ตอนที่ 9 : งานใหม่(อ่านฟรี)
เหลียงชีเริ่มเล่นเกม เค้าสังเกตเห็นว่าเขาสามารถสัมผัส กับการต่อสู้ได้ คฤหาสน์ในเกมหลังนี้เต็มไปด้วยกับดักนับไม่ถ้วนทำให้เขารู้สึกเหมือนได้รับภารกิจพิเศษในช่วงสงครามทุกอย่างรู้สึกเหมือนจริง
ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสมรภูมิรบของจริงกำลังถูกจำลองอยู่ที่นี่! ยิ่งเขาเดินไปรอบๆ ในคฤหาสน์มากเท่าไหร่เค้าก็ยิ่งประใจขึ้นมากเท่านั้น
คฤหาสน์ที่หรูหราสง่างามแห่งนี้ไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่เห็น สัตว์ประหลาดอมตะและกับดักนับไม่ถ้วน
ในดาจินนักรบหลายคนก็เหมือนเขา ท้ายที่สุดนักรบส่วนใหญ่ไม่ต้องการผูกมัดกับกฎของกองกำลังขนาดใหญ่ และพวกเขาไม่ต้องการที่จะมีชีวิตที่ถูกผู้บังคับบัญชาคอยเอาแต่สั่งการ
อย่างไรก็ตามบ่อยครั้งที่นักรบต้องออกทำมาหากินถึงแม้ว่าภารกิจจะอันตรายก็ตาม
ครั้งหนึ่งเขาเคยได้รับมอบหมายทำภารกิจที่แสนอันตราย เขาต้องช่วยตัวประกันจากกลุ่มโจรบนภูเขา เกมที่เขาเล่นตอนนี้รู้สึกเหมือนกับได้ทำภารกิจนั้นอีกครั้ง
นั่นเป็นเหตุที่เขาหมกมุ่นในโลกเสมือนจริง
ยิ่งเขาเล่นเกมส์มากเท่าไหร่เขายิ่งประหลาดใจกับการต่อสู้กับสัตว์ประหลาดและกับดักที่ต้องพบเจอ
ที่สำคัญที่สุดคือเขาสามารถกลับมามีชีวิตได้อีกครั้งหลังจากเขาตาย! นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เขาเรียนรู้จากความผิดพลาดและพร้อมเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง!
องค์ประกอบเหล่านี้แสดงให้เห็นถึงพลังของเกม Resident Evil!
เค้าจำได้ว่าในระหว่างภารกิจช่วยเหลือตัวประกันเขาตกลงไปในกับดักของโจรบนภูเขาหากไม่มีโชคเขาคงตายไปนานแล้ว
มันเป็นเพราะว่าไม่มีใครคอยเตือนและเขาไม่มีประสบการณ์จึงเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้น นับว่าเป็นประสบการณ์ที่สำคัญอย่างหนึ่งในชีวิต
เงินสามารถซื้อประสบการณ์ความตายได้หรือไม่?
ไม่แน่นอน!
หลังจากที่ฆ่าซอมบี้ไปไม่กี่ตัวเขาก็พบว่ามีของเพิ่มขึ้นเล็กน้อย
เกมส์นี้มีประโยชน์ต่อการต่อสู้หรือไม่? เค้าอดไม่ได้ที่จะนึกถึงศิลปะการต่อสู้ของสมาคมหลิงหยวนซึ่งเป็นสถานที่ปลูกฝังแต่นี่เป็นเพียงแค่เกมและฉันก็ไม่ได้ถูกปลูกฝังที่นี่
ตอนนี้ถ้าเปรียบเกมได้หนึ่งเกมสำหรับผู้สร้างเกม เขาดูโง่หรือเปล่า?
ก่อนที่เขาจะมาที่นี่เค้าคิดวิธีสอนบทเรียนให้เจ้าของร้านผู้ชั่วร้ายและโล�
แต่ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนถูกจูงจมูกเพราะ เชื่อข่าวลือและคิดว่าร้านนี้เป็นเรื่องหลอกลวง
และเนื่องจากเขามีประสบการณ์การต่อสู้ทีคล้ายคลึงกับเหตุการณ์ในเก มและรู้สึกเป็นหนึ่งเดียวกับตัวละคร เขาประกาศว่า “ไม่ว่าร้านเกมที่รี้จะแพงแค่ไหน เขาก็จะมาเล่นทุกวัน!”
