The Dark King – Chapter 90 รอยกากบาทสีดำ [อ่านฟรี 14-04-2019]

The Dark King – Chapter 90 รอยกากบาทสีดำ

 

ณ ซอยแห่งหนึ่งบริเวณใกล้กับตลาด

 

เด็กชายหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งกำลังถือขนมปังสีดำเอาไว้ในมือ โชคไม่ดีเอาเสียเลยเขาทำมันตกลงไปบนพื้น เขาตกใจเล็กน้อยและรีบหยิบมันขึ้นมา มีฝุ่นเลอะไปทั่วขนมปังด้านที่มันตกลงไป เขาลังเลใจว่าจะเก็บมันไว้ดีไหม

 

ผู้คนมักเดินไปทำงานด้วยถนนเส้นนี้ มีผู้คนจำนวนหนึ่งเหลือบมองมายังเด็กชายแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก

 

ดูเหมือนว่าเด็กชายกำลังผิดหวังกับเรื่องขนมปัง แต่ไม่มีใครสังเกตุเห็นว่าเขากำลังใช้จมูกดมกลิ่นอะไรบางอย่าง

 

เขาคือฟู่เทียนนั่นเอง ในตอนนี้เขากำลังใช้สมาธิกับประสาทสัมผัสดมกลิ่น เขาหายใจเบาๆและสั้นๆเพื่อให้ระบุรายละเอียดได้แม่นยำยิ่งขึ้น

 

ในตลาดเต็มไปด้วยกลิ่นที่หลากหลาย แต่การตามหากลิ่นเป็นเหมือนกับสัญชาตญาณไปแล้วเขาใช้มันได้ราวกับการขยับแขน  เขาไม่ต้องฝึกฝนการใช้งานมันด้วยซ้ำ ฟู่เทียนกำลังจดจ่อกับการดมกลิ่นไปยังเป้าหมายข้างหน้า ที่ห้องลับในตรอกด้านหลังนั่น มีกลิ่นหลายชนิดผสมปนเปกัน ลอยออกมาจากห้องๆนั้น

 

“กลิ่นกำมะถัน ฟอสฟอรัสเหลือง… ...ใครบางคน? ไม่สิ สามคน? หนึ่งในนั้นมีกลิ่นหอมบางๆ น่าจะเป็นผู้หญิง” ฟู่เทียนรู้สึกประหลาดใจ เนื่องจากเขาไม่คิดมาก่อนว่าพวกนักเล่นแร่แปรธาตุจะอยู่ในห้องลับขณะนี้ พวกเขามาทำการทดลองที่นี่ทุกวันอย่างนั้นหรอ?

 

ฟู่เทียนคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเดินขึ้นไปยังห้องๆหนึ่งบริเวณถนน มีกลิ่นจางๆลอยออกมา อาจเป็นเพราะไม่มีใครอาศัยอยู่นั่นและถูกปล่อยทิ้งร้างไว้เป็นเวลานาน

 

“ห้องทดลองของพวกนักเล่นแร่แปรธาตุอยู่ข้างล่างบ้านหลังนี้… เจ้าของบ้านน่าจะเป็นหัวหน้า… หรืออาจถูกฆ่าโดยพวกนักเล่นแร่แปรธาตุพวกนี้แล้ว...”ฟู่เทียนคิดในใจ ฟู่เทียนหยิบขนมปังขึ้นมาและปั่นฝุ่นเล็กน้อย เขาเดินไปบนถนนอย่างช้าๆ ไม่มีใครคอยสอดส่องคนที่เดินผ่านไปมาเลยและคงไม่มีใครอาศัยอยู่ในบ้านฝั่งตรงข้ามนั่น

 

อย่างไรก็ตาม เขาคอยระมัดระวังตัวเองตลอดเวลาและพร้อมรับมือกับสถานการณ์ต่างๆ

 

ฟู่เทียนเดินออกมาที่ถนนอีกฟากและพบกับร้านตัดเย็บเล็กๆแห่งหนึ่ง เขาไม่อยากเสียเวลาอีกแล้วจึงเดินเข้าไปข้างใน

 

ช่างตัดเย็บรีบตรงเข้ามาต้อนรับและพูดอย่างสุภาพ “คุณลูกค้า ต้องการอะไรเป็นพิเศษไหมครับ?”

 

ฟู่เทียนมองไปยังเสื้อคลุมที่แขวนอยู่บนผนังและไม่คิดว่าต้องการอะไรนอกเหนือจากนี้ “ฉันต้องการเสื้อคลุมสีดำขนาดใหญ่และหน้ากาก”

 

ช่างตัดเย็บมองไปยังฟู่เทียนด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา “ต้องการรับของเวลาไหนครับ?”

