27 ต้องอับอายขายหน้า

27 ต้องอับอายขายหน้า

ก่อนหน้านี้ กั๋วซือหรงต้องการจะจ่ายเงินให้หวังเย้าครึ่งล้านสำหรับการช่วยเหลือน้องชายของเธอ ตอนนี้หวังเจ๋อเซี่ยวก็ต้องการจะมอบเงินให้เขาอีกครึ่งล้านหยวนอีก

ดูเหมือนวันนี้จะเป็นวันที่ดีของเขา หวังเย้าคิด

“ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอก!” หวังเจ๋อเซี่ยวรู้สึกไม่สบายใจกับการที่หวังเย้าปฏิเสธที่จะรับเงิน

“นายทำได้สิ! เก็บเงินไว้ซะ!” หวังเย้าพูดด้วยความหนักแน่น

เงินครึ่งล้านสำหรับหวังเย้ามันไม่ใช่เงินจำนวนน้อยเลย เมื่อก่อนเขาคงจะมันดึงดูดได้อย่างแน่นอน แต่ในตอนนี้เขามีระบบเวทมนต์และทุกสิ่งทุกอย่างสามารถเป็นไปได้เพราะมัน เงินไม่ได้ดูน่าดึงดูดใจสำหรับเขาอีกต่อไป ยิ่งไปกว่านั้น เขาและหวังเจ๋อเซี่ยวก็อยู่หมู่บ้านเดียวกัน พวกเขาโตมาด้วยกันและยังเป็นญาติห่างๆกันอีกด้วย เขาไม่ต้องการให้เกิดปัญหาในความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหวังเจ๋อเซี่ยวเพราะเรื่องเงิน

หวังเจ๋อเซี่ยวยังคงพยายามโน้มน้าวใจเขาให้รับเงินก้อนนี้ไป สุดท้ายหวังเย้าก็แสดงท่าทางว่าไม่ยินยอมจนหวังเจ๋อเซี่ยวต้องหยุด แต่หวังเจ๋อเซี่ยวก็ได้บอกเขาว่า เงินครึ่งล้านนี้จะถือว่าเป็นเงินกู้ เมื่อไหร่ก็ตามที่หวังเย้าต้องการเงิน หวังเจ๋อเซี่ยวจะคืนเงินครึ่งล้านนี้ให้กับหวังเย้าทันที

หลังจากมื้อกลางวัน หวังเย้าได้เข้าไปในเมืองอีกครั้งเพื่อซื้อสมุนไพรสำหรับทำอันเฉินซาน

“เฮ้ เจ้าหนุ่ม ครั้งนี้นายต้องการให้ฉันช่วยอะไรเหรอ?” หลังจากที่เขามาที่นี่หลายครั้ง พนักงานขายในร้านสมุนไพรก็เริ่มที่จะจดจำหวังเย้าได้

“เหมือนเดิม ผมต้องการซื้อสมุนไพร รายการอยู่นี่ครับ” หวังเย้ายื่นรายการสมุนไพรให้กับพนักงาน ครั้งนี้เขาไม่ได้ซื้อมากเท่าเดิม พนักงานจึงจัดเตรียมสมุนไพรให้เขาได้อย่างรวดเร็ว

“นายจะต้มยาสมุนไพรอีกแล้วเหรอ?” พนักงานขายถาม

“ใช่” หวังเย้าตอบ

“นายทำงานอะไรเหรอ? นายเป็นหมอยาจีนเหรอ?” มันเป็นครั้งแรกที่พนักงานขายถามหวังเย้าเกี่ยวกับอาชีพของเขา

“ผมเป็นแพทย์ปรุงยาครับ” หวังเย้าตอบอย่างเป็นธรรมชาติเกี่ยวอาชีพของเขา

“ปรุงยา? นายหมายถึงคนที่จ่ายยาและศึกษาเกี่ยวกับยาเหรอ? ฉันได้ยินมาว่ามันเป็นเรื่องยากมากที่จะได้รับใบรับรองการปรุงยามา” พนักงานขายพูดด้วยรอยยิ้ม

“ไม่ใช้เภสัชกรครับ” หวังเย้าหัวเราะ

“แล้วมันเป็นแบบไหนล่ะ?” พนักงานขายถามด้วยความสงสัย

“ปลูกสมุนไพร ปรุงยา และรักษาโรคครับ” หวังเย้าพูด

“อะไรนะ?” พนักงานขายประหลาดใจ “นั้นมันเยี่ยมไปเลย!”

