ตอนที่ 224 คำสารภาพที่ไม่คาดคิด
“คุณหนูสาม ! คุณหนูอยู่ที่ไหนเจ้าคะ ?” เหม่ยเซียงกลับมาพร้อมกับเสื้อคลุม นางกลับมาแต่ไม่พบเฟิงเซียงหรู ไม่ว่านางจะมองไปทางไหน นางจำได้ว่าเฟิงเซียงหรูรออยู่ข้างสะพานเมื่อนางกลับเรือน แต่เมื่อนางกลับมาเฟิงเซียงหรูหายไปไหน?
เหม่ยเซียงยืนอยู่บนสะพานเล็ก ๆ และมองลงไป แต่นางก็ยังหาเฟิงเซียงหรูไม่เจอแม้จะมองหาไปรอบ ๆ
นางคิดว่าเฟิงเซียงหรูอาจรู้สึกหนาวมากและไม่สามารถทนรอได้ ดังนั้นนางจึงกลับไปก่อน จากนั้นทั้งสองก็แยกทางกันและนางกลับเรือนอย่างรวดเร็ว
แต่เมื่อนางกลับไปที่ห้อง นางพบว่าเฟิงเซียงหรูไม่ได้กลับที่เรือน !
เหม่ยเซียงเริ่มตื่นตระหนกแต่ไม่กล้าพูดอะไรเลย นางทำได้เพียงกลับมาและค้นหาต่อ แต่นางไม่พบสิ่งใดอีกเลย
บ่าวรับใช้เหนื่อยล้า แต่ใจของนางยังทำงานอยู่ เมื่อครุ่นคิดอีกเล็กน้อย นางก็ไปที่เรือนตงเซิง เมื่อมาถึงประตูพระจันทร์ในลานเรือนศจีและเห็นบ่าวรับใช้ที่เฝ้าประตู นางถามอย่างรวดเร็ว “เจ้าเห็นคุณหนูสามหรือไม่ ?”
บ่าวรับใช้ปฏิบัติต่อคนที่มาจากเรือนของอันชิค่อนข้างสุภาพ เมื่อได้ยินนางถาม นางส่ายหัวแล้วตอบว่า “ข้าไม่เห็น ไม่มีใครมาในคืนนี้ ทำไมเจ้าถึงตามหาคุณหนูสามที่นี่ในตอนกลางคืน ?”
เหม่ยเซียงกระทืบเท้าของนางด้วยความตื่นตระหนก “ไม่ได้การแล้ว ข้าต้องกลับไปแจ้งอนุอัน คุณหนูสามหายไป !” หลังจากที่นางพูดแบบนี้ นางหันหลังกลับวิ่งออกไป
อันชิกำลังนอนหลับฝันอยู่ เมื่อนางตื่นขึ้นมานางก็สงสัยว่านางยังคงฝันอยู่หรือไม่ ด้วยความงุนงง นางเห็นว่าเหม่ยเซียงกำลังร้องไห้ ดังนั้นนางจึงถามว่า “มาทำอะไรตอนดึก ๆ ทำไมเจ้ามาร้องไห้ที่นี่ ทำไมไม่เฝ้าคุณหนูสาม?”
เหม่ยเซียงร้องไห้หนักมากขึ้น นางจึงพูดอะไรไม่ถูก นางทำได้เพียงถาม ปิงเอ๋อบ่าวรับใช้ส่วนตัวของอันชิบอกแทนว่า “เหม่ยเซียงบอกว่าคุณหนูสามหายไปเจ้าค่ะ”
“อะไรนะ ?” อันชิรู้สึกตกใจอย่างยิ่ง เมื่อได้ยินเรื่องนี้นางลุกจากเตียง ขณะที่สวมเสื้อผ้านางถามเหมยเซียง “เกิดอะไรขึ้น พูดมาเร็ว !”
เหม่ยเซียงเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นทั้งหมด ในตอนท้ายทั้งสามออกจากเรือนแล้วเดินไปที่ทะเลสาบ
“บ่าวรับใช้ผู้นี้ไม่กล้าตะโกนดังเพราะกลัวคนอื่นได้ยิน บางทีข้าอาจไม่ได้ดูอย่างถี่ถ้วน อนุอันลองดูอีกครั้งเจ้าค่ะ !”
