Chapter 31 : ภารกิจใช้หนี้
Chapter 31 : ภารกิจใช้หนี้
วันนี้เราเริ่มต้นปีใหม่ด้วยการวางแผนหาเงินไปใช้หนี้
ไอรีนด่าผมน้อยลงกว่าปกติเวลาผมเข้าไปแหย่เธอเล่นตั้งแต่เช้า ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะเหตุการณ์เมื่อวานหรือเปล่า ที่ผมให้สร้อยเธอและบอกว่ากำลังจีบเจ้าตัวอยู่ เอาเข้าจริง ๆ ผมก็รู้สึกชอบไอรีนมาได้สักพักแล้วแหละ ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเริ่มตอนไหน รู้ตัวอีกทีก็หลงผู้หญิงหน้านิ่งที่มีแววตาเศร้าคนนี้ไปแล้ว มันเป็นความชอบที่อธิบายไม่ถูก รู้สึกดีเวลาเห็นใบหน้าของเจ้าตัวยิ้ม ได้เห็นแววตาเศร้า ๆ ที่ซ่อนไว้ภายใต้ใบหน้านิ่ง ๆ มีแววระยิบระยับ และยิ่งเวลาเขินจนทำสีหน้าไม่ถูก ยิ่งโคตรฟิน
ผมคงจะโรคจิตแบบที่เจ้าตัวชอบว่า ...
แต่บางครั้งผมก็รู้สึกไม่ดีที่เห็นไอรีนชอบนั่งเหม่อ เหมือนมีเรื่องอะไรให้คิดกลุ้มใจตลอดเวลา ซึ่งผมเองก็ไม่เข้าใจ เคยอยากถามเรื่องส่วนตัวเธอหลายครั้งแล้ว ว่าบ้านของเธออยู่ประเทศไหน ครอบครัวทำอะไร มีปัญหาอะไรในใจหนักหนาสาหัสหรือเปล่าถึงเป็นแบบนั้น แต่ก็ยังไม่กล้าสักที ไอรีนเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่ง ถ้าไม่สังเกต ก็จะไม่รู้เลยว่าเจ้าตัวกำลังรู้สึกอะไรอยู่ภายใต้ใบหน้านิ่ง ๆ อันนั้น
ต่างกับมินจุน ที่ผมรู้ว่าหมอนั่นเป็นเด็กกำพร้า แต่ด้วยหน้าตาที่พอไปวัดไปวาได้ จึงถูกเก็บไปเป็นลูกบุญธรรมของนักร้องหญิงชื่อดังที่เกาหลีคนหนึ่ง แล้วมินจุนก็เจริญรอยตามเธอ ปัจจุบันคนที่อุปการะมินจุนได้เสียชีวิตไปแล้ว ชีวิตเขาก็เลยไม่มีใคร อยู่คนเดียว หางานและหาเงิน จัดการชีวิตด้วยตัวเอง
ตอนนี้พวกเราก็มานั่งที่คาเฟ่ไม่ห่างจากตัวโรงแรมมากเท่าไร มีแค่พวกเราสามคนที่ออกมาคุยกันเรื่องแผนการที่จะหาเงินใช้หนี้ ส่วนพวกภูติดวงดาวก็พักผ่อนอยู่ในกุญแจจักรราศี มานั่งและสั่งเครื่องดื่มได้สักพักก็มีเครื่องดื่มมาเสิร์ฟให้พร้อมกับของทานเล่น
“สร้อยสวยดีนะไอรีน ปกติไม่เห็นใส่สร้อยคอ ใส่แบบนี้ก็ดูน่ารัก ดูเหมาะกับเธอดี ใครซื้อให้หรือเปล่าน๊า” มินจุนทักชมไอรีนออกไป พูดออกไปแบบไม่รู้ไม่ชี้ ทั้ง ๆ ที่ผมก็เล่าเรื่องเมื่อคืนให้หมอนั่นฟังเหมือนกัน
ชงเก่ง ...
ส่วนผมเองก็ส่งยิ้มกว้างให้กับไอรีน ที่เห็นว่าวันนี้เจ้าตัวยังคงใส่สร้อยที่ผมให้ไปเมื่อวานติดตัวมาด้วย เหมือนการแกล้งของพวกเราสองคนทำให้ไอรีนมีใบหน้าที่ขึ้นสีขึ้นมา เจ้าตัวยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มอึก ๆ ก่อนวางมันลงบนโต๊ะตรงหน้า
“คุยเรื่องงานซิ พวกนายจะเอาไงกันต่อ เรื่องอามุน” เจ้าตัวพูดขึ้นมาอย่างเร่งรีบ ก้มหน้ามองแก้วกาแฟบนโต๊ะ ไม่สบตาผมที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม
คนอะไร เขินแล้วโคตรน่ารัก ...
