บทที่ 13 ฉันเป็น NPC?
บทที่ 13 ฉันเป็น NPC?
หนุ่มน้อยสองคนสบตากันครู่หนึ่ง แล้วถอนหายใจออกมาพร้อมกัน
“เฮ้อ ช่างเถอะ นี่มันใช่เวลาพูดเรื่องพวกนี้ที่ไหน”
“ใช่แล้ว ต้องรีบหาวิธีเอาชีวิตรอดออกไปจากที่นี่ก่อน ถ้าต้องมาตายที่นี่จริงๆ... นิยายฉันคงตัดตอนสุดๆ”
“ถุย ต่อให้นายไม่ตัดตอนมันก็เหมือนตัดตอนอยู่แล้ว” คำพูดหานปี้ช่างเจ็บแสบ
เฉินเสี่ยวเลี่ยนถูจมูกยิ้มๆ จู่ๆ ก็พูดอีกว่า “ยังมีปัญหาเล็กๆ น้อยๆ อีกมาก ถ้าเป็นอย่างที่เราสองคนคาดเดากัน พวกเราบังเอิญเข้ามาในโลกอันตรายของโลกไร้จุดจบ ถ้าอย่างนั้นคนที่อยู่ในเครื่องบินลำเดียวกับเราก็ต้องเป็นผู้เล่นในโลกไร้จุดจบที่มาจากดาวโลกน่ะสิ ถ้าอย่างนั้น... พวกเราทำไมมั่วเข้ามาได้ล่ะ? ว่าตามเหตุผลแล้ว ถ้าเป็นโลกไร้จุดจบ มันน่าจะมีระบบหลักที่ครบครันทั้งสติปัญญาและความสามารถสิ?”
“อย่าคุยเรื่องนี้กันเลย ยิ่งพูดฉันก็ยิ่งกลัว... ฉันกังวลว่าพวกเราสองคนจะโดนกำจัดได้ทุกเวลา”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนถอนหายใจ “จริงสิ มีเรื่องบางอย่างที่ฉันอยากยืนยันให้แน่ใจ นายได้ความสามารถแล้วกลายเป็น ‘ผู้เล่น’ ได้ยังไง?”
“ลูกบอลทองน่ะ คล้ายๆ กับลูกโลหะ”
“...เป็นอย่างที่ฉันคิดจริงๆ” จู่ๆ เฉินเสี่ยวเลี่ยนถามว่า “ทุกคนมีลูกโลหะคนละหนึ่งลูกเหมือนกันใช่ไหม?”
“ใช่ หลังจากเครื่องบินเสียการควบคุม ฉันก็พบว่าในกระเป๋าว่างๆ มีของนั่นเพิ่มขึ้นมา คนอื่นก็เหมือนกัน”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนพูดไม่ออก
นั่นเพราะ... เขารู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเอามากๆ!
ลูกบอลสีทอง!
ลูกโลหะ!
เห็นได้ชัดว่ามันคืออุปกรณ์ให้สิทธิ์เป็น ‘ผู้เล่น’ สามารถเปลี่ยนคนธรรมดากลายเป็น ‘ผู้เล่น’ และเป็นส่วนหนึ่งของโลกในเกมได้ รับความสามารถแล้วเข้าสู่ระบบของเกม
แต่ว่า... ลูกบอลนี้ทุกคนมีคนละหนึ่งอัน
ทว่า...
เฉินเสี่ยวเลี่ยนรู้ดีว่า ตัวเขา...
กลับ! ไม่! มี! ลูก! โลหะ!
ลูกโลหะที่ทำให้เขากลายเป็นผู้เล่นหรือได้รับความสามารถทั้งหมดนั้น มันไม่ใช่ของเขา แต่เก็บมาจากศพของ ‘ผู้เล่น’ ที่ตายบนเครื่องบินต่างหาก!
สมมุติว่า... มีแต่ ‘ผู้เล่น’ ที่มีลูกโลหะ ผู้เล่นที่ตายบนเครื่องบินคงจะตายเพราะสาเหตุไม่คาดคิดอย่างอื่น ลูกโลหะเลยตกมาถึงมือเขา?