อันชินั้นทั้งโกรธและหวาดกลัว นางอดไม่ได้ที่จะตำหนิเหม่ยเซียง “เจ้าไม่สามารถแม้แต่จะดูแลคุณหนูของเจ้าได้”
เหม่ยเซียงรู้ว่านางเป็นคนผิดดังนั้นนางจะกล้าเถียงได้อย่างไร นางพูดได้เพียงว่า “ตราบใดที่คุณหนูสามไม่เป็นอะไร เหม่ยเซียงจะยอมรับการลงโทษจากอนุอันเจ้าค่ะ”
ปิงเอ๋อยังปลอบใจอันชิ “อนุอัน ตอนนี้การค้นหาคุณหนูสามเป็นเรื่องสำคัญที่สุด ช่วยกันหาเถิดเจ้าค่ะ !”
ทั้งสามเดินไปทางด้านข้างของสะพานเล็ก ๆ แต่ในตอนกลางคืนจะมีใครอยู่ที่นั่นได้อย่างไร
ยิ่งอันชิค้นหามากเท่าไหร่นางก็ยิ่งสิ้นหวัง ในตอนท้ายนางนั่งลงใกล้ทะเลสาบ เมื่อมองไปที่น้ำที่ใสเหมือนกระจก หากไม่ใช่เพราะปิงเอ๋อจับนางไว้ทัน บางทีนางอาจจะกระโดดลงน้ำ
ในเวลานี้พวกเขาได้ยินเหม่ยเซียงตะโกนไม่ไกล “มาดูนี่เจ้าค่ะ !”
ทั้งสองลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วโดยวิ่งไปในทิศทางนั้น เมื่อพวกเขามาถึงพวกเขาเห็นเหม่ยเซียงชี้ไปที่จุดถัดจากทะเลสาบ ใบหน้าของนางซีดเซียวด้วยความกลัว ขณะที่นางพูดด้วยเสียงสั่น “ดูหินก้อนนี้ ดูเหมือนว่ามีใครบางคนทำลายมัน”
เมื่อได้ยินนางพูดแบบนี้ อันชิและปิงเอ๋อก็สนใจที่จะดู แน่นอนว่าครึ่งหนึ่งของหินถูกทำลายอย่างชัดเจน เศษหินที่เหลือเผยให้เห็นฉากที่น่าตกใจ
“ปิงเอ๋อ” อันชิได้ข้อสรุป แม้ว่าร่างกายของนางจะสั่นแต่นางก็ไม่อ่อนแอเหมือนเมื่อก่อนหน้านี้ “ไปบอกท่านฮูหยินผู้เฒ่าว่าคุณหนูสามตกน้ำ เราขอให้ท่านมาช่วยนาง”
“เจ้าค่ะ” ปิงเอ๋อรับคำสั่งแล้ววิ่งตรงไปที่เรือนซูหยา
ข่าวของคุณหนูสามตกน้ำกระจายไปอย่างรวดเร็ว นอกเหนือจากพ่อบ้านเฮ่อจงและบ่าวรับใช้หลายคน คนแรกที่มาถึงคือเฟิงเฉินหยู
นางเดินไปที่ข้างทะเลสาบ และมองไปที่อันชิ จากนั้นนางก็หันไปจ้องมองที่พื้นผิวของทะเลสาบ นางจ้องอยู่พักหนึ่งแล้วก็เงียบถามยี่หลิน “ทะเลสาบนี้ลึกแค่ไหน ?”
ยี่หลินตอบ “บ่าวใช้คนนี้เคยถามพ่อบ้านเฮ่อจง เขาบอกว่าทะเลสาบลึก 9 ฟุตเจ้าค่ะ”
“9 ฟุต” ริมฝีปากของเฟิงเฉินหยูยิ้มเยาะ “น้ำที่ลึก 9 ฟุต ถ้าเฟิงเซียงหรูตกลงไป ร่างเล็ก ๆ ของนางจะจมน้ำตายใช่หรือไม่ ?”
