บทที่ 34 ฉันคือ GM

บทที่ 34 ฉันคือ GM

 

ในบาร์เล็กๆ แห่งหนึ่ง

 

เฉินเสี่ยวเลี่ยนนั่งประจันหน้ากับชายวันกลางคนคนนั้น

 

พนักงานยกถั่วลิสงจานหนึ่งและกับข้าวสองจานออกมา จากนั้นก็เป็นเบียร์หลายขวดพร้อมแก้วเหล้าสองแก้ว

 

เฉินเสี่ยวเลี่ยนรินเบียร์ให้ตัวเองแก้วหนึ่ง มองดูชายวัยกลางคน ชายคนนั้นยิ้มน้อยๆ คว่ำแก้วของตนเองลงบนโต๊ะ

 

“ร่างโฮสของฉันร่างนี้ไม่ดื่มเหล้า แพ้แอลกอฮอล์น่ะ”

 

เฉินเสี่ยวเลี่ยนมองหน้าอีกฝ่าย พยายามย่อยข้อมูลในคำพูดนั้น

 

“ร่างโฮส?” เฉินเสี่ยวเลี่ยนชี้ชายวัยกลางคน “หมายความว่านายในตอนนี้ ไม่ใช่ตัวตนปกติของคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าฉันใช่ไหม”

 

“ไม่ใช่ เป็นแค่ร่างโฮสที่ยืมใช้ชั่วคราวเท่านั้น” ชายวัยกลางคนยิ้มบางๆ

 

“เหมือนพวกคนที่ฉันเจอระหว่างทางวันนี้น่ะเหรอ? เจ้าของบาร์เหล้า คุณป้าซื้อผักริมถนนคนนั้น? แล้วก็คนขับแท็กซี่?”

 

“ใช่แล้ว แบบนั้นแหละ”

 

เฉินเสี่ยวเลี่ยนดื่มจนหมดแก้วอย่างเงียบๆ จากนั้นรินแก้วใหม่ ถอนหายใจ “นาย...คือใครกันแน่?”

 

“คำถามนี้ไม่ค่อยถูกต้องนะ ควรตัดคำว่า ‘ใคร’ ออกซะ”

 

“...เหอะๆ” เฉินเสี่ยวเลี่ยนยิ้มขื่น “แหงละ ทำเรื่องแบบนี้ได้ ต้องไม่ใช่มนุษย์แน่นอน เอาเถอะ ฉันขอถามใหม่ นายคืออะไรกันแน่?”

 

“ผู้ดูแลจัดการ ผู้คิดคำนวณ ผู้คอยบำรุงรักษา จัดการให้เรื่องทุกอย่างเป็นไปตามปกติ...ในมุมมองของมนุษย์อย่างพวกนาย ฉันอยู่ในทุกๆ ที่ ไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้ บางที...อาจจะเปรียบได้กับสิ่งที่พวกนายเรียกติดปากว่า...เทพ พระเจ้า หรือเจ้าแห่งสรรพสิ่ง”

 

เฉินเสี่ยวเลี่ยนดื่มจนหมดแก้วอีกครั้ง “ฉันไม่ชอบการเปรียบเปรยแบบนี้...นายเองก็น่าจะรู้ว่าฉันเป็นนักเขียน”

 

“ก็ได้...ไม่ใช้การเปรียบเปรยแบบนี้” ชายวัยกลางคนคลี่ยิ้ม แววตาจับจ้องอยู่ที่ดวงตาเฉินเสี่ยวเลี่ยน “นายคิดว่า...ฉันเป็น...ระบบก็ได้”

 

มือที่รินเบียร์ของเฉินเสี่ยวเลี่ยนกระตุกครั้งหนึ่ง

 

“ระบบ...คืออะไร?”

