10 สมุนไพรบนเนินเขา โชคชะตากำหนดให้ผู้คนได้พบเจอแม้ว่าจะอยู่ห่างไกลแค่ไหน
10 สมุนไพรบนเนินเขา โชคชะตากำหนดให้ผู้คนได้พบเจอแม้ว่าจะอยู่ห่างไกลแค่ไหน
“คุณลุง เซี่ยวหยิงกำลังจะแต่งงานเหรอครับ?” หวังเย้าถาม
“ใช่ เราได้เลือกวันจัดงานแล้ว วันที่ 8 ตุลาคม ตามปฏิทินของจีน” หวังเจียนหลี่รู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินหวังเย้าถามเขาเกี่ยวเรื่องนี้
“บอกผมถ้าคุณต้องการความช่วยเหลืออะไร นี้คือเงินสำหรับเซี่ยวหยิง” หวังเย้าหยิบซองจดหมายที่เต็มไปด้วยเงินวางไว้บนโต๊ะ
“เธอทำอะไร? เอามันกลับไปซะ!” หน้าของหวังเจียนหลี่เปลี่ยนไปและเขาได้ผลักเงินออกไป
“คุณลุง ผมต้องไปแล้ว ขอโทษที่มารบกวนครับ!” หวังเย้ายัดซองจดหมายในมือให้กับลุงของเขาและจากไปอย่างรวดเร็ว
“กลับบ้านดีดีนะเย้า!” ภรรยาของหวังเจียนหลี่มองหวังเย้าวิ่งออกไป หลังจากนั้นเธอจึงมองไปที่สามีของเธอ—เขารู้สึกมึนงงกับจดหมายในมือของเขา
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” เธอเข้าไปดูใกล้ๆและประหลาดใจกับของที่อยู่ในซอง
“10,000หยวน?!” เธอคิดว่านี้เป็นของขวัญที่แพงมาก
“เขาเป็นคนหนุ่มที่ควรให้ความเคารพนับถือ” หวังเจียนหลี่ถอนหายใจ เขาเก็บเงินไว้หลังจากที่คิดถี่ถ้วนแล้ว
วันต่อมา หวังเย้าตื่นแต่เช้า แปลงฟัน ล้างหน้า และกินมื้อเช้าอย่างรวดเร็ว เขาขึ้นไปบนเนินเขาในตอนเช้าเหมือนทุกวัน และใช้น้ำแร่โบราณรดแปลงสมุนไพร ในเวลาเดียวกัน เขาก็กำลังคิดว่าจะเริ่มขุดซิลเวิร์ทเมื่อไหร่ดี
เวลาประมาณ 10โมง มือถือของเขาก็ดัง เขาหยิบมือถือออกมาและพบว่ามันเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก
“สวัสดีครับ”หวังเย้าตอบ
“สวัสดีครับ คุณคือหวังเย้าใช่ไหม?” เสียงที่ไม่คุ้นเคยพูด
“ขอโทษ คุณโทรผิด!” หวังเย้ากำลังจะวางสาย
“เดี๋ยวก่อน ผมคิดว่าคุณมีซิลเวิร์ทขาย” ชายในสายคล้ายกำลังสับสน
“ใช่ ผมมีซิลเวิร์ท คุณต้องการจะซื้อไหม?” หวังเย้ารู้สึกประหลาดใจที่ชายแปลกหน้าพยายามติดต่อเขา
“ใช่ ราคากิโลเท่าไหร่?” ชายในสายถาม
“60หยวน” หวังเย้าพูดสิ่งที่เขาต้องการ
“ไม่มีปัญหา ผมต้องการซื้อทั้งหมด!” ชายในสายไม่แม้แต่จะต่อรองกับหวังเย้า
“คุณแน่ใจเหรอ? ฉันพูดถึงซิลเวิร์ทสดนะ” หวังเย้าพูด
“ผมแน่ใจ ผมจะได้เห็นซิลเวิร์ทเมื่อไหร่?” ชายในสายถาม
“อีกสองวัน ตกลงไหม? ผมจะเจอคุณที่หมู่บ้านหวังเจียในเขตซ่งป๋าย โทรหาผมเมื่อคุณมาถึง” หวังเย้าพูด
“ได้เลย แล้วผมจะไปหา!” ชายในสายพูด
ภายในสำนักงานของเขตเหลียนชาน มีคนอยู่ 2คน—หนึ่งในนั้นอายุราว30 ถ้าหวังเย้าอยู่ที่นี่เขาจะต้องจำชายคนนี้ได้แน่ เพราะเขาคือผู้ช่วยแล็ปที่ทำหน้าที่ทดสอบซิลเวิร์ทให้หวังเย้านั้นเอง ถัดจากผู้ช่วยแล็ปมีชายที่อวบอ้วนยืนอยู่
“เป็นยังไงบ้าง?” ผู้ช่วยแล็ปถามชายอ้วน
“ทุกอย่างเรียบร้อย มีปัญหาอะไรกับการทดสอบในเเล็ปของคุณไหม?”
