ภาค 1 ตอนที่ 17 ความวุ่นวายครั้งใหญ่

ตอนที่ 17 ความวุ่นวายครั้งใหญ่

 

สวินเข่อหรันได้ยืนยันข่าวลือที่แพร่สะพัดอยู่ทุกหนทุกแห่ง ยืนยันการคาดเดาเรื่องปกป้องลูกเศรษฐีผ่านรายการสด อีกทั้งนำหลักฐานที่สามารถพลิกคดีออกเปิดเผย ผลักดันให้บุคคลที่เกี่ยวข้องกับคดีสวีลี่ทั้งหมดไปอยู่กับคำวิพากษ์วิจารณ์ของมวลชน ถึงแม้ว่าพายุจะพัดอยู่ที่อินเตอร์เน็ต บนโต๊ะอาหาร หรือห้องทำงานของหน่วยงานที่เกี่ยวข้องอย่างรุนแรง คนที่ก่อพายุนี้กลับปิดมือถือ หายเข้าไปในมวลมหาชน

 

ไม่มีใครรู้ว่าโกโก้อยู่ที่ไหน

 

——————————————

 

แสงแดดยามบ่ายของฤดูใบไม้ร่วงมักจะสั้นเสมอ โกโก้นั่งอยู่ข้างป้ายศิลา สองมือกอดเข่า มองมดตัวน้อยๆ คลานไปคลานมา รอบตัวเต็มไปด้วยป้ายศิลาน้อยใหญ่ อากาศในสุสานมักจะมีความเย็นแผ่ซ่านออกมาเสมอ ความร้อนหลังจากแสงแดดล่าถอยไปกำลังลดหายไปทีละนิด เธอก็ยังคงนิ่งไม่ไหวติง ลมแผ่วเบาพัดผ่านเส้นผมที่หน้าผาก ลูบไล้ดวงตาเริ่มง่วงของโกโก้เบาๆ

 

หรี่ตา สุสานในต้นฤดูใบไม้ร่วงช่างเปล่าเปลี่ยว ฉันคงเป็นคนเดียวที่ยังสัปหงกได้ในเวลานี้ โกโก้คิด

 

ไม่แน่ว่าในโลกนี้อาจมีวิญญาณจริงๆ เป็นไปได้ไหมที่กำลังมองฉันอยู่ไม่ห่างไกล พอคิดได้อย่างนี้ก็คงจะไม่เหงาแล้วสินะ เธอยิ้มเยาะตัวเอง

 

แสงที่เหนือศีรษะถูกบังไป โกโก้เงยหน้าก็เห็นโจวต้าเจิ้งยืนอยู่ตรงหน้า สีหน้าอึมครึม

 

นิ่งไปชั่วขณะ

 

โกโก้ค่อยๆ ยิ้มออกมา "มาจับฉันงั้นเหรอ"

 

ทีแรกต้าเจิ้งยังลังเลว่าจะพูดอะไรดี คนตรงหน้ายิ้มแต่ส่งเสียงเย็นชาทำให้เขาโมโหขึ้นมาทันที ดีดหน้าผากโกโก้ไปหนึ่งที

 

"โอ๊ย!" กุมหัว เจ็บจนน้ำตาเอ่อ

 

"สวินเข่อหรัน เธอกำเริบเสิบสานใหญ่แล้วนะ! อะไรๆ ก็เหมาเป็นของตัวเอง เธอ...เธอ! เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมเธอไม่ปรึกษาผม"

 

โกโก้เงยหน้ามองต้าเจิ้งที่โมโหอยู่ เบะปาก "ใครบอกนายว่าฉันหลบอยู่ในสุสาน"

 

"จะไปสนใจทำไมว่าใคร!" ต้าเจิ้งโพล่งด้วยความโมโหต่อ "เธอรู้หรือเปล่าว่าก่อเรื่องใหญ่ขนาดไหน นี่มันกี่ชั่วโมงเอง ข้างนอกโกลาหลไปถึงไหน เธอแน่มากนี่! คิดว่าตัวเองเป็นวีรสตรีหรือไง"

 

"นอกจากฉันแล้วจะมีใครอีก..." โกโก้กระซิบเบาๆ

 

"เธอพูดอีกครั้งซิ!" ต้าเจิ้งยกมือขึ้นทำท่าจะมาดีดอีกครั้ง โกโก้รีบกุมหัวโดยสัญชาติญาณ แต่กลับไม่ได้โดนดีดหน้าผากอย่างที่คิดไว้ แอบลืมตาขึ้นนิดหนึ่ง พลันเห็นหน้าของโจวต้าเจิ้งที่ขยายใหญ่ขึ้น!

