ภาค 1 ตอนที่ 18 ก้าวออกมา อาศัยความจริงก้าวออกมา

ตอนที่ 18 ก้าวออกมา อาศัยความจริงก้าวออกมา

 

ขณะที่รถใกล้จะถึงกองบังคับการ จู่ๆ ต้าเจิ้งก็ดับเครื่องแล้วโดดลงจากรถ เพียงครู่หนึ่งเขาก็โดดกลับขึ้นรถ ยัดชานมโกโก้ร้อนแก้วหนึ่งเข้าไปในมือของโกโก้ ดวงตาแดงก่ำเหมือนกระต่ายที่เพิ่งผ่านการร้องไห้โค้งขึ้นมา

 

เพราะเหตุนี้ ตอนที่สวินเข่อหรัน ‘ตัวปัญหาระดับโลก’ ปรากฎตัวที่ห้องทำงานของหน่วยอาชญากรรม คนทั้งหมดเห็นเพียงโกโก้ที่ถือโกโก้เอ้อระเหยลอยชายเดินเข้ามาอย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

ตะลึงจนอ้าปากค้าง

 

ปัง! ประตูถูกเตะออก ท่านผู้การที่ได้ข่าวยืนจังก้าอย่างกับคิงคองอยู่ที่ประตู ตาลุกเป็นไฟ จะยิงใส่โกโก้กับต้าเจิ้ง

 

โกโก้พูด "ผู้การ ฉันผิดไปแล้ว ที่ไม่ได้รายงานให้ท่านทราบ"

 

ต้าเจิ้งพูด "ผู้การ ผมสะเพร่าเอง ไม่ได้เฝ้าเธอไว้ดีๆ "

 

ผู้การหายใจลึกๆ หายใจลึกๆ หายใจลึกๆ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะด่าออกไป "สวินเข่อหรัน เธอๆ ยุ่งกว่าท่านผู้เฒ่าฉางของพวกเธออีกร้อยเท่า ไม่ๆ เป็นพันเท่า ฉันติดค้างเธอเมื่อชาติที่แล้วหรือไง ถึงได้สร้างปัญหาให้ฉันขนาดนี้ แล้วนายอีก โจวต้าเจิ้ง อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ะไร ที่อวี๋ไหลเหอถูกคณะกรรมการวินัยสอบสวนคงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอก!"

 

"พวกเธอ!...พวกเธอ!!" ความดันของผู้การสูงขึ้นอีกแล้วอย่างเห็นได้ชัด จู่ๆ สวีหวั่นลี่ก็โผล่ออกมาพร้อมกับน้ำ "ผู้การท่านกินน้ำชาก่อนนะ นั่งลงแล้วค่อยๆ ด่า อย่าเพิ่งใจร้อน พวกเขาไม่ดี เราก็ค่อยๆ ด่าไปนะ" หันไปขยิบตาให้โกโก้อย่างซนๆ

 

"สวินเข่อหรัน เธอคิดจะทำยังไงต่อ"

 

โกโก้ก้มลงคิดนิดหนึ่ง "ฉันจะลาออกโดยสมัครใจเอง จะไม่ก่อปัญหาให้ท่านอย่างแน่นอน"

 

ท่านผู้การฮึดฮัด

 

ต้าเจิ้งขมวดคิ้ว "ผู้การ สิ่งที่โกโก้พูด ผมเป็นคนบอกให้เธอพูดเอง ถ้าจะไล่ออก ท่านไล่ผมออกก่อนจะดีกว่า..."

 

"นายหุบปาก!" ผู้การเริ่มฮึดขึ้นมาอีกครั้ง "นายริอาจลาพักร้อนโดยที่ฉันยังไม่อนุมัติ! ฉันจะสั่งกักบริเวณนาย!"

 

"ก็ได้ ขอขังในห้องน้ำหญิงได้ไหม" ต้าเจิ้งยิ้ม

 

"มีเหตุผล ในห้องน้ำหญิงมีผีผู้หญิงเยอะ ท่านหัวหน้าจะได้ค่อยๆ สัมผัสไป" โกโก้เลิกคิ้วแล้วพูด

 

คนรอบตัวอมยิ้ม

 

ผู้การโมโหจนหน้าเขียว

 

ผู้การคิดจะด่าต่ออีก แต่มีผู้หญิงคนหนึ่งมือหิ้วถุงกระดาษใบหนึ่งไม่รู้มายืนอยู่ที่ประตูตั้งแต่เมื่อไหร่ ท่าทางกล้าๆ กลัวๆ

 

