บทที่ 19 ไฮไลท์ของเสียวเหลี่ยน
บทที่ 19 ไฮไลท์ของเสียวเหลี่ยน
หานปี้มองเห็นชายนักสู้ที่ยื่นมือช่วยตนเองโดนปีศาจนักล่าคาบไปต่อหน้าต่อตา พอตกลงถึงพื้นก็อดตะโกนออกมาไม่ได้ แววตาดูสับสน!
และในตอนนั้นเอง เฉินเสี่ยวเลี่ยนก็ผละจากซูซู แม้ว่าเลือดบนหัวเขายังคงไหลเพราะล้มลงก่อนหน้านี้ ใบหน้าเกือบครึ่งเต็มไปด้วยเลือด
“หานปี้!” เฉินเสี่ยวเลี่ยนเรียกเสียงดัง “นายไม่เป็นไรใช่ไหม!”
“ยังขยับได้” หานปี้กัดฟันมองดูเฉินเสี่ยวเลี่ยนที่เลือดอาบเต็มหน้า สติเขาดูล่องลอยอยู่บ้าง
“ระวัง!”
จู่ๆ เฉินเสี่ยวเลี่ยนก็พุ่งเข้าไป กดหัวหานปี้ก้มลงต่ำ!
มีดผุพังเล่มหนึ่งบินเฉียดหัวเขาไป ที่แท้เป็นเพราะทหารปีศาจที่อยู่นอกวงเห็นว่าเข้ามาไม่ได้ ก็เลยใช้มีดในมือขว้างเข้ามาแทน!
“ดาบเลเซอร์ของฉันให้นายแล้วกัน!” เฉินเสี่ยวเลี่ยนจับหานปี้ไว้ ยัดดาบใส่มือเขา กัดฟันพูดเสียงเบาว่า “ถ้ามีโอกาสให้วิ่งไปข้างหน้า! จำไว้ว่าห้ามวิ่งกลับทางเดิมเด็ดขาด!”
“...อะไรนะ? ยังจะให้ไปข้างหน้าอีก?”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนไม่มีเวลาอธิบาย
เพราะว่าตอนนั้นเขาได้ยินเสียงของนิวตัน
“ต้านไม่ไหวแล้ว ถอย! ถอยกลับทางเดิม!”
คำพูดถัดมาของนิวตันก็คือ “เดม่อนเปิดทาง! ฉันจะระวังหลัง!! คนอื่นๆ อยู่ตรงกลาง ซารอส ตู๋หยาระวังด้านบน! พวกเราไป!!”
เขาให้เดม่อนรับผิดชอบอยู่หน้าสุด และแบกรับภารกิจระวังหลังที่อันตรายที่สุดไว้เอง... กล่าวถึงจุดนี้ ในฐานะที่เป็นกัปตันทีม นิวตันเหมาะสมเป็นแน่แท้
แต่ว่าคำพูดถัดมาของเขาทำให้เฉินเสี่ยวเลี่ยนร้อนใจแล้ว
“ทิ้ง NPC สองตัวไว้ข้างหลังให้ดึงความสนใจทหารปีศาจไว้! พวกเราจะได้ยื้อเวลาเพิ่มได้อีกหลายวินาที! เร็ว!!”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนไม่ทันได้คิดอะไรมากก็โพล่งออกไปว่า “ไม่ได้!!”
“ไอ้สัตว์! มึงพูดอะไรวะ!”
ชายหน้าลายเตะเฉินเสี่ยวเลี่ยนจนกลิ้งไปกับพื้น ใช้คมดาบเย็นเยียบพาดอยู่บนคอของเขา พูดอย่างดุร้ายว่า “อย่าคิดว่ามึงฉลาดหน่อยแล้วจะไม่ต้องสนใจกฎ!”
นิวตันจ้องมองเฉินเสี่ยวเลี่ยน พูดอย่างดุดันว่า “นายเป็นอะไรกันแน่? เสียวเหลี่ยน! เมื่อกี้เพื่อช่วย NPC ตัวหนึ่ง ถึงกับหัวแตก! ตอนนี้ยังทนไม่ได้ที่จะให้พวกหล่อนเป็นเหยื่อล่ออีก!”
สายตาของนิวตันปรากฏแววสงสัยอย่างชัดเจน
เฉินเสี่ยวเลี่ยนไม่สนใจอธิบาย ตะโกนเสียงดังว่า “ฉันมีวิธีจัดการทหารปีศาจพวกนี้! ไม่ต้องใช้เหยื่อล่อ! อีกอย่างพวกเราถอยกลับไม่ได้! เดินหน้าได้อย่างเดียว!”
