บทที่ 25 พี่เสียวเหลี่ยนผู้มากน้ำใจ
บทที่ 25 พี่เสียวเหลี่ยนผู้มากน้ำใจ
ตอนที่เฉินเสี่ยวเลี่ยนฟื้นขึ้นมาก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังอิงอยู่กับอะไรนุ่มๆ
ลืมตาขึ้นมาก็ได้ยินเสียงร้องอย่างยินดีของชิซูกะ
หลังกะพริบตาอยู่หลายที เฉินเสี่ยวเลี่ยนก็มั่นใจว่าตัวเองกำลังถูกกอดไว้ในอ้อมอกของชิซูกะ ศีรษะหนุนอยู่บนขายาวเรียวสวยคู่นั้น
หันไปมองก็เห็นซูซูนั่งคุกเข่าร้องไห้ฟูมฟายอยู่ด้านข้าง มือคู่เล็กออกแรงดึงมุมเสื้อของตนไว้
“ยังไม่ตาย... ฮ่าๆ ดีจริงๆ”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนระบายลมหายใจ
ชิซูกะหน้าแดงเล็กน้อย เธอหดขาแล้วพยุงเฉินเสี่ยวเลี่ยนลุกขึ้นนั่งอย่างระมัดระวัง
“คุณเป็นยังไงบ้าง?”
ได้ยินเสียงอ่อนโยนของแอร์โฮสเตสสาว เฉินเสี่ยวเลี่ยนก็มองเธอทีหนึ่ง... อืม เธอสวมเสื้อแล้ว... เห็นชัดว่าเป็นเสื้อตัวนอกของซูซู ไซส์ของสาวน้อยโลลิเล็กเกินไปอย่างเห็นได้ชัด เสื้อนอกตัวเล็กจิ๋วถูกเธอสวมไว้จึงรัดรูปแน่นเอี๊ยด ซ้ำยังมีบางส่วนที่โผล่ออกมา
แสงสว่างส่องริบหรี่จากชุดเครื่องแบบแอร์โฮสเตสฉีกขาดที่เป็นของชิซูกะ มันถูกฉีกจนแหว่งวิ่น มีน้ำยาสกัดจากกบหิ่งห้อยอยู่ด้านบน สงสัยคงถูกพวกเธอเก็บกลับมาละมั้ง
เฉินเสี่ยวเลี่ยนมองชิซูกะแค่ครู่เดียวก็รีบหันเหสายตาไปทางอื่น
จากนั้นเขาก็เลิกคิ้ว ทั้งสามยังคงอยู่ในพื้นที่ราบ!
ที่นี่ไม่ใช่ที่ปลอดภัยอะไร...
ในอุโมงค์ทั่วหน้าผานั้นยังมีแมงมุมซ่อนอยู่อีกมาก! ถึงแม้พวกมันจะถูกแม่ม่ายดำไล่ไป แต่ถ้ามันปีนออกมาสักหลายตัว พวกเขาสามคนก็คงต้องจบเห่ที่นี่แน่
เขาพลิกตัวลุกขึ้นยืน เฉินเสี่ยวเลี่ยนก้มลงมองหน้าอกของตน... บาดแผลที่ลึกจนเห็นกระดูกนั้นสมานสนิทแล้ว กระทั่งไหล่ซ้ายที่ได้รับบาดเจ็บหนักมาก่อนหน้าก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดอีก
อืม เลือดบำรุงขั้นกลาง ให้ผลดีกว่าเลือดบำรุงขั้นต้นจริงๆ
“ฉันหลับไปนานแค่ไหน?” เฉินเสี่ยวเลี่ยนหันไปมองหญิงสาวทั้งสอง
“ไม่รู้ ที่นี่ดูเวลาไม่ได้” ชิซูกะตอบอย่างระมัดระวัง “น่าจะประมาณ...ครึ่งชั่วโมงละมั้ง”
ครึ่งชั่วโมง? ค่อยยังชั่ว...
