9 พืชที่ปรากฎอยู่ในเทพนิยายเท่านั้น

9 พืชที่ปรากฎอยู่ในเทพนิยายเท่านั้น

“นายช่วยบอกลุงของนายให้หน่อย ว่าฉันต้องการทำสัญญาเช่าเนินเขาหนานชานอีก 20ปีแต่เพียงผู้เดียว แต่อย่าให้พ่อแม่ของฉันรู้ในตอนนี้” หวังเย้าพูด

“ไม่มีปัญหา!” หวังหมิงเป่าพูด “ฉันรับรองได้เลยว่าจะไม่มีใครหน้าไหนเข้าว่ายุ่งวุ่นวายกับเนินเขาหนานชานได้ ไม่แม้แต่หวางเจียนหลี่!” หวังหมิงเป่าให้การรับรองกับหวังเย้า

“พอได้แล้ว!” หวังเย้าหัวเราะ

หวังเย้ารู้ว่าเพื่อนของเขาสามารถเชื่อถือได้ พ่อของหวังหมิงเป่าเคยทำงานเป็นเจ้าหน้าที่อาวุโสอยู่ในกองทัพมาก่อน หลังจากเกษียณออกมาเขาก็เข้าทำงานเป็นรองนายกเทศมนตรีของเขต ครอบครัวของเขาเป็นครอบครัวใหญ่ที่สุดในหมู่บ้านนี้ ดังนั้นคำพูดของเขาจึงเชื่อถือได้

หลังพูดคุยกันได้สักพัก หวังหมิงเป่าก็ลงจากเขาไป

หลังจากเดินไปรอบๆแปลงสมุนไพรแล้ว หวังเย้าก็เข้าไปหยิบพลั่วจากในบ้าน เขาขุดเอาซิลเวิร์ทขึ้นมาจากแปลงด้วยความระมัดระวัง มีเพียงรากของซิลเวิร์ทเท่านั้นที่มีผลในทางยา ยิ่งระยะเวลาปลูกซิลเวิร์ทนานเท่าไหร่ รากของมันก็จะใหญ่ขึ้นเท่านั้น

“คราวนี้แหละ?!” หวังเย้าพูดกับตัวเอง

หลังจากขุดซิลเวิร์ทขึ้นมาได้ หวังเย้าก็ตกตะลึง

“พระเจ้า มันใหญ่มาก!” เขาประหลาดใจ

หวังเย้าเคยเห็นซิลเวิร์ทหบายครั้งในอดีต แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบเห็นซิลเวิร์ทที่มีน้ำหนักกว่า 5กิโลและยาวถึง 40เซนติเมตร

“นี้ฉันเป็นคนปลูกจริงๆเหรอ?!” หวังเย้าไม่อยากจะเชื่อ

หวังเย้าตื่นตกใจกับขนาดของซิลเวิร์ท

ด้วยขนาดและน้ำหนักของซิลเวิร์ทที่ได้ ฉันจะต้องทำภารกิจผ่านแน่นอน และเพียงแค่ดูก็รู้ว่าคุณภาพของซิลเวิร์ทจะต้องไม่ธรรมดาแน่ หวังเย้าคิด

แต่ไม่เหมือนกับพุทรา ที่สามารถลองชิมเพื่อดูคุณภาพได้เลย เพราะสมุนไพรไม่สามารถกินส่งเดชได้ ฉันควรเอาไปให้เจ้าหน้าที่ตรวจสอบดู หวังเย้าคิดไว้

หวังเย้าลงมือทำทันที เขาวางซิลเวิร์ทที่ล้างเสร็จแล้วในถุง ล็อกประตูกระท่อมและขี่มอเตอร์ไซด์เข้าเมืองไป

เมื่อเข้าไปถึงในเมือง เขาได้เข้าไปเช็คราคาซิลเวิร์ทสดจากร้านรับซื้อสมุนไพร

“16หยวน ต่อกิโล” พนักงานในร้านบอกหวังเย้าทั้งที่ยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา

“ทำไมมันถึงถูกขนาดนี้? ฉันเห็นในอินเตอร์เนต ราคาของมันอยู่ที่ 40 กว่าหยวน” หวังเย้าถามด้วยความสับสน

“มากกว่า 40หยวนต่อกิโล? คุณกำลังพูดถึงซิลเวิร์ทแห้ง มันยากมากที่ซิลเวิร์ทสดจะอยู่ที่ราคานั้น พวกมันจะต้องเป็นซิลเวิร์ทป่าที่ใช้เวลาปลูกหลายปี” พนักงานพูดด้วยความดูถูก

“ขอบคุณ” หวังเย้าคิดว่าพนักงานคนนี้อวดดีเกินไป

จากนั้นเขาจึงไปที่หน่วยงานที่เกี่ยวข้องและจ่านเงินไปหลายร้อยหยวนเพื่อทดสอบคุณภาพของซิลเวิร์ท

“สวัสดี? เราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่า?” ผู้ช่วยที่ทำงานในห้องทดสอบพูดหลังจากที่เขาจ้องไปที่หวังเย้า

“ขอโทษด้วย ผมจำไม่ได้” หวังเย้าพูด

“โอ้ ผมจำได้แล้ว ผมเคยซื้อพุทราของคุณ พวกมันอร่อยมาก!” ผู้ช่วยในห้องทดสอบพูดด้วยรอยยิ้ม พุทราของหวังเย้านั้นมันน่าประทับใจมาก

“โอ้ เข้าใจแล้ว” หวังเย้าพูดด้วยรอยยิ้ม

“คุณยังพอมีพุทราเหลือไว้ขายอยู่บ้างไหม?”

ไม่เพียงแค่เขาเท่านั้นที่ชื่นชอบพุทราของหวังเย้า แต่ทุกคนในครอบครัวเขาก็ชอบมันมากเหมือนกัน แม้ว่าราคาของพุทราจะแพงกว่าพุทราทั้วไป แต่มันกลับมีรสชาติที่ดีเยี่ยมและมีสารอาหารอยู่มาก

“ขอโทษด้วย ผมไม่มีพุทราเหลืออยู่แล้ว คุณช่วยดูซิลเวิร์ทให้ผมหน่อยได้ไหม?” หวังเย้าถาม

“ได้เลย กลับมาที่งานของเรา นี้คุณปลูกสมุนไพรด้วยเหรอ?”ผู้ช่วยแล็ปถามเขา

“ใช่ แค่นิดหน่อย” หวังเย้าตอบ

“โอเค ให้ฉันดูก่อนนะ โอ้พระเจ้า! นี้มันคือซิลเวิร์ทจริงเหรอเนี้ย?!” ผู้ช่วยแล็ปตกตะลึงกับขนาดของสมุนไพรในมือของหวังเย้า

ซิลเวิร์ทมันใหญ่มาก!

“คุณเป็นคนปลูกมันเหรอ?”

“ไม่ใช่ มันมาจากบนเขาหน่ะ” หวังเย้าตอบ

“มหัศจรรย์มาก!” ผู้ช่วยแล็ปที่อายุ 30กว่าปี ยกนิ้วให้กับหวังเย้า

“ทิ้งมันไว้ที่นี่และกลับมารับผลทดสอบในวันพรุ่งนี้ เดี๋ยวก่อน ทิ้งเบอร์ของคุณเอาไว้ด้วย” ผู้ช่วยแล็ปพูด

