บทที่ 23 ถอดเสื้อ
บทที่ 23 ถอดเสื้อ
โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย เฉินเสี่ยวเลี่ยนตะโกนเสียงดัง “ออกมาเลย! ปิกาจู! เอ๊ย ไม่ใช่ การ์ฟิลด์!!”
เจ้าแมวกวนตีนตัวนั้นแปลงเป็นแสงสายหนึ่ง ออกมาปรากฏอยู่ตรงหน้าเฉินเสี่ยวเลี่ยน คล้ายกับว่ามันสัมผัสกลิ่นอายอันตรายได้เช่นกัน มันออกจากโหมดน่ารักอย่างรวดเร็วกลายร่างเป็นแมวคลั่งสี่ตา!
ส่งเสียงแมวคำรามหนึ่งที การ์ฟิลด์ก็พุ่งใส่แม่ม่ายดำ!
ดูจากรูปร่าง ขนาดตัวของการ์ฟิลด์เล็กกว่าแม่ม่ายดำเพียงรอบวงเดียว สำหรับการจู่โจมนับว่ามีพลังมากเพียงพอแล้ว...ทว่า...
แม่ม่ายดำยกกรงเล็บที่แหลมคมดั่งมีดขึ้นโดยพลัน...
การ์ฟิลด์ร้องโฮก ตัวล้มไปด้านข้าง ผิวหนังลายเสือมีเลือดออกจากแผลเพิ่มขึ้นหนึ่งรอย แม่ม่ายดำยกขาขึ้น คราวนี้การ์ฟิลด์ใช้ขาหน้าหยุดยั้งกรงเล็บแหลมคมของแม่ม่ายดำเอาไว้ แม้อุ้งตีนแมวจะมีเลือดสดๆ ไหลออกมา การ์ฟิลด์กลับอ้าปากกัดเข้าเต็มแรงทันที
ฉึก!!
การกัดครั้งนี้ กัดลงบนกรงเล็บข้างหนึ่งของแม่ม่ายดำ เฉินเสี่ยวเลี่ยนรู้สึกแค้นใจสัตว์ประเภทแมงมุมเป็นครั้งแรก! ทำไมแมงมุมต้องมีแปดขาด้วย?!!
อีกอย่าง สมแล้วที่ระบบแสดงว่าแม่ม่ายดำเป็นมอนสเตอร์ระดับ A! พละกำลังมันน่าตื่นตะลึงยิ่งกว่าแมวคลั่งสี่ตาอย่างชัดเจน... ขาข้างที่โดนการ์ฟิลด์กัดตวัดขึ้นเหวี่ยงการ์ฟิลด์ออกไปในชั่วครู่เดียว!
หัวการ์ฟิลด์กระทบลงบนพื้นเสียงดังตึง! ตอนที่มันฝืนลุกขึ้นมา แม่ม่ายดำก็พุ่งเข้ามาถึงตรงหน้ามันแล้ว!
เร็วโคตร!!
ขาแหลมคมยกขึ้นและทิ้งลง!
การ์ฟิลด์หลบทันควัน... เกิดเสียงดังผัวะ ก้อนหินด้านข้างก้อนหนึ่งก็แตกเหมือนเนยแข็งด้วยขาคมดั่งใบมีดของแม่ม่ายดำ!
พลังตัดอันน่าตกใจทำเอาใจเฉินเสี่ยวเลี่ยนหนาวสะท้าน!
การ์ฟิลด์ถอยหลังอย่างรวดเร็ว แม่ม่ายดำกระโจนตามติด ขาแหลมใหญ่ยักษ์ทำก้อนหินแตกติดๆ กันเจ็ดแปดก้อน!
คล้ายกับว่าแม่ม่ายดำคลั่งไปแล้ว ทุกที่ที่มันไป ทุกหนทุกแห่งดินหินกระจุยกระจาย หากมันแตะถูกก้อนหินก้อนใดก็ต้องแตกหักไปทั้งสิ้น!
การ์ฟิลด์กระโดดห่างไปไกล เจ้าแมวตัวนี้เริ่มหายใจขาดห้วงขึ้นมา...
แม่ม่ายดำทำลายก้อนหินไปเป็นจำนวนมาก คล้ายกับว่าเริ่มสงบลงได้แล้วเช่นกัน มันยืนอยู่ที่เดิม ขยับขาแหลมไปมา
ส่วนการ์ฟิลด์ทำตามสัญชาติญาณแมว ขยับวนเป็นวงรอบตัวอีกฝ่าย
มันกระโดดซ้ายกระโดดขวา คิดหาโอกาสโจมตี...
