ภาค 2 ตอนที่ 22 ต้าเจิ้งหน้าเขียว
ตอนที่ 22 ต้าเจิ้งหน้าเขียว
ถ้าพูดถึงพื้นฐานของโกโก้ ถือว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่ดีซึ่งเกิดจากสิ่งแวดล้อม ครอบครัวที่ให้การอบรมอย่างดี มีคุณสมบัติพิเศษอย่างหนึ่งของหญิงสาวส่วนใหญ่ก็คือไม่แตะแอลกอฮอล์ ผลที่ไม่แตะแอลกอฮอล์ก็จะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างอัศจรรย์ที่ไม่อาจคาดเดาได้หลังจากตัดใจดื่มแอลกอฮอล์เข้าไป
โลกนี้ล้วนอนิจจัง อะไรๆ ก็เป็นไปได้
ซูเสี่ยวเจ๋อมองดูเหตุการณ์ตอนนี้ที่โกโก้กอดแขนอ้อนกู่จี๋ ก็รู้ซึ้งถึงความน่ากลัวของประโยคนี้
เขาลุกขึ้นเดินไปที่ห้องน้ำอย่างสุขุม
ด้านนี้ โกโก้ที่กินเหล้าไปสองแก้วกำลังกอดแขนของกู่จี๋ไม่ปล่อย "กู่จี๋ คุณมีหูสองหูแน่ะ"
มุมปากของกู่จี๋กระตุกโดยไม่ตั้งใจ "ฉันมีหูสองข้างตั้งแต่แรก"
"ฉันหมายถึงข้างซ้ายคุณมีหูสองหูแน่ะ"
...สมองของกู่จี๋มีคำว่า ‘สุขุม’ แวบขึ้นมาตลอดเวลา ตอนที่เธอสนใจหมอนิติเวชหญิงที่บ้าระห่ำคนนี้ คงคิดไม่ถึงว่าจะมีเหตุการณ์ในวันนี้
"กู่จี๋! คุณรู้ไหมว่าทำไมช็อคโก้จุ๊บรสพุดดิ้งอร่อยเป็นพิเศษ" ในที่สุดโกโก้ก็ยืดตัวตรง แต่มือสองข้างก็ยังคล้องอยู่ที่แขนของกู่จี๋
"เพราะอะไร"
"เพราะมันเป็นรสพุดดิ้งนะสิ!" โกโก้พูดด้วยสีหน้าจริงจัง
——————————————
"โกโก้ คุณดื่มเหล้าไม่เป็นเหรอ" ใบหน้าของกู่จี๋มีรอยยิ้งอ่อนโยนค่อยๆ ผุดขึ้นมา
"ใครบอก! ฉันเคยกิน"
"เคยกินเหล้าอะไร" กู่จี๋ปล่อยให้เธอกอดแขนตัวเองโยกเยกไปเรื่อย
"เหล้าดีงู ใช้เหล้าขาวดองด้วยนะ!"
"ว้า เก่งจังเลย หลังจากนั้นล่ะ" กู่จี๋ยังยิ้มต่ออย่างมีเลศนัย
"หลังจากนั้น ไม่มีหลังจากนั้นแล้ว"
"ไม่มีหลังจากนั้นเหรอ"
"หลังจากนั้น ก็ตื่น สว่างแล้วสิ" โกโก้หัวเราะเอิ๊กอ๊าก แก้มแดงเหมือนเด็กน้อย
กู่จี๋จ้องมองโกโก้ที่ยิ้มแหยๆ อยู่ครู่หนึ่ง สมองแล่นขึ้นมา "โกโก้ คุณคิดว่าเจิงเจี้ยนหมิงสมควรตายมั้ย"
"เหอะๆ...ฮูๆๆ เจี้ยนหมิง ใครกัน"
"เจิงเจี้ยนหมิง ศพที่ถูกควักหัวใจไง"
"โอ้ ศพเหรอ ฉันชอบศพ..." โกโก้เอาหัวหนุนกับแขนของกู่จี๋แล้วไถไป พักหนึ่งก็ก้มลงนับจำนวนก้างของปลาตัวหนึ่งบนโต๊ะ
"...แล้วหัวใจล่ะ คุณชอบหัวใจไหม"
"ฉัน ชอบ ชั่งน้ำหนักหัวใจ! อย่างหนัก อย่างเบา เส้นเลือด จำนวนมาก...เอ่อ"
"ถ้าคุณจะเก็บสะสมหัวใจ จะเอาไปไว้ที่ไหนเหรอ"
"หัว...เอ่อ ใจ ก็ไว้ในฟอร์มาลินนะสิ...แล้วก็ใส่พริกไทย เกลือ ใส่ในหม้อไฟต้มๆ..."
กู่จี๋หันมามองคนที่อยู่ตรงหน้า เหมือนจะกำลังแยกแยะว่าสิ่งที่เธอพูดจริงหรือไม่ "แล้วคุณเก็บฟอร์มาลินไว้ที่ไหน"
"ฟอร์..." โกโก้ทิ้งก้างปลาที่เล่นอยู่ในมือ กอดคอของกู่จี๋ "ฉันบอกคุณ คุณอย่าไปบอกคนอื่นนะ...ฟอร์มาลิน มีประโยชน์เยอะมาก ดองหัวคน ดองหัวไชเท้า ดองหัวใจ..."
กู่จี๋หรี่ตาลง มีความจริงกี่เปอร์เซ็นต์กันแน่
"โกโก้!!"
