บทที่ 24 คุ้มแล้วที่แต่งงานกับซ่งฉู่อี๋
บทที่ 24 คุ้มแล้วที่แต่งงานกับซ่งฉู่อี๋
ขณะที่เขาเล่าให้ฟัง สีหน้าเขายังคงเรียบเฉยเหมือนเดิม
แต่จากคำพูดเพียงไม่กี่คำของเขา ฉางฉิงยังคงรู้สึกได้ว่าสุนัขตัวนี้มีความหมายกับเขาเป็นพิเศษ เธอเกิดความรู้สึกสับสน พี่สาวเธอก็บอกว่าเขาดีกับคนไข้ที่โรงพยาบาลเป็นอย่างมาก เมื่อก่อนเธอไม่เชื่อ แต่ตอนนี้เริ่มเชื่อขึ้นมาบ้างแล้ว
“เปลี่ยนรองเท้าเถอะ” เขาหยิบสลิปเปอร์สีชมพูอ่อนคู่ใหม่เอี่ยมมาวางบนพื้น บนสลิปเปอร์มีลายรูปตัวสไมล์ลี่น่ารักนุ่มนิ่ม
ฉางฉิงประหลาดใจ “คุณคงไม่ได้เตรียมไว้ให้ฉันหรอกใช่มั้ย”
“คุณพูดเองนะ” สีหน้าของซ่งฉู่อี๋ดูเย็นชา แล้วเบือนหน้าไป
ฉางฉิงยิ้มแฉ่งพลางก้มหน้าเปลี่ยนรองเท้า แต่จู่ๆ น้องหมาก็ซุกซนคาบสลิปเปอร์เธอวิ่งไป
“ร็อบเบน อย่าซนสิ” ซ่งฉู่อี๋เตือนพลางขมวดคิ้ว
“นี่มันชื่อนักฟุตบอลไม่ใช่เหรอคะ” ฉางฉิงอมยิ้ม
“อืม เจ้าของที่เลี้ยงมันก่อนหน้านี้เป็นแฟนบอลของร็อบเบน” ซ่งฉู่อี๋ทำหน้าโหดจ้องเจ้าร็อบเบน
ร็อบเบนส่ายหางไปมา แล้ววางสลิปเปอร์กลับไว้ที่เดิมอย่างเชื่อฟัง
“เชื่อฟังจังเลย” ฉางฉิงเหลือบมองใบหน้าที่เย็นชาของซ่งฉู่อี๋ ท่าทางน้องหมาคงอยู่ภายใต้ความหวาดกลัวยำเกรงมานาน ช่างเป็นน้องหมาที่น่าสงสารจริงๆ
ฉางฉิงลูบหัวร็อบเบนพลางมองไปรอบๆ ห้อง ห้องดูสีทึมๆ ไม่สดใสเลย เธอไม่ค่อยชอบสักเท่าไร
“ห้องคุณอยู่ตรงนั้น” ซ่งฉู่อี๋ชี้ไปทางด้านขวา
ฉางฉิงเดินเข้าไปดู แล้วเธอก็ประหลาดใจอีกครั้ง ห้องนี้ไม่เหมือนกับห้องนั่งเล่นด้านนอก ผ้าปูเตียงและโซฟาตัวเล็กที่อยู่ในห้องล้วนเป็นสีชมพูหวานแหวว นอกจากนั้นยังมีหมีสีขาวตัวใหญ่วางอยู่บนเตียงด้วย
“ว้าว น่ารักมากเลย” ฉางฉิงอุ้มหมีสีขาวขึ้นมา เธอดูออกว่าทุกอย่างใหม่หมด “คุณไปซื้อมาเมื่อไรคะ”
ดวงตากลมโตเป็นประกายวิบวับสุดๆ ซ่งฉู่อี๋เบนสายตาไปทางอื่น “เมื่อคืนนี้”
งั้นก็แสดงว่าเขาไปซื้อหลังจากที่ส่งเธอกลับบ้านแล้ว
ฉางฉิงรู้สึกซาบซึ้งใจเล็กน้อย อยู่มาจนโตขนาดนี้ นอกจากคุณพ่อแล้ว ก็ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเตรียมสิ่งพวกนี้ให้เธอมาก่อน แถมยังสายตาไม่เลวอีกต่างหาก “แล้วคุณรู้ได้ยังไงคะว่าฉันชอบอะไรแบบไหน”
“ผมเคยนอนในห้องนอนคุณ คุณชอบอะไร มองปราดเดียวก็รู้แล้ว” สองมือของซ่งฉู่อี๋สอดอยู่ในกระเป๋ากางเกง
“ขอบคุณนะคะ” ฉางฉิงยิ้มแฉ่ง เขารู้ก็เรื่องหนึ่ง แต่ลงมือทำก็อีกเรื่องหนึ่ง “ฉันชอบที่นี่มากค่ะ”