“ไม่ต้องสนใจมัน มันโกหก!!”
เดม่อนฟันทหารปีศาจที่กระโดดเข้ามาใกล้ตัวหนึ่งจนกระเด็น ใช้เท้าเหยียบหัวมันจนแหลกเละ จ้องเฉินเสี่ยวเลี่ยนด้วยสายตาโหดเหี้ยม “ไอ้หมอนี่มีปัญหา!!”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนทำได้เพียงจ้องเดม่อน “เชื่อฉัน!!”
นิวตันกัดฟันอย่างแรง “สิบวินาที! ถ้าไม่พูดฉันจะฆ่านายทิ้งทันที!”
“นายมีของประเภทดินปืนอยู่ใช่ไหม!! มองดูตำแหน่งเสาหินรอบๆ สิ!!” เฉินเสี่ยวเลี่ยนใช้แค่สองประโยคโน้มน้าวนิวตัน!
คนอื่นๆ อาจจะยังไม่เข้าใจในทันที แต่ว่านิวตันต้องเข้าใจแน่ เพราะเฉินเสี่ยวเลี่ยนมั่นใจแล้วว่าความสามารถของนิวตัน หรือควรพูดว่าความสามารถในการต่อสู้ของเขาเอนเอียงไปทางสายเทคโนโลยี พูดให้ชัดเจนก็คือสายเทคโนโลยีทางการทหาร
คนคนนี้อย่างน้อยจะต้องเติบโตมากับการทหารแน่ เลยแกร่งยิ่งกว่าสมาชิกคนอื่นๆ
ห้องโถงนี้เต็มไปด้วยเสาหินทุกหนทุกแห่ง การจัดวางและตำแหน่งก็ไม่มีแบบแผนสักนิด ระเกะระกะไปทั่ว แต่ว่าคนที่มีทักษะการทหารอย่างโดดเด่น จะต้องคำนวณจุดความเค้นและจุดทำลายในนั้นออกมาได้แน่
หรือพูดอีกอย่างก็คือ ระเบิดแค่บางส่วนก็สามารถทำลายจุดความเค้น และก่อให้เกิดการล่มสลายได้!
เพราะสกิลและอาวุธสายเทคโนโลยีถูกจำกัดไว้ หากต้องพบกับการโจมตีของมอนสเตอร์จำนวนมากเหมือนสายน้ำบ่า อาวุธเย็นก็ขาดเทคนิค ‘ล้างบางมอนสเตอร์’ ที่มีประสิทธิภาพ
ในสถานการณ์เช่นนี้ เลือกระเบิดห้องโถงใหญ่ให้พังทลายเพื่อฆ่าทหารปีศาจ อาจจะเป็นทางที่ส่งผลมากที่สุดก็ได้
อีกอย่างหลังจากพังที่นี่แล้ว นอกจากจะฆ่าทหารปีศาจได้ ยังส่งผลให้เกิดสิ่งกีดขวางและชะลอการเคลื่อนไหวของทหารปีศาจได้อีกด้วย
ส่วนที่ว่าทำไมเฉินเสี่ยวเลี่ยนถึงบอกให้ ‘มุ่งไปด้านหน้า ห้ามถอยกลับ’ คนอื่นๆ ล้วนไม่เข้าใน แต่นิวตันกลับฉุกคิดได้ทันที
ตำแหน่งของสมาพันธ์ตัดวายุตอนนี้ หากลากเส้นจากปากทางเข้าและทางออกห้องโถงเป็นเส้นตรง ตอนนี้พวกเขาเดินมาตามเส้นตรงนี้ถึงสองในสามแล้ว
หมายความว่า พวกเขาอยู่ใกล้ทางออกมากกว่า ถ้าถอยหนีกลับไปยังทางเข้า ระยะทางจะไกลกว่า
...ชั่วแวบเดียว กลับคิดวิธีหยุดทหารปีศาจที่ได้ผล ซ้ำยังประเมินรูปร่างพื้นที่ ประเมินตำแหน่งได้อย่างแม่นยำ และตัดสินใจมุ่งบุกไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ...
ความฉลาด สติปัญญา ปฏิกิริยาการตอบโต้เช่นนี้...
สายตาของนิวตันที่จับจ้องเฉินเสี่ยวเลี่ยนเต็มไปด้วยความสับสน...
