The Dark King – Chapter 89 การตื่นขึ้น [อ่านฟรี 12-04-2019]

The Dark King – Chapter 89 การตื่นขึ้น

 

ฟู่เทียนพาโจเซฟ บาร์ตัน และทุกๆคนออกจากหอการค้าไปพร้อมๆกัน พวกเขาเดินทางมาถึงโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง บนโต๊ะต่างถูกเติมเต็มไปด้วยอาหารเป็นเพราะถูกคนต่างรู้สึกหิว

 

“ทะ เทียน นี่มันมากเกินไปแล้ว พวกเรากินไม่หมดหรอก” โครนมองไปยังโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารพร้อมกลืนน้ำลาย

 

ฟู่เทียนยิ้มและตอบ “กินกันเถอะ”

 

“แน่นอน” ทั้งสี่คนกินกันอย่างไม่หยุดยั้ง

 

ในเวลานั้นเอง มีพนักงานเสิร์ฟกระโปรงสีขาวเดินเข้ามาใกล้ เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปยังฟู่เทียน “ราคาอาหารทั้งหมด 68 เหรียญทองแดงค่ะ”

 

ฟู่เทียนขมวดคิ้วและพูด“พวกเรายังกินไม่เสร็จเลย”

 

“จ่ายเงินแล้ว จะกินเท่าไหร่ก็ตามใจ” พนักงานเสิร์ฟหญิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

 

ฟู่เทียนไม่ค่อยพอใจจึงไม่ใส่ใจมากนัก เขาหยิบ 1 เหรียญเงินออกมาและวางลงไปบนถาดที่พนักงานสาวถือเอาไว้ “เอามามากกว่านี้อีก 3 เท่า”

 

พนักงานเสิร์ฟสาวรู้สึกตกใจอยู่ชั่วครู เธอไม่คิดมาก่อนว่าฟู่เทียนจะใจกว้างขนาดนี้ เธอไม่พูดอะไรอีกและรีบหันหลังกลับไปเพื่อนำอาหารมาเสิร์ฟ

 

“แพงมาก” บาร์ตันซึ้งได้ยินคำพูดจากหญิงสาวจึงเริ่มกินอย่างเขินอาย

 

ฟู่เทียนกวาดมือ “เงินไม่ใช่ปัญหาหรอก ฉันไม่ได้ขาดแคลนมัน กินให้มากเท่าที่ต้องการเลย ถ้ายังไม่อิ่มพวกเราจะสั่งมาเรื่อยๆ”

 

บาร์ตันและทุกๆคนเห็นว่าเทียนไม่ได้เดือดร้อนจริงๆ เขาจึงมั่นใจขึ้นมาเล็กน้อยและลงมือกินต่ออย่างเอร็ดอร่อย

 

“เทียน นายเอาเงินมาจาก...” แบรี่กำลังจะเอ่ยถาม แต่เมื่อเห็นคนอื่นๆกำลังเดินเข้ามาในร้าน เขาจึงหยุดลงและลงมือกินอาหารที่วางอยู่ด้านหน้า

 

หลังจากกินเสร็จเรียบร้อย ฟู่เทียนพาทุกคนออกจากโรงเตี๊ยม พวกเขาเดินผ่านซอยเล็กๆซอยหนึ่งเมื่อไม่มีผู้คนเดินผ่านไปมาอีก พวกเขาจึงถามขึ้นมา “พวกเราจะทำอย่างไรกันต่อ”

 

บาร์ตันและโจเซฟมองซึ่งกันและกัน โจเซฟตะกุกตะกัก “ฉะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันคิดเอาไว้ว่าจะไปหางานทำ น่าจะเป็นอะไรซักอย่างที่พอให้จ่ายค่าอาหารได้”

 

“ฉันก็ด้วย” แบรี่ตอบ

 

