บทที่ 27 ติดเชื้อ

บทที่ 27 ติดเชื้อ

 

“มองพอหรือยัง รู้สึกว่าฉันดูน่ากลัวใช่ไหม”

 

ลู่ซินจ้องมองพวกหลิงม่อด้วยแววตาชั่วร้ายและตะคอกใส่อย่างโกรธเกรี้ยว “หลิงม่อ ดูสิ แกทำอะไรลงไป! ถ้าแกไม่ทิ้งฉันไปล่ะก็ ฉันก็คงไม่ต้องกลายเป็นแบบนี้!”

 

เขาพูดพลางเกาใบหน้าตัวเอง แล้วผิวหนังกับเนื้อที่เปื่อยยุ่ยก็หลุดลอกออกมาทันที ทุกคนในที่นั้นเห็นแล้วต่างก็รู้สึกชาวูบที่หนังศีรษะ

 

“เห็นแล้วใช่มั้ย ทั้งหมดเป็นความผิดของแก! ตอนนั้นแกช่วยฉันได้แท้ๆ แต่ดูสิแกทำอะไรลงไป!”

 

“นายคิดจริงๆ เหรอว่าทุกคนในโลกนี้จะต้องทำทุกอย่างให้นาย! ฉันขี้เกียจจะเถียงกับนายแล้ว ตอนนี้ฉันมาแล้ว ซย่าน่าล่ะ” หลิงม่อทำเสียงฮึดฮัดและถามด้วยเสียงเฉียบขาด

 

ลู่ซินหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ซย่าน่า...อยากเจอเธอใช่ไหม ได้! ตัดมือข้างนั้นของแกมาก่อน แกใช้มือข้างไหนตบฉัน แกก็ตัดมือข้างนั้น!”

 

เมื่อฟังมาถึงตรงนี้ หลิงม่อก็อดไม่ได้ที่จะค้อนตาเหลือกทันที

 

เจ้าลู่ซินนี่ช่างโง่เสียจริงๆ! อย่าว่าแต่ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับซย่าน่ายังไม่ถึงขั้นที่จะตัดมือเพื่อเธอเลย แค่เฉพาะคำพูดของลู่ซินมันก็น่าขำแล้ว! สงสัยเจ้าเด็กนี่ต้องดูหนังเยอะแน่ๆ เขาคิดจริงๆ เหรอว่าด้วยกำลังความสามารถเล็กๆ น้อยๆ ที่เขามีในตอนนี้จะท้าทายสวรรค์ได้!

 

ด้วยความที่เป็นห่วงจนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หลิวอวี่หาวมองหลิงม่อด้วยความตื่นตระหนกทันที จากนั้นก็หันไปมองทางลู่ซินอีกที แล้วรีบตะโกนร้องว่า “ลู่ซิน ทำไมนายถึงเป็นคนแบบนี้ ถ้าไม่ได้พี่หลิง ป่านนี้เราคงตายกันหมดแล้ว!”

 

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน!” ลู่ซินถ่มเลือดออกมาอย่างแรง “ถ้าไม่ใช่เพราะนายกับซย่าน่าแส่หาเรื่อง ให้เจ้าแซ่หลิงเข้าร่วมกับพวกเรา แล้วยังจะกลับไปตามหาคนพวกนั้นที่โรงเรียนอีก เรื่องมันก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก! อย่านึกว่าฉันไม่เกลียดพวกนายนะ เป็นเพราะพวกนายทิ้งฉันไป!”

 

หลิวอวี่หาวตะลึงงันและกัดฟันทันที จากนั้นก็ชูมีดหั่นผักในมือขึ้น “ตัดมือฉันแทนได้ไหมล่ะ?!”

 

เขาพูดพลางกวัดแกว่งมีด แต่กลับถูกหลิงม่อห้ามปรามไว้ เมื่อเขารู้ตัวอีกทีว่าเกิดอะไรขึ้น หลิงม่อก็พุ่งปราดเข้าไปหาลู่ซินเรียบร้อยแล้ว

ทั้งสองฝ่ายอยู่ห่างกันไม่ถึงสิบเมตร ด้วยความว่องไวของหลิงม่อในตอนนี้ ระยะห่างเพียงเท่านี้ ใช้เวลาแค่ชั่วอึดหายใจเดียวก็พุ่งไปถึงตัวลู่ซินแล้ว

 

ลู่ซินแค่รู้สึกว่าเงาดำกระโจนเข้าหาตนในฉับพลัน จากนั้นคมแสงเย็นยะเยือกก็ฉายวูบอยู่ตรงหน้าแวบหนึ่ง

 

อย่างไรเสียเขาก็อยู่ในระหว่างการกลายร่าง ปฏิกิริยาโต้ตอบนับว่าไม่ช้า ความว่องไวก็ถือว่าค่อนข้างเร็วทีเดียว ในช่วงเวลาที่สำคัญเขาจึงเอียงศีรษะหลบได้ทัน แต่ถึงกระนั้นก็ตามเขายังคงรู้สึกได้ในทันทีว่าถูกฟันเข้าที่บ่าข้างขวา ยิ่งไปกว่านั้นตัวเขายังถูกแรงมหาศาลกดจนหัวเข่าอ่อนยวบยาบ เกือบจะลงไปคุกเข่ากับพื้น

