บทที่ 31 ซ่งฉู่อี๋เห็นเธออยู่กับฟู่อวี้
บทที่ 31 ซ่งฉู่อี๋เห็นเธออยู่กับฟู่อวี้
ฉางฉิงลุกขึ้นยืนด้วยความประหม่า ไม่นานมานี้เธอยังอยากจะลืมฟู่อวี้ไปจากใจอยู่เลย คิดไม่ถึงว่าผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงก็เจอเขาอีกแล้ว
เสิ่นลู่มองฉางฉิงที แล้วมองลูกชายตัวเองที ในดวงตาเอ่อท้นด้วยความสุข “ปกติเห็นลูกมาหาแม่เวลานี้น้อยมาก คงไม่ใช่เพราะฉางฉิงมาเยี่ยมแม่หรอกใช่มั้ย”
ฟู่อวี้มองเธอแล้วยิ้มพลางพยักหน้า “ใช่แล้วครับ ฉางฉิงมานานแล้วหรือยัง”
“เพิ่งมาได้ไม่นานค่ะ” ฉางฉิงพยายามบังคับใจตัวเองอย่างยิ่งไม่ให้เต้นโครมครามหรือเกิดมีความหวังเพราะคำตอบของเขา “คุณป้าคะ คุณป้าจะผ่าตัดเมื่อไรเหรอคะ”
“พรุ่งนี้จ้ะ” เสิ่นลู่ถอนหายใจ “ยังไม่รู้เลยว่าการผ่าตัดจะสำเร็จหรือเปล่า”
“คุณป้าคะ คุณป้าเป็นคนดีขนาดนี้ สวรรค์จะต้องคุ้มครองให้คุณป้าอายุยืนยาวแน่นอนค่ะ” เบ้าตาของฉางฉิงร้อนผ่าว “หนูไม่ยอมให้คุณป้าเป็นอะไรหรอกค่ะ”
“หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะจ๊ะ” เสิ่นลู่ตบหลังมือเธอเบาๆ อย่างอ่อนโยน “ขอเพียงฉางฉิงรับปากว่าพรุ่งนี้จะมาหาป้าหลังจากผ่าตัดเสร็จแล้ว ป้าอยากจะตื่นขึ้นมาเจอหน้าหนูน่ะ ไม่แน่ว่าป้าอาจจะกัดฟันฮึดสู้ผ่านมาได้”
“อย่าว่าแต่มาหาคุณป้าเลยค่ะ ให้อยู่ที่นี่ก็ยังได้” ฉางฉิงตาแดงเรื่อพลางตอบ
“ถ้าป้าได้มีลูกสาวแบบหนูก็คงดีสินะ” เสิ่นลู่ทอดถอนใจแล้วมองลูกชายทีหนึ่ง
ฟู่อวี้หยิบแอปเปิ้ลลูกหนึ่งมาปอกเปลือกอย่างเงียบๆ ส่วนเสิ่นลู่กับฉางฉิงก็คุยถึงเรื่องในวันวานกันอีก
จนกระทั่งผู้ดูแลเอาอาหารเย็นมาให้เสิ่นลู่ เสิ่นลู่ถึงได้พูดกับฟู่อวี้ว่า “เย็นมากแล้ว ลูกไปกินข้าวข้างนอกเป็นเพื่อนฉางฉิงหน่อยนะ จำได้ว่าเมื่อก่อนพอถึงเวลากินข้าว เด็กคนนี้ก็จะบ่นหิวขึ้นมาทันที”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ หนูกลับไปทานที่บ้านก็ได้ค่ะ” ฉางฉิงรีบส่ายหัว “อีกอย่างหนูยังไม่หิวด้วย”
ดูเหมือนว่าฟู่อวี้จะไม่ได้ยินที่เธอพูด เขาลุกขึ้นยืนและพูดว่า “ไปกันเถอะ ดูเหมือนแถวนี้จะมีร้านอาหารอร่อยๆ อยู่ร้านหนึ่ง”
“ไปเถอะลูกไป” เสิ่นลู่ยิ้มตาหยีพลางโบกไม้โบกมือไม่หยุด
ฉางฉิงอดไม่ได้ที่จะทำตามความต้องการของเสิ่นลู่
เธอกับฟู่อวี้ออกมาจากห้องคนไข้ แล้วก็เจอกับคุณหมอในชุดกาวน์สีขาวสี่คนเดินมาตามระเบียงทางเดินอย่างองอาจผึ่งผาย ซ่งฉู่อี๋เอามือสอดอยู่ในกระเป๋ากางเกงและเดินอยู่หน้าสุด บริเวณคอคล้องเครื่องฟังตรวจเอาไว้ ฉายรัศมีความสง่าน่าเกรงขามที่คนอื่นเห็นแล้วรู้สึกกลัวเกรง
