ภาค 2 ตอนที่ 18 แมวดำที่นั่งเฝ้าอยู่หน้าประตูบ้าน
ตอนที่ 18 แมวดำที่นั่งเฝ้าอยู่หน้าประตูบ้าน
คืนนั้น หลังจากทั้งทีมอิ่มหนำสำราญแล้ว ต้าเจิ้งส่งโกโก้ที่ใต้ตึกอพาร์ตเมนต์เช่นเคย
"ที่จริงฉันนั่งรถไฟฟ้ากลับมาเองได้" โกโก้พูดพึมพำ
"มีรถรับส่งส่วนตัวยังไม่พอใจอีกเหรอ!" ต้าเจิ้งทำหน้าไม่ถูก
"รถส่วนตัวก็ดี แต่ถ้ารถส่วนตัวมีไซเรนด้วย รู้สึกแปลกมาก หมู่นี้ป้าชั้นล่างชอบถามฉันบ่อยๆ ว่า เสี่ยวสวิน ทำไมรถตำรวจถึงมาส่งเธอได้ล่ะ ทำผิดอะไรหรือเปล่า"
ต้าเจิ้งหัวเราะอย่างไม่ไว้หน้า "คราวหน้าถ้าเธอยังไม่เชื่อฟังอีก ฉันก็จะใส่ชุดตำรวจมาส่งเธอที่หน้าบ้านให้ลุงๆ ป้าๆ เขามามุงดูกัน"
โกโก้เบะปาก ไม่ตอบ
"สวินเข่อหรัน เธอด่าฉันในใจอีกแล้วใช่ไหม" ต้าเจิ้งพูดด้วยความหมายข่มขู่ แต่น้ำเสียงเบิกบาน
"นายวอนเอง" โกโก้พึมพำ
"เธอลองพูดอีกสิ หือ" ต้าเจิ้งค่อยๆ หยุดรถใต้ตึกอพาร์ตเมนต์ ดับเครื่องแล้ว ยื่นมือมาทางโกโก้
โกโก้ร้องตะโกนพร้อมกับหลบอุ้งมือมารของต้าเจิ้ง "นายกินเหล้าแล้วขับรถ ฉันจะไปฟ้องศิษย์พี่ซย่าเหอหยวน พรุ่งนี้เช้า เขาจะยึดใบขับขี่นาย!"
"เฮ้ย คิดกบฎหรือไงเธอ ฉันกินไปไม่ถึงครึ่งแก้ว!" พูดพลางหยิกแก้มน้อยๆ ของเธอ
หลังจากต่อสู้หยอกล้อไปพักหนึ่ง ในที่สุดโกโก้ก็ถูกต้าเจิ้งจับตัวได้ ในใจคิดอย่างเคืองๆ ว่า พรุ่งนี้เช้าจะไปสมัครเรียนวิชาการต่อสู้ ฮือๆ
——————————————
มองดูหลังของโกโก้ที่หายไปในปากทางที่มืดสลัว ต้าเจิ้งเปิดหน้าต่างรถพร้อมกับจุดบุหรี่