“ผม...” หวังเย้ากำลังจะพูดว่า “ผมไม่ได้เก่งขนาดนั้น” แต่เขาก็ต้องหยุดเมื่อได้ยินเสียงของระบบ

‘ในฐานะแพทย์ปรุงยา ห้ามดูแคลนตัวเอง!’

หวังเย้ารู้ทันทีว่าระบบหมายความว่ายังไง

“ใช่ครับ” เขาทำเป็นเออออเห็นด้วยกับพนักงานขาย

“นายรู้วิธีรักษาโรคด้วยใช่ไหม?!” พนักงานร้านประหลาดใจ

“ฮาฮา ใช่!” หวังเย้าจำเป็นต้องกัดฟันและปล่อยให้มันดำเนินต่อไป

“แล้วนายมีใบรับรองการแพทย์แล้วใช่ไหม?” พนักงานร้านถาม

“คือว่า ยังไม่มีครับ” หวังเย้าพูด

“อะไรนะ!”

พนักงานร้านมองออก และบอกได้ว่าหวังเย้ารู้สึกอับอาย เขาจึงหยุดถามคำถาม

โชคดีที่เขาไม่ได้ถามอะไรต่ออีก มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยในการเป็นแพทย์ปรุงยา ฉันจะต้องเข้มแข็งเข้าไว้ เขาบอกกับตัวเอง เขาอายเกินกว่าที่จะพูดต่อไป เขาจึงได้รีบออกจากร้านสมุนไพรไป

เขาไม่อยู่ในเหลียนชานต่ออีก เขาตรงไปที่เนินเขาหนานชานทันทีที่เขามาถึงหมู่บ้าน และเริ่มจัดเรียงสุมนไพรที่เขาซื้อมาไว้ในกระท่อม

เขายังเหลือภารกิจอีกอย่างหนึ่งที่ต้องทำ สมุนไพรสำหรับทำอันเฉินซานได้เตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว เหลืออยู่แค่สมุนไพรดอกแสงจันทร์ที่กำลังเติบโตอยู่ เขาจึงเลือกที่จะจัดเตรียมสมุนไพรตัวอื่นในระหว่างที่รอให้สมุนไพรดอกแสงจันทร์โตพอที่นำมาปรุงยาได้

สิ่งเดียวคือสมุนไพรดอกแสงจันทร์มีลักษณะเฉพาะบางอย่าง พวกมันจะเติบโตและพัฒนาขึ้นภายใต้แสงจันทร์เท่านั้น แสงจันทร์คือปุ๋ยที่ดีที่สุดสำหรับพวกมัน เพราะอย่างนั้นน้ำแร่โบราณจึงใช้ไม่ค่อยได้ผลมากเท่าไหร่

หรือฉันควาจะลองเอามาสักสองใบดี? หวังเย้าคิดขณะที่เขายืนอยู่หน้ากระท่อม เขากำลังมองไปที่สมุนไพรดอกแสงจันทร์สิบต้นในแปลงสมุนไพร ต้นของมันมีใบสีเขียวคล้ายกับหยก ใบของมันยาวประมาณสิบเซนติเมตรและกว้างสองถึงสามเซนติเมตร

เอาล่ะ ฉันควรจะรออีกสักสองวัน มาลองใช้หม้ออเนกประสงค์ดูก่อน หวังเย้าคิด

หวังเย้าเตรียมสมุนไพรบางตัวที่เหลือจากการปรุงยาห้าชนิดในครั้งก่อน สมุนไพรที่เหลืออยู่เหมาะที่จะนำมาทดลองเป็นอย่างมาก จากประสบการณ์ในการต้มยาทั้งห้าชนิดของเขา หวังเย้าได้เรียนรู้ขั้นตอนและความรอบคอบในการต้มยาจากในหนังสือ ดังนั้นในการต้มยาครั้งนี้ของเขาจึงราบรื่นกว่าเดิม เขาชั่งน้ำหนักและจัดเรียงสมุนไพรเป็นอันดับแรก แล้วล้างพวกมันในน้ำ และสุดท้ายก็เริ่มต้มสมุนไพรทั้งหมด