ยี่หลินตื่นตกใจ ความประทับใจของนางต่อคุณหนูสามคือนางไม่พูดมากนักและดูเหมือนว่านางจะไม่มีความขัดแย้งใด ๆ แต่ทำไมคุณหนูใหญ่จึงคิดถึงเรื่องแบบนี้?
อีกด้านเฮ่อจงส่งบ่าวรับใช้ที่ว่ายน้ำเก่งมากที่สุดมาที่ทะเลสาบเพื่อเริ่มการค้นหา
ทะเลสาบที่ใช้คนขุดขึ้นมาของคฤหาสน์เฟิงมีช่องระบายที่ด้านล่างเพื่อให้น้ำไหลเวียน แม้ว่าจะเป็นฤดูหนาวที่หนาวเหน็บแต่น้ำก็ยังไม่ได้เป็นน้ำแข็ง แต่น้ำเย็นมาก และใครก็ตามที่กระโดดจะสำลัก ไม่ว่าพวกเขาจะว่ายน้ำเก่งแค่ไหนพวกเขาพยายามดิ้นรนเพื่อจัดการกับน้ำที่เย็นจัดแบบนี้
เมื่อฮูหยินผู้เฒ่ามาถึง สิ่งที่นางเห็นก็คือบ่าวรับใช้ว่ายน้ำในทะเลสาบซ้ำแล้วซ้ำอีก คนที่ว่ายน้ำเก่งมากก็ดำน้ำลงไปดูข้างล่าง
ฮูหยินผู้เฒ่าพยักหน้า “ตระกูลเฟิงต้องการคนรับใช้แบบนี้”
เฮ่อจงขาดความมั่นใจและเช็ดเหงื่อออกเล็กน้อย เขาคิดกับตัวเองว่าถ้าไม่ใช่เพื่อเงินที่สัญญาไว้ ใครจะค้นหาแบบนี้ !
น่าเสียดายที่การค้นหาและช่วยเหลือในตอนกลางคืนในยุคโบราณนั้นค่อนข้างยาก หากปราศจากแสง พวกเขาสามารถพึ่งพาแสงจันทร์ได้เท่านั้น พวกเขาจะพบอะไรได้บ้าง กลุ่มที่อยู่ในน้ำค้นหาเป็นเวลานาน แต่พวกเขาไม่พบอะไรเลย
บางคนไม่สามารถรับมือกับความหนาวเย็นได้และขึ้นไปบนฝั่งเพื่อจิบไวน์ หลังจากพักซักครู่พวกเขาก็กระโดดลงไปในน้ำทันที เมื่อเห็นแบบนี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็เริ่มรู้สึกตื่นตระหนกเช่นกัน
“อันชิมานี่” ฮูหยินผู้เฒ่านั่งบนเก้าอี้นุ่ม ๆ และการเคลื่อนไหวนั้นไม่สะดวกสำหรับนาง ดังนั้นนางจึงเรียกอันชิมาหานาง “ทำไมเฟิงเซียงหรูถึงออกมาที่นี่ตอนกลางคืน? ทำไมเจ้าไม่จับตาดูนางอย่างใกล้ชิด ?”
อันชิซึ่งมัวแต่วิตกกังวล ดังนั้นนางจะมีสติตอบเรื่องเหล่านี้กับฮูหยินผู้เฒ่าได้อย่างไร นางไม่ได้อารมณ์ดีเช่นกัน ดังนั้นนางจึงตอบว่า “นางนอนไม่หลับ และอยากพบคุณหนูรองเจ้าค่ะ” หลังจากพูดเรื่องนี้นางต้องการกลับไปที่ข้างทะเลสาบ
ฮูหยินผู้เฒ่าตะโกนด้วยความโกรธว่า “หยุด เจ้าหยุดอยู่ตรงนั้น!”
อันชิตกใจและหยุดทันที
“คนแล้วคนเล่า เจ้าช่างกล้าหาญเสียจริง ? จริงๆ แล้วเจ้ายังมาตีหน้าเศร้าอีกหรือ ? อันชิ เจ้าบ้าไปแล้วหรือ ?”