"เธอมาหาใคร" ผู้การตะคอกใส่ หญิงสาวถอยหลังไปสองก้าว เกือบจะวิ่งหนีออกไป

 

"อย่าเพิ่งกลัว คุณมาหาใครคะ" หวั่นลี่ที่มีหน้าที่ต้อนรับเข้าไปปลอบอย่างอ่อนโยน

 

หญิงสาวมองไปที่โกโก้ "ฉันมาหา...เธอ ขอคุย...กับเธอหน่อยได้ไหม"

 

โกโก้เดินไปหาเธอ แต่ถูกต้าเจิ้งคว้าเอาไว้ "คุณมีธุระอะไรก็พูดออกมาตรงนี้เลย" แล้วก็แอบกระซิบที่ข้างหูโกโก้ว่า "จำไว้นะ ตอนนี้ผมเป็นบอดี้การ์ดของเธอนะ"

 

โกโก้เข่นเขี้ยว ไอ้บ้ากามๆ

 

หญิงสาวมีสีหน้าเขินอายครู่หนึ่ง ดวงตาที่เงยขึ้นมองโกโก้มีอะไรบางอย่างที่บอกไม่ถูก ก้มมองคิดอีกพักหนึ่ง เหมือนกับเพิ่งตัดสินใจอย่างเด็ดขาด จึงค่อยเอ่ยปาก

 

"ผู้หญิงแซ่สวีคนนั้น...ไม่ใช่ คนแรก"

 

เธอค่อยๆ ชูถุงกระดาษในมือขึ้นมา

 

ทุกคนตะลึง

 

โกโก้มองดูเธออย่างตกใจ เดินไปรับถุงกระดาษมาอย่างช้าๆ ในนั้นเป็นเสื้อผ้าสิ่งของที่เปื้อนคราบเลือด

 

โกโก้สบตาผู้หญิงตรงๆ หญิงผู้นั้นมองตอบอย่างเด็ดเดี่ยว "เรื่องเกิดเมื่อหนึ่งเดือนครึ่งก่อนหน้านี้ ต่างกันตรงที่ตอนนั้นพวกเขาไม่ได้ถ่ายคลิปวีดีโออะไร...แล้วก็...แล้วก็...ฉันยังมีชีวิตอยู่"

 

"ไม่ได้ฆ่าตัวตาย...ฉัน...อยู่ต่อ" เธอพูดซ้ำ

 

โกโก้มองผู้หญิงที่สั่นสะท้านเบื้องหน้าตน

 

"ฉัน...อาจจะไม่คู่ควร...แต่ฉัน...ฉันอยาก...ฉันต้องมีชีวิตต่อ...มีชีวิต...ถึงจะเห็นสัตว์พวกนั้นลงเอยยังไง...คุณหมอสวิน คุณเป็นคนบอกเอง ควรจะก้าวออกมา...ฉันขอให้คุณ ไม่ ฉันขอร้องคุณ ทำให้พวกเขาลงนรกเถอะ..."

 

น้ำตาของหญิงสาวหยดลงที่พื้น

 

โกโก้ตบหลังของเธอเบาๆ หลับตาลง ถุงกระดาษในมือถูกกำจนเสียรูป

 

ผู้หญิงคนนี้แซ่จาง เมื่อหนึ่งเดือนครึ่งก่อนหน้านี้ ก็ประสบเหตุการณ์เช่นเดียวกับสวีลี่ระหว่างทางกลับบ้านในยามค่ำคืน แต่เธอเลือกเส้นทางที่ทรมานกว่าคือ มีชีวิตต่อ เก็บเสื้อผ้าและสิ่งของที่ใส่ในเวลานั้นทั้งหมดไว้ อีกทั้งรายงานการตรวจบาดแผลในเวลานั้นด้วย ก็เพื่อจะรอถึงวันหนึ่งที่คนพวกนี้ถูกกรรมตามสนอง

 

ไม่กล้าออกไปไหน ลาออกจากงาน หลายๆ วันในช่วงแรกต้องบังคับตัวเองกินอะไรลงไปเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ ถึงจะอาเจียนออกมาหลังกินเสร็จก็ตาม ทำความสะอาดสิ่งที่ตนเองอาเจียนออกมาพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย ทุกๆ คืนจะกรีดร้องตื่นจากฝันร้าย ขดตัวกอดตัวเองร้องไห้จนนอนสลบไป เอากระจกทั้งหมดในห้องน้ำออกไป แม้แต่เวลาอาบน้ำก็ไม่กล้ามองร่างกายของตัวเอง นัดจิตแพทย์ไว้ รวบรวมความกล้าทั้งหมดออกจากบ้าน ลงจากตึก ผ่านถนนที่คุ้นเคย เห็นดอกไม้ตกแต่งธรรมดามากที่อยู่ริมถนน แล้วหมดสติไป ถูกส่งเข้าโรงพยาบาล...

