บทที่ 20 ฉันทำไม่ได้
บทที่ 20 ฉันทำไม่ได้
เฉินเสี่ยวเลี่ยนพลิกตัวขึ้นจากพื้น เท้าเจ็บจนลุกขึ้นยืนไม่ไหว แต่ว่าเขาใช้สายตามองหาหานปี้ทันที ตอนที่เขาเห็นหานปี้อยู่กับซารอส ส่วนชิซูกะและซูซูถูกตู๋หยาและชายหน้าลายช่วยกันจับไว้ ทุกคนปลอดภัยดี...เฉินเสี่ยวเลี่ยนถึงคลายใจได้
หานปี้มองเฉินเสี่ยวเลี่ยนด้วยสายตาสับสน ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็ไม่ได้เดินเข้าไปหา
ที่นี่เป็นห้องหินขนาดใหญ่ แม้จะมืดสลัว ทว่าบนเพดานมีของชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่คล้ายกับมุกราตรีเปล่งแสงเบาบางออกมา
ห้องหินไม่ใหญ่มากนัก นอกจากนี้ยังมีประตูหินอีกบานหนึ่ง
“รอดมาทุกคนใช่ไหม?” นิวตันนั่งลงบนพื้น ปัดฝุ่นบนตัวออก
“รอดหมดทุกคน” ซารอสเดินเข้ามาพยุงนิวตันลุกขึ้น “แต่ก็อันตรายมาก ทุกคนเกือบถูกฝังทั้งเป็นไปแล้ว แผนของเด็กนี่อันตรายเกินไป”
“แต่ก็ทำสำเร็จจนได้ ที่อันตรายก็เพราะว่าตอนท้ายมีคนทำเรื่องที่ไม่สมควรทำ! ส่งผลให้เวลาระเบิดคลาดเคลื่อน”
จู่ๆ นิวตันก็หน้าคล้ำลง จู่ๆ เขาเดินไปหน้าเดม่อน เงื้อมือขึ้นตบบ้องหูไปทีหนึ่ง!
เพียะ!!!
เสียงกังวานดังชัดเจน!
เดม่อนถูกตบจนเซก็โมโหขึ้นมา เขายกดาบยักษ์ขึ้น
“ทำไม? นายคิดจะฆ่าฉัน?” นิวตันไม่ขยับ ใช้สายตาเย็นชามองเดม่อน
เดม่อนหน้าแดงไปทั้งหน้า หายใจฟึดฟัด ในที่สุดก็ลดดาบยักษ์ลง
“ฉันตบนาย เพราะว่านายไม่ทำตามคำสั่งฉัน และตอนท้ายนายยังทำเรื่องที่ไม่ควรทำด้วย!” นิวตันพูดอย่างดุดัน “ฉันให้นายคุ้มกันเสียวเหลี่ยนติดตั้งระเบิด ทำไมตอนท้ายนายเห็นว่าเขาถูกปีศาจนักล่าโจมตี แต่ตัวเองกลับวิ่งหนีไปก่อน? นายรู้หรือเปล่า เพราะแบบนี้เขาเกือบจะกดปุ่มระเบิดไม่ทัน! ถ้าไม่ใช่ฉันเข้าไปช่วยเขาไว้ละก็! อีกอย่าง เพราะแบบนั้นเวลาระเบิดเลยคลาดเคลื่อน! ทิศทางการพังทลายผิดไปจากที่ฉันคาดไว้ พวกเราเกือบจะโดนฝังทั้งเป็นกันหมดแล้ว!!!”
พูดจบนิวตันก็ถีบเข้าที่ช่วงคอเดม่อนอีกที เดม่อนถูกถีบจนกระเด็น เลือดพุ่งออกมาจากปาก
“ฉันต้องการคำอธิบาย!” นิวตันไม่ยอมปล่อยเดม่อนไปแบบนี้
“ฉันไม่ชอบขี้หน้ามัน อยากฆ่ามันให้ตาย” เดม่อนออกแรงเช็ดมุมปาก “อีกอย่างฉันสงสัยความเป็นมาของมัน เจ้าหมอนี่อาจเป็น ‘ผู้ตื่น’ ก็ได้!”
ผู้ตื่น?
เฉินเสี่ยวเลี่ยนได้ยินคำที่ไม่รู้จักก็รู้สึกเอะใจ เห็นได้ชัดว่าสำหรับคนของสมาพันธ์ตัดวายุ ผู้ตื่น ไม่ใช่ชื่อที่เป็นมิตรเลย
อีกอย่างสมาชิกทีมคนอื่นก็ใช้สายตาคุกกรุ่นมองมายังเฉินเสี่ยวเลี่ยน!
