บทที่ 19 เป็นธรรมดาที่ผู้ชายต้องรับผิดชอบเรื่องพวกนี้
บทที่ 19 เป็นธรรมดาที่ผู้ชายต้องรับผิดชอบเรื่องพวกนี้
“โตกว่าสักสี่ห้าปีกำลังดี เก้าปี โตเกินไป” ฟู่อวี้พริ้มตายิ้มให้เธอ
ฉางฉิงหัวใจเต้นผิดไปหนึ่งจังหวะ ฟู่อวี้โตกว่าเธอสี่ปีพอดี
ขณะที่หัวสมองกำลังครุ่นคิดอย่างหนักอย่างควบคุมไม่ได้ โทรศัพท์มือถือที่ฟู่อวี้วางอยู่บนแผงคอนโซลก็ดังขึ้น ฉางฉิงเหลือบไปเห็นชื่อของ ‘กว่านอิง’ ทันที
เธอหยิกต้นขาตัวเอง แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอคือผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว ควรตื่นได้แล้วนะ
ยิ่งไปกว่านั้นคือเธอจะคิดเพ้อเจ้อกับแฟนของเพื่อนไม่ได้เด็ดขาด
แววตาของฟู่อวี้หม่นหมองลง แล้วกดตัดสายทิ้ง ตามด้วยปิดเครื่อง
โทรศัพท์มือถือไม่ส่งเสียงแล้ว ฉางฉิงมองเขาด้วยความสงสัย “ทำไมไม่รับสายล่ะ”
“เวลาที่อยู่กับคนสำคัญ พี่ไม่อยากรับโทรศัพท์” ฟู่อวี้พูดเสียงเอื่อย
คนสำคัญ เธอเหรอ
เมื่อฉางฉิงมองดูใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา ความสับสนงุนงงก็ผุดขึ้นมาในใจอย่างไม่ขาดสาย ไม่อาจพูดได้ว่ารู้สึกดีใจ “พี่ฟู่อวี้ พี่คบกับกว่านอิงแล้ว ต่อไปอย่าทำแบบนี้เลยนะคะ เวลาที่ถูกกดตัดสายทิ้ง ผู้หญิงจะรู้สึกเสียใจมาก”
ดวงตาของฟู่อวี้ดูลุ่มลึกขึ้นทีละน้อย “เธอกับกว่านอิงสนิทกันมั้ย”
“ค่ะ เราสองคนเป็นเพื่อนสนิทกัน” ฉางฉิงพยักหน้า “เพราะฉะนั้นพี่ต้องดีกับกว่านอิงด้วยนะคะ”
ฟู่อวี้กำพวงมาลัยรถแน่น แล้วขมวดคิ้วพลางจ้องเธอเขม็ง
ฉางฉิงถูกเขาจ้องจนรู้สึกหายใจไม่ค่อยออก “สำหรับ...เรื่องพวกนั้นของเรามันก็ผ่านไปแล้ว ฉันเองก็รู้สึกขอโทษจริงๆ ตอนนั้นฉันทำให้พี่ต้องลำบากใจอยู่เสมอ ตอนนี้ฉันเองก็โตแล้ว แล้วก็ลืมไปแล้วด้วย พี่ฟู่อวี้ ฉันดีใจจริงๆ ที่พี่ได้เจอคนที่ชอบ กว่านอิงเป็นคนดีมากเลย”
“งั้นเหรอ” เส้นเลือดปูดขึ้นมาบนหลังมือของฟู่อวี้ แต่น่าเสียดายที่ฉางฉิงมองไม่เห็น
เมื่อมาถึงด้านหน้าคฤหาสน์ ฉางฉิงปลดเข็มขัดนิรภัยออกและพูดว่า “พี่ฟู่อวี้ ราตรีสวัสดิ์นะคะ”
ดวงตากลมโตใสแจ๋วเบิกโตราวกับกลัวว่าคนอื่นจะเห็นความอ่อนแอในดวงตาเธอ หลังมือของฟู่อวี้คลายความเกร็งลง แล้วจู่ๆ เขาก็อดไม่ได้ที่จะหยิกพวงแก้มอมชมพูของฉางฉิงเบาๆ
ตั้งแต่เด็กจนโตเขาไม่รู้ว่าหยิกแก้มเธอมากี่ครั้งแล้ว ตอนใกล้ชิดกัน ตอนโกรธ ตอนดื้อ...