“ฟังเขา!”
นิวตันตัดสินใจ สมาชิกทีมคนอื่นๆ ใช้สายตาตื่นตะลึงจ้องมองเฉินเสี่ยวเลี่ยนทันที
“จุดระเบิดต้องใช้หลายตำแหน่ง... แค่ฉันคนเดียวไม่พอ” นิวตันมองเฉินเสี่ยวเลี่ยนอย่างเย็นชา
“ฉันเสนอฉันก็ต้องร่วมลงมือด้วยอยู่แล้ว” เฉินเสี่ยวเลี่ยนสูดหายใจลึก สีหน้าดุดัน
นิวตันเผลอแสดงท่าทีประหลาดใจออกมา “มันอันตรายมาก อาจถึงตายได้ พวกเราดูแลนายไม่ได้หรอกนะ”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนไม่เปลี่ยนท่าที พยักหน้าหงึกหงัก
“...” นิวตันกัดฟันกรอด “ซารอส!! ตู๋หยา!! ฉันต้องการสามสิบวิ!!”
ซารอสกัดริมฝีปาก “เอาเถอะ! เชื่อนายสักครั้ง นิวตัน”
ตู๋หยาไม่พูดอะไรแค่ส่งเสียงฮึออกมา
ทั้งสองกลับสู่ตำแหน่งต่อสู้อีกครั้ง คนหนึ่งใช้ธนูเก็บกวาดทหารปีศาจที่กระโดดลงมากลางอากาศ ส่วนเสียงปืนของตู๋หยาก็ดังขึ้นอีกครั้ง
นิวตันแหงนหน้ามอง สำรวจตำแหน่งเสาหินรอบๆ อย่างรวดเร็ว จากนั้นคิดคำนวณในใจ
“จุดระเบิดสี่แห่ง น้อยกว่านี้ไม่ได้แล้ว” นิวตัวคำนวณอย่างรวดเร็ว “ฉันรับผิดชอบสองจุด อีกสองจุดฉันต้องการคนเพิ่มอีกสองคน”
“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันเอาด้วย” เฉินเสี่ยวเลี่ยนพูดเสียงเย็น
“ฉันก็เอาด้วย” ชายหน้าลายแสยะยิ้ม หัวเราะเสียงเย็น มองดูเฉินเสี่ยวเลี่ยน
“ดี คนอื่นๆ รับผิดชอบคอยคุ้มกัน เดม่อน เสียวเหลี่ยนอ่อนที่สุด นายรับผิดชอบคุ้มกันให้เขาเตรียมจุดระเบิดจนเสร็จ”
เดม่อนส่งเสียงฮึอย่างนึกหงุดหงิด
“คนอื่นๆ เตรียมตัว อีกยี่สิบวินาทีให้หลังฉันจะถอนป้อมปราการศึก”
นิวตันพูดพลางหยิบโซ่ทองเส้นหนึ่งออกมา
“นี่คือระเบิด ที่นี่จำกัดการใช้อุปกรณ์สายเทคโนโลยี ฉันไม่สามารถใช้ระเบิดประเภทพลังงานได้ นี่เป็นระเบิดคลัสเตอร์ห่วงโซ่แบบโบราณ เพราะสายเทคโนโลยีถูกจำกัดอานุภาพเลยลดลงอย่างน้อยครึ่งหนึ่ง เลยต้องเพิ่มจำนวนระเบิดเป็นเท่าตัวถึงจะได้ผล”
นิวตันจัดสรรภารกิจอย่างรวดเร็ว “จุดระเบิดทั้งสี่ตำแหน่งคือ...”
เขาชี้ไปทีละตำแหน่ง ให้แน่ใจว่าทุกคนรู้ชัดเจนแล้วก็รีบพูดว่า “ทุกจุดระเบิด ให้ผูกระเบิดไว้ด้านบนสองอัน โหมดเปิดใช้ฉันทำไว้เรียบร้อยแล้ว หลังจากกดสิบวินาทีก็จะระเบิด... ดังนั้นพอผูกระเบิดเสร็จแล้วให้รีบหนีทันที ทุกคนให้วิ่งไปตามทางออก! ซารอส ตู๋หยาพา NPC สองตัวไปด้วย สุดท้ายขอเช็คอีกครั้ง ยังมีข้อสงสัยอะไรอีกไหม?”
