บทที่ 36 แม้แต่หายใจก็ทำไม่เป็น?

บทที่ 36 แม้แต่หายใจก็ทำไม่เป็น?

 

“ผมจูบแล้วคุณร้องไห้ ถ้าเป็นฟู่อวี้ล่ะ”

 

น้ำตาของเธอไม่ได้ทำให้ซ่งฉู่อี๋รู้สึกสงสารเลย กลับทำให้เดือดดาลยิ่งกว่าเดิม

 

เขาไม่เข้าใจ ทำไมผู้หญิงข้างกายเขาจะต้องมีความเกี่ยวข้องกับฟู่อวี้คนแล้วคนเล่า กว่านอิงสวมเขาให้เขา ตอนนี้ฉางฉิงก็ด้วย

 

ซ่งฉู่อี๋จูบเธออย่างดุเดือดอีกครั้ง ฉางฉิงค่อยๆ หมดเรี่ยวแรงที่จะต้านทาน ตอนนี้เธอเหมือนกับถูกคลื่นลูกใหญ่โหมซัดสาด เวียนหัวตาลายไปหมด

 

แล้วเธอก็ได้แต่ลิ้มรสจูบของเขาทีละน้อยๆ

 

ว่าแต่นี่คือการจูบสไตล์ฝรั่งเศสที่เลื่องลืออย่างนั้นน่ะเหรอ

 

เธอนึกขึ้นได้รางๆ ว่าสมัยอยู่ที่หอพักหร่วนยั่งเคยบอกว่าการจูบสไตล์ฝรั่งเศสก็คือการที่ริมฝีปากกับลิ้นกวัดเกี่ยวกัน ซึ่งรสชาตินั้นทำให้คนเราหัวใจเต้นเร็วขึ้นได้

 

ใช่ ตอนนี้หัวใจเธอเต้นเร็วขึ้นแล้วจริงๆ เต้นเร็วจนแทบจะปะทุออกมานอกอกด้วยซ้ำ

 

จนกระทั่งช่วงหลังฉางฉิงหายใจแทบไม่ทัน

 

ซ่งฉู่อี๋จึงจำต้องปล่อยเธอ ใบหน้าเรียวเล็กของเธอแดงเป็นลูกตำลึง ดวงตาเปียกรื้นและมีหยาดน้ำตาเกาะที่ขนตา ริมฝีปากที่บวมเล็กน้อยดูสวยสดงดงามเหมือนลูกสตรอว์เบอร์รี

 

เขาหรี่ตาจ้องมองเธอ เมื่อกี้เหมือนได้ลิ้มรสชาติสตรอเบอรี่จริงๆ เลยไม่ใช่เหรอ ทั้งหอมละมุนและหวานฉ่ำ

 

เขาเหลือบดูนาฬิกาที่ผนังห้อง ดูเหมือนว่าจะผ่านไปแค่นาทีกว่าๆ เอง

 

แล้วซ่งฉู่อี๋ก็มองดูท่าทางหายใจหอบถี่ของเธออีกครั้ง เขาอดพูดไม่ได้ว่า “แม้แต่หายใจก็ทำไม่เป็น?”

 

ฉางฉิงกัดริมฝีปากและทุบอกเขาอย่างแรง “นี่มันจูบแรกของฉัน คนเลว”

 

ซ่งฉู่อี๋ตะลึงงัน เขาโดนเธอทุบอยู่หลายทีทีเดียว ฉางฉิงยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจ ตัวเองถูกบังคับจูบไม่พอ ยังถูกเขาหัวเราะเยาะว่าหายใจไม่เป็นอีก แล้วน้ำตาก็ ‘ค่อยๆ’ เอ่อออกมา ตอนนี้ลิปสติกเธอถูกเขาจูบจนเลือนหายไปแล้ว เครื่องสำอางบนใบหน้าก็ร้องไห้จนหลุดไปแล้วเหมือนกัน

 

หญิงสาวทุกคนต่างก็สวยงามอ่อนหวาน

 

พอซ่งฉู่อี๋ใจเย็นลง เขาก็หยิบผ้าเช็ดหน้าให้เธอเช็ดน้ำตาทันที

 

“ใครเขาอยากได้ผ้าเช็ดหน้าสกปรกๆ ของคุณกันล่ะ” ฉางฉิงแย่งผ้าเช็ดหน้ามาแล้วเขวี้ยงลงบนพื้นด้วยความโมโห

 

พวกผู้หญิงก็เป็นแบบนี้แหละ คุณยิ่งปลอบ เธอก็ยิ่งโมโหหนักขึ้น

 

