ตอนที่ 1 ความฝัน
Chapter 1 ความฝัน
ท้องฟ้าที่บิดเบี้ยวในตอนนี้ดูน่าหวาดกลัว
โลกทั้งใบเป็นสีเทา ตึกสูงตระหง่านสีเทา ถนนสร้างด้วยโลหะเป็นสีเทา รถที่สัญจรสีเทา ท้องฟ้าสีเทา ลูกกลมสามลูกสีเทาลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้า
โลกแห่งนี้ได้ตายไปแล้ว
หรือมันแค่ถูกทำลาย?
ผมเดินอยู่ป่าโลหะ ถึงผมจะบอกว่าโลกแห่งนี้ถูกทำลาย แต่มันกลับไร้ซึ่งร่องรอยความเสียหาย อย่างน้อยๆ จากรูปลักษณ์ของมันก็ดูเหมือนว่าไม่มีสิ่งใดสร้างความเสียหายได้ ทำให้เมืองดูเหมือนสัตว์ร้ายที่หลับไหล
โลกที่เงียบสนิท มีเพียงเสียงเท้าเก้าเดินให้ได้ยิน ผมไม่รู้ว่าต้องเดินอีกนานแค่ไหน แต่ตอนนี้ผมเหนื่อย ผมพบสถานที่ที่เหมือนเป็นที่ลงจอดของพานะบางอย่าง ผมจึงนั่งอยู่ตรงนั้น
กว่าจะออกจากที่นี่ได้ยังต้องใช้เวลา ผมเบื่อ...จึงแหงนมองลูกกลมทั้งสามลูกที่มีขนาดใหญ่จนเกือบกินพื้นที่ 1 ใน 3 ของท้องฟ้า พวกมันดูคล้ายโลกที่ถูกสร้างขึ้นเหมือนในหนังวิทยาศาสตร์
ในขณะที่มองลูกกลมที่ดูเหมือนจะสร้างจากโลหะทั้งสามลูก อยู่พวกมันดึงความสนใจของผม
ทั้งยังรู้สึกว่าพวกมันกำลังเข้าใกล้โลกใบนี้มากขึ้น
พวกมันอยู่ใกล้โลกใบนี้มาก ครั้งแรกที่มาที่นี่ พวกมันเป็นเพียงจุดเล็กๆบนท้องฟ้า แต่เมื่อผมกลับมาที่นี่อีกครั้ง พวกมันก็ขยับเข้าใกล้โลกมากขึ้นอีก ต่อให้เพ่งมองก็ไม่รู้ว่าพวกมันขยับ แต่ผมรู้ว่ามันกำลังเข้าใกล้โลกใบนี้มากขึ้นเรื่อยๆ วันหนึ่ง...พวกมันอาจมาถึงพื้นโลก แต่ถ้าถึงวันนั้น ไม่รู้ว่าโลกใบนี้จะเปลี่ยนแปลงไปมากมายขนาดไหน… อยากเห็นจริงๆ
“หาไม่พบ...” เสียงหนึ่งดังก้องไปทั่วท้องฟ้า โลกสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
*วี้~~*
เสียงสัญญาณจากโลกแห่งความฝันของผมดังขึ้น เสียงของมันดังมากจนแสบแก้วหู หัวสมองมึนงง โลกที่สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงค่อยๆสงบลง ผ่านไปครู่ใหญ่ ผมก็ตื่นจากความฝัน
เป็นความฝันที่ประหลาด…
ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ผมฝันแปลกๆแบบนี้ ผมเดินอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยโลหะ เป็นเหมือนโลกแห่งอนาคตอันกว้างใหญ่ ผมไม่ได้หวาดกลัวที่นั่น ยามนี้ก็ดูจะคุ้นเคยกับมันด้วยซ้ำ แต่ละครั้งที่ความฝันดำเนินมาถึงจุดจบ เสียงสัญญาณเตือนภัยจะดังขึ้น และมีคำพูดที่ดูผิดหวังอย่าง “หาไม่พบ...” ดังขึ้น
สิ่งที่เกิดขึ้นดูมีแบบแผน แต่ไม่สามารถประติดประต่อวิเคราะห์จากสิ่งที่เห้น จนถึงตอนนี้...ผมยังไม่เข้าใจว่าความฝันมันหมายความว่ายังไง
เสียงนั่น… หาอะไรอยู่กันแน่? หรือมันกำลังบอกให้ผมหา?