ดวงตากลมโตที่เป็นประกายดูใสวาวเหลือเกิน น้ำเสียงที่ไพเราะก็หวานหยดย้อย ซ่งฉู่อี๋กำหมัดและกระแอมไอ “คุณลองดูนะว่ายังต้องการอะไรอีกมั้ย”
“ไม่แล้วล่ะค่ะ มันดีหมดทุกอย่างเลย” หลังจากพูดจบ ฉางฉิงก็เห็นตู้เสื้อผ้า แล้วพูดด้วยความเกรงใจว่า “แต่ว่าตู้เสื้อผ้าเล็กไปหน่อยค่ะ”
“ด้านข้างยังมีอีกห้องหนึ่ง เอาไว้ให้คุณเก็บเสื้อผ้ากับรองเท้าก็แล้วกัน ส่วนแปรงสีฟันกับผ้าขนหนูอยู่ในห้องอาบน้ำหมดแล้ว ของใช้ประจำวันผมก็ซื้อไว้ให้แล้ว ถ้ายังขาดอะไร คุณก็ไปซื้อเองแล้วกันนะ ผมต้องไปทำงานแล้ว ส่วนมื้อเที่ยง คุณก็ลองดูว่าจะโทรสั่งหรือว่าทำกินเอง...”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณไปทำงานเถอะ ฉันจัดการเองได้” ฉางฉิงพยักหน้าหงึกหงักพลางพูด
ขณะที่ซ่งฉู่อี๋กำลังจะออกจากบ้าน เจ้าร็อบเบนยังคงเดินวนเวียนอยู่รอบๆ ตัวฉางฉิง ไม่ได้เดินตามเขามาที่ประตูเหมือนอย่างเคย สมแล้วที่เป็นสุนัขตัวผู้ เขาแอบส่ายหัวอยู่ในใจ
พอถึงสิบเอ็ดโมง หลังจากฉางฉิงเก็บข้าวของเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็ขับรถพาร็อบเบนไปเดินเที่ยวด้วยกัน สีสันภายในบ้านดูจืดชืดเหลือเกิน เธอจึงตัดสินใจที่จะซื้อของตกแต่งและบอนไซเพิ่มสักหน่อย
กระจกรถออดี้เปิดอยู่ เจ้าร็อบเบนที่สวยน่ารักจึงยื่นหัวออกไปด้านนอก
ผู้คนที่ขับรถผ่านไปมาจำนวนไม่น้อยต่างก็มองเจ้าร็อบเบนด้วยความชื่นชอบ ทำให้ฉางฉิงรู้สึกภูมิใจอย่างน่าประหลาด แล้วเธอก็เหยียดหลังตรงแหน่ว เมื่อก่อนเธออิจฉามากที่เห็นคนอื่นเดินจูงน้องหมาตัวสวยๆ คิดไม่ถึงว่าวันดีคืนดีสวรรค์ก็ส่งน้องหมาที่เท่ขนาดนี้มาให้เธอ
แล้วจู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าคุ้มแล้วที่แต่งงานกับซ่งฉู่อี๋
รถยนต์จอดหยุดที่โรงเรือนปลูกดอกไม้แห่งหนึ่ง ร็อบเบนเดินตามหลังฉางฉิงอย่างเชื่อฟัง
เจ้าของโรงเรือนเองก็ยังพูดชมเจ้าร็อบเบนด้วย ฉางฉิงยิ้มจนปากแทบจะฉีกถึงหูทีเดียว โรงเรือนแห่งนี้กว้างใหญ่มาก เธอเดินจากฝั่งนี้ไปจนถึงฝั่งโน้น เธอเห็นอันไหนถูกใจก็กวาดซื้อเรียบ สุดท้ายเมื่อมาถึงโรงเรือนดอกไม้สด เธอได้เห็นพันธุ์ดอกไม้หายากมากมายจนลายตาไปหมด เจ้าของพูดแนะนำให้เธอรู้จักทีละพันธุ์ๆ ซึ่งดอกไม้สดพวกนี้ล้วนแล้วแต่นำเข้าจากต่างประเทศทั้งสิ้น
ฉางฉิงหยิบแจกันมาหนึ่งใบและลงมือเลือกดอกไม้ด้วยตัวเอง หลังจากเลือกเสร็จแล้ว ฉางฉิงก็พลันพบว่าเจ้าร็อบเบนที่เธอใช้สายจูงสุนัขผูกล่ามไว้ก่อนหน้านี้ได้หายไปซะแล้ว
.....................................................