หม้ออเนกประสงค์นั้นมีขนาดพอๆกับกาต้มน้ำ เขาวางหม้อไว้บนเตาที่ก่อด้วยอิฐ ภายในหม้อนั้นมีน้ำแร่โบราณที่ใสอะอาดอยู่ และด้านใต้ของหม้อก็เป็นฟืนที่หวังเย้าเก็บมาจากบนเนินเขา หวังเย้านำสมุนไพรใส่ลงไปในหม้อตามอัตราส่วนในตอนที่ไฟกำลังลุกไหม้อยู่ที่ก้นหม้อ

หวังเย้าระมัดระวังในการควบคุมไฟ สังเกตุและควบคุมทุกอย่างให้เป็นไปตามขั้นตอน

นี่คืออะไร?

จากนั้นไม่นาน หวังเย้าก็พบกับปัญหา ทั้งๆที่เขาได้ปรับความแรงของไฟแล้ว แต่ยาที่ต้มอยู่ในหม้อยังคงเดือดอยู่ในระดับเดิม

หวังเย้าจึงทำการทดลองอีกรอบ เขาได้เพิ่มฟืนลงไปเพื่อเร่งไฟ แล้วจึงเอาฟืนออกเพื่อทำให้ไฟอ่อนลง แต่ยาที่ต้มอยู่ในหม้อกลับเดือดเท่าเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

ของที่ได้จากระบบมันยอดไปเลย หวังเย้าคิด

นอกจากการเดือดที่คงที่แล้ว หวังเย้ายังพบว่าเขาใช่เวลาในการต้มยาในครั้งนี้น้อยลง

หลังจากที่ต้มยาเสร็จแล้ว กากสมุนไพรและของเหลวก็แยกออกจากกันอย่างชัดเจน หวังเย้าจึงเทยาและแยกกากออกมา เขาพบว่าไม่มีกากสมุนไพรเหลืออยู่ภายในหม้อเลย เหมือนกับว่าหม้อยังเป็นของใหม่อยู่

“เยี่ยม” หวังเย้ารู้สึกตื่นเต้น เขาเเค่ต้องล้างหม้อเล็กน้อยก่อนใช้ก็พอ

หวังเย้าได้ลองต้มยาแค่อย่างเดียวเพื่อดูผลลัพท์ของหม้อ หวังเย้าใช่ความคิดแล้วหม้อก็หายเข้าไปในช่องเก็บของของระบบ หลังจากเก็บของทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หวังเย้าจึงไปที่แปลงสมุนไพรเพื่อตรวจดูสมุนไพรของเขา

สมุนไพรทุกตัวที่ปลูกไว้เติบโตเป็นอย่างดี โดยเฉพาะสมุนไพรธรรมดาเช่น ซินเจียว และ เก๋ากี้ ด้วยการบำรุงจากน้ำแร่โบราณ สมุนไพรนั้นได้เติบโตขึ้นมาอย่างรวดเร็วเทียบเท่ากับสมุนไพรที่ใช้เวลาถึงครึ่งปีในการเติบโต

เมื่อสมุนไพรโตเต็มที่แล้ว พวกมันจะต้องขายได้ราคาดีแน่นอน! จากการที่เขาเคยขายซิลเวิร์ทมาก่อน ทำให้หวังเย้ารู้ว่าไม่มีทางที่สมุนไพรที่เขาปลูกเอาไว้จะขายได้ราคาต่ำ สมุนไพรของเขาได้รับการบำรุงแก่นแท้ของโลก และเขาก็ไม่เคยใช้ปุ๋ยเคมีเลย ดังนั้นคุณภาพของสมุนไพรนั้นจะต้องยอดเยี่ยม

หวังเย้ากลับบ้านหลังจากวุ่นวายทำงานอยู่ในแปลงสมุนไพรทั้งวัน เขาพบแม่ของเขานั่งเอนหลังใจลอยคิดอะไรบางอย่างอยู่ตรงโซฟา เธอดึงสติกลับมาในตอนที่หวังเย้าเข้ามา

“อ้าว ลูกกลับมาแล้วเหรอ” จางซิวหยิงพูด

“ครับแม่ แม่กำลังคิดอะไรอยู่เหรอ? แม่ถึงไม่ได้ยินตอนผมเข้าบ้าน” หวังเย้าถาม