ตอนที่ 212 เจ้าสองคนเป็นคนประเภทเดียวกัน
เมื่อนางกำนัลอาวุโสโจวมาถึง ยามของคฤหาสน์เฟิงก็อธิบายกับเฮ่อจงว่า “พวกเขาแต่งกายเหมือนนักแสดง ข้าตรวจสอบพวกเขาแล้ว”
เฮ่อจงโกรธจนกระทืบเท้า “เจ้าโง่ ! เจ้าตรวจสอบโดยดูจากเสื้อผ้าของพวกเขา ? ทำไมเจ้าไม่ตรวจสอบใบหน้าของพวกเขา ? คุณหนูสี่หายไปนานแล้ว นางก็ยังไม่กลับมา ใครสามารถทนต่อการถูกสอบสวนโดยฮูหยินผู้เฒ่าได้”
เฮ่อจงดูท่าทางขมขื่น เมื่อคุณหนูสี่แต่งกายเป็นนักแสดงออกจากคฤหาสน์ นางถูกพบเห็นโดยคุณหนูใหญ่ซึ่งกำลังเดินในสนามหญ้า แม้ว่านางจะไม่เห็นอย่างชัดเจน แต่คุณหนูสี่ไม่ได้อยู่ในคฤหาสน์ คุณหนูใหญ่ไปแจ้งกับฮูหยินผู้เฒ่าแล้ว สิ่งนี้จะดีได้อย่างไร?
เช่นเดียวกับที่เขาวิ่งวุ่นตามหา ยามที่ถูกดุด่าหันหน้าไปเห็นรถม้าที่หยุดก่อนทางเข้าคฤหาสน์ ภายในรถม้านั้นมีคนสองคนออกมาโดยมีหนึ่งในนั้นคุ้นเคยมาก เมื่อมองดี ๆ ก็เป็นคุณหนูสี่ตระกูลเฟิง
“คุณหนูสี่กลับมาแล้ว !” เขาชี้ไปที่รถม้า “พ่อบ้านดูสิ ใช่คุณหนูสี่หรือไม่ ?”
เฮ่อจงมองและแน่นอนว่าเฟินไดลงจากรถม้าขณะกำลังสวมเสื้อผ้านักแสดง ข้าง ๆ นางเป็นนางกำนัลอาวุโสที่มีกลิ่นอายไม่ธรรมดา ซึ่งนั่นทำให้เฮ่อจงตกใจอย่างมาก ! เขาเป็นพ่อบ้าน ดังนั้นเขาจึงรู้จักคนผู้นี้ ตั้งแต่นางกำนัลอาวุโสมาถึงคฤหาสน์เฟิงเพื่อส่งมอบของหมั้น เขาจำได้ถึงการปรากฏตัวของนาง เขาไม่เคยคิดว่านางกำนัลอาวุโสโจวจะมาที่นี่อีกครั้ง คราวนี้นางมาพร้อมกับคุณหนูสี่ !
เฮ่อจงถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่เห็นเฟิงเฟินไดกลับมาที่คฤหาสน์ แต่ก่อนที่เขาจะหายใจได้เต็มปอด นางกำนัลอาวุโสโจวก็ทำให้เขาเครียดอีกครั้ง
เขาเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและคำนับนางกำนัลอาวุโสโจว “ข้าน้อยคารวะท่านผู้หญิง”
นางกำนัลอาวุโสโจวจ้องเขม็งไปที่เฮ่อจงก่อนจะชี้ไปที่เฟินไดและพูดว่า “นางผู้นี้บอกว่านางเป็นคุณหนูสี่ของตระกูลเฟิง เจ้าจำนางได้หรือไม่ ?”
