บทที่ 28 ไพ่ใบสุดท้าย
บทที่ 28 ไพ่ใบสุดท้าย
เฉินเสี่ยวเลี่ยนรีบเข้าไปพยุงหานปี้ เห็นบนตัวหานปี้มีบาดแผลทั้งน้อยใหญ่ไม่รู้ตั้งกี่แห่ง เลือดสดๆ ไหลซึมทั่ว...
เฉินเสี่ยวเลี่ยนไม่ลังเล รีบหยิบเลือดบำรุงขั้นกลางอันสุดท้ายของตนออกมาส่งเข้าปากหานปี้
“...ขอบใจ” หลังหานปี้กลืนลงไปก็ลูบลำคอไปมา มองดูเฉินเสี่ยวเลี่ยน “นาย...ทำไมนายถึงตามมาอีก?”
“ไม่ตามมาแล้วจะให้ไปไหน? ที่นี่ไม่มีทางออกอื่น” เฉินเสี่ยวเลี่ยนยิ้มขื่น จากนั้นก็ทำหน้าเครียด “เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”
หานปี้ดึงเฉินเสี่ยวเลี่ยน สองคนหลบอยู่หลังเสาหินตรงปากทางเข้า มองไปยังลานกว้าง...
นิวตันพุ่งเข้าใส่ชายหน้าลายอย่างบ้าคลั่ง เท้าถีบเข้าที่หน้าอกชายหน้าลาย ทว่าคราวนี้ชายหน้าลายกลับจับขาของนิวตันไว้แน่น นิวตันคล้ายไม่คิดว่าก่อนตายชายหน้าลายจะระเบิดความมุ่งมั่นในการต่อสู้ออกมาเช่นนี้ โดยไม่ทันได้ระวัง ก็ถูกกอดให้ล้มกลิ้งไปกับพื้นทั้งตัว สองคนพันตูกันอย่างบ้าระห่ำ... ในมือของนิวตันถือดาบโค้งแทงลงไปบนร่างชายหน้าลายสามสี่ครั้งติดๆ กัน...
......
“ฉันก็ไม่รู้เรื่องนักหรอก... แต่ว่าหลังจากพวกเราเดินข้ามสะพานโซ่มา จู่ๆ นิวตันก็เป็นบ้าไป ดูเหมือนเขาสติเลอะเลือน คิดว่าพวกเราเป็น ‘ผู้ตื่น’ อะไรนั่น จากนั้นก็ลงมือฆ่าตู๋หยาตาย จากนั้นทุกคนก็สู้ไปถอยไปจนมาถึงที่นี่... เขาแข็งแกร่งมาก คนอื่นๆ ในสมาพันธ์ตัดวายุรวมกันยังสู้เขาไม่ได้... พลังของเขา...น่ากลัวเกินไปแล้ว!”
หานปี้พูดเสียงเบาอย่างรวดเร็ว เฉินเสี่ยวเลี่ยนยังไม่ทันได้ย่อยข้อมูลก็ได้ยินเสียงตะโกนกึกก้องดังมาจากลานกว้าง
“นิวตัน! ตายด้วยกันเถอะ!!”
ชายหน้าลายไม่รู้ว่าถูกนิวตันดันออกไปตอนไหน ดีดตัวไปอีกทาง คราวนี้เขาเงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยลายสีน้ำมันนั้น ลวดลายทุกเส้นสายต่างลุกไหม้เหมือนไฟกำลังเผาพลาญก็ไม่ปาน!
“ไปตาย...ด้วยกันเถอะ!!”
ชายหน้าลายกางแขนออกโดยพลัน คำรามกึกก้อง!
ลวดลายบนใบหน้าของเขาคล้ายกับมีชีวิตขึ้นมา แต่ละเส้นสายเริงระบำดั่งงูสีทอง!