 

โกโก้กำลังจะกรีดร้อง ปากก็ถูกปิดไปแล้ว

 

เป็นจูบที่ดูดดื่ม

 

ท่านหมอนิติเวชที่ผ่านศพมานับไม่ถ้วน รู้สึกขายหน้ามาก เพราะเกือบจะตายเพราะตัวเองลืมหายใจ

 

——————————————

 

โกโก้ดันตัวต้าเจิ้งออก หายใจแรงๆ "ไอ้...ไอ้...ไอ้ๆ...บ้ากาม!"

 

แล้วทะลึ่งพรวดขึ้นมา วิ่งหนีออกไป

 

"เฮ้ย! ยังจะหนีอีก!" ต้าเจิ้งรู้ตัวขึ้นมา ลุกขึ้นวิ่งตามไป

 

ผลออกมาตามที่คาด หมอนิติเวชที่วันๆ อยู่กับกองหนังสือและห้องทดลองมีหรือจะวิ่งแข่งกับหัวหน้าหน่วยอาชญากรรมที่เป็นแชมป์การต่อสู้ รองแชมป์วิ่งระยะยาวของเทศบาลเมืองได้

 

ไปเพียงไม่กี่ก้าวก็ถูกรวบตัวจนได้

 

ต้าเจิ้งคว้าคอเสื้อของโกโก้แล้วลากไปที่ประตูรถจี๊ป

 

โกโก้โมโห อ้าปากไปกัดคอของต้าเจิ้ง

 

“โอ๊ย!! สวินเข่อหรัน! เธอเกิดปีหมาหรือไง! ปล่อย! ให้เธอปล่อยได้ยินหรือเปล่า! ถ้ายังไม่ปล่อยข้าจะข่มขืนเธอ!”

 

“นายกล้าเหรอ!”โกโก้จ้องมองหัวหน้าหน่วยอาชญากรรมที่สูงกว่าตัวเองหนึ่งช่วงหัวอย่างแค้นจัด

 

ต้าเจิ้งเห็นเธอแสร้งทำเป็นโกรธและแกร่งทั้งที่น้ำตาคลอเบ้าอย่างนั้น อดไม่ได้ที่หัวเราะออกมา

 

โกโก้หน้าแดงทันที

 

"อย่างอแง เป็นเด็กดีนะ" ต้าเจิ้งพูดเบาๆ

 

โกโก้หน้าแดงไปถึงหู ส่วนที่เหนือคอขึ้นไปเหมือนกับปูนึ่งสุกที่มีไอร้อนระอุลอยออกมา

 

โจวต้าเจิ้ง นายๆ ไอ้บ้ากาม...โกโก้น้ำตาเอ่อ

 

——————————————

 

ต้าเจิ้งขับรถไปจากสุสานที่ชานเมืองมุ่งไปที่กองบังคับการเทศบาลเมือง โกโก้นั่งอยู่ข้างคนขับสงบไปพักหนึ่ง แล้วก็อดไม่ได้ที่จะถาม "ใครบอกนายว่าฉันหลบอยู่ที่สุสาน"

 

"ท่านผู้เฒ่าฉาง"

 

โกโก้เข่นเขี้ยว "คนทรยศ"

 

ต้าเจิ้งยกมุมปากขึ้น เห็นโกโก้ถลึงตาใส่ จึงรีบเสแสร้งทำเป็นเศร้า "อาจารย์เป็นห่วงเธอนะ กลัวเธอถูกอุ้มหลังจากก่อความวุ่นวายใหญ่ขนาดนั้น จึงส่งผมมาเป็นบอดี้การ์ด"

 

โกโก้เข่นเขี้ยวต่อ "คนทรยศที่มองคนไม่เป็น"

 

