ตอนที่ 2 อันตรายที่ถูกปลุก

Chapter 2 อันตรายที่ถูกปลุก

 

คนที่มุงอยู่แบ่งออกเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มหนึ่งเป็นเด็กที่มาโรงเรียนของผม พวกนั้นมีสีหน้าโกรธเคือง อีกกลุ่มเป็นเด็กของโรงเรียนชางหลางที่ดูสูงศักดิ์ พวกนั้นดูร่ำรวย แต่สีหน้าดูเหมือนกำลังเยาะเย้ยถากถาง หลายคนในกลุ่มนั้นทำเหมือนตัวเองไม่ผิด

 

ทั้งสองกลุ่มเว้นระยะห่างกันพอสมควร ทำให้ผมมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น

 

ผมเห็นเด็กหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่ง ลักษณะท่าทางดูเหมือนมาจากตระกูลที่ไม่ธรรมดา สวมชุดเหมือนชาวตะวันตก ให้ความรู้สึกเป็นเชิงว่าฉันไม่ได้เด็กของโรงเรียนกระจอกๆแบบนี้ ด้านหลังเด็กคนนั้นมีเด็กอีก 2 คนที่ดูอายุไล่เลี่ยกัน แม้การแต่งตัวของทั้งสองจะไม่ธรรมดา แต่จากลักษณะแล้วดูเหมือนจะเป็นลูกน้องของเด็กคนแรกที่กล่าวถึง ข้างหน้าสามคนนั้นมีเด็กคนหนึ่งที่กำลังล้มลง ผมจำได้ว่าเด็กคนนั้นอยู่โรงเรียนเดียวกับผม เขาเรียนอยู่ชั้นปี 2

 

และเด็กคนนี้กำลังถูกรุมรังแก

 

เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องแปลก อย่างน้อยๆตั้งแต่ผมมาเรียนที่นี่ เหตุการณ์แบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน โรงเรียนชนชั้นสูงอย่างชางหลางมีกฏระเบียบที่เข้มงวด ถึงเด็กโรงเรียนนั้นจะเป็ยลูกคนรวยเอาแต่ใจ แต่ก็ได้รับการศึกษาที่ดี ถึงอย่างนั้น ไม่ว่าจะเป็นใครก็ยังมีส่วนที่ไม่ดีซ่อนไว้ เพราะตอนนี้ พวกลูกคนรวยกำลังรุมรังแกคนที่อ่อนแอกว่า

 

เมื่อเกิดเรื่องทำนองนี้ขึ้น หลังจากพวกลูกคนรวยกลับเข้าโรงเรียน พวกนั้นจะถูกโรงเรียนลงโทษ แต่ตอนนี้ เด็กโรงเรียนผมคงเป็นฝ่ายที่เดือดร้อนก่อน

 

เพราะคนที่มุงดูไม่มีใครกล้าเข้าไปช่วย เด็กพวกนั้นแค่มุงดู แล้วล้อมเด็กที่อยู่ตรงกลางไว้

 

เด็กโรงเรียนผมไม่กล้ายุ่งกับพวกลูกคนรวย เพราะเป็นการหาเรื่องใส่ตัว การที่พวกลูกคนรวยจะทำให้โรงเรียนของผมไม่มีนักเรียนนั้นทำได้ง่ายราวกับพลิกฝ่ามือ แต่ถึงอย่างนั้น ยังมีลูกคนรวยบางคนที่ไม่ชอบพฤติกรรมแบบนี้ พวกนั้นดูถูกเหยียดหยามคนที่รุมรังแกคนที่อ่อนแอกว่า แต่ไม่ว่ายังไง พวกนั้นก็ยังมุงดูไม่ไปไหน

 

คิดไม่ถึงว่ายามเช้าที่อากาศสดใสจะต้องมาเจอเรื่องที่ไม่น่าอภิรมย์แบบนี้

 

“อาจุน...” เชียนเชียนดึงชายเสื้อผมเบาๆแล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ อย่าไปยุ่งเลย”

 

ผมกัดฟันพยักหน้าและเตรียมตัวจะเดินไป

 

เหตุผลของเรื่องที่เกิดขึ้นถึงไม่ต้องเดาก็รู้ ลูกคนรวยพวกนั้นอยากอวดศักดาว่าตัวเองเก่ง ไม่มีใครสู้ได้ แล้วแบบนี้ ใครจะกล้าช่วยเด็กโรงเรียนผมผู้โชคร้าย?