เฉินเสี่ยวเลี่ยนรีบเรียกการ์ฟีลด์ออกมา มันเปลี่ยนเป็นแมวอ้วนที่อยู่ในโหมดน่ารักแล้ว หลังป้อนบิสกิตแมวให้มันชิ้นหนึ่ง จิตใจที่ห่อเหี่ยวก็รู้สึกฮึกเหิมขึ้นมา
จู่ๆ เฉินเสี่ยวเลี่ยนก็รู้สึกว่ามุมเสื้อของตนถูกกระตุก ก้มลงมองก็เห็นซูซูใช้ตากลมโตมองตนอยู่ “โอปป้า สัตว์ประหลาดตัวนั้น? ถูกพี่ฆ่าตายแล้วเหรอคะ?”
“อือ... ฆ่าตายแล้วละ”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนยิ้มอย่างอ่อนโยนพลางลูบหัวเธอ เขาหันกลับไปมองในพื้นที่ราบตรงตำแหน่งที่ควรเป็นซากศพของแม่ม่ายดำแวบหนึ่ง...
เขาเดินเข้าไปตรวจดู ซากศพหายไปแล้ว บนพื้นมีของชิ้นหนึ่งวางอยู่
เหอ... ดาบเลเซอร์ของเขา?
เขาเก็บขึ้นมา
จากนั้นก็นึกถึงข้อความแจ้งเตือนจากระบบก่อนตัวเองหมดสติขึ้นมาได้...
เฉินเสี่ยวเลี่ยนรีบดูระบบทันที ตอนที่เขาเห็น ‘รางวัลมือใหม่สังหารมอนสเตอร์ระดับ A ครั้งแรก’ หัวใจเฉินเสี่ยวเลี่ยนก็แอบเต้นตึกตัก จากนั้นกดยืนยัน
‘แจ้งเตือน ตามหลักของมือใหม่ เมื่อมือใหม่สังหารสังหารมอนสเตอร์ระดับ A หรือสูงกว่าครั้งแรก จะได้รับรางวัลนี้ รางวัลนี้สามารถแลกรับตอนใดก็ได้ โดยผู้เล่นแต่ละคนสามารถรับได้เพียงครั้งเดียว ต้องการดูรายละเอียดหรือไม่?’
ไร้สาระ มันก็ต้องดูอยู่แล้วสิ!
‘รายละเอียดรางวัล: เนื่องจากคุณได้สังหารมอนสเตอร์ระดับ A จึงได้รับรางวัลจากระบบ สามารถเลือกเพิ่มค่าสเตตัสได้หนึ่งอย่างจากทั้งหมด ผลการเพิ่มจะอัพเกรดสเตตัสที่เลือกขึ้นหนึ่งระดับ’
อัพเกรดสเตตัสที่เลือกขึ้นหนึ่งระดับ?
รางวัลเจ๋งนี่หว่า!
เฉินเสี่ยวเลี่ยนรีบเปิดดูค่าสเตตัสตัวเอง
ความแข็งแกร่ง: C
พละกำลัง: D
ความว่องไว: B
ค่าพลังงาน: ไม่มี
อืม... ยังไม่ต้องสนใจค่าพลังงาน ตนเองไม่มีสกิลระยะไกลใดๆ ตอนนี้ยังไม่ต้องใช้ค่าพลังงานชั่วคราว
ถ้าเป็นระยะใกล้... พลังน่าจะเกี่ยวข้องกับความแข็งแกร่ง! ดาเมจของเขาต่ำมาก ถ้าเพิ่มดาเมจละก็...
ว่องไวก็ไม่เลว ถ้าเพิ่มไปอีกหนึ่งระดับ เวลาหนีก็จะได้เร็วขึ้นอีก...