ทันใดนั้นอันชิก็หันกลับไปมองฮูหยินผู้เฒ่าด้วยความโกรธอย่างที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน สิ่งนี้ทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าสั่นด้วยความกลัว “เจ้าจะทำอะไร”
“ท่านแม่สามี” อันชิพูดขึ้น นางถาม “หลานสาวของท่านตกลงไปในน้ำและท่านไม่สนใจว่าหลานสาวจะมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว ในช่วงเวลานี้ทำไมท่านแม่ยุ่งอยู่แบบนี้ อนุผู้นี้ทำผิดหรือเจ้าค่ะ ? แม้ว่าคุณหนูสามจะเป็นบุตรสาวของอนุ แต่นางก็ยังเป็นหลานสาวของท่านอยู่ดี ท่านแม่ไม่สนใจนางเลยหรือเจ้าค่ะ ?”
“ทำไมข้าจะไม่สนใจ?” ฮูหยินผู้เฒ่าสั่นเทาด้วยความโกรธ “เราทุกคนไม่ได้ตามหานางกันหรือ ? ไม่ว่าจะกังวลแค่ไหนข้าก็ไม่สามารถกระโดดลงไปช่วยได้ มองข้า นางเป็นคนที่วิ่งออกไปกลางดึกแทนที่จะนอนหลับ หลังจากมีปัญหาเกิดขึ้นคฤหาสน์ก็วุ่นวายไปหมด และเจ้ายังต้องการถามข้าอีกหรือ ?”
“อนุผู้นี้ไม่ได้ถามท่านแม่สามี อนุผู้นี้รู้สึกแค่เสียใจกับคุณหนูสาม” การเกิดมาในครอบครัวแบบนี้เป็นเรื่องน่าผิดหวังอย่างแท้จริง
“อนุอัน เราพบอะไรบางอย่างเจ้าค่ะ !” ก่อนที่อันชิและฮูหยินผู้เฒ่าจะโต้เถียงอีกครั้ง เหม่ยเซียงก็ตะโกนว่า “อนุอันมาที่นี่เจ้าค่ะ นี่คือรองเท้าของคุณหนูสาม !”
อันชิรีบเร่งและเห็นรองเท้าในมือของเหม่ยเซียง มันเป็นรองเท้าผ้าสีชมพูที่นางทำให้เฟิงเซียงหรูในปีนี้
แต่เดิมนางยังคงยึดถือความหวังว่าเฟิงเซียงหรูไม่ได้ตกลงไปในน้ำ ตอนนี้นางเห็นรองเท้า ความหวังสุดท้ายของอันชิก็หายไป
ประสาทที่ตึงเครียดของนางขาดผึง ขาของนางอ่อนล้มลงกับพื้น
ปิงเอ๋อรีบเร่งด้วยความกลัว แต่ในเวลานี้มีบ่าวรับใช้คนหนึ่งตะโกนออกมาจากน้ำ “ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้เป็นของคุณหนูสามหรือไม่ขอรับ ?”
ทุกคนหันไปมอง เหม่ยเซียงเป็นคนที่คุ้นเคยกับข้าวของของเฟิงเซียงหรูมากที่สุด ดังนั้นนางจึงจำผ้าเช็ดหน้าได้ทันที มันเป็นสิ่งที่เฟิงเซียงหรูนำออกมาในคืนนี้อย่างแม่นยำ
“บุตรสาวของข้า” อันชิตะโกนและเริ่มร้องไห้เสียงดัง
บ่าวรับใช้ในน้ำค่อย ๆ ขึ้นมา ไม่ว่าจะมีรางวัลเป็นแรงจูงใจแต่พวกเขาก็ถึงขีดจำกัดของความแข็งแกร่งของพวกเขา
เฟิงเฉินหยูสั่งอย่างรวดเร็ว “รีบนำผ้าห่มมา” สิ่งนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกขอบคุณ
บ่าวรับใช้คนหนึ่งที่มีความอดทนดีขึ้นเล็กน้อยก็ยังไม่สามารถตอบคำถามของเจ้านายของเขาได้ ขณะที่เขาพูดกับฮูหยินผู้เฒ่า “ข้ากลัวว่าคุณหนูจะจมลึกเกินไปและขนาดของทะเลสาบที่ใหญ่มาก มันมืดเกินไปในเวลากลางคืน ดังนั้นเราจึงหาคุณหนูไม่พบขอรับ”
ฮูหยินผู้เฒ่าพยักหน้า “จริง ๆ แล้วมันค่อนข้างยาก” จากนั้นนางก็มองไปที่อันชิที่ทรุดตัว จากนั้นก็จำได้ว่านางพูดว่าเฟิงเซียงหรูเป็นหลานสาวของนางด้วย นางอดไม่ได้ที่จะลอบถอนใจ “เมื่อพวกเจ้าหายดีแล้ว ให้ลงไปค้นหาอีกรอบ”
ฮูหยินผู้เฒ่าเป็นคนพูด ดังนั้นบ่าวรับใช้จะพูดอะไรได้ พวกเขาพยักหน้าและช่วยกันทำให้ร่างกายอบอุ่นขึ้น
ในเวลานี้ที่เรือนของฮันชิ เฟิงเฟินไดยืนอยู่ข้างเตียงของฮันชิและเขย่านางอย่างแรง “ลุกขึ้นเร็ว ! มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเฟิงเซียงหรู ทุกคนไปดูแล้ว เจ้าจะนอนต่อได้อย่างไร ?”
