บทที่ 26 ต้องมีชีวิตต่อไปนะ
บทที่ 26 ต้องมีชีวิตต่อไปนะ
ไม่ควรอยู่ในที่ราบนี้ต่อ ที่นี่อันตรายเกินไป!
เฉินเสี่ยวเลี่ยนดึงหญิงสาวทั้งสองคนมา ตัดสินออกไปจากที่นี่
“พวกเราเดินหน้าต่อเถอะ”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนตัดสินใจอย่างจนปัญญา
ถอยกลับ? นั่นเป็นบันไดหินเลียบหน้าผา! ซ้ำบนบันไดยังมีซากแมงมุมอยู่ หมายความว่าแมงมุมสามารถไต่ขึ้นไปได้ ถ้าต้องเจอกับแมงมุมพวกนั้นบนบันไดเลียบหน้าผาก็ไม่เหลือทางรอดอะไรแล้ว
หากถอยกลับไปอีก ห้องโถงที่มีทหารปีศาจพวกนั้นพังจนทางตัน ไปต่อไม่ได้
ทางเดียวก็คือ... ต้องเดินหน้า
“พวกเราเดินช้าหน่อย ต้องตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา...แล้วก็ภาวนาอย่าให้เจอพวกสมาพันธ์ตัดวายุอีก”
......
พาผู้หญิงทั้งสองไปด้วยกัน แผลบนขาของแอร์โฮสเตสสาวพันถูกพันไว้เรียบร้อยแล้ว เฉินเสี่ยวเลี่ยนลังเลเล็กน้อย กลับไม่มอบเลือดบำรุงให้ชิซูกะใช้ ไม่ใช่ว่าเขาใจร้ายหรือขี้งก แต่ว่าเลือดบำรุงขั้นกลางเหลือแค่หนึ่งอันเท่านั้น!
ยังไม่รู้ว่าข้างหน้าต้องเจอกับการต่อสู้อะไรไหม หากต้องต่อสู้ขึ้นมา ตอนที่ตัวเขาต่อสู้อาจต้องใช้สิ่งนี้ อีกอย่าง...ตัวเองต้องมีชีวิตรอดให้ได้ ผู้หญิงสองคนนี้ถึงจะมีความหวังในการรอดชีวิต
นี่ไม่ใช่ความเห็นแก่ตัวของเฉินเสี่ยวเลี่ยน ในเวลาแบบนี้ มีแต่ต้องเลือกเช่นนี้เท่านั้น
เอาแขนของชิซูกะโอบคอของตนไว้ข้างหนึ่ง อีกมือหนึ่งจับมือซูซูไว้แล้วออกเดิน
อืม มีการ์ฟิลด์วิ่งเปิดทางอยู่ด้านหน้า
ถึงจะเคลื่อนตัวช้า แต่ว่าทั้งสามก็เดินออกจากพื้นที่ราบอย่างรวดเร็ว ด้านหน้า...
ด้านนอกพื้นที่ราบ เป็นผาขาด!!
ผาลึกสุดหยั่งขวางอยู่ตรงหน้า!! ห่างออกไปราวสิบเมตรเป็นหน้าผาอีกแห่งหนึ่ง
สิ่งที่เชื่อมทั้งสองฟากไว้ด้วยกันคือสะพานโซ่ที่แกว่งไกวไปมาเส้นหนึ่ง ถึงด้านบนจะมีกระดานไม้อยู่ แต่ส่วนใหญ่ก็ผุพังหมดแล้ว อีกอย่างที่นี่ยังมีลม เสียงลมพัดหวีดหวิวอยู่ด้านล่าง สะพานโซ่เส้นนี้อยู่ระหว่างหน้าผาทั้งสอง แกว่งไปมาอย่างกับชิงช้า...