ควันที่ลอยคลุ้งรอบตัวถูกลมพัดกระจาย ต้าเจิ้งอยู่ในรถไม่ขยับ หลายวันนี้เขามีลางสังหรณ์ไม่ดี จะพูดว่าเป็นสัญชาติญาณอย่างหนึ่งก็ได้ ทำให้เขารู้สึกว่าจะทำโกโก้หายไปเมื่อไหร่ก็ได้ หรืออาจจะไม่เห็นโกโก้อีกเลย ความรู้สึกนี้มาจากไหนเขาก็ไม่รู้ แต่สำหรับตำรวจอาชญากรรมที่ทำงานมาสิบกว่าปี เขาไม่เคยละเลยสัญชาติญาณใดๆ บ่อยครั้งที่ความรู้สึกที่บอกไม่ถูกนั้นจะทำให้พลิกสถานการณ์จากที่เสียเปรียบอยู่ กระทั่งทำให้เขาเฉียดมัจจุราชไปได้
พูดถึงเหตุการณ์ ณ ตอนนี้ ถึงแม้ไม่มีความคืบหน้าในด้านหลักฐาน ส่วนพวกไป๋หลิงยังแอบสืบในชุมชนบริเวณร้านรับซื้อของเก่าแบบทีละนิด เพื่อหาผู้ชายที่มีรอยด่างขาวบนใบหน้า แต่ถ้าการคาดคะเนของกู่จี๋ไม่ผิด การก่อคดีครั้งถัดไปก็จะเกิดในเร็วๆ นี้ หยุดได้หรือไม่ หรือรอศพหญิงไร้หัวศพต่อไปโดยที่ทำอะไรไม่ได้ ยังเป็นสิ่งไม่อาจทราบได้ แต่ไม่ว่าอย่างไร สิ่งเหล่านี้ก็ไม่เกี่ยวกับความปลอดภัยของตัวโกโก้เอง แล้วสาเหตุอะไรที่ทำให้สัญชาติญาณของตนเองบอกว่าโกโก้อาจมีอันตรายล่ะ คงไม่น่าจะมาจากกู่จี๋ที่แสดงความสนิทสนมต่อโกโก้อย่างประหลาดนั้น หรือเป็นหลี่อีจี้ ที่ปรึกษาโบราณคดีที่มีสายตาท้าทาย
ต้าเจิ้งคิดเรื่อยเปื่อยไปพร้อมกับสูบบุหรี่ไปพลาง จู่ๆ เหมือนเห็นอะไรบางอย่างแวบผ่านกระจกหน้ารถไป ไฟถนนสลัว แต่ก็ทำให้เขาตื่นตัวขึ้นมา เขาเพิ่งดับบุหรี่ได้ ก็เห็นร่างสีครีมพุ่งออกมาจากในซอย
โกโก้นั่นเอง!
ต้าเจิ้งลงจากรถโดยไม่ต้องคิด โกโก้กำลังวิ่งข้ามถนน เหมือนกำลังไล่ตามอะไรบางอย่าง
"โกโก้!" เสียงของต้าเจิ้งทำให้เธอหยุด หันกลับมามอง สีหน้าแสดงอาการร้อนรนที่ไม่ค่อยได้เห็น เวลาไม่กี่วินาทีที่เธอลังเลว่าจะตามต่อไปหรือหยุดรอนั้น ต้าเจิ้งก็ไล่มาทัน
"โกโก้ เธอทำอะไรอยู่" ต้าเจิ้งฉุนนิดๆ
"แมว แมวดำตัวนั้น!" โกโก้พูดอย่างกระหืดกระหอบ "มัน มันนั่งอยู่หน้าบ้านฉัน เหมือนจะรอฉันกลับไป พอฉันเดินเข้าไป มันก็วิ่งออกไป แล้วก็หันมา..."