“มันไม่มีปัญหาอะไรเลย ผมคงจะตกงานถ้าผมทำการทดสอบง่ายๆแบบนี้ไม่ได้ และคุณก็เห็นตัวอย่างแล้ว พุทราที่ผมส่งไปให้คุณครั้งก่อนก็ปลูกโดยชายคนนี้เหมือนกัน” ผู้ช่วยแล็ปพูด
“จริงเหรอ? พุทรามันอร่อยมาก ผมไม่เคยกินพุทราที่อร่อยขนาดนี้มาหลายปี ตั้งแต่ที่ผมเดินทางไปทั่วประเทศ ตอนนี้ผมก็สบายใจได้แล้วว่าผมไม่ได้เสียเวลาเปล่ากับการเดินทางจากเกาะมาที่นี้ จากผลการทดสอบ คุณภาพของซิลเวิร์ทสดนี้มันดีพอๆกับซิลดวิร์ทป่าเลย ผมไม่เคยเห็นสมุนไพรที่มีคุณภาพขนาดนี้มาก่อนเลย แต่ผมก็ไม่รู้ว่าเขามีมันเยอะเท่าไหร่ วันนี้ผมคิดว่าผมควรจะไปดูที่แปลงของเขาก่อนที่คนอื่นจะเอาไปก่อนผม” ชายอ้วนคิด
บนเนินเขาหนานชาน หวังเย้าได้เริ่มทำการขุดซิลเวิร์ท เขาเอาดินออกจากซิลเวิร์ท ล้างมัน และนำมันไปตากไว้ในกระด้งเพื่อให้แห้ง เนื่องจากลมแรงบนเขาจึงทำให้ซิลเวิร์ทแห้งเร็วขึ้น
เขาพักบ้างเป็นบางครั้งเนื่องจากไม่มีคนช่วยเขาทำงาน ตลอดเช้าเขาขุดได้เพียงส่วนเล็กๆของแปลงเท่านั้น เมื่อช่วงสายได้มีรถแลนด์โรเวอร์สีดำมาที่หมู่บ้าน มันเป็นเรื่องยากที่จะได้เห็นรถราคาแพงในหมู่บ้าน ทันทีที่รถแลนด์โรเวอร์ขับเข้ามา มันก็ได้กลายเป็นจุดสนใจของชาวบ้านทันที
“ใช่แล้วล่ะ นี่คือหมู่บ้านหวังเจีย โทรหาเขา” คนขับรถได้จอดรถเข้าข้างทางและได้ใช้มือถือโทรหาหวังเย้า
ติ้ง....หวังเย้าได้ยินเสียงมือถือดังขณะที่เขากำลังยุ่ง เขาหยิบมือถือขึ้นมาและพบว่ามันเป็นเบอร์เดียวกับคนที่โทรมาซื้อซิลเวิร์ทครั้งก่อน
“สวัสดี” หวังเย้าตอบ
“สวสดี คุณหวังเย้า ผมคือคนที่โทรหาคุณเมื่อตอนเช้า ตอนนี้ผมอยู่ที่หมู่บ้าน จะเป็นไปได้ไหมถ้าผมต้องการจะดูซิลเวิร์ทของคุณตอนนี้?”
“ได้เลย รอสักครู่” หวังเย้าเตรียมตัวลงจากเขาเพื่อพบผู้ซื้อ
‘คุณไม่ได้รับอนุญาตให้เป็นคนเริ่มติดต่อกับผู้ซื้อก่อน หรือไม่อย่างนั้นคุณจะถูกยึดน้ำแร่โบราณ’
“อะไรนะ?” หวังเย้าหยุดเดิน
‘กลิ่นของไวน์ที่ซ่อนอยู่ลึกในตรอกสามารถไปไกลเป็นร้อยไมล์; สมุนไพรที่ซ่อนอยู่ลึกในเขาก็สามารถถูกพบเจอแม้ว่าจะอยู่ห่างไกลแค่ไหน’
“ดังนั้นฉันไม่สามารถเป็นคนที่เริ่มติดต่อผู้ซื้อสมุนไพรก่อน ฉันต้องรอให้พวกเขามาหาฉันเอง ถูกต้องไหม?” หวังเย้าเพิ่งเข้าใจว่าระบบหมายความว่ายังไง
‘ถูกต้อง!’