เฉินเสี่ยวเลี่ยนกัดฟันกรอด มองดูชิซูกะที่หน้าขาวซีดแล้วก็มองดูซูซูซ้ำไปมา
ขาของแอร์โฮสเตสสาวได้รับบาดเจ็บ ส่วนซูซูก็ตัวเล็กอ่อนแอ... ผู้หญิงทั้งสองล้วนไม่สามารถอาศัยกำลังของตัวเองเดินไปบนสะพานโซ่ที่แกว่งไปมานี้ได้
“ฉันพาพวกเธอข้ามไปได้...แต่ว่า...” เฉินเสี่ยวเลี่ยนขมวดคิ้ว “ฉันมีแค่สองมือ ใช้มือหนึ่งจับโซ่ไว้ อีกมือที่ว่างอยู่ประคองคนไปได้แค่คนเดียวเท่านั้น ดังนั้น...ฉันต้องพาพวกเธอข้ามไปทีละคน”
หญิงสาวทั้งสองเข้าใจแล้ว
“โอปป้า พี่พาออนนี่ข้ามไปเถอะ ฉันจะรอพี่อยู่ตรงนี้ ฉันจะเป็นเด็กดี ไม่วิ่งไปไหนค่ะ” ซูซูเบิกตากลมโตพูดออกมา
ดวงตาดำขลับดูน่ารักจนเฉินเสี่ยวเลี่ยนแทบกระอักแล้วไหมละ
“เธอพาเขาไปเถอะ...” ชิซูกะพูดเสียงเบา “เธอเป็นเด็ก ต้องดูแลเธอให้ปลอดภัยก่อน”
“เอาละ พวกเธอไม่ต้องพูดแล้ว” เฉินเสี่ยวเลี่ยนครุ่นคิด “จริงๆ แล้วก็ไม่ต่างกันนักหรอก... ถึงที่นี่จะไม่ปลอดภัย แต่หน้าผาข้างหน้าก็ใช่ว่าจะปลอดภัย ไม่ว่าฉันพาใครข้ามสะพานไปก่อน ตอนที่ฉันกลับมารับอีกคน คนที่อยู่บนผาตรงข้ามก็ต้องอยู่คนเดียว... ว่ากันตามเหตุผลแล้วทุกคนก็มีอันตรายพอๆ กันนั่นแหละ”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนคิดออกวิธีหนึ่ง เขาเรียกการ์ฟิลด์กลับเข้าระบบ จากนั้นพาซูซูข้ามสะพานไปก่อน!
ตอนข้ามไปนั้นน่าตื่นตระหนกแล้ว แม้สะพานโซ่จะแกว่งอย่างรุนแรง เด็กน้อยตกใจจนหลับตาปี๋ เธอถูกเฉินเสี่ยวเลี่ยนอุ้มไว้ด้วยมือข้างเดียว ซูซูออกแรงโอบกอดคอเฉินเสี่ยวเลี่ยนไว้แน่น...
แต่ว่าตอนนี้เฉินเสี่ยวเลี่ยนแข็งแรงจนน่าตกใจ พลังเทียบเคียงได้กับสัตว์เลี้ยงระดับล่าง (แมวสี่ตาไม่ยอมนะ ว่าใครเป็นสัตว์เลี้ยงระดับล่างกัน?!)
หลังข้ามสะพาน เฉินเสี่ยวเลี่ยนปล่อยซูซูลงบนพื้น จากนั้นเรียกการ์ฟิลด์ออกมาอยู่เป็นเพื่อนซูซู หากมีอันตรายอะไร เจ้านี่ก็คงรับมือได้บ้าง
ทว่า ตอนที่เฉินเสี่ยวเลี่ยนกำลังกลับไปตามสะพานนั้นเอง...
ครืน!!!!
หน้าผาทั้งสองด้านสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง!!
“แผ่นดินไหว?!”
จากนั้นตามมาด้วยเสียงสะเทือนดังลั่นดังมา!