ไม่มีใครพูดอะไร
“ดี... เวลาถอนป้อมปราการศึกยังเหลืออีกห้าวินาที... เตรียมตัวเคลื่อนไหวได้ ห้า สี่ สาม...”
ตอนที่นิวตันนับถอยหลังถึงศูนย์ ป้อมปราการศึกที่คอยคุ้มกันทุกคนอยู่ก็กลายเป็นลำแสงสีเขียวหายวับไป
“ลุยกันเลย!!”
นิวตันตะโกนออกมา เขากระโจนออกไปคนแรก ร่างกายอันแข็งแรง เงาของเขาโผนอยู่กลางอากาศเหมือนกับสายลมแรง!
‘จุดระเบิด’ ที่เฉินเสี่ยวเลี่ยนได้รับมอบหมาย อยู่ด้านหน้าทางซ้าย ห่างไปจากตำแหน่งนี้ราวสิบเมตร เขาเอาระเบิดโซ่คล้องคอ วิ่งออกไปอย่างสุดชีวิต สองมือกุมดาบทรงไม้กางเขนไว้ เพิ่งพุ่งออกมาจากวงคุ้มกัน ตรงหน้าก็มีทหารปีศาจตัวหนึ่งกรีดร้องกระโจนเข้าใส่ เฉินเสี่ยวเลี่ยนฟันลงไปดาบหนึ่งอย่างไม่ลังเล! หัวของทหารปีศาจตัวนี้ถูกผ่าสมองเป็นซีก เลือดสีเขียวพุ่งใส่หน้าเฉินเสี่ยวเลี่ยน
ความรู้สึกเหนียวเหนอะหนะน่าขยะแขยง ทำเอาเขาเกือบอาเจียนออกมา
แต่ว่าเวลานี้จะมาสนใจอะไรมากไม่ได้ เฉินเสี่ยวเลี่ยนวิ่งก้าวยาวๆ อย่างบ้าคลั่ง สายตาจับจ้องแต่เสาหินเป้าหมายของตน ตอนนั้นเองก็มีทหารปีศาจสองตัวกระโจนเข้ามาจากด้านข้าง และยังกระโจนมาด้านหน้าเฉินเสี่ยวเลี่ยน เดม่อนที่รับหน้าที่คุ้มกันซึ่งคอยตามติดเฉินเสี่ยวเลี่ยนอยู่ด้านหลังก็ออกโรง ดาบใหญ่ยักษ์ในมือเขาฟาดฟันติดต่อกัน ระเบิดคมดาบออกเป็นสองสาย ครู่เดียวทหารปีศาจก็ถูกแยกเป็นศพ
สิบเมตร... แปดเมตร... สามเมตร...
พอเฉินเสี่ยวเลี่ยนพุ่งถึงใต้เสาหินก็รีบเอาระเบิดโซ่บนคอพันไว้บนเสาหิน ระเบิดโซ่มีแม่เหล็กอัตโนมัติอยู่ มันดูดติดเข้ากับโคนเสาหิน เพิ่งจะทำเรื่องพวกนี้เสร็จ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงลมจากด้านหลัง!
เขาก้มหัวลงตามสัญชาติญาณ แต่กลับรู้สึกว่าตรงไหล่เจ็บปวดไปถึงขั้วหัวใจ!
เฉินเสี่ยวเลี่ยนถูกตบจนปลิวไป! พอหันกลับไปมอง บีศาจนักล่าล่องหนก็อ้าปากพุ่งตรงมาจะกัดตน!
“เดม่อน!!”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนร้องเรียกหาเดม่อนที่รับหน้าที่คุ้มกันตนตามสัญชาติญาณ แต่พอเงยหน้าขึ้นไปดูก็เห็นว่าเดม่อนวิ่งออกห่างไปแล้วสิบกว่าเมตร! เจ้าหมอนั่นยังหันหน้ามาหัวเราะเสียงเย็นใส่ตนอีก...ทั้งยังยกหัวแม่โป้งซ้ายขึ้นมาทำท่าปาดคอทีหนึ่ง!
ไอ้ห่านี่!!
แม่งเอ้ย!