 

หลิงม่อฟันแสกลงบนบ่าของลู่ซิน อย่างไรก็ตามเขาไม่คิดที่จะยั้งมือเลยสักนิดเดียว เขายังคงถือโอกาสปาดซ้ำเข้าที่ลำคอของลู่ซินอีกที

 

เงามรณะอันแรงกล้าแผ่ปกคลุมลู่ซินทันที แต่ด้วยแรงกระตุ้นทางสัญชาตญาณทำให้เขาก้าวถอยไปข้างหลังและหลบหลีกการโจมตีอันร้ายกาจนี้ได้พอดี อย่างไรก็ตามปลายมีดได้แทงเข้าไปที่ต้นคอของเขาแล้ว และมีเลือดสดๆ พุ่งกระฉูดออกมาจากบาดแผล

 

ดวงตาของลู่ซินแดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ เขาผู้ซึ่งได้รับบาดเจ็บสาหัสตะโกนร้องเสียงดังพลางพุ่งตรงเข้าหาหลิงม่อ

 

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเขาก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง ไหนเลยจะต่อกรกับหลิงม่อที่ผ่านการรบราฆ่าฟันมานับครั้งไม่ถ้วนได้ เมื่อเห็นท่าทางสู้ตายของเขา หลิงม่อกลับแค่โน้มตัวพุ่งไปข้างหน้า แล้วในชั่วพริบตาที่เข้าใกล้ตัวลู่ซิน มีดสั้นก็ตวัดขึ้น แล้วเลือดก็พุ่งออกมาเป็นสาย

 

มีดที่คมกริบฟันเข้าที่ท้องของลู่ซินเป็นแผลขนาดใหญ่ แล้วเขายังถูกหลิงม่อถีบลงไปกองกับพื้น ขณะที่เขาคิดที่จะต่อสู้ขัดขืน ก็ถูกหลิงม่อเหยียบตรึงอยู่กับที่

 

“ดูเหมือนว่านายจะไม่มีความรู้สึกเจ็บรู้สึกปวดแล้วใช่ไหม” หลิงม่อมองดูลู่ซินที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าด้วยความสนอกสนใจและเอ่ยถามขึ้น

 

ผิวหนังของเขาแทบจะเน่าเปื่อยหลุดลอกออกหมดแล้ว แล้วยังโดนแกะเกาจนเป็นแบบนี้ บวกกับหลิงม่อฟันเขาไปสองที แต่เจ้าลู่ซินกลับไม่แสดงสีหน้าเจ็บปวดทรมานเลยสักนิด ทั้งๆ ที่เห็นกันอยู่ว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายที่แข็งแกร่งอะไร มีเพียงคำอธิบายเดียวก็คือเขาไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดนี้อีกต่อไปแล้ว

 

ลู่ซินขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพลางจ้องหลิงม่อเขม็ง ถึงแม้เขาจะไม่มีความรู้สึกเจ็บปวด แต่บริเวณท้องมีบาดแผลขนาดใหญ่ อีกทั้งลำไส้ก็ไหลออกมา อย่างไรเสียเขาก็คงมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว

“เอาตัวซย่าน่าไปซ่อน แล้วยังจะมีหน้าพูดจาข่มขู่ตรงหน้าฉันอีกเหรอ นายมันไม่เจียมกะลาหัวเสียแล้ว!” หลิงม่อทำเสียงฮึดฮัดพลางพูด

 

“โอ๊ะ แกคิดว่าฉันโง่เหรอ” จู่ๆ แววตาของลู่ซินก็ดูแปลกประหลาด พร้อมกับหัวเราะอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง “แกคิดจริงๆ เหรอว่าฉันโง่น่ะ! ฉันรู้ดีว่าฉันไม่รอดอยู่แล้ว แต่ฉันก็จะไม่ปล่อยให้พวกแกเป็นสุขหรอก ถึงฉันจะไม่ได้ฆ่าแก แต่มันก็คุ้มแล้วละ! ฮ่าๆๆๆ... พวกแกทอดทิ้งฉันไม่ใช่เหรอไง ฉันก็เลยอยากให้พวกแกลองลิ้มรสดู เมื่อเรื่องทำนองเดียวกันนี้เกิดขึ้นกับตัวพวกแกบ้าง พวกแกจะรู้สึกอย่างไร! ฮ่าๆๆ...”

