทความน่าจดจำอย่างมาก
ตัวละครหลักของเรื่องราวคือคนที่ชื่อโม่ เฟย เขาทรงพลังมากและได้ฆ่ามอนสเตอร์มานับไม่ถ้วน วันหนึ่ง โม่เฟยมาถึงเมืองขนาดเล็ก คนของเมืองเป็นมิตรต่อเขามาก แต่ทว่า ทุกคนในเมืองกลับเปลี่ยนเป็นมอนสเตอร์ในชั่วข้ามคืน
ด้วยความพยายามอย่างมาก โม่เฟยใช้เวลาเกือบทั้งคืนเพื่อเข่นฆ่ามอนสเตอร์ เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้น เขาก็นั่งบนบันไดสีเขียวของโรงแรมพร้อมกระบี่ จากนั้นก็ตระหนักว่ามอนสเตอร์ทุกตัวที่เขาฆ่าเมื่อคืนก่อนนั้นเป็นมนุษย์จริงๆ เขาเพิ่งรู้ตัวหลังเขาพบมอนสเตอร์ตัวหนึ่งที่เรียกว่าอินคิวบัส มอนสเตอร์ตัวนั้นหลอกเขา ทำให้เขากำจัดมนุษย์ทั้งหมดในเมือง
ด้วยความรู้สึกผิดและชิงชัง โม่เฟยจึงเริ่มออกล่าอินคิวบัส เขาใช้เวลาหลายสิบปีเพื่อล่ามันและความเกลียดชังเขาก็ยิ่งเพิ่มขึ้น ท้ายที่สุด เขาก็พบวิธีเข้าสู่โลกแห่งฝันและสามารถหาตัวอินคิวบัสเจอ
หลังการต่อสู้แสนดุเดือด เขาได้สังหารอินคิวบัส เนื่องด้วยความเกลียดชังอย่างรุนแรง เขาฉีกอินคิวบัสเป็นชิ้นๆและกลืนน้ำยาวิเศษของมัน จากนั้นเขาก็กลายเป็นอินคิวบัสที่แข็งแกร่งขึ้นด้วยอารมณ์ด้านลบ
“มันเป็นเหมือนนิทานสอนใจ?”หลิน ฮวงอธิบายว่าเขารู้สึกยังไงหลังอ่านเรื่องราวนี้