บทที่ 17 วังใต้ดิน

บทที่ 17 วังใต้ดิน

 

ในเมื่อเลือกเส้นทางแห่งความตายได้แล้ว สมาพันธ์ตัดวายุก็ไม่รอช้าอีกต่อไป รีบออกเดินทางทันที

 

ในลานกว้างยังมีผู้เล่นอื่นที่รั้งอยู่ไม่ไปไหนจำนวนหนึ่ง พอมีคนเห็นสมาพันธ์ตัดวายุเลือกเส้นทางก็เดินตามมาด้วย สมาพันธ์ตัดวายุกลับไม่สนใจพวกคนที่ตามมา เดม่อนยิ้มเย็นเยียบ “ฮึ ก็ดี มีตัวระวังหลังด้วย ถ้าจำเป็นก็ใช้พวกเขาเป็นตัวเบิกทางได้”

 

เดินเข้าไปตาม ‘เส้นทางแห่งความตาย’ อากาศที่นี่อับมาก ทางเดินก็ยังถูกขุดสร้างขึ้นด้วยกำลังคนเหมือนเดิม

 

ฉับพลัน แสงของไฟฉายสนามที่อยู่ในมือนิวตันซึ่งเดินอยู่หน้าสุดก็ดับลง

 

“ให้ตาย ดูท่ายิ่งเข้าไปลึก ขีดจำกัดการใช้อุปกรณ์สายเทคโนโลยีก็ยิ่งสูงมากขึ้น” นิวตันหันกลับไปมองสมาชิก พูดเสียงดังว่า “เก็บไฟฉายไปให้หมด... อุปกรณ์เวทประเภทให้แสงสว่างก็ไม่ต้องใช้แล้ว มีแต่ฟ้าที่รู้ว่าเราต้องเจอกับการต่อสู้อะไรข้างหน้านั่น อย่าเปลืองแรง ใช้กบหิ่งห้อยเถอะ”

 

ทุกคนรีบเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เอาน้ำยาสกัดจากกบหิ่งห้อยมาทาบนอุปกรณ์ ไม่นาน แต่ละคนก็กลายเป็นหิ่งห้อยในร่างมนุษย์ เมื่ออยู่ในทางเดินมืดมิดแบบนี้ ทำให้มองเห็นได้อย่างชัดเจน และยังส่องทางเดินให้สว่างขึ้นด้วย

 

หานปี้แอบมองดูเฉินเสี่ยวเลี่ยนก็พบว่าเฉินเสี่ยวเลี่ยนเอาน้ำยาสกัดจากกบหิ่งห้อยทาลงบนชุดป้องกัน...อย่างระมัดระวัง ไม่ได้ทาลงไปบนแขนเสื้อหรือเสื้อผ้าส่วนอื่นๆ แม้แต่หยดเดียว!

 

หานปี้ฉุกใจ จึงเลียนแบบทำตาม เฉินเสี่ยวเลี่ยนมองดูหานปี้ อาศัยจังหวะที่ไม่มีใครสังเกตขยิบตาให้เขา ทั้งสองคนแลกสายตากันไปมา

 

“เสียวเหลี่ยน!”

 

จู่ๆ นิวตันก็เรียกหาเฉินเสี่ยวเลี่ยนขึ้นมา เฉินเสี่ยวเลี่ยนจึงจำต้องเดินไปหาเขา

 

นิวตันมองเขาครู่หนึ่ง จู่ๆ ก็ยัดของบางอย่างใส่มือเฉินเสี่ยวเลี่ยน

 

“เมื่อกี้ฉันบอกแล้วว่าถ้านายพูดได้ดีฉันจะมีรางวัลให้ ฉันเป็นกัปตันทีม ต้องรักษาคำพูดอยู่แล้ว ฉันเห็นว่าอาวุธที่นายใช้ยังเป็นดาบเลเซอร์ที่ได้จากห่อมือใหม่อยู่เลย พลังดาเมจมันต่ำเกินไป อาวุธนี่ฉันเอามาจากที่อื่น ตัวฉันใช้มันไม่ได้ แต่สำหรับเด็กใหม่อย่างนายมันมีประโยชน์มาก ให้นายเป็นรางวัลก็แล้วกัน”

 

เฉินเสี่ยวเลี่ยนก้มลงมอง ในมือคือดาบสั้นที่เล็กมากอันหนึ่ง... รูปร่างคล้ายกับดาบทรงไม้กางเขนแบบตะวันตก แต่ว่ามันเล็กเกินไป เล็กจนกระทั่งแขวนเป็นพวงกุญแจได้...