ฉางฉิงแข้งขาอ่อนยวบ เธอเลือกมาเวลานี้ก็เพราะคิดว่าซ่งฉู่อี๋เลิกงานแล้ว ใครจะรู้เล่าว่าเธอจะเจอเขาจนได้ ที่แย่ไปกว่านั้นคือมาเห็นเธออยู่กับฟู่อวี้
อยากจะหลบก็หลบไม่ทันซะแล้ว พอเห็นฉางฉิง ซ่งฉู่อี๋ก็ขมวดคิ้วมุ่นทันที
ฟู่อวี้ไม่ได้สนใจ แค่คิดว่าซ่งฉู่อี๋ไม่อยากเจอหน้าเขา แต่เขาก็ไม่ได้กังวลว่าซ่งฉู่อี๋จะโง่ถึงขนาดใช้ประโยชน์จากเรื่องงานมาแก้แค้นเรื่องส่วนตัว นอกเสียจากว่าไม่ต้องการอนาคตของตัวเองแล้ว
“คุณฟู่ คุณจะออกไปข้างนอกเหรอครับ” ซ่งฉู่อี๋กวาดตามองหญิงสาวที่ก้มหน้าก้มตาจนคางแทบจะชิดกับกระดูกไหปลาร้าอยู่แล้ว แล้วเอ่ยถามเสียงเย็นชา
“ใช่ครับ จะออกไปทานข้าว” ฟู่อวี้ตอบอย่างเฉยเมยเช่นกัน “คุณหมอจะเข้าไปตรวจคุณแม่ผมเหรอครับ”
“พรุ่งนี้เช้าต้องผ่าตัดแล้ว เราก็เลยอยากจะตรวจร่างกายคุณนายเสิ่นอย่างละเอียดอีกที เผื่อเอาไว้ก่อน” ซ่งฉู่อี๋พูดไม่ช้าไม่เร็ว “ผมคงต้องขอรบกวนเวลาอาหารเย็นของคุณฟู่สักหน่อย อีกสักครู่เราอยากจะคุยกับคุณเรื่องอื่นๆ อย่างเรื่องการผ่าตัด เรื่องการลงชื่อในใบยินยอมการผ่าตัดพวกนี้ครับ”
ฟู่อวี้ขมวดคิ้ว ฉางฉิงฉวยโอกาสพูดขึ้นมาว่า “เรื่องของคุณป้าสำคัญกว่า งั้นฉันกลับก่อนนะคะ”
พอพูดจบ เธอก็รีบดอดหนีไปโดยไม่ทันรอคำตอบของฟู่อวี้ ราวกับว่ามีเสือดุร้ายไล่กวดเธออยู่ข้างหลัง เดินหนีไปเร็วมาก
ฟู่อวี้อารมณ์เสียเล็กน้อย แต่ก็ทำได้แค่หมุนตัวเดินกลับไปกับพวกซ่งฉู่อี๋ด้วยความจำใจ
“อ้าว ทำไมลูกเดินกลับมาอีก แล้วฉางฉิงล่ะ” เสิ่นลู่เงยหน้าขึ้น
“กลับไปแล้วครับ รอให้แม่ผ่าตัดเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมค่อยนัดเธอทานข้าวอีกทีก็ได้ครับ” ฟู่อวี้อธิบาย
พอเห็นคุณหมอกลุ่มนี้ เสิ่นลู่ก็พอจะเดาสาเหตุได้ หลังจากให้พวกเขาตรวจเสร็จแล้ว คุณหมอเหยียนก็อยู่ต่อเพื่อกำชับเธอเรื่องที่พึงระวังก่อนการผ่าตัด ส่วนซ่งฉู่อี๋ให้ฟู่อวี้กลับไปที่ห้องทำงานกับเขา
หลังจากพิมพ์ใบยินยอมการผ่าตัดออกมาและฟู่อวี้ลงชื่อเสร็จแล้ว ดวงตาดำขลับลุ่มลึกก็ฉายแววกล่าวเตือน “อันที่จริงสำหรับผมแล้วข้อความตามตัวหนังสือพวกนี้ไม่มีความหมายอะไรเลย ถ้าการผ่าตัดเกิดล้มเหลว เรื่องการรับผิดชอบผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น ผมจะจัดการตามวิธีของผมเอง”
.......................................................