สีหน้านิวตันเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันที กดเก็บความโกรธเอาไว้ก่อน “นาย...มีหลักฐานหรือเปล่า?”
“ไม่มี ตอนนี้ก็แค่สงสัยเท่านั้น” เดม่อนพูดเสียงเย็น “แต่ฉันมีเหตุผลที่ต้องสงสัย”
“ว่าเหตุผลของนายมา” เสียงนิวตันแหบพร่า
“เมื่อกี้เขาช่วย NPC เด็กผู้หญิงนั่นจนตัวเองได้รับบาดเจ็บ ความใส่ใจระดับนี้ไม่ทำให้สงสัยได้ยังไง?” เดม่อนยิ้มเย็นชา “อีกอย่าง เขาเสนอความคิดเรื่องระเบิดเพื่อทำลายล้าง ถึงแม้ความคิดนี้ไม่เลว...แต่ฉันคิดว่าเขาเสนอความคิดนี้ก็เพื่อหยุดยั้งพวกเราไม่ให้ใช้ NPC สองตัวนี่เป็นเหยื่อล่อ ก็เลยเสนอแผนอื่นขึ้นมาแทน... เขาก็แค่คิดจะปกป้องชีวิตของ NPC สองตัวนี้เท่านั้น”
“นี่ไม่ใช่การโน้มน้าวที่ดีสักนิด” นิวตันพูดเสียงเย็นเยียบ “มันก็แค่การคาดเดา”
“หึ นิวตัน ในใจของนายรู้ดีว่าที่ฉันพูดมีเหตุผลหรือเปล่า” เดม่อนหัวเราะเสียงเย็น
อีกด้าน ชายหน้าลาย ซารอสและตู๋หยา ทั้งสามคนมีท่าทีแปลกๆ ชายหน้าลายพูดช้าๆ ว่า “นิวตัน ฉันคิดว่าที่เดม่อนพูดมาน่าสงสัยจริง ใครมันจะช่วย NPC จนตัวเองโดนมอนสเตอร์ทำร้ายจนบาดเจ็บกัน?”
นิวตันแค่นเสียงหึ หมุนตัวไปจ้องเฉินเสี่ยวเลี่ยนที่อยู่บนพื้น “เสียวเหลี่ยน ฉันให้โอกาสนายอธิบายตัวเองว่าทำไมถึงช่วย NPC เด็กผู้หญิงคนนั้น?”
“...” เฉินเสี่ยวเลี่ยนคิดแล้วคิดอีก ถอนหายใจยิ้มขื่น “ถ้าฉันบอกว่า...เพราะฉันเป็นโลลิค่อน พวกนายจะเชื่อไหม?”
“...”
ประโยคนี้ต้องไม่มีใครเชื่อแน่นอนอยู่แล้ว
“ฆ่ามันเถอะ ยังไงก็อธิบายตัวเองไม่ได้นี่ ฆ่าผิดตัวดีกว่าปล่อยหลุดไป อีกอย่างก็เป็นแค่เด็กใหม่คนหนึ่งเท่านั้นเอง” คนที่เปิดปากพูดคือตู๋หยา เขายิ้มเย็นชามองดูเฉินเสี่ยวเลี่ยน
สีหน้านิวตันไม่เปลี่ยน สายตาเย็นเยียบ ไม่ปริปากพูดอะไร
“จริงๆ แล้ว ยังมีข้อสงสัยอีกอย่าง” เดม่อนครุ่นคิด เขาค่อยๆ พูดว่า “ตอนที่พามันกลับมาเข้าค่าย ฉันก็นึกสงสัยแล้ว ซารอสแนะนำสมาพันธ์ของเราให้มันฟัง บอกมันว่าสมาพันธ์ของเราคือสมาพันธ์ตัดวายุ เจ้าหมอนี่กลับไม่มีท่าทีตอบสนองอะไรเลย ฮึ! ถึงสมาพันธ์ตัดวายุของเราจะไม่ใช่สมาพันธ์ระดับสุดยอด แต่ก็ยังถือว่ามีชื่อเสียงอยู่บ้าง เด็กใหม่คนหนึ่งสามารถเข้าร่วมสมาพันธ์ตัดวายุได้ ประสาอะไรกับการเป็นแค่สมาชิกชั่วคราว อย่างน้อยก็ต้องแสดงท่าทีอะไรบ้างมั้ง? แต่เจ้าหมอนี่ พอได้ยินชื่อสมาพันธ์ของพวกเราแล้ว แม้แต่หนังตายังไม่กระตุกสักกระผีก อีกอย่างนะนิวตัน... ซารอสพูดชื่อนายออกไป เจ้าหมอนี่ยังนิ่งสนิทเหมือนเดิม ทำอย่างกับได้ยินชื่อหมาชื่อแมวอะไรอย่างนั้น
ฮึ ก็แค่เด็กใหม่คนหนึ่งแต่กลับมีท่าทีแบบนี้ จะไม่ทำให้สงสัยได้ยังไง”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนใจหายวูบ
ในที่สุดเขาก็รู้แล้วว่าตอนแรกตัวเองผิดพลาดตรงไหน!