 

เขาจ้องตาชายวัยกลางคน

 

ชายวัยกลางคนหัวเราะ “ทำไมทุกคนเวลาคุยกันต้องถามคำถามนี้ตลอด”

 

เฉินเสี่ยวเลี่ยนไม่พูดอะไร มองดูอีกฝ่ายเฝ้ารอคำตอบ

 

“นายมีอาชีพเป็นนักเขียน” ชายวัยกลางคนยิ้มบางๆ “เรื่องที่นายเขียนออกมามักจะมีเรื่องแบบนี้ปรากฏขึ้น คนหนึ่งคนหรือคนกลุ่มหนึ่งทะลุมิติไปในอีกโลกหนึ่งด้วยพลังแปลกประหลาด ในโลกอีกโลกหนึ่งนั้นผู้ข้ามมิติจะต้องพบกับการผจญภัย...”

 

“นายพูดเรื่องพวกนี้เพื่ออะไร?”

 

“พวกนี้...ก็คือระบบ”

 

เฉินเสี่ยวเลี่ยนหน้าเครียด ดื่มอีกแก้ว

 

คราวนี้เบียร์แก้วนี้เขาดื่มช้ามากๆ คล้ายกับพยายามย่อยข้อมูลบางอย่าง

 

“ฉันว่าฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี นายพูดให้ละเอียดกว่านี้ได้ไหม?” เฉินเสี่ยวเลี่ยนยกแก้วขึ้นมา ซ่อนสายตาไว้หลังแก้ว

 

“ปกตินายชอบเล่นเกมออนไลน์” ชายวัยกลางคนพูดเรียบๆ

 

คำพูดนี้ไม่ใช่ประโยคคำถาม แต่เป็นประโยคบอกเล่า คล้ายกับว่าเขาพูดเรื่องเรียบง่ายเรื่องหนึ่งออกมา และเข้าใจเรื่องนี้อย่างแจ่มแจ้ง

 

“อือ” เฉินเสี่ยวเลี่ยนพยักหน้า

 

“นายไม่คิดว่า...รูปแบบของเกมออนไลน์กับนิยายทะลุมิติมันคล้ายกันอยู่มากเหรอ? ในเกมผู้เล่นทุกคนก็เหมือนกับคนที่ทะลุมิติในนิยาย พวกเขาเข้าไปในอีกโลกหนึ่งจากนั้นก็ต้องผ่านการผจญภัยมากมายในโลกใบนั้น...”

 

“เดี๋ยวนะ นายหมายความว่า...โลกที่พวกเราอยู่กันตอนนี้...มีคนทะลุมิติเข้ามางั้นเหรอ? นิวตัน เดม่อน ซารอส ตู๋หยา ชายหน้าลาย...สมาพันธ์ตัดวายุ...ล้วนเป็นคนที่ทะลุมิติเข้ามาในโลกนี้? พวกเขาไม่ใช่คนของโลกนี้?” เฉินเสี่ยวเลี่ยนพูดจุดสำคัญที่เขาเข้าใจออกมา

 

“ไม่ผิด” ชายวัยกลางคนยิ้ม พูดเนิบช้า “พวกเขาเป็นคนของโลกอื่นจริงๆ”

 

“...” เฉินเสี่ยวเลี่ยนรู้สึกว่าในหัวของตนสับสนวุ่นวายไปหมดขึ้นมาทันที “แต่ว่า...ทำไม...ทำไมฉันเห็นพวกเขาบนเครื่องบิน? ใช่สิ! ใช่แล้ว! ร่างโฮส!! ร่างโฮสยังไงล่ะ!! ร่างโฮสคืออะไรกันแน่?”

 

“หากเปรียบโลกใบนี้เป็นเกมออนไลน์เกมหนึ่ง ร่างโฮสก็จะเหมือน...บัญชีล็อคอิน” ชายวัยกลางคนยิ้มบางๆ

 

“...บัญชี...ล็อคอิน?”

 

เฉินเสี่ยวเลี่ยนถอนหายใจยาว เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย

 

“นายหมายความว่าพวกเรา...คนที่มีชีวิตอยู่นี้...คือบัญชีล็อคอิน? แต่...แต่พวกเขาอาศัยอะไรถึงเอาพวกเราไปใช้เป็นร่างโฮส? เป็นบัญชีล็อคอิน? อาศัยอะไรถึงมา...ช่วงชิงตามอำเภอใจ? ใช่! มันเหมือนการช่วงชิงไป!!”