นั่น ยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มอีกแล้ว พนักงานเพิ่งจะยกมาเสิร์ฟไม่นาน กาแฟจะหมดแก้วแล้ว
“อืม เอาไงต่อหรอ ...” ผมพูด เว้นประโยคไว้สักพักมองหน้าไอรีนพร้อมกับทำท่าคิดแบบจริงจังก่อนจะพูดออกมา
“คบกันเป็นแฟนไหม” ผมพูดต่อ
แค่ก ๆ ไอรีนสำลักกาแฟขึ้นมาทันที ผมเห็นแล้วก็ขำ แต่ก็รีบหยิบแก้วน้ำกับทิชชูยื่นส่งให้เธอ ไอรีนรีบรับไว้แล้วจัดการกับตัวเองอย่างรวดเร็ว
“ใจเย็นดิวะวิน เขาเขินหน้าแดงหมดแล้ว ค่อย ๆ รุก” มินจุนพูด หัวเราะขำออกมากับท่าทางของไอรีนที่เหมือนจะทำอะไรไม่ถูกแล้วตอนนี้ มือไม้ทำท่าจะหยิบแก้วกาแฟมาดื่มอีกรอบ แต่กาแฟในแก้วก็หมดไปแล้ว จึงหันมาเปลี่ยนหยิบแก้วน้ำมาดื่มแทนอีกทีจนหมดแก้ว ผมได้แต่มองตามสิ่งที่ไอรีนทำอย่างงง ๆ มันทั้งดูน่าขำและน่ารักในเวลาเดียวกัน
ไอรีนทำเหมือนกับไม่เคยโดนผู้ชายจีบอย่างงั้นแหละ ถึงได้เขินเบอร์แรงขนาดนี้ ...
ลุคนิ่ง ๆ ที่ผมเคยเห็นในวันแรกที่เดินเข้าร้านกาแฟของพ่อผมต่างกับวันนี้ลิบลับ
ผู้หญิงอะไรเนี่ย ... น่ารักชะมัด
“เขินหรอ ทำอย่างกับฉันเป็นคนแรกที่ขอคบกับเธอ” ผมถามออกไป
“ถ้าพวกนายจะคุยเรื่องไร้สาระ ฉันจะกลับโรงแรมแล้วนะ” ไอรีนพูดออกมาเหวี่ยง ๆ เหมือนกำลังหงุดหงิด แต่ผมดูก็รู้ว่าเธอกำลังโมโหกลบเกลื่อน
“ฉันจริงจังนะเนี่ยไอรีน” ผมพูดออกไป
ไอรีนทำท่าลุกจากเก้าอี้ทันทีที่ผมพูดจบ จนผมต้องรีบดึงแขนของเจ้าตัวไว้ก่อนไม่ให้รีบเดินออกไปไหน
“โอ๋เอ๋ ๆ โอเค ๆ คุยเรื่องใช้หนี้กัน” ผมพูดออกไปขำ ๆ พลางลุกเข้าไปกดไหล่เบา ๆ ให้เจ้าตัวนั่งลงที่เก้าอี้ตามเดิม ไอรีนถอนหายใจฮึดฮัดออกมาก่อนจะนั่งลงตามเดิม ผมจึงเดินกลับมานั่งที่นั่งตรงข้ามของตัวเอง โดยมีมินจุนหัวเราะขำเบา ๆ อยู่ขวามือ
“เลิกมองหน้าฉันแล้วยิ้มแบบนั้นได้แล้ววิน ! นายด้วยมินจุน เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ไม่ขอคบเป็นแฟนกันเองเลยล่ะ” ไอรีนพูดขึ้นมาแบบหงุดหงิด ก้มหน้าก้มตาตักคัสตาร์ดวานิลลาเข้าปากแบบไม่กลัวอ้วนสักนิด
ผมกับมินจุนหันไปมองหน้ากันงง ๆ แล้วก็ขำออกมา
“ได้หรอ” มินจุนพูด แล้วหมอนั่นก็เริ่มกวนประสาทไอรีนไม่ต่างอะไรจากผม
“ไอ้มิน เป็นอะไร นายจะหันหน้าหลบตาฉันทำไมเนี่ย” ผมถามออกไปขำ ๆ เห็นหมอนั่นกำลังทำท่าทางเลียนแบบไอรีน ตามด้วยยกแก้วกาแฟซดทีเดียวหมดทั้งแก้ว เห็นเพื่อนทำขนาดนี้แล้วผมก็ต้องเล่นตาม
“เฮ้ย ! ค่อย ๆ ดื่ม ใครเขาดื่มกาแฟทีเดียวหมดแก้วแบบนี้” ผมพูด พร้อมกับยื่นแก้วน้ำกับทิชชูส่งให้มินจุน ไม่รอช้ามินจุนยกแก้วน้ำดื่มทีเดียวหมดแก้วอีกเหมือนกัน
“ฉันเขินนายไงวิน” มินจุนพูด ทำท่าเม้มปากนิดหนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้จนผมรีบดึงมือเอาไว้ ก่อนหมอนั่นจะเดินออกจากร้านจริง ๆ
จริตจะก้านนี้คืออะไร ...
