Chapter 32 : นักฆ่าแห่งทะเลทราย
Chapter 32 : นักฆ่าแห่งทะเลทราย
ทวีปแอฟริกาเหนือ
ท่ามกลางทะเลทรายที่ร้อนระอุ และมีพื้นที่ไกลจนสุดลูกหูลูกตา ยังมีอยู่หนึ่งเมืองที่ตั้งอยู่ ณ บริเวณนั้น เมืองที่ไม่ใหญ่มากมาย แต่เป็นแหล่งท่องเที่ยว และการซื้อขายสิ่งของเครื่องใช้เวทมนตร์ต่าง ๆ ที่สำคัญระดับโลก บ้านเรือนของที่นี่มีรูปทรงคล้ายกับกล่องสี่เหลี่ยมวางอยู่เต็มไปหมด มันให้ความรู้สึกเหมือนเป็นเมืองโบราณ เทคโนโลยีของที่นี่ไม่ถึงกับตัดขาด ยังคงมีรถยนต์ AI ทั้งทางบกและอากาศ รวมถึงรถไฟที่เชื่อมระหว่างเมืองกลางทะเลทรายนี้ แต่ก็ยังคงความเป็นเมืองของผู้ใช้เวทที่อยู่ได้โดยไม่อาศัยเทคโนโลยีอยู่ดี บริเวณกลางเมืองมีแหล่งน้ำที่เป็นโอเอซิสที่สำคัญของเมือง มีต้นไม้สีเขียวขึ้นอยู่บริเวณรอบ ๆ ให้ความร่มรื่นและสีสันให้กับที่ตรงนั้น
บริเวณไม่ห่างจากโอเอซิสมีบ้านทรงกล่องสี่เหลี่ยมอยู่หนึ่งหลัง มันเป็นบ้านที่หลังใหญ่กว่าบ้านเรือนหลังอื่น ๆ ของบริเวณรอบ ๆ ดูเหมือนว่าเจ้าของบ้านจะมีฐานะอยู่พอสมควร เมื่อเข้าไปภายในบ้านหลังนั้น ภายในบ้านจะตกแต่งด้วยเครื่องเรือนและเฟอร์นิเจอร์ที่มีทองคำเป็นส่วนประกอบ มันเลยทำให้ทั้งบ้านดูสว่างเหมือนกับอยู่ในพระราชวัง พรมสีแดงถูกปูไปทั่วทั้งบ้าน ตัดกับเสาสีขาวต้นใหญ่หลายต้นที่วางประดับอยู่
ที่กลางบ้านมีโต๊ะอาหารยาวกินพื้นที่หลายเมตร อาหารหลากหลายอย่างวางอยู่บนโต๊ะนั้น ทั้งของคาว ของหวาน และผลไม้ บริเวณนั้นมีสระว่ายน้ำขนาดเล็กอยู่ภายในบ้าน ที่ริมเสาทางด้านซ้ายและขวามือของโต๊ะอาหาร บริเวณหัวโต๊ะอาหารมีร่างของชายในวัยสามสิบกว่ารูปร่างกำยำคนหนึ่งนั่งอยู่ เขากำลังรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ใบหน้าคมเข้มแฝงไว้ด้วยความเจ้าชู้ของเจ้าตัวมองไปยังผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้านซ้ายมือ
ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นงดงามราวกับเทวีอียิปต์โบราณ ผิวพรรณของเธอมีสีน้ำผึ้งตัดกับชุดขาวโปร่งบางที่ใส่อยู่ บนข้อมือและลำคอมีกำไลและสร้อยทองคำประดับประดาเพิ่มความงดงามให้กับเจ้าตัว มือเรียวยกขึ้นหยิบช้อนตักซุปให้ชายคนนั้นทาน ชายคนนั้นยิ้มรับพร้อมกับอ้าปากกว้างทานซุปนั้นเข้าไป
