16 น้ำหนึ่งถ้วยช่วยรักษาพิษที่ร้ายแรง

16 น้ำหนึ่งถ้วยช่วยรักษาพิษที่ร้ายแรง

ฉันทำทำอะไรได้อีกบ้าง? หวังเย้าคิด

หลังจากสิบวันของการทำงานหนัก ผลคือไม่มีอะไรคืบหน้าเลย แต่ความรู้ในเรื่องของยาและการใช้ยาของหวังเย้ากลับเพิ่มขึ้น สมุนไพรบนเนินเขาก็ได้เติบโตขึ้นเป็นอย่างดี ในสิบวันมานี้ การเจริญเติบโตของพวกมันรวดเร็วเป็นอย่างมาก คล้ายกับสมุนไพรที่ปลูกมาเป็นเวลาหลายเดือนแล้ว

โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง! ซานเซียนเริ่มเห่า ในตอนที่หวังเย้ากำลังนั่งบนเก้าอี้และเหม่อมองไกลออกไปในเขา แล้วเขาก็ได้เห็นใครบางคนยืนอยู่ตรงหน้าของเขา คนๆนี้มีรูปร่างสูงใหญ่และใบหน้าเหลี่ยม เขาก็คือเพื่อนสนิทของหวังเย้า หวังหมิงเป่า

“โย้ นายเริ่มปลูกสมุนไพรชนิดแล้วเหรอ?” หวังหมิงเป่าถาม

“ใช่ ไปหยิบเก้าอี้เอาเองในกระท่อมนะ” หวังเย้าพูด

หวังหมิงเป่านั่งลงและจุดบุหรี่ เขาดูดบุหรี่แล้วพ่นออกมาเป็นวงแหวน

“อย่าสูบบนเขา”หวังเย้าพูด

“เอาหน่า แค่มวนเดียวเอง” หวังหมิงเป่าพูด “นายจำเด็กที่ชอบวิ่งตามเราในตอนเด็กๆได้ไหม?”

“หวังเจ๋อเซี่ยวน่ะเหรอ?” หวังเย้าถาม

“ใช่ นายจำเขาได้ไหม?” หวังหมิงเป่าพูด

“ฉันจะลืมเขาได้ยังไง? ในตอนนั้นเขาติดเรามาก ไม่กี่วันก่อนฉันก็เพิ่งจะเจอเขา ทำไมนายพูดถึงเขา?” หวังเย้าถามด้วยรอยยิ้ม ความจริงแล้วหวังเจ๋อเซี่ยวก็เป็นญาติห่างๆของหวังเย้าและหวังหมิงเป่า

หวังเจ๋อเซี่ยวมักจะติดตามพวกเขาไปเสมอในตอนเด็ก พวกเขาอายุเท่ากันและยังโตมาด้วยกัน ในตอนเด็กพวกเขาทั้งสามสนิทกันมาก ครอบครัวของพวกเขาก็ยังสนิทกันมากด้วย พวกเขาจึงมักจะเที่ยวเล่นด้วยกันเสมอ

“ฉันได้ยินว่าตอนนี้เขาถูกส่งตัวไปโรงพยาบาล เขาป่วยมาก” หวังหมิงเป่าพูด

“มันเกิดอะไรขึ้นกับเขาเหรอ?” หวังเย้าถามด้วยความกังวล

“เมื่อวานซืน ฉันได้ยินมาว่าเขามีอาการแย่มาก หมอได้บอกครอบครัวของเขาว่าให้เตรียมใจเอาไว้”หวังหมิงเป่าพูด

“ไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาลกันเถอะ” หวังเย้าพูด

“ฉันกำลังจะไปเหมือนกัน เลยมาชวนนายที่นี่ไง”

พวกเขาทั้งสองลงจากเขาแล้วเข้าเมืองไป เขาพวกได้แวะซื้อของเยี่ยมไข้ก่อนที่จะไปโรงพยาบาล ในโรงพยาบาล พวกเขาหาห้องของหวังเจ๋อเซี่ยวแล้วเดินเข้าไปในห้อง พวกเขาเห็นคนนอนอยู่บนเตียง เขายังไม่ได้สติและหน้าของเขาเป็นสีฟ้าเข้ม คนคนนี้คือหวังเจ๋อเซี่ยว พ่อแม่ของเขานั่งอยู่บนเตียงคนไข้สองเตียงที่ว่างอยู่ แม่ของเขาร้องไห้อยู่เงียบๆและพ่อของเขาขมวดคิ้วด้วยความหม่นหมอง มันเป็นเรื่องยากในการที่จะเลี้ยงดูเด็กคนหนึ่งให้เติบโตขึ้นมา แล้วอยู่ดีดีชีวิตลูกของพวกเขากลับกำลังอยู่ในอันตรายแบบนี้ ใครจะไม่รู้สึกเศร้าบ้าง?