ช่างเถอะ เขาถือเผือกร้อนอยู่สองหัว ตัวเองวิ่งเร็วแล้วจะมีประโยชน์อะไร... ถึงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน ว่ากันตามนิสัยเขาแล้ว เฉินเสี่ยวเลี่ยนรู้ตัวดีว่าเขาคงทิ้งผู้หญิงทั้งสองคนไว้แล้วหนีไปคนเดียวไม่ได้แน่ นั่นมันโคตรไม่แมนเลย!
เพิ่มความแข็งแกร่งแล้วกัน พลังเพิ่มขึ้นแล้ว พลังในการโจมตีระยะใกล้ก็คงเพิ่มไปด้วย
ทว่าตอนที่เฉินเสี่ยวเลี่ยนเตรียมจะใช้ผลเลื่อนระดับหนึ่งขั้นกับ ‘ความแข็งแกร่ง’ อยู่นั้น...
‘แจ้งเตือน ต้องการเพิ่มค่าความแข็งแกร่งหรือไม่? ขณะนี้ความแข็งแกร่งอยู่ระดับ C หลังเพิ่มแล้วจะเป็นระดับ C+’
เหอ? เปลี่ยนแค่จาก C เป็น C+ เหรอ... ฉันนึกว่าจะเปลี่ยนเป็น B ซะอีก...
แต่ว่าพอเป็นแบบนี้ เฉินเสี่ยวเลี่ยนก็ลังเลแล้ว!
การเพิ่มระดับละเอียดขนาดนี้...หมายความว่าแต่ละระดับมีความต่างกันมาก!
หากว่าตามประสบการณ์การเล่นเกมมาเป็นเวลาหลายปีของเฉินเสี่ยวเลี่ยน... ไม่ว่าเกมอะไร ช่วงต้นเกมการอัพเกรดเลื่อนระดับล้วนง่ายทั้งสิ้น พอถึงช่วงกลางความต่างของแต่ละระดับก็จะมีช่องว่างต่างกันมาก!
เงื่อนไขที่มองไม่เห็นเช่นนี้ รางวัลเพิ่มหนึ่งระดับตรงหน้า...เอามาใช้ช่วงต้นออกจะสิ้นเปลืองไปหน่อยมั้ง?
จาก C เปลี่ยนเป็น C+ ใช้วิธีอื่นอาจจะคุ้มกว่า! (อย่าลืมว่าก่อนหน้านี้ที่เฉินเสี่ยวเลี่ยนอัพเกรด ใช้แต้มที่ได้จากห่อมือใหม่แค่ร้อยแต้มก็ทำให้ความแข็งแกร่งกับว่องไวเพิ่มขึ้นหนึ่งระดับแล้ว!) แต่ว่า... เมื่อคาดเดาตามการเล่นเกมมามาก หากถึงช่วงปลายแล้ว การเลื่อนขึ้นหนึ่งระดับเช่นนี้ สมมุติว่าช่วงกลางถึงปลาย จากระดับ A+ เปลี่ยนไปเป็นระดับ S... ไม่แน่ว่าอาจต้องใช้แต้มหลายพันหรือหลายหมื่นแต้ม!
บางทีอาจเป็นเรื่องยากเย็นแสนเข็นเลยก็ได้!!
รางวัลเพิ่มระดับแบบนี้ ไม่สู้เอาเก็บไว้ใช้ช่วงปลายดีกว่า....
ใครๆ ก็พูดว่าพอพัฒนาถึงระดับหนึ่งแล้วก็ต้องมุมานะต่อไป นั่นถึงจะเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดของที่สุด ไม่สู้เก็บรางวัลเพิ่มระดับที่ไร้เงื่อนไขนี้เอาไว้ใช้ตอนที่ต้อง ‘มุมานะต่อไป’ ดีกว่า?