 

“เร็วที่สุดได้เมื่อไหร่?” ฟู่เทียนถาม

 

“ในคืนนี้”

 

“ถ้าอย่างนั้น พรุ่งนี้ในเวลานี้ ฉันจะมาเพื่อรับของ”

 

“ไม่มีปัญหาครับ ถ้าอย่างนั้นช่วยเลือกวัสดุด้วย พวกเรามีผ้าลินิน ผ้าไหม...”

osit?”

“เสื้อคลุมที่แข็งแรงทนทาน” ฟู่เทียนกล่าว “ต้องวางมัดจำเท่าไหร่?”

 

ช่างตัดเย็บคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะกล่าวตอบ “ถ้าต้องการเสื้อที่แข็งแรง ถ้าอย่างนั้นควรใช้วัสดุเป็นเส้นใยลินิน ราคาจะอยู่ที่ 7 เหรียญทองแดง และให้วางมัดจำไว้ก่อน 3 เหรียญทองแดง...”

 

ฟู่เทียนหยิบเงินให้ช่างตัดเย็บ “ฉันต้องการให้เสื้อคลุมมีขนาดใหญ่กว่าตัวฉันเล็กน้อย”

 

“ตกลงครับ” ช่างตัดเย็บยิ้มและตอบตกลง เขาหยิบไม้บรรทัดขึ้นมาวัดร่างกายของฟู่เทียน เขียนข้อมูลไว้และโน้ตเอาไว้ว่า “พรุ่งนี้”

 

ฟู่เทียนหยิบโน้ตมา เดินออกจากร้านและบ่นอะไรบางอย่าง “ปัญหาต่อไปคือรอยสัก”

 

เขาต้องพิสูจน์ตัวเองว่าเป็นพวกนักเล่นแร่แปรธาตุ เพื่อที่จะสามารถเข้าไปยังฐานลับนั่นได้ ซึ่งสิ่งที่น่าเชื่อถือที่สุดคือรอยสักของพวกนักเล่นแร่แปรธาตุ

 

อย่างไรก็ตามในยุคนี้ยังไม่มีเลเซอร์ดังนั้นถ้าหากสร้างรอยสักขึ้นมันคงยากที่จะต้องลบออก ร่างกายของเขาจะต้องถูกตรวจอย่างละเอียดทุกครั้งหลังกลับมาจากภายนอกกำแพง ไม่มีวิธีที่จะสามารถปกปิดรอยสักได้เลย

 

เขาตัดสินใจอยู่ชั่วครู่และตัดสินใจที่จะเสี่ยง

 

…

 

…

 

มีโรงงานผลิตน้ำหมึกขนาดเล็กที่ชานเมืองด้านตะวันออก มันอยู่ในสถานที่ที่ห่างไกลใกล้ๆกับเขตรังสี

 

ฟู่เทียนเดินทางมาที่นี่และแสดงตราของผู้รักษาความปลอดภัยให้คนเฝ้ายามที่ขวางทางเขาอยู่ “ฉันมาที่นี่เพื่อทำธุระและตรวจสอบขั้นตอนการผลิต”

 

พวกเขาจ้องมองไปยังฟู่เทียน ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะหันไปหาอีกคน ขยิบตาให้และให้มาแจ้งกับฟู่เทียน “โปรดรอตรงนี้ซักครู่ ฉันจะไปแจ้งเบื้องบนให้”

 

ฟู่เทียนพยักหน้าและยืนรอที่หน้าประตู

 

ผ่านไปชั่วครู่ ชายวัยกลางคนรูปร่างอ้วนเดินออกมาพร้อมกับผู้เฝ้ายามคนก่อนหน้า ชายคนนั้นตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นฟู่เทียน เป็นเพราะเขาไม่คิดมาก่อนว่าจะมีผู้รักษาความปลอดภัยที่อายุน้อยเช่นนี้ เขายิ้มให้และพูดอย่างสุภาพ “สวัสดี คุณควรจะแจ้งล่วงหน้าเล็กน้อยว่าจะมาตรวจสอบโรงงาน มีอะไรให้ตรวจสอบอย่างนั้นหรอ?”

 

ฟู่เทียนกวาดมือ “ผมมาที่นี่เพื่อเจรจาธุรกิจ คุณมีหมึกที่มีสารประกอบของเหล็กบ้างไหม?”

 

ชายวัยกลางคนรู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินคำกล่าวของฟู่เทียน “หมึกแกลนัต?วัตถุดิบพวกนั้นไม่ได้รับความนิยมมากนักเลยไม่ไม่ได้ผลิตต่อ ในตอนนี้พวกเราใช้หมึกจากถ่าน”

 

“เยี่ยมไปเลย” ฟู่เทียนพยักหน้าและกล่าวต่อ “ผมขอหมึกที่ว่านั่นหน่อย”

 

“อึก… ...” ชายวันกลางคนสำลักเล็กน้อย เข้ามองไปทั่วตัวของฟู่เทียนและกล่าว “ขวดเดียว?”