แต่น่าเสียดาย...จนถึงตอนนี้ยังไม่พบคำตอบ...
ในความฝันของผมไม่เคยเอ่ยถึงใคร ถึงผมไม่รู้ว่าความฝันของผมมีความหมายยังไง แต่ผมรู้สึกได้เสมอว่าความฝันของผมมีความนัยแฝงอยู่ แต่ถ้าเอาความฝันไปเล่าให้คนอื่นฟัง อาจกลายเป็นปัญหา
“วันจันทร์...” ผมงัวเงีย พยายามลุกขึ้นจากที่นอน อากาศในหน้าหนาวคราวนี้ทำให้ผมสั่น แต่โชคดีที่ที่นอนผมช่วยต้านความหนาวเย็นได้
ผม ‘เฉินจุน’ นักเรียน ม.ปลาย ปีสาม เป็นเด็กกำพร้า ไม่มีพ่อแม่มาตั้งแต่เด็ก ผมอยู่กับสองสามีภรรยาที่เป็นพ่อค้า ทั้งสองเป็นพ่อแม่บุญธรรม แต่เมื่อทั้งคู่ตาย ผมและพี่สาวต่างสายเลือดที่มีอายุห่างกัน 5 ปีก็เหลือกันอยู่เพียงลำพัง ชีวิตของเราดูจีดชืดเหมือน้ำ แต่โชคดีที่พวกเราได้สมบัติของพ่อแม่บุญธรรม ทำให้ชีวิตความเป็นอยู่ของเราไม่เหมือนกับเด็กกำพร้าคนอื่นๆ พี่สาวก็ยังอยู่ อย่างน้อยๆก็ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นเหมือนคนที่มีครอบครัว
[ พระเอกชื่อ ‘เฉินชวี่’ แต่พิมพ์ยาก เอา ‘เฉินจุน’ แล้วกัน :) ]
ในขณะที่ผมกำลังคิดถึงความฝันเมื่อคืน เสียงพี่สาวเคาะประตูก็ดังขึ้น “อาจุนตื่นหรือยัง? สายแล้วนะ!”
“ผมกำลังจะออกไปแล้ว!” ผมตอบ จากนั้นรีบแต่งตัว เปิดประตูห้องไปพบกับพี่สาวคนสวยของผม เธอชื่อ ‘เฉินเชี่ยน’ ถึงเธอจะดูน่ารักบอบบาง แต่จริงๆแล้วเธอแข็งแรงมาก ถึงเธอจะอายุมากกว่าผมแค่ 5 ปี แต่ผมก็รู้สึกอบอุ่นที่ได้อยู่ข้างๆเธอ
“อาจุน...หน้าพี่มีอะไรติดอยู่เหรอ?” บางทีเธออาจกระอักกระอ่วนที่ถูกผมมองแบบนั้น เพราะเธอกำลังหน้าแดง
“เปล่าหรอก… ผมกำลังคิดอะไรบางอย่าง… ผมไปโรงเรียนก่อนนะ!”
“เดี๋ยว เธอยังไม่ได้กินข้างเช้าเลยนะ...”
“สายแล้วผมไปก่อนนะ!”