ในตอนนั้นเอง เฉินเสี่ยวเลี่ยนก็พบจุดสำคัญบางอย่าง!
เขาค้นพบโดยบังเอิญว่าทุกครั้งที่แม่ม่ายดำตอบโต้ล้วนแล้วแต่ช้าไป...ครึ่งจังหวะ!
ใช่แล้ว ครึ่งจังหวะที่แสนเล็กน้อยมากเหลือเกิน!
การ์ฟิลด์กระโดดไปทางซ้าย มันถึงจะหันไปด้านซ้าย การ์ฟิลด์กระโดดมาทางขวา มันถึงจะหันไปด้านขวา...
ทุกครั้งหลังเสียงการ์ฟิลด์กระโดดเหยียบเศษก้อนหินดังขึ้น แม่ม่ายดำถึงจะหันขวับไป!
ใจเฉินเสี่ยวเลี่ยนกระตุกทันที!!
มัน...มองไม่เห็น?!!
จู่ๆ ก็เกิดความคิดนี้ขึ้นมา พอคิดได้การคาดเดาต่างๆ นานาก็ตามมาเป็นชุด!
ที่นี่คือใต้ดินลึกสุดหยั่ง! ที่นี่ไม่มีต้นกำเนิดแสงใดๆ !
ความมืดมิดของที่นี่มืดถึงระดับไหน? ขนาดสมาชิกสมาพันธ์ตัดวายุที่เข้ามาต่างต้องใช้น้ำยาสกัดจากกบหิ่งห้อยส่องแสงสว่าง!
หากว่ากันตามหลักกายภาพ ในพื้นที่อันมืดมิดสุดขีด พวกมันไม่จำเป็นต้องใช้การมองเห็น
เฉินเสี่ยวเลี่ยนคิดถึงตรงนี้ก็ตัดสินใจกระทำบางอย่างที่อันตราย!
เขารีบเรียกการ์ฟิลด์เก็บเข้าระบบอย่างรวดเร็ว!
แม่ม่ายดำสูญเสียการรับรู้ตำแหน่งของการ์ฟิลด์โดยฉับพลัน คล้ายกับนิ่งอึ้งไป จากนั้นก็หมุนเป็นวงอยู่ที่เดิมสองรอบ ท่าทางงุ่มง่ามนั้นทำให้เฉินเสี่ยวเลี่ยนมั่นใจขึ้นมา!
เขาทำการเคลื่อนไหวต่อไป!
นั่นคือถอดเสื้อ!
อย่าลืมว่า ตอนที่เฉินเสี่ยวเลี่ยนทาน้ำยาสกัดจากกบหิ่งห้อยลงบนตัวได้ทิ้งไพ่ไว้อย่างหนึ่ง
เขาทาน้ำยาสกัดลงบนชุดป้องกันของตนเท่านั้น!
ถอดชุดป้องกันออกแล้ว เฉินเสี่ยวเลี่ยนก็ตะโกนเสียงดังดึงดูดความสนใจของแม่ม่ายดำ จากนั้นเขาก็ออกแรงขว้างชุดป้องกันที่ส่องแสงหิ่งห้อยสว่างไปด้านซ้ายของมัน!
ซวบ!!
แม่ม่ายดำถูกดึงดูดจนได้ ร่างมันพุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว ขาแหลมยกขึ้นและแทงลง! ชุดป้องกันนั้นถูกฉีกเป็นสองท่อนในชั่วพริบตา!
ระดับความแหลมคมของมันทำเอาเฉินเสี่ยวเลี่ยนอกสั่นขวัญแขวน!
ถึงแม้ชุดป้องกันนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่ของชั้นดีอะไร แต่อย่างน้อยก็มีพลังป้องกันอยู่บ้าง ตอนที่ปะทะกับทหารปีศาจยังกันเขาไว้ได้ตั้งหลายครั้ง!
แม่ม่ายดำโจมตีไม่โดนในทีเดียวก็ขยับขาไปมา ฉับพลันก็หมุนมาทางเฉินเสี่ยวเลี่ยน!
เฉินเสี่ยวเลี่ยนมองดูหญิงสาวทั้งสองข้างกาย
บนตัวซูซูไม่ได้ทาน้ำยาสกัดจากหิ่งห้อยไว้ คงเพราะเธอยังเด็กเลยถูกละเลยไป
แต่ต้นกำเนิดแสงหนึ่งเดียว...