ซ้ำเขายังเผยหางออกมาเองอีก!!
เห็นได้ชัดว่าในดันเจี้ยนนี้ จากท่าทีที่ผู้เล่นอื่นมีต่อสมาพันธ์ตัดวายุ สามารถให้ข้อสรุปได้อย่างหนึ่ง ในวงการของพวกเขา สมาพันธ์ตัดวายุจะต้องมีชื่อเสียงและหน้าตาอยู่บ้างแน่
ทว่าตัวเขา... เด็กใหม่กิ๊กก๊อกคนหนึ่งสามารถเข้าร่วมสมาพันธ์ที่มีหน้ามีตาเช่นนี้ได้ กลับมีท่าทีสงบนิ่งเกินไป
ตอนที่จู่ๆ คุณรู้ว่าคนดังที่มีชื่อเสียงขจรไปทั่วยืนอยู่ตรงหน้าคุณแล้ว คุณก็ต้องแสดงท่าทีตื่นตะลึงออกมาบ้างไหมจริงมั้ย
“แต่ว่า... พลังของเขาอ่อนเกินไป” ซารอสอดพูดไม่ได้ “มีผู้ตื่นที่อ่อนขนาดนี้ที่ไหนกันล่ะ”
“บางทีอาจเป็นผู้ตื่นหน้าใหม่ก็ได้” เดม่อนพูดเสียงเย็น “ฉันเห็นด้วยกับตู๋หยา ฆ่าผิดคนดีกว่าปล่อยไป ต่อให้ฆ่าผิดตัว แต่ก็เป็นแค่เด็กใหม่คนหนึ่งเท่านั้นเอง”
ในที่สุดนิวตันก็เปิดปากพูด
เขามองดูสมาชิกทีมของตน “พวกนายเห็นด้วยทั้งหมดไหม? ฆ่าเขาซะ?”
ไม่มีใครพูดอะไร แต่ความหมายก็คือยินยอม
“ฉันขอพูดเตือนสติทุกคนหน่อย... เมื่อครู่ เดม่อนจงใจคิดเก็บเขา แต่เขายังหันหลังกลับวิ่งไปกดปุ่มระเบิด! ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุนี้ แผนของพวกเราต้องล้มเหลวแล้ว! บางทีทุกคนอาจถูกฝังทั้งเป็นไปแล้วก็ได้
มองจากมุมนี้ เจ้าหมอนี่ก็นับว่าช่วยพวกเราทุกคนไว้ครั้งหนึ่ง”
น้ำเสียงนิวตันเคร่งขรึม เนิบช้า
“นิวตัน” จู่ๆ ซารอสก็ยิ้มหวาน “นายเอาแต่พูดแก้ต่างให้เจ้าเด็กนี่ซ้ำแล้วซ้ำอีก... นายคงชื่นชมเด็กใหม่คนนี้มากใช่ไหมล่ะ? แต่ถ้าเขาเป็นผู้ตื่นละก็...กลับไปนายจะอธิบายกับหัวหน้าสมาพันธ์ยังไง?”
“ฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรกับใคร” นิวตันยิ้มเย็น
“...หรือว่า นายยังตัดใจไม่ได้? พวกเรารู้กันทั้งนั้นว่านายเคยหลงรักผู้ตื่นคนหนึ่ง ดังนั้น...คงจะไม่ใช่ว่านายยังมีความรู้สึกน่าขำนั้นอยู่หรอกใช่ไหม ความรู้สึกเห็นอกเห็นใจผู้ตื่นพวกนั้นน่ะ!”
คำพูดของซารอสคล้ายกับไปสะกิดจุดอ่อนของนิวตันในที่สุด
ฉับพลันเขาก็หน้าแดงเถือก คำรามเสียงต่ำ กระโจนเข้าใส่ดั่งเสือดาวที่โกรธจัด ใช้มือคว้าลำคอของซารอสเอาไว้ข้างหนึ่ง จากนั้นก็ดันเธอไปกระแทกกับผนังเข้าอย่างจัง!