กู่จี๋กับโกโก้หันไปมอง ต้าเจิ้งยืนเหมือนรูปปั้นแกะสลักอยู่หลังเก้าอี้
กู่จี๋เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่าสีหน้าของต้าเจิ้งดูไม่ได้เลย...อืม ที่แท้มีหน้าเขียวอย่างว่าจริงๆ
ต้าเจิ้งแกะโกโก้ออกจากตัวกู่จี๋อย่างแรง เมื่อได้กลิ่นเหล้าจากตัวเธอ หน้าเขียวกลับผ่อนคลายลงอย่างเหลือเชื่อ มือหนึ่งของเขากอดโกโก้ที่ยืนแทบไม่อยู่ พลางทำเหมือนทักทายกับกู่จี๋อย่างสงบ "กู่จี๋ โกโก้ดื่มเหล้าไม่เป็น ผมจะส่งเธอกลับไป พวกคุณกินข้าวกันต่อเถอะ"
กู่จี๋อึ้งอยู่ตรงนั้น ต้าเจิ้งที่เดินออกไปแล้ว จู่ๆ ก็หันกลับมาพูดกับเธอว่า "จริงสิ ขอบคุณนะครับ"
"อ๊ะ"
"ขอบคุณที่เล่นเป็นเพื่อนสัตว์เลี้ยงผม" พูดจบก็อุ้มโกโก้ขึ้นมา กัดฟันยิ้มอย่างมีแผนร้ายเดินออกไป
พอกู่จี๋รู้ตัวอีกทีก็พบว่ากระเป๋าของซูเสี่ยวเจ๋อตามเจ้าของมันไป ‘เข้าห้องน้ำ’ ด้วยซะแล้ว ยิ้มอย่างจนปัญญา คนที่เรียนนิติเวชนั้นฉลาดเป็นกรดทุกคนเลยเหรอ เหอะๆ
เงยหน้าอีกทีก็พบกับสายตาประหลาดที่ส่งมาจากโต๊ะรอบตัว แย่...ไม่ระวังตัวอาจถูกคนเข้าใจว่าเป็นพวกหญิงรักหญิงเข้าให้
กู่จี๋รีบจ่ายเงินเผ่นออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่ไหวแล้ว คงเป็นเพราะโสดมานาน ต้องรีบหาแฟนสักคน
——————————————
แสงจากนอกหน้าต่างสาดเข้ามาในห้อง โกโก้ลืมตาก็เห็นฝ้าเพดานของห้องตัวเอง แต่ข้างหูกลับได้ยินเสียงหายใจที่ไม่ใช่ของตัวเอง เธอตกใจตื่นขึ้นมาอย่างฉับพลัน หันไปมองก็เห็นต้าเจิ้งนอนอยู่ข้างตัว กำลังมองด้วยสีหน้าเฉยเมย
"นายๆ..." เสียงติดอ่างของโกโก้หยุดชะงัก รีบเหลือบตามองตัวเอง
โอ้ ค่อยยังชั่ว ยังใส่เสื้อผ้าอยู่
ถึงแม้ว่ามีไฟโทสะพุ่งขึ้นมาต่อจากนั้น แต่เมื่อเห็นสายตาแหลมคมจนจะฉีกคนให้ขาดของต้าเจิ้ง ทำให้เธอเสียงอ่อนลงไปทันที
"นาย...ทำไมถึงอยู่..."
"สวินเข่อหรัน เธอทำไมไม่คิดดูหน่อยว่าเมื่อคืนเธอทำอะไรไปบ้าง"
"ฉันเหรอ ฉัน...ฉัน...ทำอะไรไปเหรอ" โกโก้ยังมีสภาพงุนงงอยู่
ต้าเจิ้งผุดรอยยิ้มที่มีเลศนัยขึ้นมา "คุณหมอสวิน เธอต้องรับผิดชอบเขานะ"
โกโก้อ้าปากตะลึงไว้ตรงนั้น คำพูดหวานเลี่ยนอย่างนี้ออกจากปากของต้าเจิ้ง อีกทั้งยังอยู่ในสถานการณ์ลุ่มลึกเช่นนี้ ทำให้โกโก้ที่ปกติเจ้าเล่ห์เพทุบายก็ตะลึงงันไปชั่วพริบตา
ต้าเจิ้งมองสาวน้อยที่หน้าแดงก่ำ แข็งทื่อจนไม่รู้พูดอะไรต่อดี ไฟโทสะที่สะกดกลั้นไว้ก็ลุกโชนขึ้นมาอีก เขากัดฟันแล้วพุ่งตัวไปทับโกโก้ไว้ที่ใต้ร่าง
"สวินเข่อหรัน ดื่มเหล้าไม่เป็นก็อย่าแตะเหล้า คราวหน้าถ้าให้ผมเจออีกว่าเธอทำขายหน้า หึๆ..." ต้าเจิ้งมองเธอจากที่สูง "ผมรับรองว่าตอนที่เธอตื่นขึ้นมาจะพบว่าเสื้อผ้าไม่ได้อยู่บนตัว"
...เงียบกริบ แล้วโกโก้ก็รู้สึกตัวขึ้นมา ถีบต้าเจิ้งที่ไม่ทันระวังตัวลงไปอย่างแรง "อันธพาล"
หัวหน้าอันธพาลทำเสียงในลำคอเป็นการขู่ แล้วก็ลุกขึ้นมาปัดฝุ่นบนเสื้อผ้าออก เดินไปซื้ออาหารเช้า
สามารถติดตามอ่านตอนต่อไปได้ที่ Figtionlog