 

ผ่านความเจ็บปวดมากมายจนพูดไม่ออก เหมือนกับบาดแผลที่แกะก้อนเลือดออกไป ค่อยๆ ตกสะเก็ด สุดท้าย มีชีวิตต่อได้

 

เมื่อสามวันก่อนมีคนโพสต์เรื่องเกี่ยวกับคดีสวีลี่ เธออ่านจนสั่นไปทั้งตัว แล้วก็หลับไม่ลงอีก จนกระทั่งสวินเข่อหรันปรากฏตัวในรายการทีวีแล้วพูดว่า "ถึงแม้เธอจะไม่อยู่ในโลกนี้แล้ว ก็จะยังมีคนที่ออกมาพูดแทนเธอ" เธอที่อยู่หน้าจอทีวีน้ำตานองหน้าในพริบตา กลับบ้านไปหยิบเสื้อเปื้อนเลือดที่ซ่อนอยู่ใต้ตู้ กระโดดขึ้นแท็กซี่มาที่นี่

 

เธอพูดว่า "คุณหมอสวิน ฉันเชื่อใจคุณคนเดียว ฉันอาจจะเห็นหน้าพวกเขาทุกคนไม่ชัด แต่ฉันยังจำได้ว่าหนึ่งในพวกเขามีคนหนึ่งมีปานที่ท้องน้อย ฉันยังจำได้อีกว่ามีอยู่คนหนึ่งที่บีบคอฉันหลายครั้งแล้วคอยดูปฏิกิริยาของฉัน ฉันยังจำได้ ฉันจำได้หมด ฉันยินดีที่จะขึ้นศาล ฉันยินดีที่จะเป็นพยาน ฉันไม่สนใจชื่อเสียงและสายตาคนอื่น นอกจากความเป็นความตายแล้ว ฉันไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ไม่ว่าลำบากยากเย็นแค่ไหน ก็ไม่มีทางลำบากกว่าชีวิตในตอนนี้ของฉัน..."

 

โกโก้จับมือซ้ายที่เย็นเฉียบของเธอ หันไปมองต้าเจิ้ง

 

"หัวหน้าโจว ช่วยรับคดีของเธอด้วย"

 

หลายสัปดาห์ต่อจากนั้น คดีดังนี้เปลี่ยนแปลงไปในทิศทางที่ประหลาด ไม่รู้เพราะอวี๋ไหลเหอถูกตรวจสอบ หรือเพราะเสียงสะท้อนจากประชาชน เบื้องบนได้ยอมรับผลงานของหน่วยอาชญากรรมเทศบาล อีกทั้งตัดสินใจส่งคดีทั้งหมดคืนให้กองบังคับการเทศบาลเมืองจัดการต่อ

 

ปีศาจเฒ่าทั้งหมด! พอกลายเป็นปัญหาหนักก็ยัดกลับมาให้พวกเรา! ท่านผู้การจิ้งจอกเฒ่าให้ความเห็นต่อผู้บังคับบัญชา

 

แต่ก็เข้าทางหน่วยอาชญากรรมพอดี หลังจากนั้นสามวัน ผู้การพร้อมกับโจวต้าเจิ้งออกแถลงข่าว ได้อธิบายคดีพร้อมความคืบหน้าในการสอบสวนสั้นๆ แต่ชัดเจน โดยสรุปคือยอมรับคดีสวีลี่เหมือนกับเรื่องที่โพสต์ขึ้นเว็บก่อนหน้านี้

 

คนที่ทำตัวไม่ถูกในงานแถลงข่าวก็คือโกโก้ เธอหลบอยู่หลังเวทีไม่ยอมปรากฏตัวสักที หลายวันที่ผ่านมา ทุกครั้งที่เธอก้าวออกจากประตูใหญ่ของกองบังคับการ ก็จะมีรถของสื่อหลายคันตามติด ทำให้ทุกวันนี้เธอต้องแต่งตัวอย่างกับสายลับ ส่วนผู้การยังจะมาสั่งให้เธอออกงานแถลงข่าวอีก แค่คิดถึงแสงแฟลช โกโก้ก็สะดุ้งโหยงแล้ว ถ้าไม่เพราะถูกทำโทษจนปริมาณงานเพิ่มขึ้นเท่าตัว เธอคงหลบไปอยู่เมืองนอกตั้งนานแล้ว

 

"สำหรับความคืบหน้าล่าสุดของคดี ขอเชิญคุณหมอสวินมาเล่าให้พวกเราฟังครับ" ผู้การพูดใส่ไมโครโฟน

 

โกโก้ที่ยืนอยู่หลังประตูสะดุ้งเฮือก

 

ผู้การกระแอม

 

โกโก้ออกมาแต่โดยดี แล้วแสงแฟลชก็สว่างขึ้นแบบมืดฟ้ามัวดิน

 

โกโก้ยืนอยู่ที่โพเดี้ยมอย่างแข็งทื่อ หยิบกระดาษในมือขึ้นมา "สำหรับ...ความคืบหน้าล่าสุดของคดีนี้..."