ฟู่เทียนมองไปยังบาร์ตันและโครน เขามองไปยังใบหน้าของอีกฝ่ายจากนั้นพยักหน้าและกล่าว “ฉันไถ่ตัวพวกนายออกมาแล้วและแน่นอนพวกนายจะเป็นอิสระจะทำอะไรก็ได้อย่างที่ต้องการ จริงๆแล้วฉันไม่ได้ต้องการจะบังคับพวกนายหรอกนะ แต่มี 3 อย่างที่ฉันต้องการเสนอให้พวกนาย อย่างแรกคือฉันสามารถช่วยหางานคนดูแลสวนหรือบ้านให้ได้ พวกนายสามารถรับตำแหน่งเหล่านี้และช่วยดูแลบ้านให้ฉัน และฉันจะไม่ปฏิบัติต่อพวกนายในฐานะคนใช้มันก็แค่ในนามเท่านั้น”

 

“บ้านในย่านการค้า?” บาร์ตันและทุกคนจ้องมาทางเขา

 

ฟู่เทียนพยักหน้า “ใช่แล้ว อย่างที่สองก็คือ ฉันให้เงินพวกนายไป 1 ก้อนและพวกนายจะเอามันไปทำอะไรก็ได้ตามที่ต้องการ ฉันจะไม่เข้าไปก้าวก่ายและทางเลือกสุดท้ายก็คือมาเป็นผู้ช่วยของฉัน”

 

“ผู้ช่วย?” บาร์ตันสงสัย

 

ฟู่เทียนกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ใช่แล้ว แต่สิ่งที่ฉันกำลังจะทำถือเป็นเรื่องที่อันตรายอย่างมาก มันถือเป็นเรื่องที่ผิดกฏหมายและพวกนายอาจจะต้องเสี่ยงชีวิต”

 

พวกเขาประหลาดใจกับคำพูดที่ได้ยิน พวกเขาลังเลอยู่เล็กน้อยกับตัวเลือกต่างๆ

 

บาร์ตันมองไปทั่วตัวของฟู่เทียนและกล่าว “ฉันเลือกตัวเลือกที่สาม ฉันจะคอยช่วยนายเอง! แต่...ขาของฉันใช้งานได้ไม่ดีนัก เกรงว่ามันจะช่วยนายได้ไม่ดีพอ”

 

ฟู่เทียนมองไปยังบาร์ตันและพยักหน้า “ฉันประเมินพวกนายเอาไว้แล้ว นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงหยิบยื่นโอกาสให้ ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น”

 

“ฉัน ฉันจะคอยช่วยนายด้วย” โจเซฟตะกุกตะกัก “ถ้าไม่มีนาย ฉันอาจถูกส่งไปยังเหมืองเพื่อทำงาน ยังไงฉันก็ต้องตายอยู่ดี เพราะฉะนั้นไม่ว่านายจะต้องการให้ฉันทำอะไร ฉันจะฟังนายทุกอย่างเลย”

 

ฟู่เทียนพยักหน้าเบาๆพร้อมกล่าวต่อ “ให้ฉันอธิบายให้ฟังซักหน่อย ถ้านายเลือกจะตามฉันมา มันจะไม่มีหนทางให้หันกลับเพราะความอันตราย แต่ไม่ใช่ว่าฉันช่วยพวกนายออกมาเพราะต้องการให้พวกนายทำแบบนี้ รู้ไว้ซะว่าพวกนายไม่ได้ติดค้างอะไรฉันทั้งนั้น ฉันช่วยพวกนายเพราะต้องการตอบแทนความใจดีที่พวกนายเคยมอบให้ฉัน”

 

โจเซฟมองไปยังโครนและแบรี่ หลังจากคิดอยู่ชั่วครู่และการตัดสินใจอย่างหนักแน่น “ฉันก็ยังอยากจะติดตามนายไปอยู่ดี แม้ว่าจะเป็นเรื่องผิดกฏหมายแต่ฉันเชื่อในความฉลาดของนาย ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่อย่างคนจน ยังอยากไปอยู่จุดที่สูงกว่านั้น ฉันต้องการเงินจำนวนมาก”

 

เมื่อได้ยินคำนี้ โครนและแบรี่ซึ่งกำลังเลกับการตัดสินใจจึงตอบกลับมาด้วยความเฉียบขาด “พวกเราเอาด้วย”