 

ผมรู้สึกสงสาร ความยุติธรรมพุ่งพร่านในใจของผม แต่ผมก็เป็นแค่นักเรียนธรรมดา และไม่รู้จะรับมือกับสถานะการณ์นี้ยังไง ถ้าผมช่วย พี่สาวของผมอาจติดร่างแห ถ้าเกิดลูกคนรวยพวกนั้นกระดิกนิ้ว ชีวิตของผมและพี่สาวอาจต้องพินาศ บ้านที่อาศัยหลับนอนอาจไม่มีอีกแล้ว

 

แต่มันยอมไม่ได้จริงๆ...

 

ผมหันหน้ากลับไปมองหน้าลูกคุณหนู ที่กำลังก้มมองเด็กโรงเรียนผมด้วยสีหน้าดูถูก มันหันหน้ากลับมามองผม และยิ้มอย่างภาคภูมิในอำนาจ

 

“บ้าเอ้ย!” ผมพูดเบาๆ “อยากจะชกมันจริงๆเลย”

 

ตอนนี้ทุกคนไม่รู้ตัวว่าได้เกิด “ลมสุริยะ” ขึ้นเหนือศีรษะ ในเวลาเดียวกัน ในสมองของผมก็เกิดการประมวลผลขึ้นนับครั้งไม่ถ้วน ประจวบกับมีการติดต่อสื่อสารมาจากโลกที่อยู่ไกลออกไป

 

เสียง “คลิ้ก” ดังขึ้น มันเป็นแค่ความรู้สึกที่ดูเหมือนบางอย่างได้ถูกเปิดออก แต่ผมไม่ได้ยินเสียงนั้นจริงๆ

 

ในหัวของผมเริ่มพร่ามัว ภาพของโลกที่เต็มไปด้วยโลหะได้ผุดขึ้นในหัว ก่อนจะมีเสียงของผู้หฯิงคนหนึ่งดังมา

 

“ตรวจสอบคำสั่งจากภายนอก… ยืนยันตัวตนผู้มีอำนาจ… วิเคราะห์รูปแบบคำสั่ง… ยืนยันคำสั่ง… ยืนยันเป้าหมาย… เตรียมคำสั่งจู่โจมข้ามอวกาศ… เตรียมการจุดระเบิด… เริ่มการทำงาน!”

 

เมื่อสิ้นเสียง ลำแสงพลังงานโปร่งใส่ก็ยิงลงมาจากท้องฟ้า โดยมีนักเรียนของโรงเรียนชางหลางเป็นศูนย์กลาง แล้วซึมหายลงไปในพื้นอย่างเงียบๆ

 

ไม่มีคนเห็นลำแสงเมื่อครู่ ทุกคนยังคงจ้องมองนักเรียนโรงเรียนชางหลางและผู้ที่ถูกรังแก แต่ผม...เห็นลำแสงเมื่อครู่อย่างชัดเจน

 

ผมมองไปยังบริเวณที่ลำแสงหายไป พื้นบริเวณนั้นเกิดรูสีแดง พื้นบริเวณนั้นโดนหลอมจนระเหยกลายเป็นไอ

 

เป็นพลังทำลายล้างที่น่ากลัวมาก!

 

ผมทำอะไรไม่ถูก เหตุการณ์ประหลาดทำให้ผมไม่อยากเชื่อ

 

เกิดอะไรขึ้น? พลังธรรมชาติ? เหตุการณ์ประหลาด? อุลต้าแมนยิงพลังมา? หรือผมจะมีพลังแบบนั้น?

 

แต่ละความคิดเป็นเรื่องที่ไร้เหตุผล แต่ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้ผมปฏิเสธไม่ได้

 

บางทีมันอาจเป็นแค่ภาพลวงตา แต่นั่นก็แค่ความคิด เพราะภาพตรงหน้าของผมตอนนี้ ทำให้ผมรู้ว่ามันเป็นความจริง

 

ลูกคนหนูคนนั้นจู่ๆก็ก้าวเท้ามาข้างหน้า และในจังแหวะนั้นเอง เท้าของมันก็สัมผัสกับพื้นที่ถูกหลอม

 

มันกรีดร้องเหมือนหมูถูกเชือด!