เฮ่อจงจ้องมองที่เฟิงเฟินไดและพยักหน้า “เรียนท่านผู้หญิง นางเป็นคุณหนูสี่จริง ๆ ขอรับ”
นางกำนัลอาวุโสโจวตะโกนอย่างเย็นชา “ผู้คนในตระกูลเฟิงช่างน่าทึ่งเสียจริง เมื่อคุณหนูหายไปจากคฤหาสน์ พวกเขาไม่ตามหากันหรือ อย่างไรก็ตามคุณหนูตระกูลเฟิงออกไปข้างนอกโดยแต่งกายเช่นนี้ มันแปลกจริง ๆ” นางพูดขณะที่เดินเข้ามาในคฤหาสน์ “ตอนนี้เสนาบดีเฟิงไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง ใครเป็นผู้รับผิดชอบ?”
เฮ่อจงเดินตามนางไปอย่างรวดเร็วและตอบอย่างนอบน้อมว่า “ท่านฮูหยินผู้เฒ่าขอรับ ท่านผู้หญิงโปรดติดตามข้าน้อยไปนั่งที่ห้องโถงใหญ่ ข้าน้อยจะส่งคนไปตามท่านฮูหยินผู้เฒ่ามาขอรับ”
“อืม” นางกำนัลอาวุโสโจวไม่ได้พูดอะไรและเดินตามเขาไปยังห้องโถงใหญ่ของเรือนโบตั๋น ข้างหลังพวกเขา ยามไปที่เรือนซูหยา
เมื่อพวกเขามาถึงเรือนโบตั๋น เฟิงเฟินไดกระซิบถามบ่าวรับใช้ว่า “วันนี้พี่รองมาที่คฤหาสน์หรือไม่ ?”
บ่าวรับใช้นั้นส่ายหน้า “ยังไม่มาเจ้าค่ะ”
เฟินไดตื่นเต้น มุมปากของนางโค้งขึ้นแล้วโบกมือ “เจ้าไปได้แล้ว” เฟิงหยูเฮงยังไม่ออกมา ณ จุดนี้ นี่เป็นข่าวดีอย่างแท้จริง
นางกำนัลอาวุโสโจวนั่งตัวตรงบนเก้าอี้รับแขก ขณะที่บ่าวรับใช้นำชาชั้นดีมาให้ เฮ่อจงยังสั่งให้ถ่านมาใส่ในห้องโถงเป็นพิเศษ จากนั้นเขาก็อธิบาย “ท่านฮูหยินผู้เฒ่ามีอาการปวดหลังในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ดังนั้นท่านอาจจะมาช้าหน่อยขอรับ”
นางกำนัลอาวุโสโจวพยักหน้า “ข้าไม่รีบ”
อย่างไรก็ตามถึงแม้ว่านางจะไม่รีบ แต่ฮูหยินผู้เฒ่าซึ่งกังวลเกี่ยวกับเรื่องของเฟิงหยูเฮงเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ตอนนี้ในช่วงเวลาชุลมุน นางกำนัลอาวุโสโจวจากตำหนักหยูมาเอง ทำให้นางคิดในทางที่ไม่ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ขณะที่นางนั่งอยู่บนเก้าอี้และรีบไปที่เรือนโบตั๋น นางถามยายจาว “นางกำนัลอาวุโสโจวไม่มากล่าวโทษเราใช่ไหม? อาเฮงและองค์ชายเจ็ด…”
“จะเป็นไปได้อย่างไรเจ้าคะ” ยายจาวไม่เชื่อว่าเฟิงหยูเฮงผู้รู้จักผิดชอบชั่วดีจะสามารถทำเช่นนั้นได้ จากนั้นนางก็กล่าวเสริมว่า “แม้ว่าท่านจะไม่เชื่อมั่นในตัวคุณหนูรอง แต่ท่านต้องเชื่อมั่นในตัวขององค์ชายเจ็ดเจ้าค่ะ คนเช่นนั้นจะทำสิ่งนี้ได้อย่างไร ถ้าข่าวแพร่กระจายออกไป บางทีอาจไม่มีใครในโลกที่จะเชื่อ”
“นั่นก็เป็นความจริงเช่นกัน” ฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกว่าคำพูดของยายจาวมีเหตุผลมาก เมื่อนึกถึงบุคลิกของซวนเทียนฮั่วอีกเล็กน้อย หัวใจของนางก็เริ่มสงบลง แต่นางยังมีความกังวลเกี่ยวกับนางกำนัลอาวุโสโจวที่มาหาคฤหาสน์ “ทำไมท่านถึงมาที่คฤหาสน์ของเราอย่างนั้นหรือ ?” นางพูดอย่างนี้ขณะมองเฟิงเฉินหยู นางจำได้แค่ตอนนั้นเมื่อบ่าวรับใช้มารายงานเรื่องนางกำนัลอาวุโสโจวมา เฟิงเฉินหยูเพิ่งเข้าไปที่เรือนซูหยา นางไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับเฟิงเฉินหยูเนื่องจากนางต้องรีบไป “เฉินหยู” ในที่สุดเมื่อหาโอกาสได้ นางจึงถามว่า “เจ้ามีอะไรที่จะบอกข้าหรือ ?”
