The Dark King – Chapter 84 พื้นที่หมายเลข 3 [อ่านฟรี 02-04-2019]

The Dark King – Chapter 84 พื้นที่หมายเลข 3

 

ใกล้ๆกับชายแดนของย่านการค้า ถนนเมอร์ลิน

 

ตระกูลเมลมีอิทธิพลอยู่เหนือย่านการค้า นอกจากนั้นพวกนักล่าส่วนใหญ่ที่อยู่ภายใต้การควบคุมของสมาคมเมลลอนยังอาศัยอยู่ในย่านนี้เช่นกัน ที่พักของพวกเขากระจุกตัวอยู่ในบริเวณนี้เนื่องจากอยู่ใกล้กับกำแพงแห่งซิลเวีย มันช่วยประหยัดเวลาได้เยอะในกรณีที่มีการตรวจพบสัตว์ร้าย

 

ณ อาคารสไตล์ยุโรปแห่งหนึ่งในถนนเมอร์ลิน

 

ลินดากำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นบนชั้นสาม สีหน้าของเธอดูมืดมน นอกจากตัวเธอแล้วยังมีเกลและเด็กอีกคนหนึ่งอยู่ในห้องแห่งนั้นด้วย นอกเหนือจากนั้นยังมีหญิงสาวผิวแทนอีกคนนั่งอยู่ข้างๆพวกเขา  พวกเขาเผชิญภารกิจต่างๆมาด้วยกันมากมายและกลายเป็นส่วนหนึ่งของทีม เป็นเพราะความสัมพันธ์ที่มีมาอย่างยาวนานทำให้ต่างคนต่างรู้ใจกันดี พวกเขารับรู้อะไรบางอย่างได้แม้ว่าลินดาจะเงียบอยู่ก็ตาม

 

“หัวหน้า เจ้าเด็กนั่นเป็นแค่หน่วยค้นหาอย่างนั้นหรอ?” เด็กคนนั้นกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสงสัย “มันเก่งเกินไปสำหรับหน่วยค้นหาที่จะเผาสัตว์ร้ายตัวนั้นได้ แม้แต่ฉันยังกลัวสัตว์ร้ายตัวนั้นเลยแม้จะได้รับการฝึกฝนมาอย่างยาวนาน”

 

“เพราะว่านายมันเป็นคนธรรมดา” ลินดาจ้องมองไปด้วยความเย็นชาและกล่าว “เจ้าเด็กเหลือขอนั่นจบมาด้วยระดับชั้นแนวหน้าจากหน่วยค้นหาในการประเมินทั้งสามรอบ แม้ว่าจะมีความรู้เพียงน้อยนิดแต่การปีนป่ายขึ้นไปอยูบนจุดสูงสุดก็ไม่ใช่เรื่องธรรมดาเลย”

 

เกลพยักหน้าอย่างเห็นด้วยและกล่าว “ได้ยินมาว่าเจ้าเด็กนั่นขมขู่เธอด้วยหนิ ประมาณว่าเขาจะแก้แค้นเธอ”

 

“อะไรนะ เขาจะแก้แค้นกัปตัน?” หญิงสาวผิวแทนขมวดคิ้วและเย้ยหยัน “การไม่รู้อะไรนี่ช่างดีจริงๆเล้ย! เขาคงเข้าใจว่าเขาจะสามารถยืนอยู่ในระดับเดียวกันกับกัปตันได้เพราะการได้รับเลื่อนขั้นเป็นนักล่า อย่างไรก็ตามเขามีความโชคดีและความกล้าบ้าระห่ำเล็กน้อย ในความเห็นของฉัน พวกเราควรกำจัดเจ้านั่นโดยเร็วที่สุด ถ้าหัวหน้าคิดว่าเราไม่ควรเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องโดยตรงกับเรื่องนี้ อย่างนั้นเราก็จ้างนักฆ่าและทำให้เรื่องมันจบลงซะ”

 

ลินดาค่อยๆส่ายหัวและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “มีอยู่ตั้งหลายวิธีในการฆ่าเจ้านั่น ถ้าปล่อยให้มันมีชีวิตอยู่ ในสายตาของทางสมาคมก็ยังเห็นค่าของมัน แต่ถ้าตายไปแล้วละก็ จะถูกมองว่าไร้ค่าทันที ถ้าฉันลงมือฆ่ามันซะ อย่างมากก็จะโดนสมาคมลงโทษหรือไม่ก็ถูกบังคับให้ทำภารกิจหลลายๆอย่าง แต่มันคงไม่คุ้มค่าเท่าไหร่ เจ้านั่นไม่คู่ควรให้ฉันลงมือเองด้วยซ้ำ”

