ตอนที่ 4 : ความสยองขวัญของการทำลายโดยซอมบี้(อ่านฟรี)
มันเป็นโลกที่สมบูรณ์แบบสำหรับนักรบ!
หวังใต้เป็นผู้คุมตัวละครคริสซึ่งถือกริซอยู่ใในมือ ขณะที่เขาค่อยๆเดินไปที่มุมห้องอย่างเงียบๆ
อีกด้านหนึ่งของขอบกำแพงมีซอมบี้ที่กำลังกินซากศพจากเพื่อนดิน โดยหวังจะหาทางเพื่อตามหามนุษย์
ราวกับว่ามันได้กลิ่นหอมของมนุษย์ที่ยังมีชีวิตอยู่ ซอมบี้ตัวนั้นค่อยๆหันกลับมาอย่างช้าๆ ซึ่งเผยให้เห็นใบหน้าของมันที่ดูซีดเซียวไร้วิญญาณ มีเนื้อและเลือดคาอยู่ที่มุมปาก
นั่นคือ เจ้า ‘Turning Around Zombie’ ที่มีชื่อเสียงจาก Resident Evil เวอร์ชั่นดั้งเดิม!
แต่ถึงยังงั้น เวอร์ชั่นดั้งเดิมซอมบี้ถูกออกแบบสร้างโดยคอมพิวเตอร์ทำให้ผู้เล่นสามารถสังเกตุการเคลื่อนไหวของซอมบี้ก่อนที่จะต่อสู้ได้
แต่ในเวลานี้ ซอมบี้ดูเสมือนจริงมากจนราวกับว่ามันกำลังยืนอยู่ตรงหน้าหวังใต้!
ใบหน้าที่ดูหน้ากลัวของซอมบี้ประกอบกับฉากที่มีสภาพที่น่ากลัวชวนขนลุก ซึ่งเหตุนี้เองที่ทำให้หวังใต้ถูกซอมบี้โจมตี้จนเสียชีวิต
หลายคนหวาดกลัวฉากจาก Resident Evil
ฟางฉี เคยดูมาหลายครั้งแล้วจึงมีภูมิคุ้มกัน แต่ถึงอย่างไรสำหรับมือใหม่อย่างหวังใต้ก็ยังคงน่ากลัวจนมือของเขาเริ่มสั่นคลอน
มันไม่สามารถฆ่าได้แม้จะมีกำลังที่แข็งแรงมันไม่มีความเจ็บปวด คนธรรมดาอย่างเขาไม่เคยพบเจอสัตว์ประหลาดเช่นนี้มาก่อน เขาไม่เคยเห็นสัตว์ประหลาดตัวไหนน่ากลัวเท่ากับตัวนี้!
แม้ว่ามันจะยังคงเป็นเกมเดียวกันจากปี 1990 แต่การจำลองของภาพความเสมือนจริงของ VR ทำให้ผู้เล่นเกิดประสาทสัมผัสล้นเกินจากเวอร์ชั่นดั้งเดิมมาก
ความกระวนกระวายใจและความตื่นเต้นของหวังใต้ได้ทะลุผ่านหลังคาเพื่อหวังพุ่งไปที่ร่างของซอมบี้พร้อมกริชในมือของเขาซึ่งหวังจะฆ่าเจ้าซอมบี้เพื่อชนะความกลัวของเขา!
คราวนี้เขาทำได้ดีกว่าเหตุการณ์ก่อนหน้า เขาถือกริชเอาไว้ในมือ และพุ่งแทงผลักมันลึกเข้าไปที่หน้าอกของซอมบี้
แต่… เขาทำผิดพลาด
เขาไม่ได้เป็นฟางฉี เขาจะรู้ได้อย่างไรว่า การทำลายซอมบี้ต้องทำลายหัวเพื่อฆ่ามัน!