 

บนด้ามดาบมีอัญมณีที่เล็กมากๆ อยู่อันหนึ่ง เป็นสีม่วงอ่อน

 

พอเห็นอัญมณีสีม่วง[1]อ่อนนั้น เหล่าเด็กใหม่ที่อยู่ด้านข้างก็ตาโตจนแทบจะหลุดออกมา กระทั่งว่าเดม่อนที่มีดาบใหญ่ประหนึ่งบานประตู ยังคล้ายกับว่าต้องมองดูซ้ำ ทำคิ้วขมวดมุ่น

 

“ผูกมันเข้ากับระบบของนายก่อน เวลาไม่ใช้ก็เก็บใส่กระเป๋าไอเทมหรือว่าแขวนประดับไว้ก็ได้ เวลาต่อสู้ก็เอาออกมาถือไว้ในมือ จากนั้นออกแรงกดให้แน่น มันก็จะเปลี่ยนเป็นโหมดต่อสู้ จำไว้ด้วยว่า ในขณะต่อสู้ แม้มันคมมาก และเพิ่มพลังให้กับนาย แต่ว่าตอนใช้มีข้อกำหนดอยู่ มันจะใช้พละกำลังของนาย ถ้าพละกำลังหมด มันก็จะย่อส่วนกลับมาเป็นเหมือนตอนนี้”

 

“... ขอบใจ” เฉินเสี่ยวเลี่ยนไม่แน่ใจว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกยังไงกันแน่ แต่ก็พูดออกไปตามสัญชาติญาณ

 

“เอาละ ส่วนคนอื่นๆ...” นิวตันแค่นเสียง มองดูเด็กใหม่คนอื่นๆ ที่อยู่ด้านหลัง “ฉันแยกแยะการตบรางวัลและลงโทษอย่างชัดเจน ไม่ว่าจะเป็นใคร หากทำประโยชน์ให้สมาพันธ์ ฉันก็จะตบรางวัลให้! ตอนนี้ออกเดินทางต่อเถอะ! เสียวเหลี่ยน นายมาอยู่ข้างฉัน!”

 

เฉินเสี่ยวเลี่ยนไม่รู้จะปฏิเสธยังไง ทำได้แค่ตามติดอยู่ข้างกายนิวตัน เดินอยู่ข้างหน้าสุดด้วยกันกับเขา

 

“ดูท่านิวตันจะชอบเจ้าเด็กคนนี้มาก” ตู๋หยาเดินมาข้างซารอส หัวเราะเสียงเย็นเบาๆ

 

“ไม่เห็นเด็กใหม่มีฝีมือมานานแล้ว เจ้าเด็กเสียวเหลี่ยนคนนี้ไม่มีปากมีเสียง แต่ว่ายังมีสมองอยู่บ้าง” ซารอสฉีกยิ้ม “พอเห็นเด็กมีความสามารถก็ต้องดึงตัวเองไว้สิ ฉันก็ชอบเจ้าหมอนี่เหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าเขา... จะมีรสนิยมแบบไหนกันนะ”

 

ตู๋หยามองดูซารอส นึกแอบด่าในใจ เขาเดินไปอีกทาง ตีก้นชิซูกะอย่างแรงทีหนึ่ง ยิ้มสบถด่าว่า “คนสวย! เดินไวๆ! อย่าอืดอาด!”

 

เฉินเสี่ยวเลี่ยนที่อยู่ด้านหน้าได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นของชิซูกะ แต่กลับต้องอดทนไม่หันหัวกลับไป

 

......

 

ดูเหมือนจะเดินมาสุดเส้นทางแล้ว ประตูถ้ำทรงกลมปรากฏอยู่ตรงหน้า

 

พอทุกคนเดินเข้าไปก็พบว่ามันเป็นลานกว้างแห่งหนึ่ง!

 

คราวนี้ลานกว้างนี้ดูคล้ายกับเป็นวังใต้ดินแห่งหนึ่ง เงยหน้ามองขึ้นไปส่วนที่สูงที่สุดของผนังถ้ำอยู่ห่างจากพื้นราวๆ สิบกว่าเมตร มองไปรอบๆ มืดมิดดำสนิท ว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย ลานกว้างแห่งนี้มีขนาดใหญ่พอๆ กับสนามฟุตบอลหลายสนาม!