“นี่นายคิดจะอยู่เมืองนี้ตลอดไป และไม่ทำอะไรเลยงั้นหรอ นี่มัน 12 ปีแล้วนะเซธ ที่นายอัญเชิญฉันมาได้ ฉันไม่ได้ถูกอัญเชิญมาเพื่อเป็นข้ารับใช้นายหรอกนะ” หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างตัวเซธพูด น้ำเสียงอ่อนหวานเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ที่ผู้ถือครองกุญแจของตนเป็นคนที่ใช้ชีวิตสุรุ่ยสุร่าย และไม่สนใจสิ่งรอบตัวแบบนี้ เรียกได้ว่ามีความสุขไปวัน ๆ ก็ว่าได้
เขาเกิดมาถือช้อนเงินช้อนทองตั้งแต่เกิดเธอรู้ดี นิสัยของเขาจึงเป็นแบบนั้น พ่อแม่ของเขาก็เป็นผู้ก่อตั้งเมืองนี้ หลังจากทั้งสองคนเสีย เซธก็ได้รับมรดกมหาศาล และใช้ชีวิตแบบที่เป็นอยู่ เธอจะไม่กังวลอะไรเลย ถ้าตัวเธอเองไม่ใช่ภูติดวงดาวหนึ่งใน 12 จักรราศี ซึ่งเป็นชนวนทำให้เกิดสงครามกุญแจดอกที่ 13 และแน่นอน ว่าผู้ถือครองกุญแจจักรราศีอย่างเซธก็ต้องรับผลกระทบนี้ด้วย
แต่เขากลับดูไม่ใส่ใจ และสนใจสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยซ้ำ ...
“เธอจะอะไรนักหนา Virgo [เวอร์โก้] ฉันไม่ได้อยากได้กุญแจดอกที่ 13 อะไรนั่น เธอดูซิ ฉันรวยจะตาย แทบจะเรียกได้ว่าเป็นเจ้าของเมืองนี้อยู่แล้ว อีกอย่างเมืองนี้นับว่าเป็นเมืองที่ปลอดภัยที่สุดในแอฟริกาเหนือ เธอไม่ต้องกังวลอะไรหรอก อย่าคิดมากเลยน่า” เซธพูด
“แต่นายจะใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ตอนนี้ภูติดวงดาวครบทั้ง 12 จักรราศีถูกอัญเชิญออกมาครบแล้ว สงครามระหว่างภูติจักรราศีและผู้ใช้เวทมันเริ่มขึ้นแล้วนะ อีกอย่างในทวีปที่เราอยู่ มีผู้ถือครองกุญแจจักรราศีที่น่ากลัวมากอยู่ด้วย อามุนไง นายควรจะวางแผนรับมือกับเขาได้แล้ว” เวอร์โก้พูด
เธอตามข่าวเรื่องราวที่เกิดขึ้นบนโลกมาโดยตลอด เมื่ออาทิตย์ก่อนก็พบการระเบิดที่เมืองหนึ่งในทวีปเอเชีย ข่าวนั้นถึงจะมีข้อมูลไม่มากว่าสาเหตุเกิดจากอะไร แต่เธอก็เดาได้ว่ามันเป็นฝีมือของผู้ใช้เวทและภูติแห่งดวงดาว ตอนนี้ทุกอย่างมันได้เริ่มขึ้นมาแล้ว ไหนจะภัยใกล้ตัวที่สุดอย่างผู้ใช้เวทที่ชื่อว่าอามุน ซึ่งเธอไปสืบข่าวมาว่าเขาก็เป็นผู้ถือครองกุญแจจักรราศีและเป็นอาชญากรที่มีค่าหัวมหาศาล ต้องการจะสร้างสงครามระหว่างผู้ใช้เวทและมนุษย์ นั่นยิ่งประมาทไม่ได้ ว่าเขาเองก็ต้องการกุญแจดอกที่ 13 และพร้อมจะฆ่าผู้ถือครองกุญแจคนอื่น ๆ เช่นกัน