“คุณลุง คุณป้าครับ” หวังเย้าและหวังหมิงเป่าเรียก

“เย้า หมิงเป่า...พวกเธอมาที่นี่ทำไม?” แม่ของหวังเจ๋อเซี่ยวถาม

“ผมได้ยินว่าเจ๋อเซี่ยวป่วย พวกเราก็เลยมาที่นี่เพื่อดูว่าเขาดีขึ้นรึยังน่ะครับ” หวังเย้าพูด

“ไม่เลย เขายังอยู่ในอาการโคม่า” พ่อของหวังเจ๋อเซี่ยวถอนหายใจ

“มันคือโรคอะไรเหรอครับ? แล้วเขาป่วยได้ยังไง?” หวังเย้าถาม

“มันคือพิษ หมอบอกว่าเขาถูกพิษแต่ก็ไม่แน่ใจว่าเขาถูกพิษอะไร พวกเขารู้แค่ว่าพิษที่เขาได้รับนั้นมันรุนแรงมาก และพวกเขาไม่สามารถควบคุมมันได้เลย!” พ่อของหวังเจ๋อเซี่ยวพูด

พิษ? ทันทีที่หวังเย้าได้ยิน เขาก็เงียบไป

“แล้วทำไมถึงไม่ส่งตัวเขาไปโรงพยาบาลที่ใหญ่กว่านี้ละครับ?” หวังหมิงเป่าถาม อุปกรณ์และยาในโรงพยาบาลในเมืองนั้นมีจำกัด หมอที่นี่ก็ได้พบเจออาการและโรคมาไม่มากจึงได้แต่ปล่อยให้ร่างกายของหวังเจ๋อเซี่ยวรักษามันด้วยตัวเอง หวังเจ๋อเซี่ยวจะไม่มีทางได้รับการรักษาถ้าเขาไม่ถูกส่งไปโรงพยาบาลที่ใหญ่กว่านี้

“หมอที่นี่บอกว่าอาการของเจ๋อเซี่ยวอาจแย่ลงและเขาอาจจะเสียชีวิตในตอนที่ทำการย้ายโรงพยาบาลได้” พ่อของหวังเจ๋อเซี่ยวพูด

นอกจากพวกเขาจะไม่รักษาคนไข้แล้ว พวกเขายังไม่อนุญาตให้ย้ายคนไข้ไปโรงพยาบาลอื่นอีกด้วย! หมอสมัยนี้ทำไมไม่มีความรับผิดชอบกันบ้างเลย

หวังหมิงเป่าถอนหายใจเมื่อได้ยินสิ่งที่พ่อของหวังเจ๋อเซี่ยวพูด เขารู้สึกโกรธมาก แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้

“บางทีฉันอาจจะมีทางช่วยเขาได้!” หวังเย้าพูดออกมาเงียบๆ

“นายพูดว่าอะไรนะ?” หวังหมิงเป่าถาม

“ไม่มีอะไร” หวังเย้าพูด

หวังเย้าและหวังหมิงเป่านั่งอยู่ในโรงพยาบาลและพูดคุยกับพ่อแม่ของหวังเจ๋อเซี่ยวได้ซักพัก หวังเย้าจึงส่งสัญญานให้หวังหมิงเป่าว่าได้เวลาไปแล้ว หวังหมิงเป่าเข้าใจทันที เขารู้ว่าพวกเขาทำอะไรได้ไม่มากนัก มันจึงไม่เหมาะที่พวกเขาจะอยู่ที่นี่นานๆ

“คุณลุง คุณป้า อย่าคิดมากนะครับ เราต้องไปแล้ว โทรหาพวกเราได้ทันทีเลยนะครับ ถ้าต้องการอะไร” หวังเย้าพูด

“ได้สิ ขอบคุณที่มาเยี่ยมนะ” พ่อแม่ของหวังเจ๋อเซี่ยวพูด

“ไม่เป็นไรเลยครับ พวกเราอยู่หมู่บ้านเดียวกันและโตมาด้วยกัน นี่เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น” หวังเย้าพูด

พวกเขาทั้งสองได้ออกมาจากโรงพยาบาล

“เฮ้ หวังเจ๋อเซี่ยวไปโดนพิษมาได้ยังไงกัน? มันจะเป็นพิษชนิดไหนกัน?” หวังหมิงเป่าถามด้วยความสงสัยในตอนที่พวกเขากำลังเดินออกมาจากโรงพยาบาล

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง? ขนาดหมอยังไม่รู้เลย” หวังเย้าพูด “อาจจะเป็นตอนที่เขาไปเดินเขากับเพื่อนของเขา ฉันเดาว่าเขาคงจะเดินไปเหยียบบางที่มีพิษเข้า แต่ฉันก็ไม่เคยได้ยินเรื่องพิษที่พิเศษเเบบนี้ในหมู่บ้านเรามาก่อน มันมีแค่แมงป่อง ตะขาบ และเห็ดพิษเท่านั้น แล้วนี้ก็เป็นฤดูใบไม้ร่วงแล้ว การที่จะโดนพิษจากสิ่งเหล่าก็น้อยลงไปด้วย

