บทที่ 20 ฝ่าทะลวงคอขวด

บทที่ 20 ฝ่าทะลวงคอขวด

 

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาสืบหาความรับผิดชอบ ยิ่งไปกว่านั้นหลิงม่อยังอยากจะขอบคุณเจ้าโง่สองคนนี้ด้วย

 

สองวันมานี้เย่เลี่ยนหิวกระหายจนทนไม่ไหวแล้ว เธอกำลังอยากกินอาหารอยู่พอดี...ส่วนหลิงม่อเองก็เข้าสู่ภาวะคอขวด ไม่แน่ว่าพอเย่เลี่ยนเกิดวิวัฒนาการ ตัวเขาก็จะฝ่าทะลวงด่านนี้ไปได้และแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม

 

ดังนั้นในสายตาของหลิงม่อแล้ว ซอมบี้กลายพันธุ์ที่น่าหวาดผวาตัวนี้จึงไม่เพียงจะไม่น่ากลัว หนำซ้ำยังเป็นมิตรอีกต่างหาก!

 

แต่เมื่อสองตาเปล่งประกายแสงออกมา หลิงม่อก็รู้สึกเลาๆ ว่าซอมบี้กลายพันธุ์ตัวนี้ดูไม่เหมือนกับที่เคยเจอก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าพละกำลังจะแข็งแกร่งกว่าเล็กน้อย...แข็งแกร่งกว่าเล็กน้อยก็ไม่เป็นไร สิ่งสำคัญคือจะต้องกำจัดมันให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้!

 

เสียงร้องโหยหวนของลู่ซินดังก้องไปทั่วทั้งซุปเปอร์มาร์เกต อีกไม่นานซย่าน่ากับหลิวอวี่หาวก็คงรีบมาที่นี่ ถึงตอนนั้นแม้ว่าเขาจะกำจัดซอมบี้กลายพันธุ์ไปแล้ว แต่ก็คงไม่สามารถควักก้อนเหนียวหนืดในสมองของมันต่อหน้าทุกคนได้ นั่นไม่เท่ากับว่าฆ่าไปเสียเปล่าหรอกหรือ

 

ส่วนเจ้าซอมบี้กลายพันธุ์เมื่อเห็นหลิงม่อและเย่เลี่ยนที่โผล่มากะทันหัน มันก็พุ่งเข้าใส่ทันทีโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

 

แต่สิ่งที่ทำให้หลิงม่ออึ้งคือเป้าหมายการโจมตีของมันไม่ใช่เขา แต่เป็นเย่เลี่ยน!

 

แล้วก็เป็นดังที่คาดไว้ เมื่อเทียบกับซอมบี้ทั่วไปแล้ว เป้าหมายการโจมตีแรกของซอมบี้กลายพันธุ์ แท้จริงแล้วคือพวกเดียวกันกับตัวเอง ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป

 

“กล้าดียังไงมาโจมตีเย่เลี่ยน วอนหาที่ตายซะแล้ว!” เมื่อเห็นซอมบี้กลายพันธุ์ตัวนี้พุ่งตรงเข้าใส่เย่เลี่ยน หลิงม่อก็เดือดดาลขึ้นมาทันที เขาถือโอกาสลดระดับการควบคุมเย่เลี่ยนลงถึงขีดต่ำสุดเพื่อให้เย่เลี่ยนได้แสดงฝีมือเอง ส่วนตัวเขาชักมีดสั้นออกมาและเดินเลียบอ้อมไปที่ด้านข้างของซอมบี้กลายพันธุ์

 

เพิ่งจะได้รับการปลดปล่อยไม่ทันไร กลิ่นอายความน่ากลัวภายในตัวเย่เลี่ยนก็พุ่งสูงอย่างรวดเร็ว ในดวงตาดำขลับคู่นั้นเต็มไปด้วยรังสีเข่นฆ่าอันบ้าคลั่ง! แล้วด้วยผลกระทบจากสายสัมพันธ์ทางจิต หลิงม่อเองก็รู้สึกว่าการไหลเวียนเลือดภายในร่างกายเร็วขึ้นมาเล็กน้อย ในตาเขามองเห็นแต่ซอมบี้กลายพันธุ์ตัวนั้นเท่านั้น!

