The Dark King – Chapter 86 หายสาบสูญ [อ่านฟรี 06-04-2019]

The Dark King – Chapter 86 หายสาบสูญ

 

หลังจากที่ฟู่เทียนไม่ได้เดินทางไปยังสลัมเป็นเวลานาน กลิ่นของปัสสาวะในอากาศทำให้เขารู้สึกคลื่นไส้ เขามีความอ่อนไหวต่อเรื่องกลิ่นมากขึ้นต่างกับตัวเขาในอดีต สำหรับคนทั่วไปกลิ่นเหล่านี้คงอยู่ในระดับปกติ แต่สำหรับตัวฟู่เทียนเองกลิ่นพวกนี้มันแรงขึ้นผิดปกติส่งผลให้เขารู้สึกวิงเวียนขึ้นมา

 

ฟู่เทียนค่อยๆปิดจมูกของตนเอง เพื่อรอให้ร่างกายปรับเข้ากับสภาพแวดล้อมรอบๆได้ เขาตระหนักขึ้นมาว่าพลังการรับรู้กลิ่นที่สูงกว่าคนทั่วไปก็เป็นจุดอ่อนได้ในเวลาเดียวกัน

 

“ถ้าในอนาคตฉันต้องเผชิญกับพวกนักล่าหรือสัตว์ร้ายที่มีความสามารถในการดมกลิ่นละก็ ฉันจะใช้วิธีนี้จัดการพวกมัน ข้อได้เปรียบอาจแปรเปลี่ยนเป็นเสียเปรียบได้เช่นกัน ดูเหมือนว่าทุกๆอย่างมักมีสองด้านเสมอ” มีความคิดแว้บขึ้นมาในใจของเขาในขณะที่กำลังเดินไปตามซอกซอย

 

เมื่อเวลาผ่านไปซักพักกลิ่นต่างๆก็เริ่มจางหายไป ยิ่งเขาเดินไปเรื่อยๆความรู้สึกไม่สบายตัวก็ค่อยๆหายไปเช่นกัน เขาไม่ได้เดินไปยังบ้านเด็กกำพร้าเหมยซานโดยตรง แต่เลือกเดินผ่านไปยังที่ทิ้งขยะที่เขาเคยไปเมื่อสามปีก่อน

 

เมื่อยิ่งเข้าใกล้กองขยะ ฟู่เทียนก็ได้เห็นว่ากองขยะถูกปรับจนเหลือระดับพื้นดิน แม้เขาจะคาดหวังให้มีการทำความสะอาดบ้างแต่ก็ไม่ได้หวังจะให้พวกมันทั้งหมดจะถูกกำจัดทิ้งไป

 

“ได้ยินมาว่ามีโรคระบาดเกิดขึ้นในสลัมเมื่อปีก่อน มันทำให้ผู้คนจำนวนมากติดเชื้อ ‘ฤดูแห่งความตายสีดำ’ มาถึงแล้วและอุณหภูมิถูกเพิ่มสูงขึ้น ฉันคิดมานานแล้วเรื่องการทำความสะอาดกองขยะ  ”

 

“แคปซูลแช่แข็งหายไปเช่นกัน มีโอกาสที่มันจะถูกพบเจอในกองขยะ ถ้ามีข่าวถูกปล่อยออกมาและข้อมูลถูกเผยแพร่ถึงเครื่อข่ายของกองทัพ พวกเขาย่อมไม่ปล่อยมันหลุดมือไปถึงฝ่ายอื่นๆเป็นแน่ ยิ่งไปกว่านั้นก้อนโลหะขนาดใหญ่แบบนี้จะต้องถูกสังเกตุเห็นอย่างแน่นอน มันน่าจะถูกย้ายไปที่ไหนซักแห่งที่เป็นความลับเพื่อทำการศึกษา”

 

ทันใดนั้นเขาได้กลิ่นของคนจำนวนหนึ่งกำลังใกล้เข้ามา

 

นี่คงจะเป็นข้อดีของการมีประสาทดมกลิ่นอันยอดเยี่ยม เขาสามารถตรวจจับสิ่งมีชีวิตได้ก่อนที่จะเข้ามายังในระยะสายตาของเขาซะอีก

 