แต่ว่า... ทั้งๆ ที่เป็น ‘พวกมั่ว’ เข้ามาแบบเดียวกัน ทำไมหานปี้ถึงมีลูกโลหะ? ถ้ามีระบบอะไรที่คล้ายกับเกมอยู่จริงละก็ ทำไมถึงยอม ‘นับว่า’ หานปี้เป็นผู้เล่น แล้วมอบลูกโลหะให้?
แต่เขากลับไม่มี?
อืม ชิซูกะกับซูซูก็ไม่มีเหมือนกัน!!
ทำไมกันนะ?
หรือว่า...
จู่ๆ ในหัวของเฉินเสี่ยวเลี่ยนก็มีความคิดแปลกประหลาดสุดๆ โผล่ขึ้นมา
หรือว่า... คนอื่นๆ เป็นผู้เล่น
ส่วนเขา... กับผู้หญิงอีกสองคน
พวกเราเป็น... NPC[1]??
ความคิดนี้บ้าบอเกินไป บ้าบอจนเฉินเสี่ยวเลี่ยนไม่กล้าขบคิดให้มากกว่านี้
เขาไม่ได้บอกเรื่องที่ตัวเองไม่มี ‘อุปกรณ์’ ลูกโลหะกับหานปี้
นี่ไม่ใช่เพราะไม่เชื่อใจหานปี้ แต่เพราะว่า...เขาแค่รู้สึกกระวนกระวายอยู่ลึกๆ ในใจ!
ตอนที่ทั้งสองเดินกลับมาถึงค่ายในหุบเขาก็เป็นเวลากลางดึกแล้ว
ทีมเด็กใหม่พวกนั้นกลับมาถึงนานแล้ว เฉินเสี่ยวเลี่ยนเห็นว่าชายศีรษะล้านคนนั้นถอดเสื้อแขวนไว้ ตรงหน้าอกมีผ้ากอซพันไว้ และกำลังกินยาน้ำขวดหนึ่งอยู่ หนุ่มนักสู้ถืออาวุธบางอย่างที่คล้ายมีดสั้นของทหารนั่งอยู่ข้างกองไฟ ใช้ผ้าเช็ดถูมันอย่างประณีต ส่วนหญิงสาวผอมแห้งนั้นหลับไปแล้ว
หานปี้เอากบหิ่งห้อยที่จับมาได้ให้เดม่อน เดม่อนทำหน้าเย็นชา กลับเป็นกัปตันทีมนิวตันที่เอ่ยว่า “ทำได้ไม่เลว”
เห็นได้ชัดว่าเด็กใหม่ห้าคนยัดอยู่ในกระโจมต้องนอนไม่พอแน่ เฉินเสี่ยวเลี่ยนกับหานปี้จึงเดินไปอีกทาง นั่งพิงก้อนหินก้อนหนึ่ง
“จริงสิ นายมีอาหารสัตว์ไหม?” เฉินเสี่ยวเลี่ยนนึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้
การ์ฟิลด์ถูกเขาเก็บกลับเข้าระบบไปแล้ว แต่ว่าเจ้าสัตว์น่าสงสารนั่นยังไม่ได้กินอะไรเลย ดูจากเวลาแล้ว ถ้าเขายังไม่ให้อาหารมันอีก คงรักษาชีวิตแมวเอาไว้ไม่ได้
ถึงแมวตัวนี้มันจะกวนตีนเจ้าของมาก (สเตตัสแฝงของมันคงไม่ใช่ ‘กวนตีนเจ้านาย’ หรอกใช่ไหม?)
แต่ยังไงมันก็เป็นสัตว์เลี้ยงของเขา จะให้ทนดูมันหิวตายคงไม่ได้
“อาหารสัตว์น่ะมี แต่ว่าอาหารที่สัตว์กินมีความต่างกัน อาหารสัตว์ของฉันใช้สำหรับสัตว์ประเภทหมา แล้วสัตว์ของนายคืออะไร?”
“...แมว”
“งั้นนายก็ใช้ของฉันไม่ได้หรอก” หานปี้ส่ายหัว “นายแลกเอาเองสิ ใช้แต้มก็ได้แล้ว”
แต้ม?
แลก?
เฉินเสี่ยวเลี่ยนพบความต่างอีกอย่างระหว่างตัวเองกับหานปี้อีกแล้ว!