โอ๊ย ... ขำท้องแข็งไม่ไหวแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า
“ไอ้บ้าวิน ! ไอ้บ้ามินจุน ! เมื่อไรจะเลิกเล่น ฉันไปแล้วนะ” ไอรีนตวาดแว้ดขึ้นมาจนคนมองกันทั้งร้าน พร้อมกับลุกขึ้น ดูเหมือนการกวนประสาทของพวกเราทั้งสองคนจะได้ผลดีเกินไปหน่อย คราวนี้น่าจะโมโหจริงอะไรจริง ผมเลยรีบลุกไปทำหน้าสำนึกผิดก่อนดันไอรีนกลับมานั่งที่เดิม
“ยอมครับ ๆ ไหนมินจุน นายได้ข่าวอะไรมา เล่าให้ฟังหน่อย” ผมรีบพูดเปลี่ยนตัวเองเข้าโหมดจริงจังทันที เดี๋ยวไอรีนโกรธขึ้นมาจะแย่ ค่อย ๆ แซว ค่อย ๆ เตาะวันละนิดดีกว่า มินจุนเองก็รีบหุบยิ้มให้เข้ากับสถานการณ์ทันทีเช่นกัน แต่ก็ยังอมยิ้มน้อย ๆ อยู่
“คืองี้ เรื่องนี้มันอาจจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับอามุนโดยตรงนะ แต่ฉันเห็นมีการประกาศภารกิจสำหรับผู้ใช้เวทในการตามจับพวกอาชญากรผู้ใช้เวท รวมถึงภารกิจของผู้ใช้เวทต่าง ๆ ค่าหัวและจำนวนเงินที่ได้อาจจะไม่เยอะเท่ากับภารกิจของอามุน แต่ฉันคิดว่ามันน่าจะช่วยพวกเราหาเงินได้ ยิ่งประกาศจับมีเยอะมากในแถบแอฟริกาเหนือ เราคงหาเงินได้หลายล้านเคอเรน ซึ่งน่าจะดีกว่าการตามล่าหัวอาชญากรตัวเป้งอย่างอามุนเลยทีเดียว” มินจุนพูด
“ก็จริงของนาย ว่าแต่มีภารกิจไหนที่นายคิดว่าจะทำเงินให้พวกเราได้ดีบ้าง” ไอรีนพูด
ไอรีนถามจบ มินจุนก็หยิบมือถือของตัวเองขึ้นมา ก่อนจะมีภาพโฮโลแกรมสามมิติปรากฏขึ้นตรงหน้าของพวกเรา เขาใช้นิ้วมือเลื่อนภาพโฮโลแกรมสามมิติไปมาบนอากาศ ซึ่งเป็นเหมือนเอกสารบอกภารกิจต่าง ๆ ที่ให้ผู้ใช้เวททำ และมีเงินรางวัลให้ นิ้วของมินจุนเลื่อนไปเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็เลื่อนมาหยุดอยู่ที่หน้าเอกสารหน้าหนึ่ง
มันเป็นป้ายประกาศหาผู้ใช้เวทจำนวน 10 คน เพื่อทำภารกิจในการอารักขาผู้นำมนุษย์ของแต่ละประเทศที่จะมารวมตัวกันเพื่อประชุมหารือเรื่องอะไรสักอย่างในอีกสี่ห้าวันข้างหน้าที่ประเทศอียิปต์ ประเทศที่มีคนพบเบาะแสของอามุนเป็นที่สุดท้าย การอารักขาผู้นำจากหลากหลายประเทศในครั้งนี้ก็คงไม่พ้นกลัวการโจมตีของอามุนที่จ้องจะเล่นงานและสร้างสงครามระหว่างมนุษย์และผู้ใช้เวทอยู่แล้ว
โดยเงินรางวัลหลังจากจบภารกิจครั้งนี้ ผู้ใช้เวทที่ทำหน้าที่อารักขาจะได้เงินรางวัลจำนวน 5 ล้านเคอเรนเพื่อเป็นการตอบแทน มีเงื่อนไขว่าผู้นำที่ผู้ใช้เวทดูแลจะต้องปลอดภัย จนจบการประชุมครั้งนี้
ถ้าทำสำเร็จเราก็จะได้เงินมาใช้หนี้ 15 ล้านเคอเรน