“ฉันเพิ่งจะได้คุยกับเขาไม่กี่วันก่อน เขาก็ดูแข็งแรงดี ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับเขาแบบนี้”

ในระหว่างทางกลับบ้าน หวังเย้าหมกมุ่นกับความคิดที่จะใช่สมุนไพรแก้พิษจากระบบ มี่ได้บอกไว้ว่ามันสามารถล้างพิษได้ทุกชนิด

ระบบที่ฉันมีจะช่วยหวังเจ๋อเซี่ยวได้ไหมนะ? หวังเย้าคิด

หลังจากกลับมาถึงบ้าน หวังเย้าก็ได้ตรงไปที่เนินเขาทันที

ในแปลงสมุนไพร หลงตาน ฟางเฟิง และเลดี้เบลล์ ได้เติบโตขึ้นเป็นอย่างดี แต่ในหมู่สมุนไพรที่ปลูกไว้ทั้งหมด สมุนไพรแก้พิษนั้นได้แตกต่างออกไป ใบรูปหัวใจของมันมีสีเขียวเหมือนกับหยกที่เปล่งประกาย

“ฉันจะใช้สมุนไพรแก้พิษได้ยังไง?” หวังเย้านั่งลงมองสมุนไพรที่เอนไปตามแรงลม ควรจะใช้มันโดยตรงหรือฉันต้องนำมันไปต้มก่อนดี? หวังเย้าคิด

หลังจากนั้น หวังเย้าตัดสินใจที่จะลองดู เขาทำความสะอาดหม้อที่ใช้ต้มยา แล้วเทน้ำแร่โบราณลงไปในหม้อถ้วยครึ่ง แล้วเขาก็ได้เด็ดเอาใบของสมุนไพรแก้พิษออกมาและได้มีของเหลวสีเขียวไหลออกมาจากใบ ของเหลวที่ไหลออกมาได้แข็งตัวขึ้นทันทีที่โดนลมพัดผ่านมา

“ฉันหวังว่ามันจะได้ผล” หวังเย้าพูด เขาโยนใบสมุนไพรลงไปในหม้อและจุดฟืน แล้วเขาจึงรอให้เกิดการเปลี่ยนแปลงภายในหม้อ

ทันทีที่น้ำในหม้อเดือด ได้เกิดสิ่งมหัศจรรย์ขึ้น ใบสมุนไพรได้ละลายไปในน้ำแร่โบราณ และทั้งหมดได้กลายเป็นของเหลวสีเขียว กลิ่นอ่อนๆของสมุนไพรได้ลอยออกมาจากหม้อและหวังเย้าได้แต่ประหลาดใจกับการเปลี่ยนแปลงของมัน เขารีบนำหม้อออกมาและมองดูความเปลี่ยนแปลง สิ่งที่เขาเห็นในหม้อคือน้ำสีเขียวที่ดูคล้ายกับหยกที่โดนละลาย และใบสมุนไพรแก้พิษก็ได้ละลายไปหมดแล้ว

“นี่มันคืออะไร?!” หวังเย้าประหลาดใจ

หลังจากที่จิตใจของหวังเย้าสงบลง เขาค่อยๆเทของเหลวสีเขียวในหม้อลงไปในขวดแก้วอย่างระมัดระวัง ของเหลวนั้นดูใสและไม่มีสิ่งใดเจือปนอยู่เลย

“มันจะได้ผลไหมนะ?” หวังเย้ามองไปที่ของเหลวในขวด

หลังจากคิดสักพัก เขาก็ลงจากเนินเขาและรีบขี่มอเตอร์ไซด์เข้าเมืองไป ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม สิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่คือการพยายามที่จะช่วยชีวิตคน! หวังเย้าคิด

“เย้า?!” พ่อแม่ของหวังเจ๋อเซี่ยวประหลาดใจมากที่ได้เห็นหวังเย้ากลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง ในเมื่อเขาเพิ่งมาเยี่ยมพวกเขาในตอนกลางวันนี้เอง

“คุณลุง คุณป้า ผมมาที่นี่เพื่อช่วยเจ๋อเซี่ยวครับ” หวังเย้าพูดในตอนที่เช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเขาออก

“เธอต้องการช่วยเจ๋อเซี่ยว? ยังไง?” พ่อแม่ของหวังเจ๋อเซี่ยวเริ่มกระตือรือร้นขึ้นมา

“ผมได้ไปหาหมอยาจีนอาวุโสมาในตอนกลางวัน เขาได้ต้มยาให้ผมและบอกผมว่ามันสามารถล้างพิษได้ทุกชนิด ผมก็เลยรีบนำมันมาที่นี่ครับ” หวังเย้านำขวดแก้วที่เต็มไปด้วยของเหลวสีเขียวที่ทำจากสมุนไพรแก้พิษและน้ำแร่โบราณออกมา