 

ฟู่เทียนกระแอมด้วยความอาย เหตุเพราะที่นี่คือโรงงานไม่ใช่ร้านค้าแต่เพราะเป็นเรื่องยากในการหาซื้อวัตถุดิบพวกนี้จากร้านทั่วไป สำหรับการทำหมึกพวกนี้เขาจำเป็นต้องมาหาถึงแหล่งผลิต

 

“ราคาเท่าไหร่?” ฟู่เทียนถามเรื่องราคาออกไปตรงๆและไม่ให้โอกาสอีกฝ่ายในการปฏิเสธ

 

ชายวัยกลางคนเงียบ แต่ก็ยังรักษามารยาทเอาไว้ “แจ้งที่อยู่มา แล้วฉันจะส่งไปให้”

 

ฟู่เทียนสวนกลับในทันใด “ปกติผมไม่ค่อยว่างดังนั้นผมต้องการมันในตอนนี้”

 

“ไม่มีปัญหา” ชายวัยกลางคนมองไปยังฟู่เทียนและกล่าว “เรื่องเงินไม่ใช่เรื่องใหญ่...ยังมีอะไรที่ต้องการอีก”

 

ฟู่เทียนยิ้มและกล่าว “แค่สิ่งนั้น”

 

ชายวัยกลางคนรู้สึกโล่งใจ “ตกลง ฉันจะให้คนเอาของมาให้เดี๋ยวนี้” หลังจากนั้นเดินหันหลังกลับไป ในเวลาไม่นานนักมีชายร่างผอมนำขวดหมึกสีดำมาส่งมอบให้ฟู่เทียน

 

ฟู่เทียนไม่จำเป็นต้องเปิดฝาเพื่อให้ได้กลิ่นหมึก มันคือหมึกแกลนัตอย่างแน่นอน มันถูกใช้โดยคนภายในกำแพง แต่ต่อมาพวกเขาเรียนรู้ที่จะผลิตหมึกจากผงถ่าน เป็นเพราะหมึกแกลนัตมีต้นทุนที่สูงและราคาแพง นั่นเป็นเหตุผลที่คนถึงใช้มันน้อยลงเรื่อยๆ

 

ฟู่เทียนจากไปพร้อมน้ำหมึกและมุ่งหน้าไปซื้อน้ำหอมผู้ชายที่ร้านแห่งหนึ่ง หลังจากนั้นเขากลับไปยังบ้านและใช้เวลาในห้องเล็กๆของเขา

 

กลิ่นของหมึกแกลนัตเบาบางกว่าหมึกจากผงถ่าน ผู้คนใช้หมึกผงถ่านกันอย่างแพร่หลายจึงคุ้นเคยกับกลิ่นเป็นอย่างดี และนั่นเป็นสาเหตุที่ฟู่เทียนเลือกใช้หมึกแกลนัต

 

“น่าเสียดายที่ไม่มีถ่านกัมมันต์ไม่เช่นนั่นฉันจะสามารถกำจัดกลิ่นในนี้ได้ทั้งหมด” ฟู่เทียนคิด เขาเทน้ำหมึกออกจากขวดลงไปในถ้วยและเติมน้ำหอมลงไปเล็กน้อย กลิ่นของมันไม่แปลกมากนักเขาจึกรู้สึกโล่งใจ จากนั้นเขาถอดเสื้อผ้าออกเผยให้เห็นผิวขาวสวย

 

ฟู่เทียนมองไปยังสัญลักษณ์เวทมนตร์บนหน้าอกของเขา “ฉันไม่แน่ใจว่าพวกนักเล่นแร่แปรธาตุจะรู้จักสัญลักษณ์เวทมนตร์นี่ไหม แต่ยังไงฉันก็ควรซ่อนมันไว้ซะก่อน” เขาจุ่มปากกาลงไปในหมึกและเริ่มระบายมันลงไปบนสัญลักษณ์เวทมนตร์บนหน้าอก เมื่อหมึกถูกระบายลงไปสัญลักษณ์เวทมนต์ก็ค่อยๆดูเลือนลาง

 

“ฉันต้องปกปิดรอยแผลเป็นจากมีดด้วย” ฟู่เทียนใช้ปากกาขนนกระบายลงไปยังรอยแผลเป็น สัญลักษณ์เวทมนตร์ถูกระบายยาวในแนวทะแยงในขณะที่แผลเป็นถูกระบายในด้านตรงข้าม ในไม่ช้าก็พบว่าฟู่เทียนมีรอยกากบานสีดำอยู่บนหน้าอกของเขา