 

ระหว่างที่เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เลือดก็พ่นกระจายออกมาจากปากไม่หยุด เมื่อบวกกับใบหน้าที่น่าขยะแขยงนั้นด้วยแล้ว เขาจึงดูเหมือนคนบ้าไม่ผิด

 

แต่หลิงม่อกลับรู้สึกใจไม่ดีเอาเสียเลย เขาฟันลู่ซินคอขาดในฉับเดียว ยุติเสียงหัวเราะบ้าคลั่งแสบแก้วหูของเขาลง จากนั้นหันไปมองห้องพักนับสิบกว่าห้องที่อยู่ด้านหลัง

 

ซย่าน่าคงจะอยู่ในห้องใดห้องหนึ่งนี้ แต่ไม่รู้เพราะอะไร ในใจหลิงม่อกลับรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาเล็กน้อย

 

แต่หลิวอวี่หาวไม่ได้คิดมากขนาดนั้น เมื่อเห็นหลิงม่อจัดการกับลู่ซินเสร็จอย่างรวดเร็ว เขาก็รีบพุ่งเข้ามา และเริ่มค้นหาทีละห้องๆ ราวกับเป็นบ้า

 

หวังเฉิงเดินขมวดคิ้วมุ่นตามมา หลังจากมองดูศพลู่ซินด้วยสีหน้าที่ขยะแขยงแล้ว เขาก็เริ่มค้นห้องตามหลิวอวี่หาว แต่คนๆ นี้ช่างเจ้าเล่ห์เสียจริงๆ เขาดูเหมือนเป็นห่วงเป็นใยความปลอดภัยของซย่าน่า ทว่าที่จริงแล้วเขากลับเดินตามหลังหลิวอวี่หาวแจ เขาไม่เข้าใกล้ประตูห้องพักพวกนั้นเลยสักนิด ซึ่งในสถานการณ์ที่เร่งด่วนเช่นนี้ โดยทั่วไปแล้วมีน้อยคนนักที่จะสังเกตเห็นถึงการกระทำที่เอารัดเอาเปรียบของเขา

 

หลิงม่อเองก็พาเย่เลี่ยนค้นหาตามระเบียงทางเดินเช่นกัน แต่บรรดาห้องที่เขาเดินผ่านมีแต่ซากศพ ไม่เห็นมีเงาของซย่าน่าอยู่เลย

 

แต่จากนั้นไม่นานเสียงของหลิวอวี่หาวก็ดังลอยมาจากห้องพักห้องหนึ่ง “เธออยู่นี่! ซย่าน่าอยู่ตรงนี้!”

 

ในใจหลิงม่อหนาวยะเยือกทันที แล้วรีบวิ่งไปหา

 

พอไปถึงหน้าประตูห้อง ก็เห็นซย่าน่าถูกมัดแบบลวกๆ อยู่ที่ขาเตียง ส่วนสิ่งที่ใช้มัดเธอดูเหมือนว่าจะเป็นเชือกราวตากผ้าอะไรทำนองนั้น เธอนั่งก้มหน้าก้มตา ดูเหมือนไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่พอนึกถึงสิ่งที่ลู่ซินเพิ่งพูดเมื่อกี้นี้ หลิงม่อกลับรู้สึกว่าจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับร่างกายของซย่าน่าแน่นอน

“ซย่าน่า เธอไม่เป็นไรใช่ไหม!”

 

ตอนที่หลิวอวี่หาวไปช่วยแก้มัดให้ซย่าน่าด้วยความตื่นเต้น หลิงม่อก็พลันเหลือบเห็นฝ่ามือของเธอ เขารู้สึกเย็นวาบที่หัวใจทันที

 

เขาดึงมือข้างซ้ายของซย่าน่ามา ส่วนหลิวอวี่หาวก็หันมามองด้วยความสับสนงุนงง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหวังเฉิงที่ยืนอยู่ข้างๆ พวกเขาก็เห็นทุกอย่างชัดเจนเช่นกัน

 

บรรยากาศเงียบสงัด นอกจากเย่เลี่ยนที่สีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ แล้ว สีหน้าของสามคนที่เหลือล้วนเปลี่ยนเป็นอึ้งสนิทในทันที

 

แต่หลิงม่อมองซย่าน่าที่ใบหน้าซีดเผือดทีหนึ่ง แล้วกัดฟันพลางก่นด่าเบาๆ ว่า “ลู่ซิน แกมันไม่ใช่คน!”

 

บนมือซ้ายของซย่าน่ามีบาดแผลสดใหม่ที่เห็นได้อย่างชัดเจน แต่หลังจากที่ลู่ซินทำให้มือซ้ายของซย่าน่าเป็นแผลแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาใช้มือตัวเองที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดและเนื้อเปื่อยยุ่ยกุมมือของซย่าน่าอย่างแรง...คราบเลือดที่เปื้อนเต็มฝ่ามือ เศษเนื้อที่เห็นรำไรๆ ล้วนบ่งบอกออกมาอย่างชัดเจน

 

ท่ามกลางสายตาที่หวาดผวาของทุกคน ซย่าน่าก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา ดวงตาที่เด็ดเดี่ยวแน่วแน่คู่นั้น ในเวลานี้กลับเปี่ยมไปด้วยความสิ้นหวัง “ฉันติดเชื้อแล้วละ...”

 

.........................................................................................................................................