เขาไม่รู้ว่าอะไรคือแต้ม ส่วนระบบแลกเปลี่ยน... หน้าอินเตอร์เฟซของเขากลับไม่มี!
แต่เดิมเขาคิดว่าต่อให้ตัวเองแตกต่างจากผู้เล่นพวกนั้นก็ช่างเถอะ... เพราะถึงยังไงเขาก็มั่วเข้ามา
แต่ว่า... คนที่มั่วเข้ามาเหมือนกันก็มีความต่างจากเขาอีก?
“แต้มฉันไม่พอ” เฉินเสี่ยวเลี่ยนยิ้มขื่น “ขอยืมแต้มนายก่อนได้ไหม?”
“อาหารแมวใช่ไหม?” หานปี้ไม่คิดมาก เขารีบแลกอาหารแมวจากระบบมาให้เขาโหลหนึ่ง
เฉินเสี่ยวเลี่ยนรับมา มันเป็นขวดโหลแก้วขนาดไม่ใหญ่ พอเปิดดูข้างในก็เห็น...
บิสกิตสิบกว่าอัน!
รูปร่างเหมือนบิสกิตแมว
“ทุก 24 ชั่วโมงให้กินหนึ่งอันก็พอ แล้วก็สัตว์เลี้ยงที่อยู่ในสถานะอิ่ม เมื่อเก็บกลับเข้าระบบจะค่อยๆ ฟื้นฟูการบาดเจ็บทั้งหมดรวมทั้งพละกำลังด้วย ถ้าอยู่ในสถานะหิวก็จะไม่ฟื้นฟู” หานปี้ยิ้ม “อาหารแมวขวดนี้ใช้ 5 แต้ม อย่าลืมคืนฉันล่ะ”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนอยากถามเหลือเกินว่า ‘แต้ม’ คืออะไรกันแน่ ทำยังไงถึงจะได้มา แล้วมันแลกอะไรได้บ้าง
แต่ว่าตรงนี้ไม่เหมาะจะคุยเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ อีกอย่าง เขารู้สึกกระวนกระวายมากขึ้นเรื่อยๆ จึงหุบปากไว้
“รีบนอนเถอะ พรุ่งนี้จะเริ่มภารกิจดันเจี้ยนแล้ว” หานปี้พูดเสียงต่ำ “พักผ่อนให้พอถึงจะเอาตัวรอดได้”
ภารกิจดันเจี้ยน!
คำคำนี้ทำเอาเฉินเสี่ยวเลี่ยนต้องเลิกคิ้วสูงอีกครั้ง
เห็นได้ชัดเจนว่า...หานปี้รู้ข้อมูลเกี่ยวกับภารกิจดันเจี้ยน
แต่ว่าในระบบของเฉินเสี่ยวเลี่ยนกลับเปิดคำอธิบายภารกิจดันเจี้ยนไม่ได้
...ไม่เหมือนกันอีกแล้ว!
(ฉันเป็น NPC จริงๆ เหรือเนี่ย? เป็น NPC ที่เก็บอุปกรณ์ของผู้เล่นได้?)
เฉินเสี่ยวเลี่ยนหลับไปพร้อมกับความสงสัย สองวันที่ผ่านมานี้เขาเหนื่อยมากเกินไปแล้ว
......
ฟ้ายังไม่สว่าง เฉินเสี่ยวเลี่ยนก็ตื่นแล้ว ร่างกายที่ผ่านการอัพเกรดต่างจากคนธรรมดามาก ถึงหลับไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง เฉินเสี่ยวเลี่ยนกลับรู้สึกว่าความมีชีวิตชีวาฟื้นฟูจนเต็ม
มองไปรอบๆ ในค่ายเริ่มวุ่นวายมากขึ้นแล้ว คนของทีมเด็กใหม่ตื่นกันหมดแล้ว ต่างคนต่างยุ่งเรื่องของตัวเอง
ค่ายของสมาพันธ์อื่นที่อยู่ไกลๆ ก็เห็นว่ามีคนกำลังจัดเตรียมอาวุธอุปกรณ์ อาวุธเย็น[2]จำพวกดาบที่มีรูปร่างแปลกๆ ล้วนถูกนำออกมา แล้วก็ยังมีอาวุธร้อนแบบโบราณแปลกตา เป็นต้นว่าของที่มีรูปร่างคล้ายกับปืนกลไฟ รวมไปถึงอุปกรณ์แนวไซไฟจำนวนหนึ่ง
ตอนนั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงแหลมๆ เสียงหนึ่ง
“หัวหน้า มาดูเร็วว่าฉันเจออะไรเข้า!”