“หมอนั่นมันก็แค่พวกโจรปล้นชิงทรัพย์ หาทาสที่เป็นมนุษย์ไม่ใช่หรอ ฉันยังไม่เคยเห็นข่าวมันตามฆ่าผู้ใช้เวทเลย” เซธพูดขึ้นต่อ พลางหยิบแก้วไวน์ข้างตัวมาดื่ม
“ไม่มีข่าว ไม่ได้แปลว่าเขาทำไม่ได้นะเซธ นายควรจะระวังตัวให้มากกว่านี้ นายควรฝึกเวทมนตร์ได้แล้ว ถึงนายไม่อยากได้กุญแจดอกที่ 13 แต่นายควรจะเตรียมพร้อมรับมือกับคนที่เขาอยากได้ ไม่ใช่มานั่งเล่น นอนเล่นไปวัน ๆ ใช้ชีวิตเหมือนราชาแบบนี้ นายก็รู้ว่าพลังเวทของฉันไม่เหมือนกับภูติดวงดาวคนอื่น ฉันมีพลังในการรักษา ไม่ใช่ต่อสู้ นายควรฝึกให้มากกว่านี้นะ เชื่อฉันเถอะ” เวอร์โก้พูด เธอเป็นห่วงเขาจริง ๆ ไม่ว่าเขาจะเป็นคนยังไง ภูติดวงดาวที่ทำพันธสัญญากับผู้ใช้เวทแล้วก็ไม่ได้ต่างอะไรกันมากนัก มันเป็นเหมือนสายสัมพันธ์ที่เชื่อมระหว่างคนสองคน
“พูดมากน่ารำคาญน่า เธอเป็นแม่ฉันหรือไง” เซธพูดขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด
เขาเป็นคนที่ไม่ชอบให้คนอื่นขัดใจ นิสัยเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก พอโตขึ้นมาก็ยากที่จะเปลี่ยน ทุกอย่างที่ต้องการก็ต้องได้ อำนาจของเงินบันดาลให้เขาได้ทุกอย่าง
“ฉันเตือนนายด้วยความเป็นห่วงนะเซธ” เวอร์โก้พูดขึ้นอีกครั้ง มองผู้ถือครองกุญแจจักรราศีของตัวเองด้วยความไม่เข้าใจ เธอเองก็ไม่รู้จะทำยังไงกับเขาดี ไม่มีทางไหนเลยที่จะเปลี่ยนเขาได้ ใบหน้าของเซธมองหน้าของเวอร์โก้ด้วยสายตาที่ไม่พอใจ ทั้ง ๆ ที่เธอเตือนเขาด้วยความหวังดีแท้ ๆ
“ถอดเสื้อของเธอออกเดี๋ยวนี้” เซธพูดออกมา มือหนาเข้าไปดึงเสื้อคลุมสีขาวบางของภูติดวงดาวของตัวเอง
“เซธ นี่ไม่ใช่เวลาจะทำเรื่องแบบนั้น”
“นี่เป็นคำสั่งผู้ถือครองกุญแจ หรือเธออยากเข้าไปอยู่ในกุญแจแล้วไม่ต้องออกมาอีก ถอดออก”
ใบหน้าของเวอร์โก้หลบตามองพื้น ก่อนมือเรียวจะค่อย ๆ ปลดเสื้อคลุมสีขาวบางของตัวเองออก ปรากฏให้เห็นร่างเปลือยเปล่าที่สวยงามพร้อมกับเครื่องประดับสีทองที่เหลือติดตัวเพียงเท่านั้น เซธอมยิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนใบหน้าของเขาจะขยับเข้าไปใกล้ร่างที่สวยงามเหมือนเทพธิดา พร้อมกับพรมจูบไปทั่วทั้งตัว
“สาว ๆ เรามาสนุกกันดีกว่า” เซธพูดออกมาหลังจากผละตัวจากการพรมจูบเวอร์โก้