เฟิงเฉินหยูได้มาพบกับฮูหยินผู้เฒ่าเพื่อรายงานเรื่องที่เฟิงเฟินไดหนีออกจากคฤหาสน์ ตอนนี้นางพูดด้วยสีหน้ากังวล “หลานกำลังเดินเล่นไปรอบ ๆ สวนในวันนี้และเพิ่งจะเกิดขึ้นที่ลานหน้าเรือน ข้าเห็นคนสามคนเตรียมพร้อมที่จะออกไปข้างนอก พวกเขาสวมเสื้อผ้าของนักแสดงและบอกว่าพวกเขาขาดอุปกรณ์ประกอบฉาก ดังนั้นพวกเขาจึงออกไปซื้อของ แต่หนึ่งในสามคนนั้นมีคนที่หน้าตาคล้ายคลึงกับน้องสี่มาก หลานสับสน แต่พวกเขาดูรีบร้อนและข้าไม่ได้ไล่ตามพวกเขา หลังจากนั้นหลานจึงไปที่เรือนของน้องสี่ แต่นางไม่ได้อยู่ที่นั่น หลานก็เลยรีบมาบอกท่านย่า น้องสี่บอกท่านย่าก่อนออกจากคฤหาสน์หรือไม่เจ้าคะ ? ถ้าไม่หวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น !”
“เฟินไดออกคฤหาสน์ไปหรือ ?” นัยน์ตาของฮูหยินผู้เฒ่าสว่างขึ้น “ทำไมข้าถึงไม่รู้ ?”
ในที่สุดยามที่ไปตามพวกเขาก็สบโอกาสที่จะพูดขึ้นมาว่า “เรียนฮูหยินผู้เฒ่า คุณหนูสี่แอบออกจากคฤหาสน์ไปพร้อมกับกลุ่มนักแสดงขอรับ”
“กล้าหาญมาก!” ฮูหยินผู้เฒ่าโกรธจัด “เจ้าทำงานยังไง ? คุณหนูสี่ออกจากคฤหาสน์เช่นนี้ ทำไมเจ้าถึงไม่หยุดนาง ?”