 

ชายวัยกลางคนยังคงยิ้มบางๆ “พวกเรามาพูดกันถึงปัญหาอื่นก่อนเถอะ”

 

“หา?”

 

ชายวัยกลางคนยิ้ม “นายคิดว่าโลกใบที่พวกเราอยู่ในตอนนี้มีต้นกำเนิดมาจากไหน? เกิดขึ้นมาได้อย่างไร?”

 

“บิ๊กแบง...จากนั้นก็มีระบบสุริยะ...โลก” เฉินเสี่ยวเลี่ยนพูดความรู้ทั่วไปที่เขารู้มา พอพูดไปไม่กี่คำ เขาก็ปิดปากเงียบ มองชายวัยกลางคนอย่างเคร่งเครียด

 

“ทำไมไม่พูดต่อล่ะ”

 

“ฉันคิดว่า...บางทีนายอาจมีคำตอบที่ดีกว่า”

 

ชายวัยกลางคนพูดเนิบช้า “โลกนี้มีนิยายเรื่องหนึ่งชื่อว่า ‘ไซอิ๋ว’ นายรู้จักหรือเปล่า?”

 

“รู้จัก”

 

“ในเรื่อง ‘ไซอิ๋ว’ เขียนไว้ว่าโลกใบนี้ถูกสร้างขึ้นโดยผานกู่เบิกฟ้า”

 

เฉินเสี่ยวเลี่ยนอึ้งไป “ไม่สิ...นั่นมันเป็นแค่ภูมิหลังของเรื่อง...หรือพูดอีกอย่างว่าเป็นเรื่องที่คนเขียนกำหนดขึ้น ผานกู่เบิกฟ้าอะไรกัน มันเป็นแค่ตำนาน มันเป็นเรื่องไร้สาระ”

 

“อะไรคือเรื่องที่มีสาระ?” ชายวัยกลางคนส่ายหัว “ถ้าอย่างนั้น เรื่องบิ๊กแบง การกำเนิดระบบสุริยะ การกำเนิดโลก ต้นกำเนิดของสิ่งมีชีวิต วิวัฒนาการของมนุษย์...เรื่องพวกนี้ หรือว่าเรื่องพวกนี้เอามาใช้เป็น ‘ภูมิหลังที่กำหนดขึ้น’ ไม่ได้งั้นหรือ?”

 

มือที่ถือแก้วของเฉินเสี่ยวเลี่ยนเริ่มสั่น

 

เขาดื่มเบียร์ลงไปอีกแก้วอย่างช้าๆ

 

พอวางแก้วลงแล้วเขาก็สูดลมหายใจยาว “นายหมายความว่า...พวกเรา...โลกใบนี้ ‘ถูกสร้าง’ ขึ้นมา? เป็นโลกเสมือน?”

 

“ทำไมนายถึงคิดว่าสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาเป็นแค่สิ่งเสมือนจริง?”

 

ชายวัยกลางคนยิ้มตาหยีพูดว่า “มนุษย์สืบพันธุ์ ตั้งครรภ์ 10 เดือนก็คลอดลูก… เนื้อแท้ของมันก็ไม่ใช่พูดถึงการ ‘สร้าง’ ชีวิตแบบหนึ่งหรอกเหรอ?”

 

เขาจ้องเฉินเสี่ยวเลี่ยน “นายบุกเบิกผืนดินแห่งหนึ่ง ปลูกต้นไม้ใบหญ้ามากมายกลายเป็นสวนดอกไม้...สวนดอกไม้นี้นายเป็นคนสร้างขึ้น ถ้าอย่างนั้น นายจะบอกว่าสวนดอกไม้นี้เป็นของเสมือนจริงงั้นเหรอ? ดอกไม้ใบหญ้าพวกนั้นก็มีชีวิตนี่

 