 

ฟู่เทียนไม่คิดมาก่อนว่าโจเซฟจะมีความคิดแบบนี้เช่นกัน เขาหยิบเงินออกมา 4 เหรียญทองจากกระเป๋า “นี่คือต้นทุนในการเริ่มต้นของพวกเรา อย่างไรก็ตามเราจะมีมากกว่านี้ในอนาคต ฉันจะให้พวกนายไปคนละ 1 เหรียญทอง คำขอของฉันก็คืออยากให้พวกนายหาสถานที่ๆ ห่างไกลเท่าที่จะเป็นไปได้ ยิ่งห่างไกลจากสถานที่เจริญๆยิ่งดี หลังจากนั้นพวกเราจะสร้างโรงงานเล็กๆขึ้น”

 

บาร์ตันมองไปยังเหรียญทอง 4 เหรียญ หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ โครนกล่าวขึ้นมาว่า “นายไม่กลัวหรอว่าพวกเราจะเอาเงินและหนีไปจากนาย”

 

ฟู่เทียนมองกลับไปและตอบ “ฉันเชื่อในตัวพวกนาย”

 

ดวงตาของโครนแดงก่ำ

 

“ถึงในตอนนี้เราจะมีเงินอยู่ไม่มากนัก แต่หลังจากนี้พวกเราจะมีเยอะกว่านี้อีก พวกเราจะสามารถมีเงินจ่ายค่าเรียนรวมถึงค่ารักษาร่างกายได้เช่นกัน” ฟู่เทียนกล่าว

 

พวกเขารู้สึกมีความหวังขึ้นมาในสายตา

 

“ในตอนนี้พวกนายควรหาเสื้อผ้าใหม่เสียก่อน เพราะในชุดปัจจุบันของพวกนาย คนอื่นๆจะคิดว่าพวกนายขโมยเหรียญทองมา” ฟู่เทียนยิ้ม

 

พวกเขามองซึ่งกันและกันพร้อมหัวเราะออกมา

 

ฟู่เทียนมองไปบนท้องฟ้าและเริ่มประเมินเวลา “หากต้องการติดต่อฉันให้ทำสัญลักษณ์ไว้หน้าบ้านกำพร้าและฉันจะมาหาพวกนาย แต่จำเอาไว้อย่าเปิดเผยตัวตนของพวกเราเด็ดขาด”

 

“พวกเรารู้หน่า” โครนหัวเราะ

 

ฟู่เทียนมองไปยังบาร์ตันและกล่าว “ฉันจะช่วยรักษานายอย่างเร็วที่สุด”

 

“ฉันไม่ห่วงเรื่องนั้นหรอกหน่า” บาร์ตันกล่าวพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า

 

หลังจากแยกทางกัน ฟู่เทียนจ้างรถม้าและเดินทางกลับไปยังย่านการค้า ใช้เวลากว่าหนึ่งชั่วโมงในการเดินทาง เมื่อเขากลับมาถึงบ้านก็เป็นเวลาค่ำเสียแล้ว

 

ฟู่เทียนกลับมาก็เห็นว่าจูร่ากำลังวุ่นอยู่กับการเตรียมมื้อเย็น

 

ขณะรับประทานอาหารพวกเขาต่างถามถึงเรื่องต่างๆที่เขาได้ทำในวันนี้ แต่ก็ไม่ได้ลงลึกถึงรายละเอียดมากนัก ในสายตาของพวกเขาฟู่เทียนอยู่ในวัยที่จะต้องแต่งงานแล้ว และเขาเป็นถึงผู้รักษาความปลอดภัยคงอยากมีพื้นที่สำหรับตัวเองบ้าง

 

เช้าวันรุ่งขึ้น ฟู่เทียนตื่นตั้งแต่เช้าตรู่หลังจากนั้นทานอาหารเช้าและเดินทางออกไป

 

“ที่อยู่ของนักเล่นแร่แปรธาตุ… หวังว่ามันจะยังไม่ถูกค้นพบ..” ฟู่เทียนกำลังนึกถึงฐานลับนั่น!