พื้นดินสั่นสะเทือนไม่หยุด! บนผิวหน้าผามีก้อนหินร่วงลงมาไม่หยุด! ซูซูที่อยู่บนหน้าผาตรงข้ามกรีดร้องขึ้นมาแนบตัวลงติดพื้น
ส่วนชิซูกะตกใจจนยืนไม่มั่นคง ล้มนั่งลงบนพื้นทันที
ตอนนั้นเอง เกิดเสียงดั่งสนั่น!!
หน้าผาตรงข้ามก็เป็นพื้นที่ของดันเจี้ยนเช่นกัน... จู่ๆ ก็มีแสงวาบสว่างขึ้น!!
คล้ายกับมีเสียงบางอย่างระเบิด!
พื้นดินสั่นสะเทือนรุนแรงมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ !
สะพานโซ่เกิดเสียงดังโกร่งกร่าง!! มันกวัดแกว่งไปมาจนแทบจะหมุนเป็นสามร้อยหกสิบองศาแล้ว! เฉินเสี่ยวเลี่ยนอยู่บนนั้นก้าวขาไม่ได้ ทำให้แค่จับโซ่ไว้ให้แน่น!
แต่ว่าในตอนนั้นเอง เสียงโละขาดบาดหูก็ดังขึ้น!
บนหน้าผาฟากของชิซูกะ ตรงที่สะพานยึดอยู่ จู่ๆ ก็เกิดเสียงปริร้าวดังขึ้น!! โซ่เส้นหนึ่งขาดลงมา ลอยละลิ่วลงสู่เบื้องล่างของผาลึกไป!
“แม่งเอ๊ย!”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนสบถ
“เสียวเหลี่ยนคุง!!!”
ชิซูกะหยุดร้องไห้ในทันที เธอดีดตัวลุกขึ้นจากพื้น พุ่งมาทางริมหน้าผา
เฉินเสี่ยวเลี่ยนตะโกนเสียงดัง “อย่าเข้าใกล้ริมผา! ยืนดีๆ ล่ะ! รอฉันไปรับเธอ!!”
ชิซูกะกัดริมฝีปากอย่างแรง
มุมปากเธอมีเลือดไหลออกมา! สายตาของแอร์โฮสเตสสาวผู้อ่อนแอก็ส่องประกายตัดสินใจได้ในฉับพลัน!
“เสียวเหลี่ยนคุง! รีบกลับไป! อย่าข้ามมานะ!”
“เพ้อเจ้อ!! เธอรีบถอยออกไปจากริมผาเร็วเข้า!! รอฉันไปรับ!!” เฉินเสี่ยวเลี่ยนโมโหเกรี้ยวกราด คว้าโซ่เหล็กเดินหน้าไปหลายก้าว
เคร้ง!!
โซ่อีกเส้นขาดสะบั้น!
คราวนี้ เสียงขาดดังมาจากทางด้านของซูซู
“เสียวเหลี่ยนคุง!! รีบถอยกลับไปเถอะ!!” ชิซูกะน้ำตาอาบแก้ม “พอแล้ว! มากพอแล้ว!! เธอทำเพื่อพวกเรามากมายเหลือเกิน!! โซ่จะขาดแล้ว!! รีบถอยกลับไปสิ!!!”
ตึง
ชิซูกะคุกเข่าลงกับพื้น เธอกำหมัดแน่น ใช้แรงทั้งหมดของตนตะโกนออกมา “พอแล้ว!! พอแล้วจริงๆ! ไม่ต้องเสี่ยงเพื่อพวกเราแล้ว!! เธอทำมามากพอแล้ว!! โซ่จะขาดแล้ว! รีบถอยกลับไปเถอะ!!”
“ฉันจะลองดู!” เฉินเสี่ยวเลี่ยนกัดฟัน เดินหน้าอีกสองก้าว ทว่าคราวนี้เสียงดังเคร้ง...ที่ดังมาจากตรงจุดที่เส้นโซ่มาบรรจบกันทำเอาคนใจหายวาบ!
“กลับไป!!”
ชิซูกะกระโดดลุกขึ้นมาอีกครั้ง “รีบกลับไป! ต่อให้เธอข้ามมา โซ่ก็จะขาดแล้ว จะกลับฝั่งตรงข้ามก็ไม่ได้!! ซูซูยังอยู่ที่นั่นนะ!!!”