ยามรีบคุกเข่า แต่ฮูหยินผู้เฒ่ากำลังรีบไปพบนางกำนัลอาวุโสโจว พวกเขาจะหยุดได้อย่างไร หลังจากที่เขาคุกเข่า เขาเห็นว่าเจ้านายไม่ได้คอยเขา ดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นยืนและเดินไปทางด้านข้างฮูหยินผู้เฒ่า พร้อมกับรีบพูดว่า "มันเป็นความผิดของบ่าวรับใช้คนนี้ที่ละเลยหน้าที่ ท่านฮูหยินผู้เฒ่าลงโทษข้าเถิดขอรับ แต่ในตอนนั้นคุณหนูสี่แต่งกายเหมือนนักแสดงคนอื่นๆ และบ่าวรับใช้คนนี้จำไม่ได้จริง ๆ ขอรับ ! ”
ในเวลานี้เฉินหยูไตร่ตรองเรื่องนี้อย่างรอบคอบ จากนั้นนางก็เข้าใจในสถานการณ์ทันที นางได้แต่กล่าวว่า “ท่านย่า เมื่อหลานไปที่เรือนซูหยา ยามคนนี้ก็เพิ่งมาถึงด้วยเช่นกัน หลานเห็นเขาพูดกับบ่าวรับใช้ของเรือนซูหยาว่านางกำนัลอาวุโสโจวมา”
“ใช่ขอรับ” ยามพยักหน้า “คุณหนูใหญ่พูดถูกขอรับ บ่าวรับใช้และพ่อบ้านเฮ่อจงได้ไปต้อนรับนางกำนัลอาวุโสโจวที่ประตูฤหาสน์ด้วยกัน และ…นางกำนัลอาวุโสโจวก็มาพร้อมกับคุณหนูสี่ขอรับ”
“อะไรนะ ?” ฮูหยินผู้เฒ่าตกใจ “ทำไมเฟินไดถึงอยู่กับนางกำนัลอาวุโสโจวด้วย ?” ยิ่งนางได้ยินมากเท่าไร นางก็ยิ่งบอกให้คนที่อุ้มนางเดินเร็วขึ้นเท่านั้น “เร็วหน่อย เราไม่สามารถให้ท่านผู้หญิงนั้นต้องรอนานเกินไป”
บ่าวรับใช้แบกนางเพิ่มความเร็วของพวกเขา ไม่นานฮูหยินผู้เฒ่าก็มาถึงเรือนโบตั๋นแล้ว
เฟิงเฟินไดยืนที่ทางเข้า เมื่อเห็นฮูหยินผู้เฒ่าเข้ามา นางก็รีบเดินไปรับ แต่ก่อนที่นางจะพูดได้ ฮูหยินผู้เฒ่าก็ยกไม้เท้าขึ้นแล้วตีหลังของเฟิงเฟินได การตีครั้งนี้ทำให้เฟินไดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“เจ้ายังมีหน้าที่จะร้องอีกหรือ!” ฮูหยินผู้เฒ่าสั่นด้วยความโกรธ แต่นางไม่กล้าตะโกนดังเกินไปเพราะกลัวว่านางกำนัลอาวุโสโจวที่อยู่ข้างในจะได้ยิน นางทำได้เพียงลดระดับเสียงของนางและตำหนิเฟินได “เจ้าเป็นคนที่เชิญนางกำนัลอาวุโสโจวมาที่คฤหาสน์หรือ แม้เจ้าจะอายุน้อย แต่เจ้ามีความชั่วร้ายอยู่ในใจ”
เฟิงเฟินไดไม่สนใจความเจ็บปวด นางตะโกนใส่ฮูหยินผู้เฒ่าว่า “ข้าหวังดี ! ข้ายังเป็นห่วงว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับพี่รอง และตำหนักหยูจะตำหนิตระกูลเฟิง ท่านย่า ท่านย่าไม่สามารถลำเอียงเข้าข้างพี่รองเสมอไป และไม่สนใจว่าคุณหนูคนอื่นจะเป็นหรือตาย !”