ต้าเจิ้งรู้สึกขนหัวลุก แมวตัวนี้มันเป็นอะไร ปรากฏตัวมาสามสี่ครั้งไม่ว่า ยังจะมาปรากฏตัวหน้าบ้านโกโก้อีก เหมือนกำลังรอเธอกลับมา มันเป็นแมวที่ไหน
"ต้าเจิ้ง มัน มันเหมือนกับอยากให้ฉันตามไป เมื่อสักครู่นี้ก็เดินๆ หยุดๆ มาตลอด ตอนนี้ ยัง...นายดูสิ ยังอยู่นั่น"
ต้าเจิ้งมองตามนิ้วโกโก้ เปลวไฟสีเขียวสองดวงเต้นอยู่ใต้แปลงดอกไม้ที่ยกสูงในระยะไม่ไกล โกโก้เดินต่ออย่างไม่รู้ตัว ต้าเจิ้งคว้าตัวเธอไว้
โกโก้หันมามองเขา สีหน้าร้อนรนอย่างที่ต้าเจิ้งไม่เคยเห็นมาก่อน เธอขัดขืนเล็กน้อย เหมือนกับถูกสะกดจิตให้ไล่ตามแมวดำตัวนั้นไป
"โกโก้...โกโก้...สวินเข่อหรัน!" มือที่เหมือนห่วงเหล็กของต้าเจิ้งจับเธอไว้แน่น
ในที่สุดโกโก้ก็ได้สติคืนมา ค่อยๆ สงบลง
"สวินเข่อหรัน อาชีพของเธอคืออะไร"
โกโก้มองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างตะลึง "...หมอนิติเวช"
"สิ่งสำคัญที่สุดของหมอนิติเวชคืออะไร"
ดวงตาที่สบกับต้าเจิ้งกลับมาใสอีกครั้ง "คือสุขุม" เธอพูด
"ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่ม" ต้าเจิ้งมองดูนาฬิกาข้อมือ "ดึกแล้ว เธอจะไปไล่ตามแมวลึกลับตัวนั้นเหรอ"
ก็จริง โกโก้มองรอบๆ เศษขยะข้างถนนที่ถูกลมหนาวพัดอยู่ แสงเหลืองสลัวจากไฟถนน นอกจากเธอกับต้าเจิ้งยังยืนอยู่ตรงนี้ รอบๆ ไม่มีแม้กระทั่งคนพเนจร การผลีผลามไล่ตามแมวลึกลับในสภาพอย่างนี้ ดูเหมือนไม่ใช่ทางเลือกที่ดีนัก
"แต่มัน..."
"ฉันเข้าใจ ฉันเข้าใจ" ต้าเจิ้งปลอบ "ฉันรู้ว่ามันแปลกมาก ฉันเข้าใจทั้งหมด แต่ตอนนี้ดึกเกินไป ถ้ามันปรากฏตัวอีก ฉันจะไล่ตามมันเป็นเพื่อนเธอดีมั้ย โกโก้เด็กดี" จู่ๆ ต้าเจิ้งก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนป้าคนใช้ที่กำลังกล่อมเด็กกลับบ้าน อดไม่ได้ที่เศร้าสลดในใจว่า หัวหน้าหน่วยอาชญากรรมที่ภูมิฐานใกล้จะตกเป็นพี่เลี้ยงอยู่แล้ว
——————————————
แมวดำที่พกพาเปลวไปสีเขียวมองดูคนนั้นค่อยๆ เดินห่างออกไป หันกลับไปออกวิ่งอย่างจนปัญญา วิ่งผ่านถนนเส้นแล้วเส้นเล่า กระโดดระหว่างซอยและบ้านพักนับไม่ถ้วน จนถึงที่หมายปลายทางในที่สุด
เสียงร้องโหยหวนของหญิงสาวที่เพิ่งได้เปล่งเสียงออกก็ถูกตัดไป
หญิงสาวถูกมัดไว้บนเตียง ออกแรงยังไงก็เพียงแต่เพิ่มความเจ็บปวดบนข้อมือทั้งสองของตัวเอง ข้างหูเป็นเพลงพื้นบ้านที่ผู้ชายฮัมอยู่กับเสียงลับมีด ตาคู่ที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและน้ำตาค่อยๆ หันไป มองเห็นผู้ชายถือมีดเดินยิ้มเข้ามา
ภาพสุดท้ายที่อยู่ค้างในลูกตาคือเปลวไฟสีเขียวสองดวงที่...ค่อยๆ เลือนหายไป...