ฉางฉิงข่มความเสียใจเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป จึงหมุนตัวแล้วเดินไปทางลานบ้าน
หลังจากมองดูเธอเดินจากไปแล้ว ความอ่อนโยนในดวงตาของฟู่อวี้ก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นความเย็นชา เขาเปิดโทรศัพท์มือถือ กว่านอิงโทรหาเขาหลายสาย แล้วเขาก็โทรกลับหาเธอและพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “กว่านอิง ผมเคยบอกคุณไปแล้วนะว่าถ้าไม่มีอะไร ไม่ต้องคอยโทรหาผม”
“...ฉัน...ฉันแค่อยากจะถามว่าคุณไปทำงานที่อื่นกลับมาแล้วหรือยังน่ะค่ะ” เสียงของเขาทำเอากว่านอิงสะดุ้งตกใจ เธอตอบกลับด้วยเสียงอ่อนยวบ
“คุณฟังให้ดีๆ นะ เราแค่ต่างคนต่างได้สิ่งที่ต้องการ ผมไม่ได้ชอบคุณ ผู้หญิงแบบคุณผมเจอมาเยอะแล้ว” สิ่งที่ออกมาจากริมฝีปากบางสวยของฟู่อวี้เป็นคำพูดที่ทุ้มต่ำและช่างใจร้ายใจดำราวกับสว่าน
_ _ _ _ _ _ _ _
วันรุ่งขึ้นที่สถานีโทรทัศน์ ฉางฉิงทำตัวหลบๆ ซ่อนๆ กลัวว่าจะเจอเข้ากับจั่วเชียน ดีที่วันนี้เธอมีอัดรายการวาไรตี้ของช่องการ์ตูน ส่วนจั่วเชียนก็มีงานของเขา จนกระทั่งช่วงบ่ายทั้งสองคนก็ยังไม่ได้เจอกัน
หลังจากอัดรายการเสร็จ ฉางฉิงก็เปิดโทรศัพท์มือถือ มีสองสายที่ไม่ได้รับ เป็นสายของซ่งฉู่อี๋
เธอรีบโทรกลับหาเขา “ฉันเพิ่งอัดรายการเสร็จ...”
“ผมรู้แล้วล่ะ ผมใกล้จะถึงชั้นล่างของสถานีโทรทัศน์แล้ว เดี๋ยวคุณก็เตรียมตัวออกมาก็แล้วกัน” ซ่งฉู่อี๋ยังคงพูดจาสั้นกระชับเหมือนเดิม
หลังจากรออยู่ที่ชั้นล่างนานสิบห้านาที ซ่งฉู่อี๋ก็เห็นฉางฉิงรีบร้อนเดินออกมาจากข้างในตึก เธอสวมเสื้อที่มีปลายแขนเสื้อระบายทำจากเนื้อผ้าชีฟอง ดูสดใสและเรียบหรู ส่วนช่วงล่างเป็นกางเกงขาสั้นสีน้ำเงิน ทั้งๆ ที่อากาศยังคงหนาวเย็นอยู่ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะรักสวยรักงามมากเลย ยังดีที่เธอสวมเสื้อกันลมสีน้ำตาลอ่อนเอาไว้ด้านนอกด้วย เวลาที่เธอก้าวเดิน เธอดูเป็นผู้หญิงทันสมัยสุดๆ
ซ่งฉู่อี๋มองเธอตลอดจนกระทั่งเธอเดินมาถึงตรงหน้ารถ ต้องขอบอกว่าคู่แต่งงานที่เขาหามาโดยไม่ได้ตั้งใจนั้นสวยมากจริงๆ เพียงแต่ของขวัญกองโตที่เธอถืออยู่ในมือดูไม่เข้ากับสไตล์เลย
เขาเปิดกระจกรถและพูดเสียงเรียบ “ผมเตรียมของขวัญไว้แล้ว คุณเอาของพวกนี้ไปเก็บไว้ในกระโปรงท้ายรถ แล้วค่อยเอากลับบ้านไป”
ฉางฉิงถือของจนเหงื่อโชกท่วมหัว พอได้ยินที่เขาพูด เธอก็รู้สึกไม่ดี ต้องโทษเยี่ยนเหล่ยที่ตอนเช้าคะยั้นคะยอให้เธอเอาของพวกนี้ไปที่บ้านตระกูลซ่ง บอกว่าไปมือเปล่า มันดูไม่ดี “ตอนคุณไปบ้านฉัน คุณให้ของขวัญกับเรา ทีนี้ฉันไปบ้านคุณ ฉันก็ต้องเอาของขวัญไปให้สิคะ”
แววตาที่ค่อนข้างเย็นยะเยือกของซ่งฉู่อี๋ดูเปลี่ยนไปซึ่งเห็นไม่ได้บ่อยๆ “เราแต่งงานกันแล้ว เป็นธรรมดาที่ผู้ชายต้องรับผิดชอบเรื่องพวกนี้”
............................................