บริเวณสระว่ายน้ำขนาดเล็กทั้งสองฝั่งของเสา ยังมีผู้หญิงอีกสามสี่คนที่เล่นน้ำกันอยู่ที่สระน้ำตรงนั้น แต่ละคนอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า เงินของเขามันซื้อได้ทุกสิ่ง ทุกอย่างจริง ๆ แค่มีแค่นี้ ก็เพียงพอที่เขาจะซื้อความสุขได้เรื่อย ๆ แล้ว
สาว ๆ ที่ได้ยินเสียงของเซธต่างหยุดเล่นน้ำและเดินเข้ามาหาเขาอย่างยั่วยวนบริเวณโต๊ะอาหาร รอบตัวของเขาเต็มไปด้วยเรือนร่างงดงาม ไม่นานเซธก็เริ่มทำสิ่งที่ชอบทำเป็นประจำ
จานอาหารและแก้วเครื่องดื่มที่วางบนโต๊ะถูกกวาดออกล้มลงระเนระนาด ของทุกอย่างร่วงลงสู่พื้น เซธจับร่างของผู้หญิงคนหนึ่งขึ้นไปนอนบนโต๊ะอาหาร ก่อนเขาจะเอาร่างของตัวเองขึ้นตามไป ตามมาด้วยหญิงสาวที่เหลือที่ขึ้นไปปรนนิบัติเขาราวกับเขาเป็นราชา เวอร์โก้ถูกเซธดึงตัวขึ้นมาบนโต๊ะอาหาร ร่างบางถูกเซธโน้มเข้ามาจูบอย่างดูดดื่ม แต่เธอก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร เรื่องแบบนี้
มันกลายเป็นเรื่องปกติสำหรับเซธและเธอไปแล้ว ...
ร่างของเซธนอนหลับอยู่บนโต๊ะอาหาร ร่างของสาว ๆ ที่เคยอยู่ตรงนั้นก็เช่นกัน หารู้ไม่ว่าตอนนี้ภัยร้ายกำลังคืบคลานเข้ามาช้า ๆ ทหารรับจ้างที่เคยเฝ้าอยู่ด้านนอกของบ้านหลายสิบคนตอนนี้ต่างล้มลงนอนกับพื้น ดวงตาของแต่ละคนเบิกกว้าง มีแผลพุพองขึ้นเต็มไปหมดรอบตัว แมงป่องยั้วเยี้ยกำลังไต่ไปมาบนตัวของพวกเขา
เวอร์โก้ที่รับรู้ถึงอันตรายที่มาถึงรีบปลุกผู้ถือครองกุญแจตัวเองอย่างรวดเร็ว เธอรู้ว่าวันนี้ต้องมาถึงสักวัน หากเซธยังคงทำตัวแบบนี้ และมันก็มาถึงเร็วกว่าที่เธอคิดจริง ๆ คนที่พยายามบุกเข้ามาไม่ใช่คนธรรมดา แต่เป็นผู้ถือครองกุญแจจักรราศีที่เธอสามารถรับรู้ได้เมื่ออยู่ใกล้ภูติจักรราศีด้วยกันเอง
“เซธตื่น ! ฉันรู้สึกว่ามีภูติดวงดาวจักรราศีอยู่แถวนี้” เวอร์โก้ร้องเรียกเซธพร้อมกับเขย่าร่างเปลือยเปล่าของเขา แต่เจ้าตัวก็ยังคงนอนหลับขี้เซาเหมือนอย่างเดิม จนเธอต้องตะโกนใส่เข้าให้ที่หู
“เซธ ! ตื่น”
“กะ ... เกิดอะไรขึ้น” เซธพูดขึ้นมา เขาค่อย ๆ ยันตัวเองลุกขึ้นมาจากโต๊ะอาหาร บนตัวของเขามีร่างของสาว ๆ อีกหลายคนที่นอนซบลงที่อกต่างก็ลุกขึ้นมาเมื่อเซธลุกขึ้น เวอร์โก้รีบหยิบเสื้อคลุมส่งให้เขา เซธหยิบมันมาใส่แบบงง ๆ ยังคงไม่รับรู้ถึงอันตรายที่จะเกิดขึ้นกับตัว
ตู้ม !