การโจมตีของเขาไม่เพียงแต่จะผิดพลาดล้มเหลว แต่นั้นยังกระตุ้นให้ซอมบี้บ้าคลั่งมากขึ้นด้วยเสียงโหยหวนของมัน มันพุ่งเข้าหาหวังใต้อย่างบ้าคลั่ง
พวกมนุษย์หลังจากที่กลายเป็นซอมบี้ พวกเขาจะมีพละกำลังมากและแข็งแกร่งกว่ามนุษย์ทั่วไปถึงสองสามเท่า นั้นจึงเป็นเหตุให้ซอมบี้มีแรงเยอะ มันผลักหวังใต้ลงไปที่พื้น ทันที่ที่ล้มลงมันก็ได้กัดคอของเขาด้วยฟันสีเหลืองทำให้หลอดเลือดแดงที่คอของเขาแตกเลือดสาดกระจายไปทั่ว!
“ทำไมฉันถึงฆ่าเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้ไม่ได้” หวังใต้กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง เขาแทงซอมบี้ในจุดสำคัญ มันไม่ตาย ไม่เพียงเท่านั้นมันยังบ้าดีเดือด?
ดีที่ครั้งที่แล้วเขาไม่มีประสบการณ์แต่ครั้งนี้ในเวลานี้เขาได้เตรียมใจมาแล้ว เขาเอามือข้างเดียวดันที่คอซอบบี้เพื่อหยุดการกัดของมัน
หวังใต้ดันคอซอมบี้ด้วยมือเดียวเพื่อกันการกัดของมัน เขาใช้มืออีกข้างแทงกริชลงที่ขมับของมัน ฉึบ! ฉึบ! ฉึบ! ซ้ำแล้วซ้ำอีก ซอมบี้อ่อนแรงลงและตายในที่สุด
“ในที่สุดมันก็ตาย!” หวังใต้ ถอนหายใจ การฆ่ามันด้วยความบ้าบิ่นของเขาทำให้เขารู้สึกถึงความแข่งแกร่งและความสำเร็จของตัวเอง!
เขาเป็นนักรบ! ยิ่งไปกว่านั้นผู้คนมากมายจะต้องชื่นชมเขา ชื่นชมความแข็งแกร่งและความกล้าหาญ มันยอดเยี่ยมจริงๆ!
เขาเดินทางต่อไป เขาปีนขึ้นที่สูงเพื่อมองไปรอบๆ เมื่อไม่พบอะไรเขาจึงเดินทางต่อไป
นั่นใช่ ‘Zombie’ ที่ฉีพูดถึง? หวังใต้รู้สึกสนใจเกมนี้มาก มันเป็นเกมที่แปลกและเขาไม่เคยเจอสัตว์ประหลาดแบบนี้ในนิยายมากก่อน เขาจึงกระตือรือร้นที่จะค้นหาว่าโลกนี้มันมีอะไรอยู่กันแน่
เขาแทบจะรอไม่ไหวที่จะมองไปทั่วๆ มองไปรอบๆ!
สัตว์ประหลาดพวกนี้มันแข็งแกร่งมาก แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังสามารถกลับเข้าไปฆ่ามันได้ใหม่ หวังใต้บ่นว่าเกมนี้ยาก ถึงยากแค่ไหนท้ายที่สุดผู้เล่นใหม่ทุกคนก็ต้องถูกซอมบี้ทำลายก่อน เพื่อเรียนรู้วิธีจัดการกับพวกมัน
หวังใต้เห็นเหมือนลูกบอลสีขาวคล้ายหมอกที่ออกจากตัวซอมบี้ มันระเหยเข้าสู่ตัวเขา เขาสังเกตุว่าไอนั่นทำให้เขารู้สึกอบอุ่นและมีพละกำลังแข่งแกร็งมากขึ้น!