ชั่วขณะมีสายฟ้าเต้นไปทั่วตัวทั่วหน้าของเขา แสงไฟวิ่งตัดสลับกันไปทั่ว คล้ายกับดาบล่องหนก็ไม่ปาน มันกลายเป็นตาข่ายถี่ยิบ เป็นกรงขังที่มีหน้าตัดกว่าสี่ส่วนของลานกว้างขังชายหน้าลายและนิวตันไว้ด้านใน!!
เฉินเสี่ยวเลี่ยนทันร้องออกมาด้วยความตื่นตะลังว่า “เชี่ย นี่คือการใช้สกิลเหรอ?”
หานปี้คว้าเฉินเสี่ยวเลี่ยนถอยหลัง หลบอยู่หลังเสาหิน “หลบเร็ว!!”
ตึง!!
เสียงดังกึกก้องเป็นชุดสั่นสะเทือนจนหูแทบหลุด! เสียงกระแสไฟฟ้าวิ่งดังกิ๊ซๆ เข้าหูไม่หยุด! และยังมีสายลมพัดกระหน่ำสับสน! ต่อให้หลับตาก็ยังรู้สึกได้ถึงแสงสว่างจ้าคล้ายกับทะลุเปลือกตาได้!
สองมือของเฉินเสี่ยวเลี่ยนกับหานปี้กุมศีรษะไว้ แต่กลับป้องกันแสงจ้านั้นไม่ไหว...
ชั่วขณะหนึ่งเฉินเสี่ยวเลี่ยนถึงกับกังวลใจว่าตัวเองจะตาบอดหรือไม่...
......
กระแสไฟฟ้าวิ่งไปมานับไม่ถ้วน กระแสไฟแต่ละเส้นคล้ายกับคมมีดก็ไม่ปาน มันกรีดลงบนตัวนิวตัน! นิวตันร้องคำรามเสียงดัง! มือทั้งสองของเขาปรากฏกลุ่มแสงสีเขียวขึ้น...
แสงนั้นวิ่งไปทั่วร่างเขาอย่างรวดเร็ว หลังแสงแปลบปลาบก็กลายเป็นเกราะรูปทรงประหลาดอันหนึ่ง! เกราะนี้ไม่ได้ทำจากทอง แต่กลับมีความเป็นไซไฟอยู่เต็มเปี่ยม รูปทรงปราดเปรียวแต่คล้ายไม่มีช่องว่างอยู่เลย! กระแสไฟที่ฟาดใส่ร่างของนิวตันถูกกลุ่มแสงสีเขียวดีดออกไปจนสิ้น... กระแสไฟฟ้ามากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ นิวตันใช้แขนทั้งสองข้างวางกันไว้ที่หน้าอก...
เสียงดังสนั่นหวั่นไหว ลมโหมกระหน่ำ แสงสว่างจ้า...บดบังเงาร่างทั้งสองคนจนหมดสิ้น...
......
ซูซูสะอึกสะอื้นคุกเข่าอยู่หลังก้อนหิน เธอไม่กล้าเงยหน้าเพราะว่าบนผาเหนือหัวนั้นมีศพของเจ้าคนน่ากลัวแขวนอยู่...
เธอกัดปากอย่างแรง พยายามไม่ร้องไห้ออกมา แม้ว่าตอนนี้เสียวเหลี่ยนโอปป้าไม่อยู่กับตน ซูซูกลับบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า ‘ต้องเข้มแข็ง ฉันสัญญากับเสียวเหลี่ยนโอปป้าไว้ ไม่ร้อง ไม่ร้อง ฉันจะเป็นเด็กดี...’
ทว่าตอนนั้นเองมีแสงระเบิดรุนแรงจากที่ไกลๆ...และยังมีเสียงดังสนั่นตามมาอีก หุบเขาสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง...
บนผาหินคล้ายกับมีเสียงดังขลุกขลักบางอย่าง...เศษหินแตกจำนวนมากกลิ้งลงมาจากด้านบน ซูซูทันได้กรีดร้องออกมาแค่ทีเดียวก็ถูกก้อนหินตกใส่หัว หน้าผากมีเลือดไหลออกมา
และในตอนนั้นเอง...