ประตูบ้านของเซธระเบิดออกมาจนกระจุยเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย สาว ๆ ที่อยู่ภายในบ้านเซธต่างกรีดร้องอย่างตกใจกลัว เมืองนี้ถูกจัดอันดับนับเป็นเมืองที่ปลอดภัยที่สุดในทวีป ไม่เคยมีเรื่องราวอะไรแบบนี้เกิดขึ้น เซธหลังจากที่ได้ยินเสียงระเบิดก็รู้สึกตกใจเช่นกัน ดูเหมือนเขาจะมีสติมากขึ้น รีบจัดการใส่เสื้อผ้าให้กับตัวเองอย่างรวดเร็ว
กลุ่มควันจากการระเบิดค่อย ๆ หายไป ปรากฏเป็นร่างของชายสูงโปร่งคนหนึ่งยืนจังก้าอยู่ที่ประตู ใบหน้าของเขาถูกปิดไว้ครึ่งหน้า เหลือให้เห็นเพียงดวงตาสีเข้มทั้งสองข้างเท่านั้น เส้นผมยาวพอประมาณสีดำปลิวไสวตามแรงลม เจ้าตัวอยู่ในชุดทะมัดทะแมงเหมือนนักฆ่าทั่วไป บนมือทั้งสองข้างมีมีดสั้นที่คมกริบประดับอยู่ ข้างตัวของเขามีชายอยู่อีกคนที่ยืนไม่ห่าง ใบหน้าของชายคนนั้นดูหล่อ มีเสน่ห์หน้ามอง เว้นแต่เพียงว่าดวงตาที่คมกริบสีแดงทั้งคู่แฝงแววความโหดเหี้ยมไว้อยู่ ริมฝีปากนั้นแสยะยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว แต่คงจะชายคนนั้นว่ามนุษย์ไม่ได้
เพราะตั้งแต่ช่วงล่างลงไป ปรากฏให้เห็นเป็นขาทั้งแปดที่เหยียบอยู่ที่พื้น แน่นอนว่ามันไม่สามารถเป็นขาของมนุษย์ได้ ขาเรียวทั้งแปดดูแข็งแรงจนน่ากลัว มันเป็นขาของแมงป่อง
นี่คือภูติดวงดาวจักรราศี สกอเปียส ...
ร่างของชายที่ใช้ผ้าปิดไว้เพียงครึ่งหน้าเดินเข้ามาที่โถงกลางซึ่งมีโต๊ะอาหารยาววางอยู่ ร่างของเซธตื่นตระหนกถอยหลังไปยืนอยู่ข้างกายของเวอร์โก้
“นี่น่ะหรอ เศรษฐีผู้ครอบครองโอเอซิสและเมืองแห่งนี้” ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเยาะ ๆ ถึงแม้ว่าใบหน้าจะถูกปิดอยู่เพียงครึ่งหน้า แต่ก็สามารถเดาได้ว่าภายใต้ผ้าที่ปิดปากอันนั้นกำลังยิ้มอย่างสมเพชอยู่
“แกเป็นใคร โจรหรอ จะเอาเท่าไร” เซธถามออกไปทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็เดาคำตอบนั้นได้อยู่ หลังจากเห็นใครอีกคนที่เป็นอมนุษย์ยืนอยู่ด้านหลังของชายคนนั้น
“ฉันชื่ออามุน” ชายคนนั้นพูดเพิ่มความชัดเจนให้กับตัวเองพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้มาขึ้น