ถึงแม้...ในใจลึกๆ จะแอบด่าตัวเองว่า เวลาแบบนี้ยังนึกถึงเรื่องหลังจากนี้บ้าบออะไรอีกวะ!! มีแต่สวรรค์ที่รู้ว่าเดี๋ยวต้องเจอกับเรื่องยุ่งยากอะไรอีก!! เป้าหมายสำคัญที่สุดคือหนีออกไปจากที่นี่แล้วกลับบ้านไม่ใช่หรือไง? ไปสนอะไรกับเรื่องหลังจากนี้เล่า! เพิ่มพลังก่อน เพิ่มความหวังในการเอาชีวิตรอดก็พอแล้ว!!
แต่ว่า...หลังเฉินเสี่ยวเลี่ยนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็ยังกดเลือก ‘ไม่’ ตรงตัวเลือก ‘ต้องการเพิ่มค่าความแข็งแกร่งหรือไม่’ อยู่ดี
เขาส่ายหัวแรงๆ ขับไล่ความสับสนในหัวทิ้งไป
อืม ยังมีอีกอย่างที่เก็บได้นี่นา...
วิญญาณแม่ม่ายดำ!
‘จับวิญญาณแม่ม่ายดำได้ ต้องการเลือกเป็นสัตว์เลี้ยงหรือไม่?’
เฉินเสี่ยวเลี่ยนหัวเราะ!!
ฮ่าๆๆ! ของกากแลกของเทพไหมละ!!!
แม่ม่ายดำโคตรเทพขนาดนั้น!!!
เขาก้มลงมองแมวอ้วนที่กำลังใช้หัวอ้วนกลมถูไถรองเท้าบูทของตน...
เทพกว่าแกเยอะเลย รู้เปล่า?!
ฮึ อีกหน่อยแกแค่ทำตัวแบ๊วๆ ก็พอ!! เรื่องต่อสู้ยกให้แม่ม่ายดำเถอะ!
“ยืนยัน!!”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนยิ้มปากแทบฉีก
แต่ว่าครู่เดียวเขาก็ได้แต่นิ่งอึ้งไป
‘แจ้งเตือน เนื่องจากขีดจำกัดของเลเวล คุณสามารถมีสัตว์เลี้ยงได้เพียงตัวเดียวเท่านั้น ต้องการสับเปลี่ยนหรือไม่? หากทำการสับเปลี่ยน สัตว์เลี้ยงในขณะนี้จะถูกระบบกำจัดทิ้ง’
...กำจัดทิ้ง!
ตัวอักษรสีแดงเถือกนี้โดดเด้งขึ้นมาในสายตาของเฉินเสี่ยวเลี่ยน!
เขาก้มลงมองแมวอ้วนที่กำลังถูไถรองเท้าบูทของเขาไปมา...
ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง...ก็เลือก ‘ไม่’
พ่อไม่ใช่พวกลืมบุญคุณคนนะเว้ย
ถึงเจ้าแมวอ้วนนี่จะกวนตีนไปหน่อย...แต่ว่าตอนสู้กับแม่ม่ายดำ ถ้าไม่ได้มันสู้แทบตาย ตัวเองคงไม่มีโอกาสยืนหยัดจนถึงตอนท้าย นึกถึงตอนมันโดนขาแม่ม่ายดำกรีดจนเหวอะหวะ...
ถ้ามีแม่ม่ายดำ แล้วให้มันเกษียณไปทำตัวแบ๊วเฉยๆ ยังพอว่า
แต่ว่า... กำจัดทิ้ง?
เฉินเสี่ยวเลี่ยนไม่ลังเลสักนิดก็ตัดสินใจแบบนี้!
เขาก้มตัวลงไปอุ้มแมวอ้วนขึ้นมากอดไว้ในอก ลูบหัวอ้วนกลมของมันไปมา
“ไอ้ตัวแสบ ฉันให้ใจแกไปแล้วนะ จากนี้ก็พยายามต่อสู้ให้ดีๆ รู้หรือเปล่า? อย่ากวนตีนเจ้าของอีกนะ”
“ม้าววว...”
…………………………