“ได้ ขอบคุณ” หวังเย้าพูด

หลังจากทิ้งเบอร์ของเขาไว้ให้ผู้ช่วยแล็ป เขาได้เดินไปรอบๆเมืองและแวะซื้อของ เขาซื้อเสื้อผ้าให้พ่อแม่ของเขา ซึ่งเป็นชุดที่ออกแบบโดยดีไซเนอร์ในราคาพันกว่าหยวน ตอนเขามีเงินแล้ว เขาจึงไม่ต้องคิดมากเมื่อต้องการซื้อของราคาแพงให้พ่แม่ของเขา เขาได้ตรงกลับหมู่บ้านหลังจากที่เขาซื้อของเสร็จ

“แม่ ผมซื้อเสื้อผ้ามาให้ มาลองสวมดูสิครับ” หวังเย้าพูดทันทีที่เขาถึงบ้าน

“ลูกใช้จ่ายเงินมากมายเพื่อซื้อเสื้อผ้าพวกนี้มาทำไม!” จางซิวหยิงมีรอยยิ้มอยู่เต็มใบหน้าแม้ว่าเธอจะกำลังบ่นอยู่ก็ตาม เธอหยิบขึ้นมาชุดหนึ่งแล้วลองสวมมัน

“มันเป็นครั้งแรกที่ฉันได้ซื้อของขวัญที่สมควรจะมอบให้พ่อแม่ตั้งแต่ 2ปีที่แล้ว” หวังเย้าน้ำตาซึมออกมาเล็กน้อย เมื่อเขาเห็นแม่จองเขามีความสุข

หวังเย้ากลับไปที่แปลงสมุนไพรของเขาอีกครั้งในตอนกลางวัน เมื่อได้เวลาที่เขาจะกลับบ้านก็มืดแล้ว

หลังจากทานมื้อเย็นเสร็จ เขาได้นับเงินจากลิ้นชักออกมา 10,000หยวน เขาใส่เงินเอาไว้ในซองจดหมายแล้วเดินไปที่บ้านของเลขาคณะกรรมการเขตในหมู่บ้าน เขาเคาะประตูและเดินเข้าไปในบ้านเมื่อได้ยินว่ามีคนอยู่ มีเพียงชายวัย40คนหนึ่งอยู่ภายในบ้าน เขามีความสูงกลางๆ ผิวสีเข้มและดวงตาที่สว่างสดใส เขาดูดีมาก

ชายคนนี้มีชื่อว่า หวังเจียนหลี่ เขาเป็นเลขาของคณะกรรมการเขต เขาอยู่ในตำแหน่งนี้มา 3ปีแล้วและเขามีชื่อเสียงในทางที่ดี

“สวัสดีครับลุง คุณยุ่งอยู่หรือปล่าว?”

“มานี่สิเย้า มานั่งนี่ก่อน” หวังเจียนหลี่พูด

“คุณป้าไม่อยู่เหรอครับ?”

“เธอออกไปซื้อของข้างนอกน่ะ” หวังเจียนหลี่ตอบ

“คุณลุงครับ ผมต้องการจะคุยกับลุงเรื่องเนินเขาหนานชานครับ” หวังเย้าเข้าประเด็นทันที

“ลุงไปบ้านของเธอมาเมื่อวานและได้พูดกับแม่ของเธอเรียบร้อยแล้ว ลุงคิดว่ามันดีกว่าที่จะยกเลิกสัญญาตอนนี้นะ ไปคุยกับฝ่ายบันชีพรุ่งนี้แล้วดูหว่าเธอจะได้เงินคืนเท่าไหร่” หวังเจียนหลี่จุดบุหรี่แล้วพูด

“คุณลุง ผมไม่ได้ต้องการจะยกเลิกสัญญา แต่ผมต้องการจะขยายระยะเวลาของสัญญาเพิ่มไปอีก20ปี!” หวังเย้าพูด

“อะไรนะ?!” หวังเจียนหลี่ตกใจ

ประตูเปิดออกในระหว่างที่พวกเขากำลังคุยกันอยู่ หญิงในวัย40ได้เข้ามาในบ้าน

“สวัสดีครับคุณป้า” หวังเย้าพูด

“สวัสดีจ๊ะเย้า” เธอหันให้หาหวังเจียนหลี่แล้วพูดว่า “ทำไมคุณถึงไมาเสิร์ฟชาให้เขา”