ถือว่าเป็นงานที่คุ้มและได้ค่าตอบแทนสูงมาก สำหรับภารกิจผู้ใช้เวท
จริง ๆ แล้วงานพวกนี้มีแค่ผู้ใช้เวทบางส่วนเท่านั้นที่รับทำเป็นอาชีพแบบจริง ๆ จัง ๆ เพราะเป็นงานที่อันตราย และค่อนข้างเสี่ยง ภารกิจผู้ใช้เวทนอกจากอารักขา ยังมีอย่างอื่นอีกหลายอย่างที่ผมเห็นมินจุนใช้นิ้วเลื่อนภาพโฮโลแกรมผ่าน ๆ เช่นพวกตามหาคน สิ่งของ หรือภารกิจตามจับอาชญากรผู้ใช้เวท และอะไรอีกหลายอย่างไม่ต่างอะไรจากผู้รักษากฎหมายเท่าไร แต่ดูเหมือนภารกิจนี้จะเกี่ยวข้องกับภารกิจการล่าหัวของอามุนมากที่สุด หรือบางทีเราอาจจะได้เบาะแสหลังจากจบงานนี้ก็ได้
“ภารกิจอารักขาผู้นำของประเทศงั้นหรอ” ผมพูดพึมพำออกมา
“แล้วงานนี้จะไม่มีผู้ใช้เวทหลายคนที่แย่งกันทำงานนี้หรอกหรอ” ผมถามมินจุนออกไป จริง ๆ แล้วงานดูเหมือนไม่ยากอะไรเลย ดีไม่ดีอาจจะไม่เกิดการโจมตีอะไรขึ้นด้วยซ้ำ อีกทั้งค่าตอบแทนได้เยอะมากขนาดนี้ ผมว่าคงมีผู้ใช้เวทไม่น้อยที่สนใจเป็นพิเศษ
“เรื่องนั้นนายไม่ต้องห่วงวิน นายอ่านข้างล่างสุดที่มีดอกจันไว้” มินจุนพูด
“ถ้าผู้ใช้เวทถือครองกุญแจจักรราศีจะถูกพิจารณาเป็นพิเศษ” ผมอ่านออกเสียงประโยคที่มินจุนบอกให้อ่านล่างสุดของภาพโฮโลแกรมสามมิติ
“งั้นก็ดี เราก็สมัครภารกิจผู้ใช้เวทอันนี้เลย” ไอรีนพูดออกมา
ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับไอรีน สงสัยคงต้องโทรไปบอกพ่อว่าเลื่อนวันกลับบ้านออกไปอีกหลายวันเลย ตอนนี้งานวิจัยอาหารของบริษัทต่าง ๆ ผมก็ระงับไว้ก่อน หน้าที่หลักของเราตอนนี้คือคงต้องโฟกัสกับงานที่สร้างรายได้มากพอที่จะเอาไปใช้หนี้ให้ทันหกเดือนตามที่ศาลผู้ใช้เวทกำหนดเอาไว้
ประเทศญี่ปุ่น
ภายในคอนโดหรูกลางเมืองหลวง ร่างของฮิโรชิค่อย ๆ ลุกขึ้นมาจากเตียงหลังจากการนอนหลับพักฟื้น เขาเอามือกุมแผลบริเวณกลางท้องของตัวเอง นี่ก็ผ่านไปตั้งหลายวันแล้วหลังจากการปะทะกันในครั้งนั้นและบินกลับบ้านเกิดของตัวเอง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฝีมือดาบของเขาจะแพ้ให้ไอ้หมอนั่น ฮิโรชิกำหมัดแน่นด้วยความหงุดหงิด อุตส่าห์วางแผนกันอย่างดิบดีว่าจะได้ครอบครองกุญแจจักรราศีของมินจุนถึงสองดอก แต่กลับมีตัวปัญหาเพิ่มขึ้นมาอีกหลายคน ทุกอย่างมันผิดแผนไปหมด รวมถึงคนในกลุ่มกับทรยศหักหลังกันเองอีก