เฉินเสี่ยวเลี่ยนไม่ลังเลแม้แต่น้อย... เขายื่นมือไปทางชิซูกะ!
ชิซูกะที่แต่เดิมตกใจจนช๊อกไป ตอนนี้จู่ๆ ก็รู้สึกว่าเฉินเสี่ยวเลี่ยนยื่นมือมาทางหน้าอกของตนเอง?
แอร์โฮสเตสสาวสั่นไปทั้งตัว ความคิดแรกของเธอคือ ‘เวลาแบบนี้! เขายังจะทำเรื่องแบบนั้นอีก?!’
เฉินเสี่ยวเลี่ยนแกะกระดุมทีละเม็ดๆ ไม่ทัน พอคว้าเสื้อหมับเข้าได้ก็ฉีกเสื้อแอร์โฮสเตสสาวออกตรงๆ! กระดุมหลุดกระจุย น้ำตาชิซูกะไหลหยดลงมา กรีดร้องว่า “ไม่นะ!!”
“อย่าส่งเสียง!!” เฉินเสี่ยวเลี่ยนตะคอกด้วยความร้อนใจ จากนั้นแอร์โฮสเตสสาวก็ถูกจับเปลือยท่อนบนอย่างรวดเร็ว...
ช่วยไม่ได้ น้ำยาสกัดหิ่งห้อยบนตัวเธอได้ซารอสทาให้ ผู้หญิงคนนั้นจงใจทาน้ำยาสกัดไปจนทั่วทุกซอกทุกมุม
พอเห็นว่าแม้แต่ชุดชั้นในก็จะถูกปลดลงมา ชิซูกะก็ไม่มีเหลือกระทั่งแรงจะร้องไห้ เธอคิดจะกดมือเฉินเสี่ยวเลี่ยนเอาไว้ ทว่าจะต้านแรงของเฉินเสี่ยวเลี่ยนได้อย่างไรกัน?
ตอนที่มือของเฉินเสี่ยวเลี่ยนยื่นมายังเสื้อชั้นในของเธอ แอร์โฮสเตสสาวก็ร้องไห้ออกมาจนได้ “ไม่นะ! ขอร้องละ อย่านะ!”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนอึ้งไป แล้วรีบพูดอย่างรวดเร็ว “เธออย่าเข้าใจผิด ฉันแค่...”
ปากก็พูดไป แต่มือยังขยับไม่หยุด
พรึ่บ!
ปลดลงมาแล้ว!
จากนั้นก็ขยุ้มเป็นก้อนเขวี้ยงทิ้งอย่างไม่ใยดี!
แอร์โฮสเตสสาวรีบเอามือโอบหน้าอกไว้ทันที... ขาวจั๊วะไปหมด เฉินเสี่ยวเลี่ยนไม่ได้ดูให้ชัดเจน แค่เหลือบมองประเดี๋ยวเดียวเท่านั้น...
(อืม ที่แท้ก็จอแบน...)
เฉินเสี่ยวเลี่ยนรู้สึกเสียใจขึ้นมารางๆ
หลังเสื้อถูกโยนทิ้งไป แสงที่เคลื่อนไหวก็ดึงดูดการโจมตีจากแม่ม่ายดำ แมงมุมยักษ์พุ่งไปยังเสื้อผ้า ขาแหลมคมขนาดใหญ่ยกขึ้นและแทงลง ฉีกชุดแอร์โฮสเตสตัวนั้นอย่างบ้าคลั่ง... ส่วนชุดชั้นในวิกตอเรียส์ซีเคร็ตคอลเลคชั่นล่าสุดตัวนั้นก็ถูกฉีกทึ้งอย่างโหดร้าย...
แอร์โฮสเตสสาวรู้สึกว่ามือของเฉินเสี่ยวเลี่ยนกำลังคลำมาหา เธอจะกรีดร้อง ทว่ากลับถูกมือหนึ่งปิดปากไว้ทันควัน!
“อย่าส่งเสียง! มันตาบอด!”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนกระซิบเสียงต่ำข้างหู ริมฝีปากสัมผัสเข้ากับใบหูของชิซูกะ ชื้นๆ อุ่นๆ...