 

เพียงแต่สุดปลายทางที่อยู่ในจุดที่ไกลที่สุด คล้ายกับจะมองเห็นประตูบานหนึ่งได้อย่างเลือนราง หลังบานประตูยังมีแสงสว่างอีกด้วย... มองเห็นได้ชัดมากท่ามกลางความมืด

 

รอบๆ โถงแห่งนี้มีเสาหินเบียดแน่นเต็มไปหมด

 

เสาหินพวกนี้ดูมีอายุมานานมากแล้ว ตำแหน่งที่ตั้งก็ไม่มีแบบแผนชัดเจน เหมือนวางทางโน้นอันหนึ่งทางนี้อันหนึ่ง ไม่มีสมมาตรอะไร อีกทั้งบางส่วนก็สมบูรณ์ บางส่วนก็ผุพังหักโค่นลงมาครึ่งหนึ่ง

 

เฉินเสี่ยวเลี่ยนทำจมุกฟุดฟิด รู้สึกเหมือนอากาศที่นี่มีกลิ่นเน่าเสียบางอย่างที่อธิบายไม่ถูก ทำให้เขารู้สึกไม่สบายเป็นอย่างมาก

 

“ที่นี่ไม่ชอบมาพากล! ทุกคนระวังตัวด้วย!”

 

ภายใต้การกำชับของนิวตัน การเคลื่อนไหวของสมาพันธ์ตัดวายุก็เชื่องช้าลง

 

ส่วนผู้เล่นคนอื่นที่ฉวยโอกาสตามน้ำมาด้านหลังก็ค่อยๆ ไล่ทันขึ้นมา

 

ยังมีพวกใจกล้าบางส่วนคิดจะลองแซงสมาพันธ์ตัดวายุไปอยู่ด้านหน้า พอพบว่าสมาพันธ์ตัดวายุไม่ได้ว่าอะไรก็เร่งความเร็วขึ้นทันที

 

“ไอ้พวกโง่เง่า ฉันชอบไอ้หน้าโง่ที่ยินดีเป็นคนสำรวจทางที่สุดเลย” ซารอสหัวเราะเสียงเย็น

 

“ตู๋หยา!” นิวตันส่งเสียงเรียกทีหนึ่ง ตู๋หยาก็เข้าใจทันที เขาเรียกสัตว์เลี้ยงของเขาออกมา

 

อีกาสีดำสนิททั้งตัว ลำตัวใหญ่ประมาณลูกสัตว์ กรงเล็บโค้งเหมือนตะขอ ดวงตาทั้งสองข้างกลับเป็นสีแดงเลือด มันลงเกาะบนท่อนแขนของตู๋หยา

 

ตู๋หยายกแขนขึ้น อีกาก็บินพั่บๆ ออกไป ตีวงบินต่ำรอบหนึ่ง แล้วก็หายไปด้านหลังเสาหินหนาหนัก

 

ผ่านไปครู่หนึ่ง ตู๋หยาร้องเสียงเบาทีหนึ่ง “นิวตัน เกิดเรื่องแล้ว!”

 

ไม่รู้ว่าตู๋หยาใช้วิธีไหน เขาใช้เรดาห์ของตัวเองยิงภาพฉายออกมา ตรงหน้าของทุกคนปรากฏภาพฉายสามมิติชัดเจนภาพหนึ่ง บนจอเรดาห์ที่มีขนาดใหญ่พอๆ กับจอคอมพิวเตอร์ ยึดตำแหน่งของสมาพันธ์ตัดวายุเป็นศูนย์กลาง คือ จุดสีเขียวสิบจุด และแสดงจุดสีเหลืองสองจุดแทนชิซูกะกับซูซู

 

ทว่า ไกลออกไป...

 

รอบๆ บริเวณ เรดาห์ปรากฏจุดสีแดงหนาแน่นขึ้นกลุ่มหนึ่ง เชื่อมต่อกันเป็นผืนเดียวกันจนแยกแต่ละจุดไม่ออก

 

“เตรียมต่อสู้ได้!”

 

นิวตันเครียดเขม็ง พูดเสียงต่ำ จากนั้นคนในทีมก็ค่อยๆ ตึงเครียดตาม

 

เดม่อนใช้มือสองข้างกุมดาบที่ใหญ่เหมือนกับบานประตูเอาไว้ ซารอสหยิบธนูโบราณนั้นออกมา ลูกธนูห้าดอกขึ้นสายไว้พร้อมกัน ตู๋หยาใช้สองมือล้วงเอา...ปืนกลไฟ? ออกมาด้ามหนึ่ง

 

ส่วนชายหน้าลายที่หรี่ตาอยู่ ในมือทั้งสองข้างของเขาถือดาบโค้งเหมือนวงพระจันทร์เอาไว้ข้างละเล่ม