เหนือศีรษะของเธอ ศพของตู๋หยาบนผาหินถูกลมพัดกระหน่ำ หลังจากแกว่งไปมาหลายที...
พลัวะ!
ลูกบอลทองกลมเกลี้ยงที่ไม่รู้ว่ามาจากกระเป๋าหรือตรงไหนบนตัวเขาก็ร่วงหล่น ตกลงบนพื้น กลิ้งหลุนๆ มาหยุดตรงข้างหัวเข่าของซูซู
เลือดสดๆ หยดลงจากหน้าผากเด็กสาว หยดลงบนลูกบอลสีทองที่คล้ายกับลูกกระสุนก็ไม่ปานอย่างพอดิบพอดี...
จู่ๆ ซูซูก็ได้ยินเสียงประหลาดดังแว่วมา...
แซ่กๆ...
เมื่อก้มลงไปมอง...
แสงสว่างจ้าปรากฏขึ้นอย่างฉับพลัน! แสงนั้นคล้ายกับครอบร่างเด็กหญิงไว้จนทั่วในชั่วขณะ... เด็กน้อยส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ...
......
บนลานกว้างเต็มไปด้วยรอยไหม้ไปทุกหนทุกแห่ง!
บนหน้าของชายหน้าลาย ลวดลายที่คล้ายเปลวเพลิงพวกนั้นหายไปจนหมดสิ้น เขาคุกเข่าอยู่ตรงนั้น ลำตัวตั้งตรงเหมือนกับศพแข็งทื่อ ดวงตาทั้งสองข้างว่างเปล่ามองขึ้นด้านบน...
ลมพัดมาวูบหนึ่ง... ชายหน้าลายล้มลงบนพื้นอย่างทื่อๆ หมัดที่กำแน่นก็คลายออกในที่สุด...
แกรก!
อีกด้านไม่ไกลนัก เกราะรูปทรงมนุษย์แตกออกเป็นรอยแยกหนึ่ง
แขนทั้งสองข้างของนิวตันขยับ!
เกราะทั้งตัวกลายเป็นผุยผงในพริบตา! นิวตันหายใจกระชั้น สายตาเย็นเยียบของเขามองไปยังศพของชายหน้าลายแวบหนึ่ง จากนั้นอ้าปากถ่มเลือดก้อนใหญ่ออกมา ทรุดลงกับพื้น
ฉับพลัน ตัวเขาโงนเงน คุกเข่าข้างเดียวอยู่บนพื้น มือข้างหนึ่งยันพื้นไว้ มุมปากมีเลือดไหลออกมา หยดลงบนพื้นไม่หยุด
“พวกเรา...ทำยังไงกันดี” หานปี้กัดฟัน “หนีเถอะ!”
“หนีกับผีน่ะสิ” เฉินเสี่ยวเลี่ยนยิ้มขื่น “ทางถอยไม่มีแล้ว จะหนีไปไหนอีก!”
เขากัดฟันอย่างแรง “อยากรอดก็ต้องสู้!”
หานปี้ยิ้มขื่น “สู้? นายก็เห็นแล้ว พวกสมาพันธ์ตัดวายุนั่นเป็นยอดฝีมือกันทั้งนั้น แต่กลับถูกเขาฆ่าทิ้งทีละคนด้วยตัวคนเดียว! เด็กใหม่อย่างพวกเราสองคน...จะเอาอะไรไปสู้?”
ครู่เดียวน้ำเสียงหานปี้ก็เปลี่ยนเป็นสิ้นหวัง “ฉันใช้สกิลไปหมดแล้ว...ถึงอยากสู้ก็ไม่มีไพ่จะออกแล้ว...”
“สกิลนายคืออะไร?”