- หลังจากนั้นไม่นาน -
หลังจากที่เขาฆ่าซอมบี้ตัวแรกได้แล้ว เขาก็ฆ่าตัวที่สองสามก่อนจะคิดได้ว่า ในการฆ่ามันเขาต้องทำลายที่หัว จากนั้นเขาจึงหยิบปืนพกที่เขาพบในล็อบบี้ติดตัวมา
เขารู้สึกตื่นเต้นกับความท้าทายที่เขาเผชิญ อะดีนารีนกำลังพุ่งผล่านจากการวิ่งหนีความตาย แม้ว่าซอมบี้จะน่ากลัวและสยดสยอง แต่ก็รู้สึกถึงความสำเร็จเมื่อปลิดชีพพวกมันได้
ทันใดนั้น ตึง ตึ่ง ตึ้ง! มีข้อความเตือนหมดเวลาโผล่ขึ้นมาบนหน้าจอ [ลูกค้าที่รักยอดเงินของคุณไม่เพียงพอโปรดชำระเงินจ้า!]
“ก็งั้นๆแหละ!” หวังใต้ถอดชุดหูฟัง VR ออกรีบกระโดดลงจากเก้าอี้ “ก็ได้! ฉันยอมรับว่ามันสนุกจริงๆ หนึ่งถึงสองคริสตัลกับเกมก็พอ แต่นี่ตั้งเจ็ดราคามากไปหรือเปล่า!” แม้ว่าเขาจะรู้สึกติดเกมนี้แล้ว แต่คริสตัลทั้งเจ็ดเม็ด เขาจะนำมันไปใช้ติดสินบนผู้คุมในวันพรุ่งนี้!
ถ้าเป็นวันอื่นเขาอาจยอมจ่ายเงินจำนวนนั้น แต่อย่างไรก็ตามเขาจะไม่ยอมเสียเงินจำนวนนั้นเพื่อใช้ในเรื่องที่ไม่สำคัญนัก
ใบหน้าของหวังใต้บิดเบือนก่อนจะโวยวาย
ฟางฉีกดออกเกมเพื่อดูการแสดงออกของหวังใต้ “นายรู้สึกยังไง?”
“รู้สึก…?” หวังใต้โบกมือและเตะขึ้นขาในอากาศ
“เกิดอะไรขึ้น? ความแข็งแรงและความเร็วทั้งสองอย่างมันดีขึ้น”
“ทั้งสองอย่างดีขึ้น? นายอัพเลเวลแล้วหรอ?” ฟางฉีกดออกมาหน้าจอหลักของเกม ไม่แปลกใจเมื่อเห็น
‘เลเวล 2’ เล็กๆ บนหน้าบาร์ ที่ขึ้นเมื่อประสบความสำเร็จอยู่ภายใต้อวาต้าของคริส
การอัพระดับไม่เหมือน Resident Evil เวอร์ชั่นดัง้เดิม ระบบทำขึ้นต่างกันเล็กน้อย ตัวละครในเกมเลเวลอัพ มีความแข่งแกร่งความเร็วและปฏิกริยาด้านอื่นๆเพิ่มขึ้น ยิ่งกว่านั้นการเพิ่มขึ้นนี้ทำให้ตัวผู้เล่นพัฒนาขึ้นอีกด้วย!
นี่คือความเจ๋งที่แท้จริงของระบบเทคโนโลยีเครื่องเสมือนจริง!
หวังใต้ตกตะลึง!!
เหมือนว่าร่างกายของเขายังอยู่ในภวังค์แห่งความแข็งแกร่ง หมายความว่าเขายังคงเป็นนักรบที่แข็งแรง การฝึนฝนจากเกมทำให้เพิ่มความสามารถทางร่างกายเร็วขึ้นมาก!
การเล่นเกมนี้มีประโยชน์
เนื่องในวันพรุ่งนี้มีการสอบเข้าของสมาคมหลิงยวน เขาอาจได้รับการยอมรับหากว่าเขามีความแข็งแรงมากขึ้นและมากพอ
เกมนี้ไม่เพียงแต่สนุกตื่นเต้นและน่าติดตาม มันยังสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาได้อีก!