 

ในทีมเด็กใหม่ ชายหัวล้านถือโล่ไว้อันหนึ่ง แต่เมื่อดูแล้ว ตรงขอบของโล่กลับมีเหล็กแหลมคมวับอยู่... ไม่รู้ว่าเด็กใหม่อย่างเขาไปเอาอาวุธประหลาดนี้มาจากไหน

 

สาวผอมแห้งกับหานปี้ถือดาบเลเซอร์ที่เหมือนกับของเฉินเสี่ยวเลี่ยนก่อนหน้านี้ไว้ด้ามหนึ่ง

 

ที่น่าสนใจที่สุดก็คือชายนักสู้คนนั้น ชายผิวขาวที่บึกบึนเหมือนกับหมีขั้วโลก... ในมือกลับถือดาบซามูไรด้ามยาวเอาไว้เล่มหนึ่ง?!

 

“ระวัง!! พวกมันเคลื่อนที่เร็วมาก อีกสามร้อยเมตร อีกประมาณยี่สิบวินาทีก็จะปะทะแล้ว!”

 

ตู๋หยารายงานอย่างรวดเร็ว

 

เห็นได้ชัดว่าอีกาตัวนั้นคือสัตว์เลี้ยงของเขา และสัตว์เลี้ยงตัวนี้จะต้องมีความสามารถในการลาดตระเวนและสามารถแบ่งปันวิสัยทัศน์ให้เจ้าของดูได้

 

ตอนนั้นเอง ก็มีเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจและเจ็บปวดดังมาจากด้านหน้า!

 

สมาพันธ์ไม่ทราบชื่อที่เพิ่งแซงหน้าสมาพันธ์ตัดวายุไปกำลังถูกโจมตีจากส่วนที่มาถึงก่อน!

 

สมาชิกเก่าของสมาพันธ์ตัดวายุรีบจัดขบวนเป็นวงกลมหันหน้าสู่ด้านนอก ทิ้งด้านหลังไว้ให้เพื่อนดูแล... แต่ก็ส่งผลให้เกิดเรื่องที่คาดไม่ถึงขึ้น พวกเขาคล้ายกับว่าละทิ้งทีมเด็กใหม่ไปโดยอัตโนมัติ

 

เด็กใหม่ไม่เข้าใจสัญญาณการต่อสู้ของพวกเขา หลังขบวนรูปวงกลมจัดออกมาเรียบร้อย เฉินเสี่ยวเลี่ยนก็พบว่า นอกจากตัวเอง คนอื่นๆ ต่างอยู่นอกวงกลมทั้งสิ้น

 

แต่ตัวเขา ที่อยู่ข้างนิวตันตลอดเวลา พอจัดขบวนทัพเสร็จแล้ว ก็ถูกนิวตันบังไว้ด้านหลังพอดี

 

ที่อยู่ด้วยกันกับเฉินเสี่ยวเลี่ยน ยังมีชิซูกะกับซูซูอีกด้วย

 

ในตอนนั้นเอง ดูเหมือนตู๋หยาจะมองเห็นบางอย่างผ่านวิสัยทัศน์ของสัตว์เลี้ยง จู่ๆ ก็หน้าถอดสี กรีดร้องเสียงดัง “ระวัง! มอนสเตอร์คือทหารปีศาจ! เยอะ...เยอะมาก!!”

 

ภาพสามมิติที่ตู๋หยาแชร์ออกมา แสดงวิสัยทัศน์ที่อีกาสัตวเลี้ยงของเขามองเห็น

 

ในภาพปรากฏร่างเตี้ยๆ กลุ่มหนึ่งที่สวมเกราะโลหะผุพัง ในมือถืออาวุธหลากหลายวิ่งดาหน้าเข้ามา แต่ละตัวมีเขี้ยวโค้ง แยกเขี้ยวกางเล็บ พวกมันเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและว่องไว ตอนที่วิ่งอยู่ก็ยังกระโดดไปด้วยอย่างกับลิง กระโดดโลดเต้นไปมาตรงเสาหินในโถงกว้าง!

 

ที่สำคัญที่สุดก็คือ... ในภาพแสดงให้เห็นว่าจำนวนของพวกมัน...เยอะมากจนผิดปกติเกินไป!!

 

…………………………

[1] โดยทั่วไปการแบ่งเกรดคุณภาพไอเทมภายในเกมจะแบ่งตามสี จากต่ำสุดไปสูงสุดได้แก่ ขาว-เขียว-ฟ้า-ม่วง-ส้ม