 

เกลพยักหน้า “ใช่แล้ว แม้ว่าเราจะลอบสังหารเขาอย่างลับๆในตอนนี้ ทางสมาคมก็จะรู้อยู่ดี ถึงแม้พวกเขาจะไม่มีหลักฐานก็ตาม แต่เรื่องนี้ถือเป็นการละเมิดกฏของทางสมาคมโดยตรง เบื้องบนคงจะไม่พอใจและพวกเราก็จะค่อยๆโดนตัดขาด”

 

“ใช่แล้ว!” ลินดาพยักหน้ารับ

 

หญิงสาวผิวแทนดูเหมือนจะเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้ว เธอเริ่มพูดต่อ “ถ้าเป็นกรณีที่พวกเราไม่ต้องฆ่ามันล่ะ เพียงแค่คอยขัดขวางมันไปเรื่อยๆ น่าจะไม่มีผลอะไร เราสามารถกดดันสำนักงานใหญ่เรื่องให้ตัดสิทธิ์ที่พักของมันในย่านการค้า ค่อยๆต้อนมันให้จนมุมไปทีละนิด และดูท่าทีการตอบสนองของมัน เพราะว่านักล่าคนอื่นๆในสมาคมแห่งนี้ย่อมไว้หน้าเธออยู่แล้ว ถ้าเราทำแบบนี้ไปเรื่อยๆเจ้านั่นจะมีชีวิตอยู่อย่างยากลำบาก”

 

ลินดากล่าวออกมาอย่างไม่แยแส “เรื่องเล็กๆพวกนี้คงไม่จำเป็น มันจะไปกระตุ้นความหวาดระแวงของเจ้านั่นเปล่าๆ ในครั้งนี้พวกเราก็แค่รอให้เจ้าเด็กเหลือขอนั่นก้าวออกไปยังนอกกำแพง… ฉันจะฆ่ามันข้างนอกนั่น!”

 

เกลพยักหน้า “ไม่มีกฏหมายอยู่ข้างนอกกำแพงนั่น เมื่อถึงคราวตายก็คือตาย! แต่เจ้าเด็กเหลือขอนั่นเพิ่งจะเข้าร่วมกับสำนักงานใหญ่นักล่า มันจะต้องเข้าฝึกอบรมอาชีพโดยใช้เวลาหลายเดือน ในบางทีอาจจะเป็นปีหรือสองปีด้วยซ้ำ พวกเราคงต้องรออีกยาวนาน”

 

“คงไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นเท่าไหร่นัก ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดเจ้านั่นจะเลือกเส้นทาง ‘นักธนู’ เป็นอาชีพ เป็นเพราะอาชีพนั่นและสัญลักษณ์เวทย์มนตร์ที่เขาได้มาจากหมาป่าวิญญาณเข้ากันได้อย่างสมบูรณ์”

 

“ห้ะ?” ทั้งสามคนมองไปยังเธอด้วยความสงสัย

 

“ในกรณีที่เกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินขึ้น พวกนักล่าฝึกหัดเองก็จะถูกส่งออกมาภายนอกกำแพงเช่นกัน!” ลินดามองไปยังเกลด้วยสายตาเย็นชา “นายก็รู้ดีว่าจำนวนนักล่าของสมาคมมีอยู่เพียงหยิบมือ เพราะฉันนั้นลองตอบมาสิเกล ถ้านายกำลังได้รับบาดเจ็บและนักล่าคนอื่นๆกำลังอยู่ในภารกิจเช่นกัน คิดว่าทางสมาคมจะทำยังไง?”

 

ดวงตาของพวกเขาสดใสขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งที่ลินดาพูด

 

“ฮ่าฮ่า หัวหน้าฉลาดอยู่เสมอเลย” เด็กหนุ่มอีกคนหัวเราะ

 

สาวผิดแทนกล่าว “แน่นอนว่ากัปตันเป็นคนฉลาด ด้วยวิธีนี้ทางสมาคมอาจจะส่งเขาไปเข้าร่วมกับทีมอื่นๆ แต่ถ้าหากเราร้องขอออกไปตรงๆก็จะถูกขัดขวาง เพราะฉะนั้นถ้ามันออกไปยังนอกเขตกำแพงเมื่อไหร่ พวกเราจะตามออกไปไม่ว่ายังไงก็ตาม”