 

เมื่อเทียบกับพละกำลังอันแข็งแกร่งของซอมบี้กลายพันธุ์ตัวนี้แล้ว เห็นได้ชัดว่าเย่เลี่ยนมีกำลังไม่เพียงพอ แต่เธอเหนือกว่าตรงที่รูปร่างอรชรอ้อนแอ้น การเคลื่อนย้ายหลบหลีกในวงเล็กแคบรวดเร็วว่องไวกว่า อีกทั้งยังโจมตีได้ฉับไวกว่าซอมบี้กลายพันธุ์ตัวนี้ แต่สภาวะแวดล้อมของที่นี่ไม่ค่อยเอื้ออำนวยสักเท่าไร เพราะด้านหนึ่งติดกำแพง อีกด้านหนึ่งเป็นชั้นวางสินค้า

 

เจ้าซอมบี้กลายพันธุ์ร่างอวบอ้วนตัวนี้แค่โบกมือทีเดียวก็โจมตีได้ทั้งเย่เลี่ยนและหลิงม่อแล้ว ทำให้หลิงม่อที่ถือมีดสั้นอยู่ในมือไม่สามารถเข้าโจมตีในระยะประชิดได้

 

แม้เย่เลี่ยนจะไม่เป็นอันตรายอยู่ช่วงระยะหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้เป็นฝ่ายได้เปรียบ หนำซ้ำยังมีแนวโน้มว่าจะตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบเสียมากกว่า!

 

นี่เป็นเพราะได้รับผลกระทบจากสายสัมพันธ์ทางจิตของหลิงม่อ รูปแบบการโจมตีของเย่เลี่ยนจึงไม่ได้ปลดปล่อยเต็มที่สุดขีดเหมือนพวกซอมบี้กลายพันธุ์...แต่ซอมบี้กลายพันธุ์ได้รับแรงกระตุ้นจากสัญชาตญาณอย่างเต็มเปี่ยม ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ มันก็ไม่มีทางหยุดโจมตี แล้วก็ไม่มีความคิดเรื่องตั้งรับป้องกันพรรค์นี้เด็ดขาด ถึงแม้ตามตัวจะถูกหลิงม่อฟันไปแล้วหลายแผล แต่เจ้าซอมบี้กลายพันธุ์ตัวนี้ก็ไม่ได้สะทกสะท้านแต่อย่างใด!

 

จะว่าไปแล้วก็ต้องขอบคุณก้อนไขมันที่น่ากลัวนี้ แม้จะโดนฟันฉับ แต่ก็บาดเจ็บไม่ถึงเอ็นและกระดูก

 

ขณะนั้นเองหลิงม่อก็ได้ยินเสียงพวกซย่าน่าวิ่งกรูกันมา จะต้องเร่งมือเสียแล้ว!

 

ภายใต้สถานการณ์ที่เร่งด่วน ความดุร้ายโหดเหี้ยมก็พลันปะทุขึ้นมาภายในใจของหลิงม่อ เขาล้มเลิกกลยุทธ์การโจมตีทางด้านข้าง แล้วเปลี่ยนเป็นพุ่งเข้าใส่ทางด้านหน้าของซอมบี้กลายพันธุ์แทน!

 

เมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ถึงแม้เจ้าซอมบี้กลายพันธุ์จะไม่สนใจเขาเลย แต่อย่างไรเสียมันก็ต้องโจมตีเขากลับ แต่เมื่อฝ่ามือขนาดใหญ่อันทรงพลังของเจ้าซอมบี้กลายพันธุ์ยื่นมาคว้าจับตัวเขา แววตาของหลิงม่อกลับเปลี่ยนเป็นสงบเยือกเย็นขึ้นมาทันที

 

ในสถานการณ์ที่ความเป็นความตายเท่ากันนี้ หลิงม่ออาศัยความมุ่งมั่นที่ได้พร่ำฝึกฝนมาควบคุมสะกดความหวาดกลัวภายในจิตใจ แล้วรวบรวมความสนใจทั้งหมดไปที่ดวงแสงแห่งจิตของเจ้าซอมบี้กลายพันธุ์!