เสียงเหอะๆ เหอะๆ เหมือนร้องไห้ หรือหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ดังมาจากไหนไม่รู้
แมวดำหลับตาลง
——————————————
"ให้เธอ นม" ต้าเจิ้งดันนมร้อนไปที่หน้าโกโก้
โกโก้ที่นั่งนิ่งอยู่กับที่มาตลอดจู่ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา "ทำไมอยู่ในบ้านฉัน แต่ยังต้องให้นายดูแลด้วย"
ต้าเจิ้งได้ยินแล้วมุมปากกระตุกสองที "เธอคิดหรือว่าฉันอยากเป็นพี่เลี้ยงหรือไง เธอหาเรื่องได้เก่งกว่าพวกไป๋หลิง เซวียหยางซะอีก ถ้าเมื่อสักครู่นี้ฉันไม่อยู่ข้างล่าง ไม่แน่กว่าจะรู้ข่าวก็เป็นพรุ่งนี้เช้า เธอเคยคิดบ้างหรือเปล่าว่า ตามแมวดำตัวนั้นไปอย่างผลีผลามจะมีผลยังไง"
โกโก้สะดุ้งในใจ เธอไม่เคยคิดมาก่อน เพราะสัญชาตญาณหรือถูกสะกดจิต ทำให้เธอตามแมวดำที่เฝ้าอยู่หน้าบ้านตนออกไป ตอนนี้นั่งอยู่ในห้องตัวเองตรึกตรองอย่างใจเย็นอีกครั้ง ถึงเริ่มรู้สึกผวาขึ้นมา ถ้าไล่ตามต่อไปเรื่อยๆ ไม่รู้จะเจออะไร
ต้าเจิ้งเลื่อนเก้าอี้ข้างตัวเธอออกแล้วนั่งลง "อีกอย่าง สวินเข่อหรัน เมื่อสักครู่ฉันเห็นเธอกางรูปถ่ายและบันทึกของศพหญิงไร้หัวไว้บนโต๊ะหนังสือ เธอดูของพวกนี้แม้กระทั่งกลับบ้านงั้นเหรอ"
โกโก้นิ่งเงียบไปสักครู่ "ฉันรู้สึกตลอดเวลาว่ามีหลักฐานบางอย่างตกหล่นไป..."
ต้าเจิ้งจ้องเธอเขม็ง "หยุด หยุด"
โกโก้มองดูสีหน้าของต้าเจิ้ง งอนไม่พูดอีก
ต้าเจิ้งถอนหายใจ คิดอยู่ว่าควรจะพูดยังไง "ฉันเป็นตำรวจมาเกือบสิบปีแล้ว ในสิบปีที่ผ่านมา เห็นเรื่องแปลกประหลาดอาจจะมากกว่าคนอื่นเห็นเป็นชาติ ไม่ต้องพูดถึงฆาตกร แค่เพื่อนร่วมงานข้างตัว ฉันเคยเห็นตำรวจที่ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่จนฆ่านักโทษตายระหว่างปฏิบัติการจับกุม เห็นตำรวจที่ถูกหัวขโมยแทง แต่ชาวบ้านที่มุงดูกลับไม่แจ้งความ สุดท้ายเสียเลือดจนตาย เห็นนักโทษที่จับลูกเมียของตำรวจที่สืบคดี แล้วสุดท้ายฆ่าตัวประกัน อย่าว่าแต่คนอื่นเลย อย่างฉันเอง อายุสามสิบกว่าแล้วยังไม่ได้แต่งงาน ชาวบ้านบอกว่าคนใส่ชุดตำรวจก็เป็นลูกผู้ชาย แต่ถอดชุดแล้ว ก็ไม่ต่างกัน เธอไปดูที่หมู่บ้านของตำรวจสิ มีสักกี่คนที่สามารถทำจนถึงเกษียณ แล้วปลูกดอกไม้เลี้ยงนกมีชีวิตบั้นปลายที่ดี มีไม่กี่คนหรอก สิบปีฉันยังรู้สึกนานเลย นานเหมือนทั้งชาติ อย่าว่าได้ทำตลอดชีวิต...เฮ้อ ฉันก็ไม่รู้ว่ากำลังพูดอะไรอยู่ สรุป..."