โรงเรียนมัทยมปลายชางหลาง โรงเรียนของชนชั้นสูงที่มีชื่อเสียงโด่งดัง การเรียนการสอนดีกว่าโรงเรียนรัฐบาลทั่วไปอยู่มาก ทำให้ชื่อเสียงของโรงเรียนโด่งดังจนนักเรียนทั่วไปไม่กล้าคิดที่จะเข้าเรียน นักเรียนที่จะเรียนที่นี่ได้ต้องมีครอบครัวที่ร่ำรวย อย่างน้อยๆต้องมีทรัพย์สิน 100 ล้านหยวน หรือไม่ก็ต้องเป็นนักเรียนอัจฉริยะ ดังนั้น โรงเรียนชางหลางแห่งนี้จึงกลายเป็นโรงเรียนของหนุ่มสาวที่เป็นเหมือนเจ้าหญิงและเจ้าชาย
แต่ที่ผมเล่าถึงโรงเรียนชางหลาง เพราะผมเรียนอยู่โรงเรียนฝั่งตรงกันข้าม...
โรงเรียนมัทยมที่สองแห่งเมือง K… นั่นเป็นโรงเรียนที่ผมเรียนอยู่
ถึงโรงเรียนของผมจะดูธรรมดายังไง แต่อย่างน้อยก็ได้อยู่ฝั่งตรงข้ามของโรงเรียนชางหลางที่ยิ่งใหญ่ นักเรียนของโรงเรียนผมเป็นนักเรียนทั่วไป บางคนไม่ได้ปักชื่อใส่ชุดนักเรียน ที่นี่ถูกแบ่งแยกจากโรงเรียนชางหลางด้วยถนน แต่ก็กลายเป็นสถานที่ที่คนทั่วไปชื่นชอบที่จะมา
ถึงผมจะเรียนอยู่ที่โรงเรียนมัทยมที่ 2 แห่งเมือง K แต่ผมกับพี่สาวก็ค่อนข้างมีฐานะ แต่ก็ยังห่างชั้นกับพวกลูกคุณหนูที่เรียนโรงเรียนชางหลางมากอยู่ดี
“อาจุน!” เสียงใสๆดังมา ผมหันกลับไปมอง เห็นผู้หญิงหน้าตาน่ารัก ผมสั้น กำลังวิ่งมา
‘ชู่เชียนเชียน’ เธอเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของผม พวกเราเติบโตมาด้วยกัน ตอนเด็กยังเคยอาบน้ำด้วยกันด้วย แต่พอขึ้นโรงเรียนประถม เธอและครอบครัวก็ย้ายไปเมืองอื่น ถึงเราจะห่างกันในช่วงเวลาสั้นๆ แต่นั่นไม่ได้กระทบกับความสัมพันธ์ของเรา เมื่อเราทั้งสองขึ้นชั้นมัทยม กลับกลายเป็นว่าเราเลือกเรียนที่เดียวกัน ดังนั้น พวกเราเลยเดินไปโรงเรียนด้วยกัน... ถ้าว่ากันความเข้าใจทั่วไป คนที่โตด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก 80% จะกลายเป็นคนรัก แต่ไม่รู้ทำไม ความสัมพันธ์ของผมกับเธอถึงไม่คืบหน้าสีกที เรายังคงเป็นเพื่อนสนิทกัน หรือเป็นเพราะเราสนิทกันเกินไป?
อาจจะเป็นแบบนั้นจริงๆก็ได้ เพราะเมื่อตอนเป็นเด็ก ผมได้เห็นเธอฉี่ใส่ที่นอนก็หลายครั้ง คงยากที่จะเปลี่ยนให้เธอกลายเป็นคนรัก
“อาจุน เธอกำลังคิดอะไรอยู่หรอ?” เธอเดินเข้ามาหาผม ยื่นมือน้อยๆเขย่าตัวผม และพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจ
“ชั้นมองตรงนั้นอยู่...”
จู่ๆคนกลุ่มหนึ่งก็มารวมตัวกัน อยู่ไม่ไกลจากผมมากนัก...