“...ประเภทป้องกันน่ะ ทำให้ร่างกายตัวเองแข็งเป็นหินกลายเป็นเกราะ” หานปี้ยิ้นขื่นพูดต่อ “แต่ว่ากันไม่ได้แม้แต่ท่าเดียวของเขา แผลบนตัวฉันที่นายเห็นเมื่อกี้ เขาใช้แค่ท่าเดียวเท่านั้นจริงๆ”
“...ก่อนจะสู้ตายกับเขา นายพูดเรื่องที่ปลุกใจกันหน่อยไม่ได้หรือไง?” เฉินเสี่ยวเลี่ยนกลืนน้ำลายอึก แล้วลุกขึ้น “หานปี้ ถ้าฉันตาย...นายช่วยฉันเรื่องหนึ่ง...อา ไม่สิ ช่างมันเถอะ”
หานปี้นั่งอยู่บนพื้น ท่าทางสับสน “ทำไมช่างมันเสียละ? นายอยากให้ฉันช่วยอะไร?”
“ไม่มีอะไร” เฉินเสี่ยวเลี่ยนกัดฟัน หยิบ ‘คมหิมะ’ มาถือไว้ในมือ พูดเสียงเย็น “ที่นี่ไม่มีทางเข้าออก ถ้าฉันตายแล้ว นายก็ต้องถูกเขาฆ่าตายด้วยเหมือนกัน แล้วจะสั่งเสียไหว้วานไปทำไม?”
พูดแล้วเขาก็กุมดาบก้าวยาวๆ ออกไปจากหลังก้อนหิน!
“ออกมาเลย! การ์ฟิลด์!!”
หลังจากการ์ฟิลด์ที่กลายร่างออกมาจากกลุ่มแสงตามระบบ ก็เปลี่ยนร่างเป็นแมวคลั่งสี่ตาอย่างรวดเร็ว แต่ว่าบนร่างมันยังมีบาดแผลมากมาย ระยะห่างจากการต่อสู้กับแม่ม่ายดำสั้นเกินไป การ์ฟิลด์ไม่สามารถฟื้นฟูบาดแผลได้
ทว่าเฉินเสี่ยวเลี่ยนกลับจับจ้องนิวตันที่คุกเข่าข้างเดียวอยู่บนพื้น คมหิมะในมือตั้งขวาง!
‘สกิลดาบโจมตีต่อเนื่องสองครั้ง สะบั้นกางเขน!’
แสงสว่างรูปไม้กางเขนถูกเขาฟาดออกไป!
“นิวตัน!! ฉันมาแล้ว!!”
นิวตันเงยหน้าขึ้นก็มองเห็นแสงรูปไม้กางเขนพุ่งเข้ามา! คล้ายกับว่าเขาบาดเจ็บจนไม่มีแรง คราวนี้จึงไม่หลบหลีก...
ไม้กางเขนแตะโดนครึ่งลำตัวด้านบนของนิวตันตรงๆ! ตัวเขากระเด็นไปด้านหลังทันที!
เฉินเสี่ยวเลี่ยนรีบพุ่งไปหน้าเขา คมหิมะฟาดฟันลงไป! อีกด้านการ์ฟิลด์ใช้สกิลกรงเล็บเสือ เล็บแมวคมปลาบตวัดวูบ...
“ผู้ตื่น!! ต้องตาย!!”
จู่ๆ นิวตันก็คำรามขึ้นมา!
เขากระโจนขึ้นทั้งตัวโดยพลัน!
สองมือไขว้เป็นกากบาท ป้องกันคมหิมะของเฉินเสี่ยวเลี่ยนไว้! พร้อมกับวาดเท้าเตะ ได้ยินเสียงการ์ฟิลด์ส่งเสียงร้อง ส่วนตัวมันลอยกระเด็นออกไป!
สีหน้านิวตันดุดัน ทั่วใบหน้าและจมูกมีรอยแผลที่เลือดไหลซึม! เป็นรอยประทับจาก ‘สะบั้นกางเขน’ เมื่อครู่!
เฉินเสี่ยวเลี่ยนถูกนิวตันกันคมหิมะไว้ รู้สึกท่าไม่ดีโดยพลัน!
พลังของนิวตันน่าตื่นตะลึงมาก!!