“เรื่องนี้จะตำหนิผมคงไม่ได้มั้ง” ซ่งฉู่อี๋ปลอบคนไม่ค่อยเป็น เขารู้สึกปวดหัว “การที่มีผู้ชายคนอื่นมาช่วยลงทุนเรื่องการงานให้ผู้หญิงของตัวเอง มันเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของผมชัดๆ”

 

“ใครเป็นผู้หญิงของคุณกัน” ฉางฉิงโต้กลับพลางเบ้ปาก

 

“ในทะเบียนบ้านผมมีชื่อคุณอยู่ในช่องข้อความช่องนั้น นั่นก็แสดงว่าคุณเป็นผู้หญิงของผม” ซ่งฉู่อี๋หรี่ตาและก้มหัวลงต่ำ “หรือว่าต้องให้ผมจัดการกับคุณ ถึงจะเรียกได้ว่าเป็นผู้หญิงของผมกัน”

 

ฉางฉิงกัดริมฝีปาก ใบหน้าทั้งแดงทั้งโมโห “คุณพูดไม่เป็นคำพูด ก่อนที่จะจดทะเบียนสมรสเราก็ตกลงกันชัดเจนแล้วว่าห้ามจุ๊บฉันน่ะ”

 

“ใช่ไง ผมไม่ได้จุ๊บคุณ เมื่อกี้ผมจูบคุณต่างหาก” กลิ่นอายของซ่งฉู่อี๋ห้อมล้อมตัวเธอ

 

ฉางฉิงตะลึงงัน “จูบกับจุ๊บมันแตกต่างกันตรงไหน คุณมันพูดจาเล่นลิ้นจริงๆ”

 

“จุ๊บก็คือแค่แตะเบาๆ แต่จูบสามารถสัมผัสกันได้นานๆ” ซ่งฉู่อี๋เลิกคิ้ว

 

ฉางฉิงโมโหปุดๆ “พูดจาเหลวไหลบ้าบอ แล้วตอนแรกฉันบอกว่าคุณห้ามแตะต้องตัวฉัน แต่เมื่อกี้คุณแตะต้องตัวฉันตลอดเลย”

 

“ผมไม่ได้แตะต้องตัวคุณนะ ผมกอดคุณต่างหาก แตะต้องกับกอดมันไม่เหมือนกัน” จู่ๆ ซ่งฉู่อี๋ก็อยากเห็นเธอโกรธโมโห ดูน่ารักมาก

 

ฉางฉิงกัดฟันกรอดๆ ปกติเขาก็ดูวางมาดขรึมดี เธอไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ว่าเขาจะเจ้าเล่ห์ถึงขนาดนี้ “พูดจาเหลวไหลไร้สาระ คนโกหก คนหลอกลวง”

 

ซ่งฉู่อี๋ตัดสินใจไม่เถียงกับเธอแล้ว “เอาล่ะๆ เมื่อกี้ผมแค่สั่งสอนคุณนิดหน่อย ถ้ายังมีคราวหน้าอีก จะไม่สั่งสอนเพียงแค่นี้แน่ แล้วก็ละครเรื่องนั้นน่ะ ผมไม่ให้คุณร่วมแสดง”

 

“คุณไม่ให้ฉันแสดง ฉันก็จะยิ่งต้องแสดงให้ได้” ฉางฉิงกระทืบเท้าปึงปัง พอพูดจบแล้วก็หมุนตัวเดินไป

 

แต่ยังไม่ทันจะเดินออกไป จู่ๆ เธอก็ถูกโอบกอดเอวจากทางด้านหลัง แล้วสองขาเธอก็ถอยกรูดไปสองสามก้าวอย่างควบคุมไม่ได้ แผงอกอันบึกบึนกำยำของชายหนุ่มที่อาบกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อโรคโอบล้อมเธอเอาไว้

 

ซ่งฉู่อี๋ก้มหน้าเข้าไปใกล้ติ่งหูเธอ ลมหายใจร้อนผ่าวรินรดที่ข้างหูเธอ คำพูดแต่ละคำล้วนทำให้เธอรู้สึกจั๊กจี้ในหัวใจ “ฉางฉิง คุณอย่ามายั่วโมโหผม ไม่งั้นผมคงไม่มีทางบอกคุณได้ว่าในหนึ่งชั่วโมงนี้คุณจะออกจากห้องนี้ไปได้หรือเปล่า”

 

“คุณ...คุณคิดจะทำอะไร” ฉางฉิงมองเห็นความน่ากลัวที่ซ่อนแฝงอยู่ในแววตาเขา

 

“คุณคิดว่าไงล่ะ” ซ่งฉู่อี๋คลึงติ่งหูที่นุ่มนิ่มของเธอ

 

...................................................