นักรบต้องฝึกฝีมือศิลปะการต่อสู้เพื่อให้ร่างกายพร้อมรับมือกับสถานะการณ์
เมื่อเล่นเกมนี้แล้ว เขารู้สึกเหมือนตัวเขาได้กลายเป็นตัวละคนหลักในนวนิยายที่เขาเคยอ่าน เขาเองก็ต้องการที่จะแสวงหาการผจญภัยอย่างแท้จริง ช่างน่าเป็นความรู้ศึกอัศจรรย์ใจจริงๆ!
และที่สำคัญเขารู้สึกดีใจมากที่รู้จุดอ่อนของสัตว์หลาดเพื่อเอาชนะพวกมันได้
เกมนี้ยอดเยี่ยมมากสามารถเพิ่มความสามารถให้ร่างกายของเขามีความแข็งแรงและแข็งแกร่ง แบบนี้เขาก็ไม่จำเป็นต้องติดสินบนผู้คุมให้เป็นกังวลใจอีกต่อไป
มันยอดเยี่ยมมาก!
แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าผู้สร้างเกมต้องการจะสร้างสิ่งใด แต่ดูเหมือนว่าคริสตัลสองเม็ดต่อชั่วโมงมันราคาไม่แพงเลย เมื่อเทียบกับสิ่งที่เขาได้รับกลับมา ถูกเกินไปด้วยซ้ำ!
หลังจากปลดปล่อยความกังวลในใจ ในที่สุดหวังใต้ชาวโลกก็เข้าใจความงดงามของเกม
เขาสัมผัสกระเป๋ากางเกงที่เกือบจะว่างเปล่าของเขา....
ในนั้นมีเงินที่เขาจำเป็นต้องใช้จ่ายสำหรับใยการสอบของวันพรุ่งนี้
เขาดึงฟางฉีมาใกล้ๆ แล้วกระซิบที่ข้างหูว่า “ฉีฉันอยากคุยกับนายหน่อย ถ้าฉันเล่นอีกสักสองสามชั่วโมง… นายลดให้ฉันหน่อยได้มั้ย?”
เขารู้ว่าการต่อรองอาจไม่ได้ผล และเผลอๆอาจจะต้องกลับบ้านไปเจอการฝึกซ้อมที่แสนน่าเบื่อ
การเล่นเกมสักสองสามชั่วโมงที่นี่มันยังดีกว่า
ด้านฟางฉี เขาถอนหายใจและส่ายหัว “ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากลดให้นาย แต่ฉันทำไม่ได้!”
เขาชี้นิ้วไปทีกระดานดำข้างประตู “มันไม่ได้เขียนส่วนลด”
“แต่… ฉีเราเป็นเพื่อนสนิทกันนะ” หวังใต้ขุ่นเคือง
“ถ้าฉันคิดดีแล้วฉันคงไม่ช่วยบอกวิธีเล่นเกมพื้นฐานให้นายเข้าใจหรอก” เพื่อให้เพื่อนรู้จุดหลักในเกม ฟางฉีเป็นคนไม่ชอบสปอย แต่เขาเป็นคนใจกว้างจึงคอยให้คำแนะนำเพื่อน
“ถ้าเป็นคนอื่น… ฉันไม่ช่วยหรอก” เขากล่าว
เมื่อเห็นว่าฟางฉี พูดอย่างแน่วแน่แบบนั้น หวังใต้ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมแพ้ เขาถามเพื่อนอีกครั้งว่า “อย่างน้อย.. ฉันขอจ่ายให้นายพรุ่งนี้ได้มั้ย?”
ฟางฉีไม่ตอบอะไร แต่ถลึงตาใส่กระดานดำอีกครั้ง
หวังใต้เข้าใจทันทีว่าเขาหมายถึงอะไร พร้อมบ่นพึมพำ “นายนี่แม่งช่างเจรจาจริงๆ”
จากนั้นเขาก็โยนคริสตัลลงบนโต๊ะ แล้วปล่อยให้เกมดำเนินต่อไป!