อาจูพูดกับเฟินไดอย่างระมัดระวัง “อนุฮันพึ่งจะได้นอนหลับสนิทในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา และอนุรู้สึกขี้เกียจมากกว่าที่ผ่านมาเจ้าค่ะ”
เฟินไดไม่เข้าใจความหมายของคำเหล่านี้ และนางก็ไม่ได้คิดอะไรต่อ นางกลับเขย่าฮันชิต่อไป และนางก็เริ่มตะโกนยิ่งดังขึ้นว่า “ลุกขึ้น ! ลุกขึ้นเร็ว !”
คำพูดสุดท้ายเหล่านี้ถูกตะโกนโดยตรงไปที่หูของฮันชิ คนที่ “หลับสนิท” ไม่สามารถแสร้งทำต่อ และตื่นขึ้นมาอย่างงุนงงอีกต่อไปแล้ว “คุณหนูสี่ ? เจ้ามาที่นี่ทำไม ?” นางพูดอย่างนี้ขณะมองออกไป “พระอาทิตย์ขึ้นแล้วหรือ?”
“พระอาทิตย์ขึ้นมาแล้ว!” เฟิงเฟินไดโกรธ “ข้าเรียกเจ้าตั้งนานแล้ว ทำไมเจ้าไม่ตื่น ?”
ฮันชิบิดขี้เกียจแล้วพูดอย่างไร้จุดหมาย “เจ้าไม่ได้พูดว่าข้าตั้งครรภ์อยู่ไม่ใช่หรือ ผู้ที่กำลังตั้งครรภ์จะต้องพักผ่อนให้เพียงพอนี่เป็นเรื่องปกติ”
“อย่างนั้นหรือ ?” เฟิงเฟินไดไม่เข้าใจ
ฮันชิพยักหน้า “ตอนที่ข้าท้องเจ้าก็เหมือนกัน”
นัยน์ตาของเฟิงเฟินไดเปล่งประกายขึ้น “ถ้าเจ้าบอกว่าเป็นอย่างนั้น”
“ข้าไม่ใช่หมอ” ฮันชิคิดเพียงเล็กน้อย แล้วพูดว่า “ในอีกสองสามวันเมื่อชีพจรของข้าทรงตัว เราสามารถเชิญหมอเข้ามาตรวจ ตอนนี้มันเร็วเกินไป มันอาจจะผิดพลาด”
“ใช่ ๆ” เฟิงเฟินไดพยักหน้าซ้ำ ๆ “ไม่จำเป็นต้องกังวลว่าจะช้ากว่านี้ ความแม่นยำเป็นสิ่งสำคัญที่สุด เอาล่ะเจ้าพักผ่อนเถิด ข้าจะไปคนเดียว”
“ระวังตัวด้วย ข้างทะเลสาบเป็นสิ่งที่อันตราย เจ้าอย่าเข้าใกล้เกินไป”
“หืม ?” มันคงจะดีถ้าฮันชิไม่ได้ให้คำแนะนำใด ๆ แต่เนื่องจากนางทำให้เฟิงเฟินไดรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ “ทะเลสาบ ? เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้ากำลังจะไปที่ทะเลสาบ”