“เวอร์โก้ เรียกทหารรับจ้างของพวกเราออกมาเร็ว !” เซธร้องขึ้นมา พลางใช้เวทมนตร์ของตัวเองทำให้ข้าวของที่อยู่ภายในห้องพุ่งตรงไปใส่อามุน แต่ร่างของอามุนกับไม่ได้โดนการโจมตีของเซธเลยแม้แต่น้อย ข้าวของเหล่านั้นถูกพายุทรายซัดออกไปนอกตัว โดยทรายจำนวนมากถูกพัดเข้ามาจากประตูบ้านของเซธที่พังไปแล้ว เหมือนทรายเหล่านั้นจะเป็นโล่ป้องกันให้อามุน
“พวกนั้นตายหมดแล้วเซธ” เวอร์โก้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้า เธอสัมผัสได้ว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตที่เหลือรอดอยู่นอกบ้านเลย เหล่าผู้หญิงที่เซธพาเข้ามาต่างพากันวิ่งหนีออกไปยังด้านนอกของบ้านจ้าละหวั่น
“โธ่เว้ย ! เธอก็จัดการมันซิ รออะไรอยู่ ไหนบอกพวกภูติดวงดาวยอมตายแทนผู้ถือครองได้ยังไงล่ะ มีดีแค่สวยหรือไงวะ !” เซธพูดขึ้นมาอย่างหงุดหงิด มองภูติดวงดาวของตัวเองเหมือนกับเวอร์โก้เป็นแค่สมบัติที่แสนไร้ค่าของเขา
“เซธ ... พลังฉันไม่ได้มีไว้ต่อสู้ แต่เป็นสนับสนุน คนที่ต่อสู้ต้องเป็นนาย” เวอร์โก้พูด เสียงหวานเต็มไปด้วยความน้อยใจ ที่ผู้ถือครองกุญแจของเธอไม่เคยเห็นค่าเธอเลย
“อะไรวะ ภูติดวงดาวจักรราศีอย่างเธอมันไร้ประโยชน์ !” เซธหันไปตวาดใส่เวอร์โก้ ขณะเดียวกันร่างของอามุนและสกอเปียสก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าแล้ว
“โถ ๆ น่าเสียดาย ที่ภูติดวงดาวอย่างเธอต้องมาอยู่กับไอ้ขยะที่นี่เวอร์โก้” สกอเปียสพูดขึ้นมา ใบหน้าของเขามองไปยังเซธพร้อมกับส่ายหัวอย่างเบา ๆ
“หนีไป ! เซธ ฉันจะถ่วงเวลาไว้ให้” เวอร์โก้พูด
“เธอไม่ต้องบอกฉันก็รู้น่า !” เซธหันมาบอกเธอก่อนจะพยายามวิ่งหนีไปอีกทาง แต่ทันใดนั้นเวอร์โก้ก็เห็นหางแมงป่องของสกอเปียสชูขึ้นพร้อมกับพ่นพิษแมงป่องใส่เซธ นั่นทำให้เวอร์โก้รีบร้องตะโกนและพุ่งตัวเข้าไปผลักเซธให้พ้นจากบริเวณตรงนั้น ร่างของทั้งคู่ล้มลงไปด้วยกัน เซธสบถขึ้นมาอย่างหงุดหงิด เขารีบผลักตัวเวอร์โก้ออกแล้วพยามลุกหนี
พรมสีแดงที่ถูกพิษของสกอเปียสไหม้เป็นผุยผงเหมือนโดนกรดอย่างแรง เซธมองภาพที่เกิดขึ้นอย่างตกใจ เขารู้ว่าทุกอย่างมันเริ่มยากขึ้นมาแล้ว
“เซธ ระวัง !” เวอร์โก้เรียกเซธอีกครั้งที่เห็นสกอเปียสกำลังจะโจมตี
เซธหันมามองอย่างตกใจ ...