 

“วึ่ง!”

 

ความรู้สึกอึดอัดสุดขีดเอ่อล้นขึ้นมาในใจของหลิงม่อทันที รู้สึกไม่สบายที่บริเวณทรวงอกราวกับว่าอัดแน่นไปด้วยเลือด ยิ่งไปกว่านั้นยังรู้สึกวิงเวียนศีรษะเป็นระยะๆ ด้วย

 

การควบคุมซอมบี้กลายพันธุ์สองตัวพร้อมกันช่างเป็นความท้าทายที่แปลกใหม่จริงๆ เพราะซอมบี้กลายพันธุ์ไม่เหมือนกับซอมบี้ทั่วไป พวกมันมีสัญชาตญาณที่รุนแรงกว่า เวลาที่เข้าควบคุมจึงส่งผลกระทบกระเทือนต่อจิตใจของหลิงม่อ!

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระหว่างที่ซอมบี้กลายพันธุ์สองตัวกำลังประมือกัน!

 

ไม่ฉันหรือแกต้องตายกันไปข้าง! เมื่อความเหี้ยมโหดปะทุขึ้น หลิงม่อก็ยืนหยัดขึ้นมาได้!

 

ระยะเวลาสั้นๆ เพียงเสี้ยววินาที แต่ในความรู้สึกของหลิงม่อแล้วมันกลับยาวนานราวกับหนึ่งวัน ทว่าอย่างไรก็ตามเมื่อรู้สึกว่าตนเองควบคุมร่างกายของซอมบี้กลายพันธุ์ได้แล้ว หลิงม่อก็อยากจะระเบิดหัวเราะออกมาดังๆ!

 

คิดไม่ถึงว่าในสถานการณ์เช่นนี้ตนเองจะทำได้สำเร็จ เมื่อพลังจิตเพิ่มพูนขึ้นก็พลอยทำให้พละกำลังของเขาพัฒนาขึ้นมากจริงๆ ด้วย

 

แต่ตื่นเต้นก็ส่วนตื่นเต้น เจ้าซอมบี้กลายพันธุ์ตัวนี้เพิ่งจะถูกควบคุม เย่เลี่ยนที่เดินอ้อมไปที่ด้านหลังมันเรียบร้อยแล้วก็ลงมือควักก้อนเหนียวหนืดในสมองของมันออกมาทันทีราวสายฟ้าแลบ ขณะที่ร่างใหญ่มหึมาล้มครืนดังสะเทือนเลื่อนลั่น หลิงม่อก็รับเอาก้อนเหนียวหนืดจากในมือเย่เลี่ยนมาใส่ไว้ในอกเสื้อด้วยความตื่นเต้น

 

ทว่าพอการต่อสู้จบสิ้นลง หลิงม่อก็รู้สึกหัวสมองว่างเปล่าทันที แล้วของเหลวอุ่นๆ ก็ไหลออกมาจากรูจมูก

 

ทางด้านซย่าน่า หลิวอวี่หาวและเพื่อนๆ ที่เพิ่งจะรุดมาถึงก็ทันได้เห็นภาพซากซอมบี้กลายพันธุ์ล้มครืนและหลิงม่อเลือดกำเดาไหลพอดี

 

“ไม่เป็นไรใช่ไหม!” ซย่าน่าถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง แต่หลิวอวี่หาวกลับมองภาพตรงหน้าด้วยความตกตะลึงตาค้าง

 

“ไม่เป็นไร” เลือดกำเดาไหลแค่นี้เรื่องจิ๊บจ๊อย แต่การที่สามารถควบคุมซอมบี้กลายพันธุ์สองตัวได้สำเร็จนี่สิ มันเป็นการฝ่าทะลวงอย่างหนึ่งสำหรับหลิงม่อ! เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าถึงแม้ความสามารถในการต่อสู้ของตัวเองจะไม่ได้วิวัฒนาการตามไปด้วย แต่พลังจิตได้ฝ่าทะลวงแผ่นเยื่อบางๆ ชั้นนั้นไปเรียบร้อยแล้ว!