ตึง!!
ซารอสร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “นะ...นายบ้าไปแล้วหรือไง!! นิวตัน!!”
แขนทั้งสองข้างของเธอโบกไปมา กระเสือกกระสนอย่างสุดชีวิต ทว่ามือของนิวตันแข็งแรงดั่งคีมเหล็ก
ในที่สุดนิวตันก็ค่อยๆ ได้สติ คลายมือออก ซารอสร่วงลงบนพื้น สำลักไอไม่หยุด
“...ฉันเคยหลงรักผู้ตื่นคนหนึ่งจริงๆ! แต่ตอนหลังฉันก็ฆ่าเธอด้วยมือของตัวเอง! จำไว้ หลังจากนี้ถ้ามีใครพูดถึงเรื่องนี้อีก...ฉันจะฆ่ามัน!”
นิวตันขู่ทิ้งท้ายอย่างดุดัน ไอสังหารปรากฏออกมาอย่างชัดเจน!
จู่ๆ เขาก็เดินมาถึงข้างตัวเฉินเสี่ยวเลี่ยน ก้มลงมองดูเฉินเสี่ยวเลี่ยน
“ฉันชื่นชมนายมากจริงๆ นายมีมันสมองที่ฉลาดมาก การตอบสนอง ความกล้าหาญล้วนไม่เลวเลยทั้งสิ้น ถึงตอนนี้พลังจะอ่อนไปหน่อย แต่พลังสามารถเพิ่มกันได้ สติปัญญาต่างหากที่ยากจะมี เพราะฉะนั้นฉันเลยสนใจนายมาก ถึงขนาดวางแผนไว้ว่า หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจนี้ฉันจะรับนายเข้าสมาพันธ์เป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการ และฉันยังวางแผนไว้อีกด้วยว่าอีกหน่อยจะให้โอกาสนาย ฝึกฝนนายดีๆ ให้เป็นกำลังสำคัญของสมาพันธ์”
น้ำเสียงของนิวตันไม่เจือความรู้สึกแม้แต่น้อย พูดเสียงเย็นว่า “แต่ว่าที่พวกเขาสงสัยก็มีเหตุผล ฉันเป็นกัปตันทีมนี้ ไม่สามารถเอาแต่ใจตัวเองได้ และยิ่งไม่อาจทนให้ผู้ตื่นปะปนเข้ามาอยู่ในทีมของฉัน!! ถ้านายเป็นผู้ตื่นละก็ ต่อให้ฉันสนใจนายมากแค่ไหนก็จะไม่ไว้ชีวิตนายเด็ดขาด!
แต่ว่า เพื่อเห็นแก่ความยุติธรรม ฉันจะให้โอกาสนายพิสูจน์ตัวเองครั้งหนึ่ง!”
นิวตันฉวยปืนกระบอกหนึ่งออกมา โยนไปตรงหน้าเฉินเสี่ยวเลี่ยน
เขาผละออกไป ใช้มือคว้าซูซูมา ไม่สนใจว่าเด็กสาวจะร้องไห้ยังไง โยนเธอลงตรงข้างเฉินเสี่ยวเลี่ยน
นิวตันมองสมาชิกทีมของตนเอง “ที่พวกนายสงสัยเขาที่สุดก็คือพฤติกรรมของเขาที่มีต่อ NPC ตัวนี้ใช่ไหม?”
ตู๋หยากับชายหน้าลายพยักหน้า
“ได้” นิวตันก้มลงมองเฉินเสี่ยวเลี่ยน “เสียวเหลี่ยน ตรงหน้านายมีปืนกระบอกหนึ่ง หยิบมันขึ้นมา ฆ่า NPC ตัวนี้ซะ แล้วฉันจะเชื่อว่านายไม่ใช่ผู้ตื่น!”
“...”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนสั่นไปทั้งตัว!
เขามองดูปืนตรงหน้า
ซูซูร้องไห้หนักยิ่งขึ้น สาวน้อยออกแรงดึงเสื้อเฉินเสี่ยวเลี่ยนไว้ ร่างเล็กๆ อิงแอบเข้าหาเขา
ในที่สุดเฉินเสี่ยวเลี่ยนก็ถอนหายใจออกมา
เขาไม่มองปืนด้ามนั้นอีก เงยหน้าขึ้นมองนิวตัน ยิ้มขื่นพูดว่า
“ช่างเถอะ ฉันทำไม่ได้”
…………………………