โลกใบนี้ หากมองในแบบมุมใหญ่ๆ โดยรวม ประวัติศาสตร์กี่พันปีก่อนหน้าหรือจากนี้ กระทั่งเรื่องบิ๊กแบง ต้นกำเนิดสิ่งมีชีวิต ยุคจูราสสิค ยุคกำเนิดเผ่าพันธุ์มนุษย์ อารยะธรรมกรีก อารยะธรรมโรมัน อารยะธรรมตะวันออก...ยุคสมัยของมนุษย์ปัจจุบัน...สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็น ‘ภูมิหลังที่กำหนดขึ้น’ ถ้ามองในมุมเล็กๆ มนุษย์ทุกคน มนุษย์ในยุคปัจจุบัน มนุษย์ในประวัติศาสตร์ ฉันหมายถึงทุกๆ คนเกิดออกมา พบเจอกับความรักความเกลียดชังบุญคุณความแค้น หน้าที่การงาน ครอบครัว ชีวิตคนก็คือ ‘ภูมิหลังที่กำหนดขึ้น’ ของแต่ละคน”

 

เฉินเสี่ยวเลี่ยนเสริมขึ้นมาประโยคหนึ่ง “เหมือนกับ...ตัวละครทุกตัวในภาพยนตร์? หรือว่า NPC ตัวหนึ่งในเกม?”

 

“ก็ประมาณนั้นแหละ”

 

“แต่ว่าในภาพยนตร์...จะมีตัวละครได้สักกี่ตัว? ตัวเอกหนึ่งตัว ตัวประกอบไม่กี่ตัว? แต่ว่าทั่วทั้งโลกนี้มีคนตั้งหลายสิบล้านหรือว่าทั้งหมด...”

 

“ข้อที่หนึ่ง นี่คือโลกใบหนึ่ง ไม่มีความต่างระหว่างตัวเอกหรือตัวประกอบ ทุกๆ คน เธอและคนอื่นๆ ล้วนเป็นส่วนหนึ่งในโลกนี้ ทุกคนล้วนเป็นหนึ่งในตัวละคร เป็น ‘บุคคล’ หนึ่ง ข้อที่สอง...ใช่แล้ว คนหลายสิบล้านคนล้วนใช่ทั้งนั้น ทุกคนใช่ทั้งหมด”

 

“แต่...ต่อให้ใช้โปรแกรมเขียนเกมขึ้นมาเกมหนึ่ง อย่างมากก็มี NPC ไม่กี่ตัว แค่ไม่กี่สิบตัวได้มั้ง” เฉินเสี่ยวเลี่ยนยิ้มขื่น “NPC เป็นหลายพันล้านตัว...ถ้าต้องโปรแกรมมิ่ง จะเป็นโค้ดกี่ตัว? มันทำได้จริงเหรอ??”

 

“โปรแกรมมิ่ง โค้ด เป็นแค่การเปรียบเทียบจากความเข้าใจของนายเท่านั้น” รอยยิ้มของชายวัยกลางคนไม่เปลี่ยน “แต่ว่าความจริงก็เป็นเช่นนั้นแหละ ‘พวกเขา’ สร้างโลกใบนี้ขึ้นมา จากนั้นโลกนี้ก็มีชีวิตแพร่กระจายขยายพันธุ์ ก่อกำเนิดเผ่าพันธุ์มนุษย์”

 

เฉินเสี่ยวเลี่ยนดื่มต่อไป “ถ้าอย่างนั้นสร้าง NPC เป็นหลายพันล้านตัวออกมา ‘พวกเขา’ ดูแลจัดการยังไง? กำหนดให้ NPC หลายพันล้านทำหรือไม่ทำอะไรได้ยังไง? แล้วยังมีการเคลื่อนไหวของโลก การเปลี่ยนแปลง ประเทศชาติ วัฒนธรรม… สวรรค์ ถ้าทุกอย่างนี้เป็นแค่ ‘เกม’ ที่ถูกสร้างขึ้นเท่านั้นล่ะก็ ปริมาณข้อมูลของเกมนี้จะใหญ่สักแค่ไหน?!”

 

“ดังนั้นจึงต้องมี ‘ฉัน’ อยู่ยังไงล่ะ” ประโยคสุดท้ายนี้ของชายวัยกลางคนทำเอาเฉินเสี่ยวเลี่ยนสะดุ้ง!

 

เขาจ้องมองชายวัยกลางคน

 

“ถ้าหากเปรียบโลกใบนี้เป็น ‘โลกของเกม’ ถ้าอย่างนั้นฉันก็คือ GM”

 

…………………………