ที่สำคัญ เขาเองก็เพิ่งรู้ตัวว่าโดนเวทมนตร์ของเจมิไนที่พูดกรอกหู เขาน่าจะตงิดใจตั้งแต่แรก เรื่องที่มินจุนเป็นคนทรยศ แต่ไม่เลย มันเป็นเวทมนตร์ที่เหมือนต้องมนต์สะกดจนกลายเป็นความทรงจำและเชื่อว่ามินจุนทำแบบนั้นจริง ๆ ถ้าวันนั้นเขาไม่ตามเข้าไปดูที่เกิดเหตุ คงไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เขาเกือบเข้าไปช่วยเฉินแล้วถ้านิโคลไม่เข้าไปก่อน จึงได้แต่แอบมองอยู่ห่าง ๆ เห็นเพื่อนตัวเองตาย ภาพวันนั้นยังติดตาเขาอยู่เลย
หลังจากที่เขาหนีจากกวินท์มาได้ ก็รีบเข้าไปดูที่เกิดเหตุเพื่อไปตามหาเพื่อนของตัวเองทันที สภาพของเขาเองก็ย่ำแย่ไม่ต่างกันเพราะเลือดที่ไหลออกมาจากบริเวณท้อง เขาเห็นเฉินกำลังติดอยู่ในซากปรักหักพัง จึงรีบลากสังขารตัวเองเข้าไปหาทันที แต่ก่อนที่เขาจะได้ถึงตัวเฉิน นิโคลก็ปรากฏตัวขึ้นก่อน ฮิโรชิจึงชะงักเท้าตัวเองนั่งลงพักกับพื้นเพราะเขาเองก็แทบเดินต่อไม่ไหวแล้ว นิโคลน่าจะช่วยเหลือเฉินได้
“อัก ... นะ นิโคล ชะ ช่วยฉันด้วย แค่ก ๆ” เฉินพูดออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน ปนดีใจที่เห็นเพื่อนตัวเอง พลางไอออกมาเนื่องจากสำลักฝุ่นควันที่ฟุ้งไปทั่ว ซึ่งเหลือทิ้งไว้จากการระเบิด
“เฉิน นายเป็นยังไงบ้าง” นิโคลก้มตัวลงมาถามเฉิน
“ขา ... ขาฉันหัก ฉันออกไปไม่ได้ ดึงฉันออกไปที ช่วยด้วย” เฉินบอกนิโคลออกไป
“ขาหัก ... นายหมดประโยชน์แล้วเฉิน”
แต่สิ่งที่ฮิโรชิเห็นกลับไม่เป็นอย่างที่เขาคิด เขาแทบไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่นิโคลพูด ผู้หญิงคนนั้นมันไว้ใจไม่ได้ และสภาพเขาตอนนี้ก็ไม่มีปัญญาอะไรไปช่วยเพื่อนของตัวเองจึงได้แต่ลอบมองอยู่ตรงนั้น
“พูดอะไรของเธอนิโคล !” เฉินร้องออกมาอย่างโมโห เขาพยายามใช้เวทมนตร์ตัวเองสร้างไอพิษออกมารอบตัว
“เราตกลงกันแล้วไง ว่าจะเป็นเพื่อนกัน เธอจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้ ถ้าฮิโรชิรู้ เขาไม่เอาเธอไว้แน่” เฉินพูดออกไป พลางเอาชื่อของเขาขึ้นมาพูด
ฮิโรชิกำหมัดแน่น ... ตอนนี้เขาทำอะไรไม่ได้ แม้แต่จะลุกเดินยังลำบาก
“ฮิโรชิทำอะไรฉันไม่ได้หรอก ถ้าฉันมีกุญแจจักรราศีสองดอก”
“แกมันนังงูพิษ นิโคล ! พวกเราน่าจะตามฆ่าแกไม่ใช่มินจุน”
“กว่าจะรู้ก็สายไปแล้ว คงจะไม่รู้ตัวเลยซินะ ว่าแกกับฮิโรชิโดนเวทมนตร์ของเจมิไนพูดใส่ให้เชื่อว่ามินจุนมันเป็นคนทรยศ”
ฮิโรชิได้ยินแบบนั้นก็กำหมัดแน่นยิ่งกว่าเก่า จนเลือดไหลซิบที่อุ้งมือ
ฉันขอโทษเฉิน ... ที่ฉันช่วยอะไรนายตอนนี้ไม่ได้
ถ้าฉันเข้าไป เราต้องตายทั้งคู่แน่ ...
หอกน้ำแข็งปรากฏอยู่ในมือของนิโคล ก่อนปลายคมจะพุ่งลงไปยังร่างของเฉินอย่างรวดเร็ว
“อย่า !”
ฉึก !
ฉันสัญญา ...
นังงูพิษนั่นต้องได้ชดใช้ในสิ่งที่ทำกับพวกเรา ...