นางพูดแบบนี้ในขณะที่มองเฟิงเฉินหยูหวังว่าเฟิงเฉินหยูจะช่วยพูดแทนนาง แต่เฟิงเฉินหยูไม่เข้าใจท่าทางอ้อนวอนของนาง และกลับเอ่ยว่า "น้องสี่ เจ้าทำเกินไปในเรื่องนี้"
ในความเป็นจริงเฟิงเฉินหยูเกลียดเฟิงเฟินไดมาก
หากสิ่งนี้เกิดขึ้นภายใต้สถานการณ์ปกติ เฟิงเฉินหยูจะต้องร่วมมือกับเฟิงเฟินไดเพื่อโจมตีเฟิงหยูเฮง แต่นางก็กลัวว่าจะมีบางอย่างผิดปกติกับเฟิงหยูเฮงในปัจจุบัน เมื่อเฟิงหยูเฮงเป็นปกติ ปัญหาของนางจะได้รับการแก้ไขด้วยดี แต่หากเกิดอะไรขึ้นกับเฟิงหยูเฮง นางควรทำอย่างไร ? เฟิงเฟินไดนี้ไม่ได้เลือกที่จะทำการโจมตีก่อนหน้านี้หรือหลังจากนี้ นางเลือกช่วงเวลาที่สำคัญนี้ เฟิงเฉินหยูจะไม่โกรธได้ยังไง
“ท่านย่า เราควรรีบเข้าไปข้างในเจ้าค่ะ” เฉินหยูเร่งให้ฮูหยินผู้เฒ่าเข้าไปข้างใน “อย่าปล่อยให้นางกำนัลอาวุโสโจวรอนานเจ้าค่ะ”
ฮูหยินผู้เฒ่ารีบยกมือของนางขึ้นอย่างรวดเร็ว และให้บ่าวรับใช้พานางเข้าไป
หลังจากมาถึงห้องโถงใหญ่ของเรือนโบตั๋นแล้ว และเห็นนางกำนัลอาวุโสโจวนั่งรออยู่ในเก้าอี้รับแขก ฮูหยินผู้เฒ่าก็ยิ่งตื่นตระหนก นางพยายามลุกขึ้นจากเก้าอี้ของนางด้วยการประคองของยายจาว ในขณะที่หลังของนางสามารถยืดตรงได้เวลานั่ง แต่การงอหลังเป็นเรื่องยากอย่างยิ่งเนื่องจากฮูหยินผู้เฒ่าต้องการคำนับ
นางกำนัลอาวุโสโจวเห็นว่าฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้แสร้งทำ นางจึงโบกมือของนาง “ไม่จำเป็นต้องคำนับข้า นั่งลงเถิด”
“ขอบคุณมากเจ้าค่ะ” ใบหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าแสดงความขอบคุณ ด้วยความช่วยเหลือของยายจาว นางนั่งอยู่ในที่นั่งหลัก แต่นางก็ไม่ลืมที่จะถามเกี่ยวกับเรื่องสำคัญ “นางกำนัลอาวุโสมีธุระอะไรหรือเจ้าคะ ?”
นางกำนัลอาวุโสโจวจ้องมองที่เฟินไดผู้ซึ่งกลับไปที่ห้องโถงใหญ่พร้อมกับฮูหยินผู้เฒ่า นางสับสนอย่างเห็นได้ชัด นางพูดว่า “ไม่ใช่ว่าตระกูลเฟิงส่งคุณหนูสี่ที่ไปที่ตำหนักหยูเพื่อเชิญข้ามาหรือ ?”
เฟิงเฟินไดตัวสั่น คำพูดเหล่านี้บอกนางว่านางกำนัลอาวุโสโจวเป็นเหมือนเฟิงหยูเฮง
แต่การไปที่ตำหนักหยูนั้นเป็นความจริง และนางก็ไปที่นั่นอย่างลับ ๆ ตอนนี้นางอยู่ต่อหน้าฮูหยินผู้เฒ่า และนางก็ไม่มีอะไรจะพูด
เมื่อเห็นว่าเฟิงเฟินไดก้มหน้าลงอย่างเงียบ ๆ ฮูหยินผู้เฒ่าใช้ไม้เท้ากระแทกพื้นอย่างรุนแรง และพูดเสียงดังว่า “คุกเข่า !”