เฉินเสี่ยวเลี่ยนไม่ทันคิดอะไรก็รีบกลิ้งตัวหลบออกไปข้างหน้า ปีศาจนักล่าพุ่งมาถึงด้านหลังแล้ว ลิ้นยาวๆ ของมันม้วนเข้าใส่อย่างรวดเร็ว... ถึงมันจะถูกตัดลิ้นไปแล้วส่วนหนึ่ง แต่ลิ้นที่เหลืออยู่ก็ยังยาวมากอยู่ดี
ครู่เดียวลิ้นเหนียวเหนอะหนะม้วนพันขาของเฉินเสี่ยวเลี่ยนเอาไว้แน่น พลังมหาศาลลากเขาถอยหลัง เฉินเสี่ยวเลี่ยนร้องเสียงดัง ปักดาบลงกับพื้นอย่างแรง มือสองข้างเกาะกุมด้ามดาบไว้อย่างสุดชีวิต ฉับพลันก็ถูกดึงจนลำตัวลอยขนานเหนือพื้น
ในตอนนั้นเองก็มีเสียงดังมาจากที่ไกลๆ
“อดทนไว้!”
ตามด้วยเสียงปืนดังปังๆๆๆ เป็นชุดติดๆ กัน
นิวตันวิ่งเข้ามา ไม่รู้ว่าเขาทำภารกิจเสร็จตอนไหน บนตัวเต็มไปด้วยชิ้นเนื้อและเมือกสีเขียว ในมือของเขาถือมีดข้างหนึ่ง อีกข้างถือปืนไว้ วิ่งเข้ามาหาเฉินเสี่ยวเลี่ยนพลาง ยิงปืนไปพลาง
ปีศาจนักล่าโดนกระสุนเข้าไปหลายนัด แต่ผิวหนังที่ทนทานของมันทำให้กระสุนไม่อาจทะลุไปได้ ทำได้แค่ฝากรอยแผลเล็กๆ สีเขียวเอาไว้ได้ส่วนหนึ่งเท่านั้น มันส่งเสียงคำรามแล้วก็รีบถอย รีบไต่ขึ้นไปบนเสาหิน หลบซ่อนตัวอยู่ในความมืด
“รีบไป!!” นิวตันตะโกน ทว่าเฉินเสี่ยวเลี่ยนกลับดันตัวขึ้นมาแล้วหมุนตัววิ่งกลับไปยังเสาหิน
“เป็นบ้าหรือไง?!”
“ยังไม่ได้กดปุ่มระเบิด!!” เฉินเสี่ยวเลี่ยนสบถเสียงดัง
กดปุ่มระเบิดแล้ว เฉินเสี่ยวเลี่ยนถึงได้หันกลับกำลังจะวิ่งออกมา นิวตันก็พุ่งถึงตัวเขา โยนมีดทหารในมือทิ้ง ใช้มือคว้าจับไหล่เฉินเสี่ยวเลี่ยนไว้ ก้าวยาวๆ วิ่งออกไปอย่างบ้าคลั่ง...
สองคนใส่เกียร์หมาวิ่งหนี รอบด้านมีทหารปีศาจกระโจนเข้าใส่ไม่หยุด ซารอสที่อยู่ไกลๆ หันกลับมา นักธนูสุดเทพยิงธนูออกเป็นสาย ทหารปีศาจที่เกะกะขวางทางก็ถูกยิงทีละตัวๆ นิวตันเองก็ยิงปืนกระหน่ำไปตลอดทาง จนกระทั่งกระสุนในปืนที่ถืออยู่หมดกระบอก เขายังเอาด้ามปืนเขวี้ยงใส่ทหารปีศาจที่อยู่ไกลๆ ตัวหนึ่งเข้าเต็มแรง
“ถึงเวลาแล้ว... รีบหนี!!”
เพิ่งสิ้นคำ
ตู้ม!!!
เสียงดังกระหึ่มดังมาจากจุดระเบิดบนเสาที่อยู่ด้านหลัง ตามด้วยควันสีส้มหนาทึบและการสั่นสะเทือนรุนแรง เสาหินต้นนั้นก็แตกหักออกเป็นชิ้น ล้มลงมาในทันที ทหารปีศาจจำนวนไม่น้อยใต้นั้นที่กำลังส่งเสียงกรีดร้องก็ถูกเสาหินที่ล้มลงกดทับไว้ด้านล่าง
จากนั้น เสียงที่สอง... เสียงที่สาม...
ตูมๆๆ...
จุดระเบิดทั้งสี่ ระเบิดขึ้นตามลำดับ!
แสงเพลิงไฟขนาดใหญ่ ฝุ่นควัน การสั่นสะเทือน และยังมีแรงอัดจากการระเบิดที่คล้ายกับลมรุนแรงม้วนตัวขึ้น!