“แน่นอนมันเยี่ยมมาก .. แต่นายเอาที่ของฉันไป” ฟางฉีกล่าวอย่างยี่ยวน
ข้าวดีคือเขาทำภารกิจเสร็จได้เต็มความสามารถ
ซงฉิงเฟิง ตายแล้วตายเหล่าออกจากเกม และหันมองไปที่ฟางฉีที่ทำหน้า ครุ่นคิด
เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ แต่เมื่อเห็นฟางฉี นั่งเบื่อแบบนั้น เขาพูดลอยๆว่า “ฉันว่านายต้องซื้ออุปกรณ์ในร้านเพิ่มแล้วละ!”
ฟางฉีมองดูการรายงานของระบบ
[แต่งเติมร้านอินเตอร์เน็ตภายในสามวัน: เสร็จสมบูรณ์]
[รางวัล: คอมพิวเตอร์เจ็ดเครื่องและอุปกรณ์เสริม รางวัลจะมาถึงหลังเวลาทำการ]
[ภารกิจใหม่: รายได้เพิ่มรวม 800 คริสตัล]
[รางวัลจากงาน: Resident Evil One: เวอร์ชั่นภาพยนตร์]
ฟางฉีคิดว่าอินเตอร์เน็ตคาเฟ่มีค่าใช้จ่ายสองคริสตอลต่อชั่วโมงแล้วใครจะมาที่นี่เพื่อดูภาพยนตร์
“หนังเรื่องนี้มีประโยชน์อย่างไร?” ถึงแม้ว่าเขาจะยอมรับว่า Resident Evil เวอร์ชั่นภาพยนตร์ นั้นยอดเยี่ยมมาก แต่ใครจะมาเสียเงินเพื่อดูหนังที่ร้านอินเตอร์เน็ต?
“คุณแน่ใจนะว่าไม่ได้เล่นตลกกับฉัน?” ฟางฉีถามระบบ ซึ่งได้รับคำตอบกลับมาว่า “โฮสท์จะเห็นเมื่อได้ลอง”
“...” ฟางฉีนิ่ง ไม่มีคำใดออกจากปากเขา แต่ข่าวดีคือในวันพรุ่งนี้ร้านของเขาจะมีคอมพิวเตอร์ 11 เครื่อง
“ไม่ต้องกังวลในวันพรุ่งนี้เราจะมีคอมพิวเตอร์เพิ่มขึ้น” ฟางฉีแตะจมูกตัวเอง แล้วหันไปจอง ซงฉิงเฟิง ก่อนจะหัวเราะในลำคอ หึหึหึ! “เวลาของคุณใกล้จะหมดแล้วใช่มั้ย?”
หน้าตาที่ดูภาคภูมิใจของซงฉิงเฟิงหดลงทันทีเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขาดูเวลาของเขาก็ยังเหลือ หลินเซาและซูเลียว ทั้งคู่ชี้ไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์และตะโกนขึ้นว่า “ท่านครับจำกัดเวลาเล่นหมายความว่าอะไร?
ฟางฉีเอนหลังนั่งเก้าอี้แล้วตอบอย่างเมินเฉย “แต่ละคนสามารถเล่นได้สูงสุดหกชั่วโมงต่อวันมันเป็นกฏของร้านฉัน”
“กฏคืออะไรฉันมีเงินฉันไม่สามารถเล่นได้หรอ?” หลินเซา “ฉันจะจ่ายให้นายสองเท่า!”
ซงฉิงเฟิงจิกหัวเพื่อนเมื่อเขาเห็นอาการขี้โมโหของเพื่อนที่ทำแบบเดียวกับเขาเมื่อวาน
ในทางตรงข้ามกัน “กฏคือกฏ”
“คุณหมายความว่ายังไง!?” ซูเลียว ตะโกน “งั้นฉันให้ห้าเท่า!”
หากพวกเขสทั้งคู่จ่ายห้าเท่าเขาจะได้รับคริสตัลยี่สิบเม็ดในหนึ่งชั่วโมง!