เมื่อเขาหันกลับไปก็พบกับชายวันกลางคน 2 คน และชายหนุ่มอีกคนในชุดผ้าขี้ริ้วเดินออกมาจากตรอกด้านหลัง พวกเขาเดินแยกตัวออกจากกันเพื่อจะคุกคามฟู่เทียน หนึ่งในนั้นถือแท่งไม้เอาไว้ในมือ ในขณะที่อีกทั้งสองคนถือมีดยาวที่เป็นสนิมและก้อนหินสีดำ พวกเขาก้าวเข้ามาใกล้ทีละหน่อยและจ้องมองไปยังฟู่เทียน

 

“เจ้าหนุ่ม!” ชายคนที่อยู่ตรงกลางที่มีผมยุ่งเหยิงเป็นคนกล่าวออกมาด้วยเสียงต่ำ “คิดให้ดีนะ! ยอมแพ้แล้วส่งเงินกับเสื้อผ้ามา”

 

“ผู้ลี้ภัยสามคน” เขาระบุตัวของอีกฝ่ายได้จากเครื่องแต่งกาย พวกเขาถูกจัดอยู่ในระดับต่ำสุดของการอาศัยอยู่ในสลัม พวกเขาทุกคนล้วนเป็นคนจรจัด เหตุผลหลักที่พวกเขาถูกกีดกัดออกจากสังคมเป็นเพราะมีระดับรังสีในร่างกายสูง ไม่มีที่ไหนรับพวกเขาเข้าทำงานเพราะกลัวเกิดผลกระทบกับสุขภาพของคนอื่นๆ

 

“ไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าผมใช่มั้ย?” ฟู่เทียนยิ้มแผ่วๆ

 

ทั้งสามคนรู้ได้ในทันทีว่าฟู่เทียนไม่ใชคนในสลัมเมื่อเห็นการแต่งกายของฟู่เทียน พวกเขาตั้งใจจะมาปล้นเงินและหนีไปเท่านั้น ถ้าพวกเขาฆ่าคนตาย พวกเขารู้ดีว่าจะมีการสืบสวน และสิ่งๆนั้นจะทำให้ทั่วทั้งสลัมปั่นป่วน อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่คิดมาก่อนว่าฟู่เทียนจะมีท่าทีสงบและไร้ความกลัวขณะที่เผชิญหน้ากับพวกเขา

 

“เจ้าเด็กน้อย ส่งของมาหรือจะให้พวกเราลงมือ!” ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ตรงกลางตะโกนออกมา

 

ฟู่เทียนเคลื่อนไหวในพริบตา

 

ฟึบ ฟึบ ฟึบ!

 

ฟู่เทียนขี้เกียจฟังการพูดคุยที่ยืดยาว เขาฉวยโอกาสจัดการซัดอีกฝ่ายจนสลบลงไปนอนลงกับพื้น เขากำลังเตรียมการที่จะสอบถามถึงสถานที่ที่กองขยะถูกขนย้ายไป ถ้าแคปซูลแช่แข็งไปตกอยู่ในมือของสมาคมใดสมาคมหนึ่งหรือกองทัพ เช่นนั้นแล้วเขาควรจะเริ่มสอบถามถึงส่วนต่างๆที่เกี่ยวข้องกับพวกมัน

 

เขารู้สึกกังวลอยู่เล็กน้อย ถ้าหากถามถึงเรื่องแคปซูลแช่แข็งออกไปตรงๆ พวกคนเหล่านี้อาจจะระบุตัวตนเขาได้ในอนาคต มันอาจจะส่งผลให้ทางสมาคมหรือทางกองทัพส่งคนมาจับกุมเขาได้ ฟู่เทียนตะโกนออกมาและเตะไปยังชายกวัยกลางคน “ฉันกำลังหลงทาง บอกทางไปบ้านเด็กกำพร้าเหมยซานให้หน่อย”

 

ชายวันกลางคนกำลังอยู่ในความตระหนก มันเป็นเรื่องยากที่จะทำใจยอมรับว่าเด็กเพียงคนหนึ่งจะมีพลังและความเร็วระดับนี้ เขาไม่อยากจะคิดถึงข่าวลือบางอย่างที่เกิดขึ้นจากย่านการค้านั่นเลย “เลี้ยวซ้ายข้างหน้านี่และเลี้ยวขวาอีกครั้งหลังจากเดินผ่านไปสองถนน หลังจากนั้นให้ถามคนบริเวณนั้นดู นายก็จะพบกับที่นั่น”