ชิซูกะสั่นไปทั้งร่าง... ในเวลาเดียวกัน ลึกลงไปในหัวใจของเธอก็คล้ายว่าสั่นไหวด้วยเช่นกัน
เฉินเสี่ยวเลี่ยนกลับไม่มีแรงไปคิดเรื่องพวกนี้แล้ว เขาเพ่งมองแม่ม่ายดำอย่างตึงเครียด ดูแม่ม่ายดำฉีกชุดของชิซูกะจนหมด จากนั้นก็เริ่มมีท่าทีสงบลง... คล้ายกับกำลังจับสัญญาณบางอย่างโดยละเอียด... มันยืนอยู่บนชุดแอร์โฮสเตส อาศัยแสงอันน้อยนิด เฉินเสี่ยวเลี่ยนก็มองมันได้อย่างชัดเจน...
เฉินเสี่ยวเลี่ยนใจหายวาบ!
เขารีบคว้าก้อนหินข้างมือก้อนหนึ่งขึ้นมาทันที ออกแรงขว้างมันไปไกล และตกลงด้านหลังแม่ม่ายดำ!
ก้อนหินกระทบกับหน้าผา แม่ม่ายดำรีบพุ่งไปตามเสียงทันที ขาแหลมคมใหญ่ยักษ์ยกขึ้น ในพริบตาก็เจาะหน้าผาแข็งแกร่งร่วงลงมาส่วนหนึ่ง!!
เห็นก้อนหินขนาดใหญ่ประมาณบานประตูที่ถูกแม่ม่ายดำเจาะลงมาเหมือนกับเจาะโยเกิร์ตก็ไม่ปาน...
เฉินเสี่ยวเลี่ยนรู้สึกชาไปทั่วทั้งหนังหัว นึกด่าในใจ ‘แม่งมึงขุดหินได้ขนาดนี้ มึงจบมาจากหลานเซี่ยง[1]หรือไง!!’
แม่ม่ายดำถูกดึงความสนใจออกไปไกลเรื่อยๆ จนเฉินเสี่ยวเลี่ยนมองโครงร่างของอีกฝ่ายไม่ชัดเจนแล้ว
เวลานี้ ในพื้นที่ราบมีเพียงแสงหิ่งห้อยริบหรี่อยู่ไกลๆ สองจุด คือชุดป้องกันของเฉินเสี่ยวเลี่ยนและชุดของชิซูกะ
นอกเหนือจากนี้ พื้นที่ราบก็มีแต่ความมืดมิด
ในมือของเฉินเสี่ยวเลี่ยนกำก้อนหินไว้หลายอัน เขาขว้างก้อนหินออกไปไกลเป็นครั้งคราว อาศัยเสียงดึงความสนใจแม่ม่ายดำ ตอนนี้ทั้งสองฝ่ายต่างมองไม่เห็นกันและกัน
เฉินเสี่ยวเลี่ยนคลายมือออกจากปากชิซูกะ รีบเอาเลือดบำรุงขั้นต้นเม็ดสุดท้ายที่หานปี้แอบส่งให้มากลืนลงไป
เขาใช้มือข้างหนึ่งโอบซูซู อีกข้างโอบแอร์โฮสเตสสาว จากนั้นกระซิบข้างหูทั้งสองว่า “ลุกขึ้น ตามฉันมา อย่าส่งเสียง”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนรู้สึกว่าพละกำลังของตนกำลังฟื้นฟู ข้อเท้าที่ได้รับบาดเจ็บเริ่มมีความรู้สึกขึ้นมาเล็กน้อย แต่ไหล่ที่หักเพราะบาดเจ็บหนักมากเกินไป เห็นได้ชัดว่าเกินขีดจำกัดการรักษาของ ‘เลือดบำรุงขั้นต้น’ จึงไม่ฟื้นฟูเหมือนเดิม แค่รู้สึกเจ็บน้อยลงเท่านั้น
แต่ว่านี่ก็ไม่เลวแล้ว อย่างน้อยการฟื้นฟูที่ข้อเท้าก็ทำให้เขาเดินได้
แม้ว่าพลังของตนจะอ่อนด้อย ทว่า...
“คนตาดีตีคนตาบอด! ให้มันรู้ไปว่ากูจะตีมึงไม่ตาย!”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนดึงหญิงสาวทั้งสองลุกขึ้น
…………………………
[1] หลานเซี่ยง เป็นชื่อโรงเรียนเทคนิคชื่อดังของประเทศจีน มีวลีโฆษณายอดฮิตที่ถูกนำไปใช้เป็นวลีเด็ดในอินเตอร์เน็ตช่วงหนึ่ง คือ “เครื่องขุดที่ไหนแข็งแกร่งที่สุด? ไปหาหลานเซี่ยงที่ซานตง!”