ฟางฉีไม่สามารถทนค่าของเงินได้
“ระบบ!?” เขาถามในใจของเขา
“ฉันอยู่นี่!” เสยงของระบบดังขึ้นในหัว
“คุณช่วยพิจารณาอีกครั้งได้มั้ย สามารถแบ่ง 10% กับฉัน”
“ระบบใช้พลังงานทุกครั้งที่เริ่มต้นใหม่ดังนั้นโปรดหยุดถามคำถามเช่นนี้เพราะเปลืองพลังงานระบบจะไม่ตอบคำถามเช่นนี้อีก”
“ทำไมคุณไม่เสแสร้งฉวยโอกาส?” เขาตั้งคำถาม สาปแช่งระบบในหัวนับไม่ถ้วน มันแย่มากที่เขาไม่สามารถทำอะไรกับมันได้
“เนื่องจากเป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องปฏิบัติตามกฏ” ฟางฉีส่ายหัวอย่างไม่มีทางเลือก
“เราเล่นไม่ได้แม้ว่าเราจะมีเงินน่ะหรอ?” พวกเขาทั้งสองระเบิดความโกรธ “นายรู้มั้ยว่าเราเป็นใคร? เรามีความสามารถมากพอที่จะทำลายร้านนายเป็นชิ้นๆ!”
ฟางฉีหัวเราะ “หัวสมองของนักรบนี่ มีแต่ขี้เลื่อยหรอ เอะอะไม่พอใจก็จะทำลายร้านของฉัน?”
ทุกอย่างในร้านเป็นสิ่งที่ระบบมอบให้แก่เขา มุมปากของฟางฉีกระตุก ตอบกลับว่า “เอาสิ! พวกนายกล้าพอที่จะทำลายมัน!”
เขาชี้ไปที่กระดานดำ “แต่อย่าหาว่าฉันไม่เตือน ร้านของฉันไม่ต้อนรับลูกค้าที่ก่อปัญหา!”
ซงฉิงเฟิงหน้านิ่วคิ้วขมวด เขาลุกขึ้นเพื่อหยุดเพื่อนของเขา “พวกนายเจ้าของเป็นคนมีกฏเกณฑ์มีหลักร เราควรปฏิบัติตาม แล้วนี่มันก็บ่ายแล้ว อะไรจะเกิดขึ้น ถ้าเราไม่ได้ไปสอบเข้า สมาคมหลิงหยวน?”
ซงฉิงเฟิง มองไปที่ฟางฉีพล่างคิดว่า เขาอาจเป็นนักรบผู้สืบทอด
พ่อของฟางฉีไม่ได้เป็นนักรบเขาเป็นเพียงคนธรรมดาฝ
แต่จากความเดิมของฟางฉี จึงทำให้ซงฉิงเฟิงคิดว่า คนแบบเขาไม่น่ามีความสามารถมากพอที่จะสร้างเกมที่น่าเหลือเชื่อแบบ Resident Evil
แล้วเกมพวกนี้มาจากไหน ใครกันเป็นผู้อยู่เบื้องหลังเขา ซงฉิงเฟิงคิดไม่ตก ไม่ว่าจะทำวิธีใดเขาก็ไม่ปรากฏตัวออกมาสักทีเลย!
เขาต้องการเอาตัวเองลงไปจุดต่ำของเหตุการณ์นี้ แต่เขารู้สึกเหมือนว่าฟางฉีถูกปกคลุมไปด้วยความลึกลับซับซ้อน
หรืออาจน่าหลัวมากกว่า!
เจ้าของร้านปฏิบัติต่อทุกคน อย่างเท่าเทียมกันลูกค้าทุกคนเป็นคนสำคัญ ถ้าหากคนอื่นรู้ว่าพวกเขาทะเลาะกันเพียงเพราะเกมซึ่งมันเป็นเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลเอาเสียจริง!
เมื่อเพื่อนได้ยินสิ่งที่ซงฉิงเฟิงพูด พวกเขาจึงสงบศึกอย่างไม่มีทางเลือก “ลืมมันไปเถอะ! พวกเราจะกลับมาในวันพรุ่งนี้!!”
...