 

ฟู่เทียนหันหลังกลับเพื่อเดินจากไป ความจริงเขารู้ทางไปยังบ้านเด็กกำพร้าเหมยซานอยู่แล้ว เขาเพียงต้องการลบความน่าสงสัยของเขาออกไป ถ้าหากมีคนคอยสังเกตุการณ์อยู่ในบริเวณนี้

 

“พลังงานในแคปซูลแช่แข็งถูกใช้ไปจนหมดแล้ว มันคงเป็นเรื่องยากสำหรับคนที่พบเจอมันจะเอาไปศึกษา แต่แคปซูลแช่แข็งเป็นสมบัติชิ้นเดียวจากพ่อแม่แท้ๆของฉัน ถ้าฉันรู้ว่ามันถูกเก็บอยู่ที่ไหน ไว้ค่อยไปเอาคืนแล้วกัน” ฟู่เทียนคิดเงียบๆในขณะที่กำลังเดินออกจากกองขยะไป

 

ในสิบนาทีต่อมา ฟู่เทียนเดินมาถึงหน้าบ้านเด็กกำพร้าเหมยซาน ตัวอาคารทรุดโทรมลงอย่างมากหลังจากผ่านไปสามปี

 

ฟู่เทียนเห็นหญิงรูปร่างอ้วนคนหนึ่งกำลังทำความสะอาดสนามหญ้าหน้าบ้านเด็กกำพร้า

 

“คุณป้า” ฟู่เทียนตะโกนออกมา

 

หญิงวัยกลางคนรู้สึกประหลาดใจเมื่อเธอหันกลับมา เธอรู้สึกงงเล็กน้อย “เธอคือ?”

 

“เทียนครับ” ฟู่เทียนยิ้ม

 

เธอรู้สึกตะลึง  มีเด็กในบ้านกำพร้าอยู่ไม่มากนัก แม้จะผ่านไปสามปีแล้ว เธอยังคงไม่เคยลืมเด็กหนุ่ม เธอรู้สึกประทับใจเมื่อพบกับฟู่เทียนในครั้งแรก เพราะเขาเป็นเด็กหนุ่มที่มีผิวขาว

 

เธอกวาดตามองฟู่เทียนทั่วทั้งตัว รูปทรงใบหน้าของเขาทับซ้อนกับเด็กชายในความทรงจำของเธอยกเว้นสีผิว “เทียน?! เธอกลับมา! พ่อแม่ใหม่ของเธอเป็นยังไงบ้าง?”

 

“ดีมากๆเลยครับ” ฟู่เทียนยิ้มและกล่าว “ผมกลับมาหาบาร์ตัน โจเซฟและทุกๆคน”

 

“โจเซฟยังอยู่ที่นี่ แต่เธอจะไม่ได้เจอบาร์ตันหอรกนะ เขาถูกส่งไปยังเหมืองโคลินเมื่อปีที่แล้ว”

 

ฟู่เทียนขมวดคิ้ว เขาจำได้ว่าบาร์ตันจะมีอายุครบ 13 ในปีนี้ แม้ว่าเขาจะถูกส่งไปทำงานในเหมือง เขาจะต้องทำงานจนถึง ‘ฤดูกาลหิมะสีดำ’ อย่างไรก็ตามการพูดอะไรไปตอนนี้คงไม่มีความหมายมากนัก ฟู่เทียนกล่าว “เอาล่ะ ผมขอเข้าไปหาเพื่อนข้างในนะครับ ผมต้องขอบรบกวนป้าไดช่วยเรียกโจเซฟ โครนและแบรี่ให้หน่อย ผมต้องการจัดการเรื่องบ้านใหม่ของพวกเขา”

 

ป้าไดตกใจและขมวดคิ้ว “เทียน ไม่ใช่ว่าเธอแอบขโมยเงินของพ่อแม่มาหรอกนะ?  อย่าสับสนล่ะ ถ้าเธอต้องการหาบ้านใหม่ให้เพื่อนๆของเธอ เธอจะต้องมีหน้าที่การงานที่ดี...”