“ไม่ต้องยุ่งยากหรอกครับ ผมแค่มาคุยกับคุณลุงเล็กน้อย” หวังเย้าพูด

“ตอนที่ลุงไปบ้านของเธอ แม่ของเธอได้พูดต่างจากที่เธอกำลังบอกลุงอยู่” หวังเจียนหลี่พูด

“แต่เมื่อวานผมไม่ได้อยู่บ้าน” หวังเย้าพูด

“แล้วพ่อแม่จะเห็นด้วยกับความคิดของเธอเหรอ?” หวังเจียนหลี่นิ่วกน้าเมื่อยังหวังเย้าที่หนุ่มแน่น คนที่เคยเป็นความภาคภูมิใจและยินดีของหมู่บ้าน โชคร้ายที่เขาก็กลายเป็นเพียงคนที่น่าขันหลังจากที่เรียนจบมา

“ผมจะบอกพวกเขาครับ” หวังเย้าพูด

“ได้โปรดฟังคำแนะนำของลุงนะเย้า ยกเลิกสัญญาซะ เธอจะมีอนาคตที่ดีหากเธอใช้ปริญญาของเธอสมัครเข้าทำงานให้กับรัฐบาล”

“มีคนต้องการสัญญาของผมใช่ไหม?” หวังเย้าเปลี่ยนเรื่อง

“ใช่” หวังเจียนหลี่ตอบด้วยความลังเล

“เขาเสนอเงินมาเท่าไหร่?” หวังเย้าถาม

“20,000หยวนต่อปี เป็นเวลา 10ปี” หวังเจียนหลี่ต้องการให้หวังเย้ากลัว

“ตกลง ผมจะจ่าย 20,000หยวนต่อปีเป็นเวลา 20ปี” หวังเย้าตอบกลับ

“อะไรนะ?!” ผู้หญิงที่นั่งข้างเขาอุทาน “เย้า เธอตำเป็นต้องมีเงินจำนวน 400,000หยวนสำหรับการเช่า20ปีนะ เธอจะไปเอาเงินมากขนาดนั้นมาจากที่ไหน?”

“สำหรับเรื่องเงินผมจะหามาเอง” หวังเย้าตอบด้วยรอยยิ้ม

“พ่อแม่ของเธอพวกเขาจะต้องไม่เห็นด้วยเเน่” หวังเจียนหลี่จุดบุหรี่อีกอัน

“ผมจึงยังไม่บอกให้พวกเขารู้” หวังเย้าตอบ

“นั้นมันเป็นการหลอกลวงนะ” หวังเจียนหลี่พูด “ลุงมีประชุมกับกรรมการของหมู่บ้าน เราจะคุยกันเกี่ยวกับเรื่องเนินเขาหนานชาน”

นั้นมันเร็วมาก! หวังเย้าคิด

“ผมยินดีที่จะสนับสนุนเงินจำนวน20,000หยวนให้หมู่บ้าน นอกเหนือจากค่าเช่าเนินเขา20,000หยวนต่อปี” หวังเย้าเสริม

“เธอพูดว่าอะไรนะ?!” หวังเจียนหลี่เกือบจะทำบุหรี่หล่นจากมือเขา

ด้วยน้ำแร่โบราณจากระบบที่เขามี หวังเย้าเชื่อว่าถ้าเขาไม่โง่จนเกินไป เขาจะสามารถหาเงินได้ไม่ต่ำกว่าแสนหยวนต่อปี นอกจากนั้นเขายังหาเงินได้หลายพันหยวนจากพุทราไม่กี่ต้นด้วย ดังนั้นเงิน20,000หยวนที่จ่ายเพิ่มนอกเหนือสัญญานั้นถือว่าไม่มากเลย