แม้ว่าเฉินเสี่ยวเลี่ยนกับนิวตันวิ่งหนีอย่างบ้าคลั่งแล้ว แต่ก็ยังถูกแรงอัดจู่โจมไล่หลังมาอยู่ดี เฉินเสี่ยวเลี่ยนรู้สึกเหมือนตัวเองและนิวตันลอยขึ้นแล้วพุ่งไปตกด้านหน้าไกลมาก!
ตอนที่นิวตันตกถึงพื้น เขากลิ้งตัวไปตลบหนึ่งแล้วลุกยืนขึ้นมา เฉินเสี่ยวเลี่ยนกลับรู้สึกว่าเท้าซ้ายส่งเสียงดังป๊อก แล้วก็รู้สึกเจ็บปวดไปถึงขั้วหัวใจ!
เขามองเห็นเท้าซ้ายของตัวเองบิดอยู่ในองศาที่ผิดปกติสุดขีดได้อย่างชัดเจน!
ตอนที่เขากำลังร้องโหยหวนอยู่นั้น นิวตันก็ยังไม่ละทิ้งหน้าที่กัปตันทีมของตน เขาคว้าจิกผมเฉินเสี่ยวเลี่ยนไว้แน่น ลากเขาถูไปกับพื้น วิ่งลากไปด้านหน้าทั้งแบบนั้น!
ตอนนั้นเอง เหนือหัวก็มีการเคลื่อนไหวครืนครันคล้ายกับฟ้าร้องคำรามดังมา จากนั้นผงฝุ่นนับไม่ถ้วนก็ร่วงลงมาจากฟ้า ห้องโถงทั้งห้องสั่นสะเทือนรุนแรง
“จะพังแล้ว!! ถ้าไม่อยากถูกฝังทั้งเป็นก็รีบวิ่ง!!!” นิวตันตะโกน
ตู้ม!
เสาหินล้มลงมาทีละต้น!
ทหารปีศาจที่อยู่ด้านล่างตกใจจนอึ้งไป จากนั้นก็กรีดร้องระงม แตกกระเจิงไปทุกทิศทาง แต่เสาหินล้มลงมากขึ้นเรื่อยๆ เฉินเสี่ยวเลี่ยนที่ถูกนิวตันลากมองเห็นเพดานห้องโถงที่ใหญ่พอๆ กับสนามบาสเกตบอลร่วงลงมาทั้งแผ่น อย่างน้อยคงตกทับทหารปีศาจตายไปเป็นร้อย!!
การพังทลายส่งผลกระทบต่อเนื่อง เสาหินจำนวนมากหักโค่นล้มลง การพังทลายที่รุนแรงกว่าถูกจุดชนวนขึ้นแล้ว!
คนของสมาพันธ์ตัดวายุวิ่งอย่างบ้าคลั่ง!
นิวตันกำลังวิ่งอย่างบ้าคลั่ง!
เฉินเสี่ยวเลี่ยน...ถูกนิวตันจิกผมลากวิ่งหนีไปกับพื้น...
เขามองเห็นการพังทลายด้านหลังขยายตัวมากขึ้น ยิ่งนานยิ่งรุนแรง ระยะห่างใกล้เขาเข้ามาทุกที หินที่ร่วงลงมาจากด้านบนคล้ายกับวิ่งตามตูดทุกคนมาติดๆ ก็ไม่ปาน...
ในที่สุด...
ลมกระโชกสายหนึ่งพัดพาฝุ่นผงตามมา เฉินเสี่ยวเลี่ยนถูกนิวตันดึงขึ้นมา จากนั้นทั้งสองก็กระโจนไปข้างหน้าอย่างเต็มแรง... กระโจนออกไปยังบานประตูสุดทางห้องโถงที่ส่องแสงสว่างไปด้วยกัน!
ตู้ม!!
หินก้อนใหญ่ยักษ์ร่วงหล่นลงมา จากนั้นก็มีก้อนหินร่วงลงมาอีกมากมาย ชั่วครู่เดียว ประตูบานนี้ก็ถูกขวางไว้จนหมด!
เฉินเสี่ยวเลี่ยนยังมองเห็น มีทหารปีศาจตัวหนึ่งที่วิ่งกวดตามตูดเขามา มันวิ่งมาจนถึงปากประตูแล้ว แต่กลับถูกก้อนหินหล่นทับใส่... หลังประตูถูกขวางจนมิด ในซอกก้อนหินยังมีกรงเล็บของทหารปีศาจยื่นออกมาข้างหนึ่ง...
…………………………