“แล้วทำไมตอนที่ฉันนำซีลเวิร์ทเข้าไปในเมือง มันถึงไม่มีข้อกำหนดแบบนี้ล่ะ? หวังเย้าถาม
‘เพราะคุณไม่ได้ต้องการขายซิลเวิร์ท’
มันช่างเป็นกฎที่ไร้เหตุผลชะมัด! หวังเย้าหยิบมือถือขึ้นมา แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายสถานการณ์ของเขากับชายคนนั้นยังไงดี
เขาเป็นผู้ซื้อรายใหญ่นะ! หวังเย้าคิด เขากดโทรออกเมื่อตัดสินใจได้แล้ว
“สวัสดีครับ คุณหวังใช่ไหม?” ชายอ้วนตอบ
“สวัสดี ใช่ แล้วคุณชื่อ...?” หวังเย้าพูด
“ผมชื่อหยวนชาน แซ่เถิง”
“สวัสดีคุณเถิง ตอนนี้ผมมีปัญหานิดหน่อย ตอนนี้ผมยุ่งมากผมจึงไปเจอคุณไม่ได้ ถ้าเป็นไปได้คุณสามารถขึ้นมาหาผมเพื่อเจอหน้าและคุยกัน หรือไม่อย่างนั้นเราค่อยเจอกันวันอื่น” หวังเย้าพูด
“อะไรนะ?” เถิงหยวนชานงง
นี้เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่เขาเริ่มทำธุรกิจเกี่ยวกับสมุนไพร ที่ได้เห็นคนที่ไม่ต้องการเจอเขา แม้ว่าเขาจะเป็นคนมาหาด้วยตัวเอง
แต่ชายคนนี้กลับแตกต่างออกไป!
“ตกลง ผมจะไปหาคุณ แล้วผมจะหาคุณเจอได้ยังไง?” เถิงหยวนชานเริ่มมีอารมณ์โกรธ เขาต้องการจะพบกับชายที่พิเศษคนนี้แม้ว่าฉันจะซื้อสมุนไพรของเขาหรือไม่ก็ตาม
“คุณสามารถขับรถตามเส้นทางขึ้นเขามาทางทิศใต้ หลังจากขับขึ้นมาบนเนินเล็กๆ คุณจะสามารถมองเห็นกระท่อมอยู่ทางทิศใต้ ผมอยู่ในกระท่อมนั้น” หวังเย้าพูด
“ตกลง” เถิงหยวนชานพูด
เถิงหยวนชานวางสายและขับรถไปตามทางขึ้นเขา
“เขาต้องการอะไร? หรือเขาอยากจะขับรถออฟโรดของคุณ?” ชายที่นั่งด้านข้างคนขับพูด
“นายล้อฉันเล่นรึเปล่า?” เถิงหยวนชานพูด
“เฮ้ เขาเป็นคนแปลกๆนะ ผมว่าเขาเป็นคนที่ชอบทำอะไรตามใจตัวเอง” ชายที่นั่งข้างพูด
“ฉันหวังว่าฉันจะไม่ขับรถติดหล่มนะ” เถิงหยวนชานพูด
“นั้นยิ่งดีเลย! ถ้ามันเกิดขึ้นจริง เราจะได้เรียกเขาให้มาช่วยและเมื่อเขามาเราจะได้ขอเขาลดราคาให้เรา” ชายที่นั่งข้างพูด
“นี่คือแลนด์โรเวอร์ที่มีราคาเกือบล้านหยวน นอกจากว่าฉันตั้งใจขับลงไปติดหลุมบ่อเอง กับหลุมเล็กๆพวกนี้ยิ่งไม่มีปัญหาเลย” เถิงหยวนชานพูด
เสียงคำรามเครื่องยนต์ดังก้องไปทั่วถนน
พวกเขามาถึงแล้ว
บนเนินเขาหนานชาน หวังเย้ามองเห็นรถยนต์กำลังขับเข้ามาจากที่ไกลๆ เขาต้องยอมรับว่าแลนด์โรเวอร์ขับเคลื่อนสี่ล้อคันนี้มันสุดยอดมาก มันเคลื่อนผ่านถนนที่ขรุขระและหยุดก่อนจะถึงแปลงสมุนไพรของหวังเย้า 20เมตร
“โอ้ ในที่สุดเราก็มาถึง!” เถิงหยวนชานลงจากรถและเดินตรงไปที่แปลงสมุนไพร ทันที่เขาเดินไปถึงเขาก็ต้องตกตะลึง
“พระเจ้า! นี่มันอะไรกัน? ซิลเวิร์ท?” เขาเห็นว่าซิลเวิร์ทนั้นสูงยิ่งกว่าตัวคนซะอีก และเขาก็ต้องตกตะลึงอย่างแท้จริง
โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง! สุนัขวิ่งมาตรงหน้าเขาและมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าเหมือนกำลังตรวจสอบเขาอยู่
“เฮ้!” หว้งเย้าเดินออกมาจากกระท่อมเมื่อเขาได้ยินเสียงสุนัขเห่า
“คุณคือคุณเถิง?” หวังเย้าเดินมาหาเถิงหยวนชานและถามเขาด้วยรอยยิ้ม
“ใช่แล้ว ผมเอง!” เขาเริ่มพิจารณาชายหนุ่มตรงหน้าเขา ชายหนุ่มคนนี้ดูสะอาด ผมสั้น หน้าตาดี ผิวสีแทนและดวงตาที่สดใส เขาดูต่างไปจากคนปลูกสมุนไพรที่เถิงหยวนชานเคยเจอมาก่อน