 

ไม่ได้อาศัยวิวัฒนาการของเย่เลี่ยน แต่แลกมาด้วยความพยายามและความทุ่มเทของตัวเอง! แล้วความสำเร็จนี้จะไม่ให้หลิงม่อดีใจได้อย่างไร

 

เมื่อเห็นว่าหลิงม่อดูไม่เป็นไรจริงๆ ซย่าน่าก็เบนสายตาไปยังสองคนที่อยู่บนพื้น

 

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนที่ถูกฉีกแขนขาคนนั้นต้องไม่รอดแน่ แต่คิดไม่ถึงว่าลู่ซินจะโชคดีมากขนาดนี้ บริเวณแผ่นหลังของเขาถูกฉีกเป็นแผลน่าสยดสยอง ทว่าไม่ได้บาดเจ็บถึงอวัยวะภายใน เมื่อหลิวอวี่หาวจับตัวเขาพลิกขึ้นมา ปรากฏว่าเขายังมีสติชัดเจนดี

 

“อ้าก...” ลู่ซินร้องโอดโอยเจ็บปวด แต่มีแค่ไม่กี่คนที่สนใจเขา

 

ไม่ว่าจะเป็นซากซอมบี้น่ากลัวที่อยู่บนพื้นหรือว่าชายหนุ่มที่ยังคงหายใจหอบ ทั้งคู่ต่างก็ดูน่าสนใจกว่าลู่ซินเสียอีก

 

มีเพียงหลิวอวี่หาวที่รีบหยิบผ้าพันแผลกับยาห้ามเลือดออกมา แล้วเริ่มทำแผลให้กับลู่ซิน แต่ระหว่างที่ร้องเจ็บครวญคราง แววตาเคียดแค้นของลู่ซินก็จับจ้องไปที่หลิงม่อตลอดเวลา

 

ทำไม! ทำไมไม่ช่วยเขา! ทั้งๆ ที่เวลานั้นหลิงม่อสามารถช่วยชีวิตเขาได้แท้ๆ!

 

ภายในใจลู่ซินเปี่ยมไปด้วยความเคียดแค้นเข้ากระดูกดำ แต่การตายของซอมบี้กลายพันธุ์ตัวนี้ทำให้ลู่ซินเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่าไม่ว่าจะเกลียดสักแค่ไหน เขาก็ไม่กล้ายั่วโมโหหลิงม่อ!

 

“เขาใกล้จะตายแล้ว”

 

ซย่าน่าเดินไปหาเพื่อนที่ถูกหักแขนขาคนนั้น แล้วพูดเสียงเบา

 

แต่เขายังคงชักกระตุกและหายใจอยู่ แม้แต่ในดวงตาที่หม่นหมองคู่นั้นก็ฉายแวววิงวอนออกมา

 

แม้แต่ในเวลาเช่นนี้ก็ไม่มีใครอยากที่จะตายไปแบบนี้ ดูจากแววตาของเขาก็รู้แล้วว่าเขายังอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อ ยังไม่อยากตาย แม้จะอยู่ในสภาพที่เจ็บปวดทรมานเช่นนี้ก็ตาม...

 

แต่เมื่อคมดาบตรงหน้าฟันลงมา แสงริบหรี่ในดวงตาเขาก็มืดสลัวลงอย่างรวดเร็ว ในดวงตาที่เบิกโตยังคงหลงเหลือภาพตอนที่ซย่าน่าตวัดดาบอยู่

 

“อ้าก!”

 

เด็กผู้หญิงคนหนึ่งรีบปิดปากและกรีดร้องทันที แต่หลิงม่อแสดงสีหน้าชื่นชมเล็กน้อย

 

....................................................................