“ฉัน...” เฉินเสี่ยวเลี่ยนคับข้องใจ
“กลับไปเถอะ! ฉันจะรออยู่ที่นี่ พอพวกเธอปลอดภัยแล้วค่อยหาวิธีมารับฉันก็ได้.... ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะรอเธออยู่ที่นี่”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนยังอยากพูดอะไรบางอย่าง ทว่าชิซูกะแอร์โฮสเตสสาวผู้อ่อนแอคล้ายกับระเบิดพลังความกล้าทั้งหมดออกมาในชั่วครู่เดียว
“ถ้าเธอไม่กลับไป! ฉันจะกระโดดลงหน้าผาเดี๋ยวนี้เลย!!”
ครืน!!
เสียงดังสนั่นดังมาอีกระลอก! บนฝั่งตรงที่เส้นโซ่เชื่อมต่อกัน มีก้อนหินก้อนเล็กหล่นลงไป ร่วงลงสู่ความลึกสุดหยั่ง...
มองเห็นสะพานเหล็กแกว่งไปมา เกรงว่าในชั่วครู่เดียวนั้น...
“ฉันจะโดดจริงๆ แล้วนะ!!”
ชิซูกะยังเห็นเฉินเสี่ยวเลี่ยนลังเล ก็รีบเดินไปทางหน้าผาหลายก้าวในทันที...
เฉินเสี่ยวเลี่ยนดูออก ยัยแอร์โฮสเตสสาวนี่เอาจริง!!
“อย่า!! ฉันจะกลับ! กลับไป!!”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนเข้าใจดีว่าทำอะไรไม่ได้แล้วเช่นกัน
โซ่ขาดไปสามเส้นแล้ว สะพานนี้สามารถพังได้ทุกขณะ!
เขารีบถอยกลับอย่างรวดเร็วจนถึงริมผา...
ทว่าตอนที่เท้าเขาเพิ่งจะแตะพื้นนั้น...
เกิดเสียงดังผึง โซ่ที่เชื่อมอยู่ทางฟากของชิซูกะขาดสะบั้น! สะพานโซ่ทั้งแผงร่วงลงสู่ความลึกสุดประมาณด้านล่าง...
เฉินเสี่ยวเลี่ยนคว้ากอดซูซูถอยหลังไปในทันที...
เสียงโครมครามดังมาไม่หยุด ก้อนหินปริแตกมาขึ้นเรื่อยๆ ริมผาทั้งสองฟากแตกหักลงไปเป็นชิ้น!
เฉินเสี่ยวเลี่ยนพาซูซูถอยไปอยู่ในจุดที่ปลอดภัยมองไปยังผาฝั่งตรงข้าม จากนั้นจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก
ชิซูกะยังอยู่ เธอถอยหลังไปหลายเมตร
ก้อนหินนับไม่ถ้วนหล่นลงมา ขวางทางที่ทั้งสามเพิ่งเดินออกจากที่ราบแมงมุมนั้นไว้จนมิด!
พื้นที่หน้าผาที่ชิซูกะติดอยู่นั้นมีขนาดไม่ถึงสิบเมตร
สูดลมหายใจลึกแล้ว เฉินเสี่ยวเลี่ยนก็ตะโกนออกไปว่า “รอฉันนะ! ฉันจะต้องหาวิธีช่วยเธอออกไปให้ได้!!”
ชิซูกะยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา แต่กลับพยายามฉีกยิ้มสดใส ออกแรงโบกมือ ตะโกนเสียงดังว่า “ต้องมีชีวิตต่อไปให้ได้นะ เสียวเหลี่ยนคุง!”
เธอค่อยๆ เช็ดน้ำตา พูดเสียงเบา “เธอต้องมีชีวิตต่อไปให้ได้นะ ต้องรอดไปให้ได้นะ”
…………………………