 

“ใช่แล้ว” เกลพยักหน้ารับ

 

ลินดาพูดขึ้น “เรื่องนี้จะไม่ถูกพูดขึ้นอีกไม่ว่าที่ไหนก็ตาม พวกเรามาประชุมกันในวันนี้เพราะภารกิจต่อไปของพวกเรา พวกเราจะต้องมุ่งหน้าไปยังพื้นที่หมายเลข 3 เข้าเรื่องกันเลย”

 

“พื้นที่หมายเลข3?” ทั้งสามคนประหลาดใจ

 

“เป็นเรื่องที่รู้กันดีว่าพวกมอนส์เตอร์ในพื้นที่หมายเลข 3 อยู่ในระดับ 10 หรือสูงกว่านั้น ฉันได้ยินมาว่ามีแม้กระทั่งมอนส์เตอร์ระดับ 20 อาศัยอยู่ที่แห่งนั้นด้วย แน่นอนว่าถ้ากัปตันเป็นคนสั่งการพวกเราจะไม่ต้องเผชิญหน้ากับพวกมันตรงๆ แต่พวกเราสามารถล่าพวกสัตว์ร้ายระดับ 10 ได้เป็นจำนวนมากและทำกำไรมหาศาล!” หญิงสาวผิวสีแทนยิ้ม

 

เด็กหนุ่มอีกคนสายตาเป็นประกายในตอนที่กำลังกล่าว “ผมได้ยินมาว่าที่พื้นที่หมายเลข 3 มีกวางยักษ์ที่ติดเชื้อถูกตรวจพบ ร่างกายของมันเต็มไปด้วยไขมัน แต่ผิวหนังของมันมีค่ายิ่งกว่ามองคำซะอีก!”

 

เกลขมวดคิ้วและกล่าว “ความมั่งคั่งมักมาพร้อมกับความเสี่ยง มีหลายทีมที่ปฏิบัติหน้าที่ล้มเหลวในพื้นที่หมายเลข 3 พวกเราจะซ้ำรอยพวกนั้นไม่ได้เด็ดขาด”

 

ลินดาพยักหน้า “ใช่แล้ว แต่เป้าหมายของเรายังคงเป็นการตามหาพวกสัตว์ที่ติดเชื้ออยู่ดี ในพื้นที่หมายเลข 3 เรามีโอกาสที่จะได้พบเจอกับสัตว์ติดเชื้อหายาก ถ้าพวกเราสามารถตามล่ามันได้สำเร็จละก็ พลังจากสัญลักษณ์เวทมนตร์ของพวกนายจะถูกพัฒนาขึ้นอีก”

 

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ สายตาของทุกคนเป็นประกาย

 

…

 

…

 

ฟู่เทียนปิดหนังสือลง

 

ในเนื้อหาบทที่สองเป็นการกล่าวถึงรายละเอียดและสิทธิพิเศษต่างๆของนักล่า เนื้อหาส่วนใหญ่กล่าวถึงรายละเอียดอาชีพคร่าวๆ รถม้ากำลังวิ่งออกจากกำแพงเขตแดนของย่านการค้าและผ่านเข้ามายังย่านที่อยู่อาศัย

 

ในไม่นานรถม้าก็มาหยุดตรงที่ถนนลินคัง

 

ฟู่เทียนก้าวออกมาจากรถพร้อมกระเป๋าของเขา เหมือนกับที่คิดไว้เพราะเป็นรถม้าของทางสมาคมเขาไม่ต้องจ่ายค่าโดยสาร เขามองไปยังรั้วสีขาวที่คุ้นเคย เขารู้สึกคิดถึงสถานที่แห่งนี้จริงๆ เขาก้าวเข้าไปและเคาะประตู

 

“ใครน่ะ?” เสียงของจูร่าดังออกมาจากหลังประตู เธอเปิดประตูและมองเห็นฟู่เทียน “เธอกลับมาเร็วจัง”

 

ฟู่เทียนพยักหน้าและก้าวเข้าไปในบ้าน

 

เป็นเวลาใกล้ค่ำแล้ว เกรย์เพิ่งกลับมาจากโรงงาน เขาไม่มีเวลาอ่านหนังสือพิมพ์ในช่วงเช้าจึงเปิดมันอ่านในขณะนี้ เมื่อเขาได้ยินเสียงจูร่ากำลังพูดคุย เขารีบวางหนังสือพิมพ์ลงและรีบวิ่งเข้าไปหา