โจวต้าเจิ้งกลั้นยิ้มไม่ได้อีก ทำหน้าคนบ้ากาม "แต่เมื่อสักครู่ผมเพิ่งสังเกตว่า สุสานช่างเป็นสถานที่ที่ดี สิ่งแวดล้อมสวยงาม ผู้คนก็น้อย เหมาะที่จะออกกำลังเป็นอย่างมาก"

 

โกโก้ทำเป็นหูหนวก แต่หูเริ่มรู้สึกร้อน หันหน้าไปมองนอกหน้าต่างรถ

 

ต้าเจิ้งหลอกถาม "ถ้าผมไม่มา เธอคิดจะกลับยังไง หรือจะค้างที่สุสาน"

 

"ใช่ว่าไม่เคย"

 

"เธอเคยค้างที่สุสานงั้นเหรอ" ต้าเจิ้งถามทีเล่นทีจริง "รู้สึกยังไงล่ะ"

 

โกโก้หันมายิ้มอย่างมีเลศนัยตามความเคยชิน "หึๆ...ก็คึกคักนะสิ"

 

ต้าเจิ้งรู้สึกเย็นวาบ รีบเร่งเครื่องขับเข้าเมือง

 

มือถือดังมาตลอดทาง แต่เขาไม่รับสักสาย มือถือสั่นไปสั่นไป สุดท้ายก็แบตหมด

 

"เธอปิดมือถือมาตลอด คนอื่นจะเป็นห่วงนะ" ต้าเจิ้งเตือนโกโก้

 

โกโก้ก้มมองหน้าจอมือถือที่ดับอยู่ เงียบไปหลายวินาที

 

“พอออกจากรายการ ฉันก็ได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง เป็นพ่อของสวีลี่ที่โทรมา...”

 

โกโก้จู่ๆ ก็ไม่พูดต่อ ต้าเจิ้งถามต่อ "เขาพูดอะไร"

 

เวลาผ่านไปนานมาก โกโก้ถึงได้ปริปากอีก "เขาไม่ได้พูดอะไร...เขาเอาแต่ร้องไห้ตลอด..."

 

สวินเข่อหรันจะไม่มีวันลืมช่วงเวลานั้น ตัวเองยืนอยู่ที่ทางเดินนอกห้องส่ง คนรอบตัวที่เดินผ่านเหมือนกับเป็นเสียงจากอีกโลกหนึ่ง เธอยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว อีกฝั่งหนึ่งเป็นผู้ชายอายุห้าสิบกว่าแล้ว แต่ปล่อยโฮอย่างกับเด็กน้อย

 

รอยยิ้มของสวีลี่ ห้องสีชมพูนั้น เท็ดดี้แบร์ที่สงบ อีกทั้งแผนการท่องเที่ยวที่คั่นอยู่ในหนังสือ กับดวงตาที่ค่อยๆ หลับลงในห้องเก็บศพ เหมือนเป็นภาพสโลโมชั่นฉายผ่านหน้าของโกโก้พร้อมๆ กับเสียงร้องไห้ไม่เกรงใจใครของพ่อ...

 

ต้าเจิ้งจอดรถเข้าข้างทางอย่างช้าๆ เขาจับหัวของโกโก้มาซบกับไหล่ของตัวเอง

 

"เขาไม่ได้พูดอะไร...เขาเอาแต่...ร้องไห้"

 

โกโก้น้ำตานองหน้าโดยไม่มีเสียง

 

"ฉันไม่เสียใจ ถ้าให้เลือกอีกครั้ง ฉันก็ยังจะก้าวออกมา พูดเพื่อเธอ ถึงเธอจะตายไปแล้ว ถึง...เธอจะไม่ได้ยินอีกแล้วก็ตาม..."

 

ต้าเจิ้งกอดโกโก้ไว้แน่น

 

ภายในรถที่เงียบสงบ เหลือเพียงเสียงสะอื้นที่อัดอั้น

 

แสงไฟสว่างที่นอกรถ ถนนในยามค่ำมีกลิ่นหอมของอาหารโชยออกมา พระจันทร์ข้างขึ้น ข้างแรม แล้วจะมีใครที่สนใจว่าบนโต๊ะอาหารของครอบครัวอื่น ขาดตะเกียบไปคู่หนึ่งตลอดกาล