 

ความร้อนจากพื้นเริ่มทำให้ขากางเกงของมันลุกไหม้ ดูเหมือนเสื้อผ้าที่หรูหราจะเป็นเชื้อเพลิงชั้นดี เพลิงที่ลุกไหม้ทวีความรุนแรง คนที่อยู่บริเวณนั้นเริ่มถอดเสื้อนอกแล้วเข้ามาช่วยดับเพลิง

 

ในจังหวะนั้น ผมไม่ได้สนใจเหตุการณ์ตรงหน้า

 

เสียงของผู้หญิงคนนั้นดังขึ้นในหัวผมอีกครั้ง และมันทำให้ผมหวาดกลัว

 

“จู่โจมสมบูรณ์… คำนวณตัวแปรใหม่… คำนวณเสร็จสิ้น… เปลี่ยนการจู่โจม… พลังงานอาวุธเตรียมพร้อม… เปลี่ยนใช้อาวุธที่สอง… จะเริ่มจู่โจมในอีก 10 วินาที… 10… 9… 8.... 7...”

 

เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง ผมไปปลุกบางสิ่งที่หน้ากลัวขึ้น ไม่ว่ามันจะเป็นพลังงานอะไร ยิงมาจากดาวของอุลต้าแมนหรือเปล่า แต่พลังงานนั่นฆ่าคนได้!

 

“แย่แล้ว!” พลังงานที่รุนแรงขนาดหลอมถนนและพื้นดินจนกลายเป็นลาวาได้ กำลังจะฆ่าทุกคนในอีก 10 วินาทีข้างหน้า

 

“ไม่มีวิธีหนุดมันเลยหรือไง?” ผมพูดในใจ ความรู้สึกประหลาดเหมือนจะเกิดการจู่โจมไม่เกิดขึ้นอีก การจู่โจมยังคงนับถอยหลังต่อไป

 

“เป็นอะไรหรือเปล่าอาจุน? ทำไมสีหน้าเป็นแบบนั้น?” เชียนเชียนสังเกตุเห็นสีหน้าที่ผิดปกติของผมเลยถามด้วยความเป็นห่วง แต่ผมไม่ตอบ

 

บ้าเอ้ย! บ้าเอ้ย! แสงบ้านั่นคืออะไรกันแน่? ทำไมตอนนี้มันไม่ฟังคำสั่ง!

 

“6… 5...” เหงื่อเริ่มผุดขึ้นที่หน้าผากของผม

 

“4… 3...”

 

“เชียนเชียน!” ผมตะโกนขึ้นและรีบคว้าเชียนเชียนวิ่งหนีสุดชีวิต ถึงจะรู้ว่ายากที่จะหลบการจู่โจมที่รวดเร็วแบบนั้นก็ตาม

 

ไม่ว่ายังไงผมจะปล่อยเชียนเชียนให้ถูกฆ่าไม่ได้ เพราะทั้งหมดนั้นเป็นฝีมือของผมเอง!

 

“อ้า~~ อาจุน...” เชียนเชียนร้องขึ้นด้วยความตกใจจากการกระทำของผม

 

“2… 1...”

 

บ้าเอ้ย! ผมทำอะไรไม่ได้เลยเหรอ! หยุดเดี๋ยวนี้!

 

ผมพาเชียนเชียนวิ่งสุดชีวิต แต่กลับเหยียบกระดาษแผ่นเล็กแผ่นหนึ่งจนลื่นล้ม ในจังหวะนั้นเอง ผมเห็นเส้นแสงสายหนึ่งยิงลงมาจากท้องฟ้าแต่ไม่ชัดนัก จากนั้นผมกรู้สึกเจ็บที่หน้าผาก และหมดสติไป...

 

เชียนเชียนร้องออกมาด้วยความตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

 

“เกิดข้อผิดพลาด… ระบบคำสั่งภายนอกไม่ปกติ… สูญเสียสิทธิ์อนุญาติสูงสุด… การจู่โจมระยะไกลยกเลิก”

 

สิ่งที่ผมจำได้คือ จังหวะที่ผมล้มเมื่อครู่ หัวผมไปฟาดกับเสาไฟจนหมดสติไป...