เฟินไดทิ้งตัวคุกเข่าลง แต่นางก็ยังพูดเกี่ยวกับเรื่องที่เรือนตงเซิง “ท่านย่า เฟินไดกำลังทำสิ่งนี้เพื่อรักษาผลประโยชน์ของพี่รอง ถ้าคนนอกบอกเรื่องนี้กับตำหนักหยู เรื่องนี้จะต่างออกไป !”
นางกำนัลอาวุโสโจวจ้องมองคุณหนูสี่ของตระกูลเฟิงด้วยความรังเกียจที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนหน้านี้นางเพิ่งรู้เรื่องความวุ่นวายของอนุ และนางเคยได้ยินว่าคุณหนูใหญ่ไม่ใช่คนที่จัดการได้ง่าย ตอนนี้นางเห็นว่าคฤหาสน์เฟิงเป็นถ้ำของหมาป่าจริง ๆ แม้แต่เด็กหญิงอายุสิบขวบก็เก่งในการวางแผน ว่าที่พระชายาต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างยากลำบากจริง ๆ!
“ฮูหยินผู้เฒ่า เจ้าพูดเรื่องอะไรกันแน่ ? เจ้าช่วยแก้ไขความสับสนของข้าได้หรือไม่? ดูเหมือนว่ามันจะเกี่ยวข้องกับว่าที่พระชายาของเราหรือไม่ ?”
“นี่…” เมื่อได้ยินนางกำนัลอาวุโสโจวเริ่มตั้งคำถาม ฮูหยินผู้เฒ่าไม่รู้จะตอบอย่างไร
แต่กลับเป็นเฟิงเฟินไดที่ตอบ “เรื่องที่ข้าบอกท่านตอนที่อยู่หน้าตำหนักหยูเจ้าค่ะ! พี่รองและองค์ชายเจ็ดอยู่ด้วยกันในเรือนตงเซิงหลายวันแล้ว และฝ่าบาทไม่ได้ออกมาเจ้าค่ะ”
“เฟินได!” หัวใจของฮูหยินผู้เฒ่าสั่น ผู้หญิงคนนี้กล้าจริง ๆ ที่นางนำเรื่องนี้ไปรายงานที่ตำหนักหยู นางพบว่าคฤหาสน์เฟิงสงบสุขเกินไปและนางต้องการสร้างปัญหาเช่นนั้นหรือ ? “หยุดพูดเหลวไหลได้แล้ว !”
“มันไม่ใช่เรื่องเหลวไหลเจ้าค่ะ !” เฟิงเฟินไดยืนยันเรื่องนี้อย่างแน่วแน่ “มีหลายคนที่เห็น เฟินไดจะกล้าพูดเรื่องเหลวไหลได้อย่างไร ?”
“นางกำนัลอาวุโสโจว” ฮูหยินผู้เฒ่าอธิบายอย่างรวดเร็ว “เด็กน้อยคนนี้ปั้นน้ำเป็นตัว กรุณาอย่าฟังเรื่องเหลวไหลของนางเลยเจ้าค่ะ ข้าจะลงโทษนางในภายหลัง ถ้านั่นไม่ดีพอ เราก็สามารถส่งนางออกไปจากคฤหาสน์เฟิงได้ ข้าจะไม่ยอมให้นางทำลายชื่อเสียงของอาเฮงอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ”
“ตระกูลเฟิงของเจ้าทำให้ชื่อเสียงของพระชายาเสื่อมเสีย !” นางกำนัลอาวุโสโจวเริ่มโกรธและตบโต๊ะเสียงดัง ซึ่งทำให้ชาบนโต๊ะกระฉอกเล็กน้อย “พระชายาอยู่ในคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลเพื่อรักษาขาขององค์ชายเก้า องค์ชายเจ็ดนำข้อความจากองค์จักรพรรดิไปมอบให้ที่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล แต่เมื่อข่าวมาถึงตระกูลเฟิง มันกลายเป็นเรื่องที่องค์ชายเจ็ดและพระชายาแอบมีอะไรกันเช่นนั้นหรือ ?”