 

ขมวดคิ้ว เงียบไปสักพัก โกโก้วางกระดาษลง เพียงกริยานี้ก็ทำให้แสงแฟลชสว่างขึ้นอีก

 

"หลังจากรายการวันนั้น" โกโก้มองสื่อแล้วใช้ภาษาของตัวเองพูด "มีผู้หญิงอีกคนมาถึงหน่วยอาชญากรรม เธอบอกฉันว่า สวีลี่ไม่ใช่คนแรก เวลานั้น ทุกคนในหน่วยอาชญากรรมก็อยู่ การปรากฏตัวของเธอเป็นการยืนยันข้อสันนิษฐานของพวกเราที่ว่าน่าจะมีคดีก่อนหน้านี้ ฝีมือการก่อคดีที่ป่าเถื่อนเช่นนี้ ไม่เหมือนมือใหม่แม้แต่น้อย" โกโก้หยุดแล้วหายใจลึกๆ "โชคดีอย่างยิ่งที่นอกจากเธอเป็นพยานมัดตัวที่สามารถกล่าวโทษพวกเขาแล้ว เธอยังเอาหลักฐานในที่เกิดเหตุในเวลานั้นมาด้วย นี่ก็คือความคืบหน้าล่าสุดของคดี ในขณะเดียวกัน ก็อยากให้เหยื่อผู้เคราะห์ร้ายคนอื่นๆ ที่อาจมีชีวิตอยู่ว่า นี่ไม่ใช่ฝันร้ายของเธอเพียงผู้เดียว" โกโก้พูดเสร็จก็หันหลังเตรียมตัวจะออกไป พอก้าวไปสองก้าวก็หยุด ยืนอยู่ห่างจากโพเดี้ยมไม่ไกลแล้วหันกลับมา "ขอบคุณ..."

 

โกโก้โค้งคำนับให้สื่อ

 

หันหลังจากไป

 

วันที่ขึ้นศาล โกโก้หลบอยู่ข้างในทางเดินของศาล เกาะหน้าต่างดูก้อนเมฆที่ลอยอยู่ เธอไม่สนใจว่าสุดท้ายพวกนั้นจะถูกตัดสินกี่ปี เธอคิดว่าสิ่งที่เธอควรจะทำและสามารถทำได้ก็ทำไปหมดแล้ว ไม่ละอายต่อใจ

 

มองดูก้อนเมฆที่คล้ายมิกกี้เมาส์ลอยมา

 

เสียงรองเท้าหนังของต้าเจิ้งดังขึ้นจากด้านหลัง "ทำไมหลบอยู่ตรงนี้ล่ะ พวกสื่อพบว่าเธอหายไป กำลังตามหาไปทั่ว"

 

โกโก้เงียบ

 

ต้าเจิ้งลูบหัวของเธอ "คิดอะไรอยู่"

 

โกโก้ปัดมือของเขาออก "ฉันคิดจะไปดิสนีย์แลนด์ที่ฮ่องกง"

 

ต้าเจิ้งขมวดคิ้ว "นั่นมันสวนสนุกของเด็กไม่ใช่เหรอ"

 

โกโก้พยักหน้า

 

ท่านหัวหน้าไม่พอใจ "ไปไม่ได้"

 

โกโก้เลิกคิ้ว เหมือนจะพูดว่า นายเกี่ยวอะไรด้วย

 

ท่านหัวหน้าไม่พอใจอย่างยิ่ง อยากสั่งสอนเด็กคนนี้ดีๆ แต่มือถือดันดังขึ้นมาก่อน

 

ขณะที่ต้าเจิ้งวางหู สีหน้าของเขากังวลขึ้นมาอีกครั้ง "รองหัวหน้ารายงานว่า พบศพหญิงไร้หัวรายใหม่แล้ว"

 

โกโก้หันกลับไปมองที่นอกหน้าต่าง แสงแดดเจิดจ้า แต่คงมีบางซอกมุมที่สาดส่องไม่ถึง