วูบถัดมา จู่ๆ นิวตันก็ขยับตัวเข้าใกล้อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หักข้อศอก...การเคลื่อนไหวไหลลื่นรวดเร็วดั่งน้ำ ว่องไวเหมือนสายฟ้า! ดุดันตรงไปตรงมา!
ตอนที่หัวเขากระแทกเข้ากับหน้าอกของตน เฉินเสี่ยวเลี่ยนได้เสียงกระดูกตัวเองหักอีกครั้ง!
ทรวงอกปวดแปลบ เฉินเสี่ยวเลี่ยนกระเด็นลอยไป!
ตอนที่ตกลงบนพื้น เขารู้สึกปวดแปลบตรงหน้าอก ซ้ำยังหายใจติดขัด คล้ายกับมีก้อนหินก้อนใหญ่ทับหน้าอกไว้!
ในที่สุดหานปี้ก็พุ่งออกมา
แม้หานปี้จะกินเลือดบำรุงขั้นกลางไปอันหนึ่งแล้ว แต่ว่าเวลาน้อยเกินไป บาดแผลบนตัวจึงยังไม่ทันสมาน
ทว่าประโยคสุดท้ายของเฉินเสี่ยวเลี่ยนที่ว่า ‘ถ้าฉันตาย นายก็ต้องถูกเขาฆ่าตายด้วยเหมือนกัน’ หานปี้กลับเข้าใจแจ่มแจ้ง
ที่นี่ไม่มีทางให้ถอย ไม่สู้ก็ต้องตาย!
ตอนที่หานปี้กระโจนเข้ามา ดาบเลเซอร์ในมือที่ส่องสว่างแล้วก็แทงเข้าใส่หลังนิวตันอย่างรุนแรง!
นิวตันไม่หันไปแม้แต่น้อย วาดขาไปด้านหลังทันที ถีบเข้าที่ไหล่ของหานปี้ หานปี้ร้องลั่น ดาบเลเซอร์กระเด็น ตัวตกกระแทกพื้น
“ผู้ตื่น...กากๆ!”
นิวตันหันกลับมา มองหานปี้อย่างเย็นชา
ตอนนั้นเอง ด้านข้างเงาของการ์ฟิลด์พุ่งเข้ามา พุ่งใส่ทีเดียวก็กดนิวตันไว้กับพื้น! นิวตันเลือดกระอักออกปากอีกครา แต่หลังจากนั้นก็ต่อยการ์ฟิลด์เข้าที่ท้องหมัดหนึ่ง!
การ์ฟิลด์ผู้น่าสงสารร้องด้วยความเจ็บปวด จากนั้นนิวตันก็ออกแรงยันไว้ คว้าเอาคอการ์ฟิลด์ และถีบเข้าตรงช่องว่างของร่างกายจนลอย!
จากนั้นก็ตกลงอย่างแม่นยำ...
ตึง!!
คราวนี้พื้นยุบแตกเป็นหลุมใหญ่! แมวอ้วนนอนอยู่ในหลุม ร่างหดเล็กเข้าโหมดน่ารักอย่างรวดเร็ว...
“ต้อง...ต้องฆ่า...ฆ่าผู้ตื่น...ให้หมด!”
นิวตันหายใจฟืดฟาด
เฉินเสี่ยวเลี่ยนคว้าดาบโค้งแล้วลุกขึ้นอย่างสั่นๆ
เขาออกแรงใช้ดาบโค้งยันพื้น พยายามยกเข่าที่ติดอยู่กับพื้นให้ลุกยืนขึ้น
“แม่งเอ๊ย... ดีนะตอนที่สู้กับแม่ม่ายดำไม่ได้ใช้...ไพ่ใบสุดท้าย อย่าทำให้ฉันผิดหวังเชียวละ...” เฉินเสี่ยวเลี่ยนถ่มเลือดพลางพึมพำ
“เทพธิดา...แห่งรุ่งอรุณ!!”
…………………………