มือของต้าเจิ้งจับถ้วยชาใบเล็กเล่นเบาๆ "สรุป โกโก้ ฉันรู้ว่าเธอชอบงานของเธอ เธอเห็นความไม่เป็นธรรมจากคนตายเหล่านั้น แต่ไม่ว่าฟ้าจะกว้างใหญ่แค่ไหนก็ไม่สำคัญเท่าตัวของเธอ อย่าไปเชื่อเรื่องบุคคลดีเด่นในหนังสือพิมพ์ อย่าเอางานมาเป็นทั้งหมดของเธอ ถึงเธอจะทำด้วยเหล็ก ก็ทนไม่ไหวกับฝันที่เต็มไปด้วยรูปถ่ายที่นองเลือดทุกคืนหรอก"
ต้าเจิ้งพูดจบเหมือนกับถอนหายใจไปครั้งหนึ่ง ขนตาของโกโก้กะพริบน้อยๆ "ขณะที่คุณจ้องมองเหวลึกอยู่นั้น เหวลึกก็กำลังจ้องมองคุณอยู่"
อะไร
"Beyond Good and Evil ของฟรีดริช วิลเฮล์ม นีทเชอ นักปราชญ์ชาวเยอรมัน หมายความว่าขณะที่คุณใช้กำลังทั้งหมดไล่ล่าตามปีศาจนั้น ต้องรู้ไว้ด้วยว่า ปีศาจก็กำลังจ้องมองคุณอยู่" โกโก้เงยหน้าสบตาของต้าเจิ้ง กลับคืนสู่สภาพที่แจ่มใสอีกครั้ง
"สำนวนโวหารอะไร เอาเป็นว่า! วันหลังห้ามเอาเอกสารเกี่ยวกับงานพวกนี้กลับบ้านมาดูต่อ ถ้าฉันเจออีกจะหักโบนัสเธอ!" ต้าเจิ้งลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ "ฉันจะกลับละ เธอรีบเข้านอนซะ พรุ่งนี้เช้าจะให้มารับมั้ย"
โกโก้มองผู้ชายที่อยูตรงหน้าคนนี้ แขนเสื้อคลุมมีรูขาด ขากางเกงก็มีรอยโคลนจางๆ พรุ่งนี้เช้ายังต้องออกพื้นที่ไปค้นหาต่อ ยังต้องไปรายงานความคืบหน้าต่อผู้การ พรุ่งนี้บ่ายต้องแถลงข่าวภายในแก่สื่อหลักๆ หลายที่ ตารางเวลาแน่นด้วยเรื่องมากมายเช่นนี้ เขายังอุตส่าห์จำได้ว่าต้องถามว่า พรุ่งนี้เช้าจะให้มารับมั้ย
โกโก้ไม่เคยมีความรัก ไม่เคยคิดว่าในชีวิตนี้จะมีใครสามารถดีกับคนอื่นโดยไม่มีเงื่อนไข ในห้องชันสูตรศพที่หนาวเย็น เธอเห็นจุดจบของคนมากมาย บางครั้งมีคนรักที่ร้องไห้แทบจะหมดสตินั่งอยู่นอกประตูนั้น บางครั้งก็มีบางคน แต่ไม่มีคนสนใจ ความรักเหมือนเป็นเรื่องราวของอีกโลกหนึ่ง นึกไม่ถึงเลยว่าวันหนึ่ง ตัวเองจะได้เจอ
"ต้าเจิ้ง..."
"หือ" ต้าเจิ้งผูกเชือกรองเท้าอย่างทะมัดทะแมงถามโดยไม่เงยหน้า
"รอ...คดีนี้จบแล้ว ฉันมีอะไรจะพูดกับนาย" สายตาของโกโก้ขณะพูดจับจ้องอยู่ที่อื่น
ต้าเจิ้งหยุด มองเธอที่หน้าแดงนิดๆ ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
"ได้ ฉันจะรอ" เขาพูด
พวกเขาคิดไม่ถึงเลย คลื่นระลอกใหม่กำลังถาโถมเข้ามาใส่