ตอนนั้นเซธหลบไม่ทันแน่ เขากำลังจะโดนพิษของสกอเปียสเต็ม ๆ แต่เปล่าเลย เซธกลับดึงตัวของเวอร์โก้ที่อยู่ใกล้ตัวเป็นโล่รับพิษของสกอเปียสให้แทน
เวอร์โก้กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด พิษโดนเข้าเต็ม ๆ ที่ใบหน้าของเวอร์โก้ แผลที่โดนพิษของสกอเปียสทำให้ใบหน้าของเธอครึ่งหนึ่งเละเหมือนถูกสาดด้วยน้ำกรด แต่บนมือของเวอร์โก้ก็ใช้พลังของตัวเองรักษาอย่างรวดเร็ว เวอร์โก้มีความสามารถในการรักษาที่โดดเด่นกว่าภูติดวงดาวจักรราศีคนอื่น ถึงแม้เวทมนตร์ของเธอจะไม่ได้ไว้ใช้ต่อสู้ แต่ก็เป็นเวทมนตร์ที่เอาไว้ใช้ซัพพอร์ต ผู้ถือครองกุญแจของตน
เวอร์โก้มองสิ่งที่ผู้ถือครองกุญแจตัวเองทำอย่างไม่เชื่อสายตา น้ำตาของภูติดวงดาวจักรราศีไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ทั้ง ๆ ที่เธอรักและดูแล ผูกพันกับเขามากขนาดนี้ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา แต่เขากลับเห็นเธอเป็นเพียงสิ่งของชิ้นหนึ่ง ไม่ต่างอะไรจากโล่ที่มารองรับอันตราย
เธอมองไปที่ผู้ถือครองกุญแจจักรราศีตัวเองอย่างน้อยใจ บาดแผลบริเวณใบหน้าหายไปแล้ว
แต่บาดแผลในจิตใจยังคงอยู่ ...
เวอร์โก้มีเวทมนตร์อีกอย่างคือการยั่วยวนทำให้ศัตรูหลงใหลเป็นระยะเวลาสั้น ๆ เพื่อให้ผู้ถือครองกุญแจหนีไป แต่เธอเลือกที่จะไม่ทำ เธอเองก็มีชีวิตจิตใจเหมือนกัน ทำไมต้องทนอยู่กับคนที่ไม่เคยเห็นค่าในตัวเธอด้วย
ร่างของอามุนกลายเป็นทรายที่ไร้รูปร่าง เพียงชั่วพริบตา ร่างของเขาก็มาหยุดอยู่ด้านหลังของเซธ มีคมที่อยู่ในมือข้างขวาของเขากระชากปาดคอเซธอย่างรุนแรง ก่อนที่เลือดจะไหลทะลักออกมา
แมงป่องนับร้อยตัวไต่ออกมายั้วเยี้ยบริเวณทรายที่พื้นหน้าบ้านของเซธ พวกมันค่อย ๆ ตรงมายังร่างของเขา เซธเบิกตากว้าง เขายังไม่ตาย ร่างที่กำลังกระตุกหันไปมองเวอร์โก้ที่มองมาที่เขาด้วยน้ำตา
“ระ ... รักษาฉะ ฉันทีเวอร์โก้ ชะ ... ช่วยด้วย” เซธพูดออกมาอย่างยากลำบาก
แมงป่องเหล่านั้นกรูเข้าไปหาเซธ พวกมันรุมทึ้งเขาราวกับเป็นอาหารชั้นยอด เพียงไม่นานร่างของเซธก็เหลือเพียงเนื้อสีแดงที่ติดกับโครงกระดูกสีขาว พร้อม ๆ กับเหล่าแมงป่องที่ค่อย ๆ ถอยจากร่างของเขากลับไปยังที่ที่มันจากมา กุญแจจักรราศีสีทองลอยออกมาจากบริเวณหนึ่งของบ้าน มันตรงมายังร่างของอามุน เขาหยิบมันขึ้นมา อามุนเดินเข้าไปใกล้เวอร์โก้ก่อนย่อตัวลงนั่งข้าง ๆ ใบหน้าของเวอร์โก้เต็มไปด้วยคราบน้ำตา
มือหนาของอามุนยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้กับเวอร์โก้ ดวงตาเรียวช้อนสายตามองคนที่ฆ่าอดีตผู้ถือครองกุญแจจักรราศีของตัวเอง
“ไม่เป็นไรแล้วนะ ต่อไปนี้ เธอเป็นของฉัน ฉันจะดูแลเธอเองเวอร์โก้”