ชายรูปร่างผอมสูงคนหนึ่งวิ่งพรวดเข้ามาในค่ายสมาพันธ์ตัดวายุ
หัวล้านเลี่ยน คางแหลมๆ จมูกโตๆ สวมเสื้อคลุมตัวยาว ข้อมือทั้งสองข้างสวมกำไลทองแบบวงที่ดูอลังการไว้ข้างละอัน
“หมอนี่ชื่อตู๋หยา (เขี้ยวพิษ) ระวังเอาไว้ ในสมาพันธ์ตัดวายุ เจ้าหมอนี่โหดเหี้ยมชั่วร้ายที่สุด ตั้งแต่ฉันอยู่ในสมาพันธ์ตัดวายุก็โดนมันเล่นงานไม่ใช่น้อย ถึงเดม่อนจะหยาบคายแต่ก็เป็นเพราะขี้โมโหเท่านั้น ส่วนตู๋หยา... สรุปว่านายต้องระวังเอาไว้”
หานปี้ยืนอยู่ข้างๆ กดเสียงต่ำเตือนเขาอย่างระแวดระวัง
น่าเสียดาย... เฉินเสี่ยวเลี่ยนกลับไม่ได้ฟังอะไรทั้งนั้น!
เขาเบิกตาแทบถลน ยืนทื่อมองดูเจ้าคนที่ชื่อตู๋หยา... หรือพูดให้ถูกก็คือ มองคนอีกสองคนที่อยู่ข้างๆ ตู๋หยา!
ในดวงตาของเฉินเสี่ยวเลี่ยนมีความโกรธลุกโชนอยู่!
......
ชิซูกะกับซูซูถูกมัดพันไว้ด้วยโซ่ทอง ตรงสายโซ่ทองยังคล้ายกับว่ามีแสงแปลบปลาบวิ่งอยู่
ทั้งสองอยู่ในสภาพสิ้นหวังยืนอยู่ข้างตู๋หยา เห็นได้ชัดเจนว่าถูกบังคับมา
ชิซูกะเหม่อลอย สายตามีความหวาดกลัวล้ำลึก ก้มหน้าไม่กล้ามองดูรอบๆ ชุดแอร์โฮสเตสบนตัวไม่รู้ว่าแขนเสื้อถูกฉีกทิ้งไปที่ไหน
ซูซูน่าสงสารยิ่งกว่า ใบหน้าของสาวน้อยโลลิประเปื้อนเต็มไปด้วยฝุ่น แต่บนแก้มทั้งสองข้างมีคราบน้ำตาอยู่ข้างละสาย ดวงตาบวมแดง ร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุดมาตลอดทาง ที่เท้าก็เหลือรองเท้าแค่ข้างเดียว
ภาพตรงหน้าทำเอาเฉินเสี่ยวเลี่ยนรู้สึกเหมือนมีเลือดร้อนๆ พุ่งขึ้นหัว!
…………………………
[1] NPC (Non-player character) คือ ตัวละครที่ไม่ได้ถูกควบคุมด้วยผู้เล่น แต่ถูกความคุมโดยคอมพิวเตอร์ โดยทั่วไปมักเป็นตัวประกอบฉาก เติมเต็มเนื้อเรื่อง รวมทั้งทำหน้าที่เป็นจุดขายของ ซ่อมของ ฯลฯ ภายในเกม และจะไม่สามารถต่อสู้กับผู้เล่นได้ หรือหากถูกโปรแกรมมาให้ต่อสู้ก็มักต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ให้กับผู้เล่นเสมอ
[2] อาวุธเย็น หมายถึงอาวุธที่ไม่ได้ใช้ดินปืนหรือมีการเผาไหม้ เช่น ดาบ กระบี่ หอก ทวน ตรงข้ามกับอาวุธร้อน ซึ่งใช้ดินปืนในการทำงาน
