ตอนที่ 42 แก่นแท้ดาบแห่งสายลม

หลังจากอ่านเนื้อหาในส่วนของแก่นแท้แห่งดาบอย่างตั้งใจจนจบ ในที่สุดเจียงวู่เฉิงก็เงยหน้าขึ้นและสูดลมหายใจเข้าลึก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง

"เป็นอย่างไรบ้าง?"ซื่อหม่าปู้กล่าวถาม

"วิเศษอย่างมากโดยเฉพาะส่วนที่เกี่ยวกับแก่นแท้แห่งดาบ"เจียงวู่เฉิงพยักหน้าและกล่าวอย่างจริงจัง"เมื่อตอนที่พ่อของข้าสอนเกี่ยวกับหลักแห่งดาบ เขาพูดถึงแก่นแท้แห่งดาบ แต่ข้าไม่เข้าใจว่าแก่นแท้แห่งดาบคืออะไร จนตอนนี้ข้าเข้าใจว่าแก่นแท้แห่งดาบนั้นเกิดจากความเข้าใจต่อแก่นแท้แห่งสวรรค์และโลก"

"ใช่แล้ว มันเป็นเรื่องของความเข้าใจและการใช้พลังธรรมชาติจากสวรรค์และโลก เจ้าดูนี่"ซื่อหม่าปู้พูดแล้วยิ้มและดึงกระบี่ออกมาออกมาจากเอวของเขาอย่างฉับพลัน และโจมตีใส่หินที่มีความยาวหลายเมตรในทันที

มีร้อยร้าวและมีเศษหินจำนวนมากตกลงมา

"การโจมตีครั้งนี้ข้าไม่ได้ใช้แก่นแท้จากสวรรค์และโลก แต่ตอนนี้ข้าจะลองโจมตีโดยใช้แก่นแท้ดู"ซื่อหม่าปู้ฟันไปที่หินในทันที

เจียงวู่เฉิงรู้สึกถึงพลังที่แข็งและรุนแรงในเวลาเดียวกับที่หินถูกโจมตี

"นั่นคือแก่นแท้แห่งสวรรค์และโลก"เจียงวู่เฉิงในเต้นอย่างรุนแรง

เป้ง!

ก้อนหินระเบิดออกมาในทันทีและเศษหินขนาดใหญ่ก็ตกลงมา

เจียงวู่เฉิงรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นความแตกต่างของการโจมตีดังกล่าว

ความแตกต่างนั้นสำคัญอย่างมาก

การโจมตีในครั้งแรกนั้นทำให้หินนั้นแตกร้าวในทันที ขณะที่การโจมตีอีกครั้งทำให้หินระเบิดได้

"นี่คือความแตกต่างระหว่างการโจมตีปกติและการโจมตีโดยใช้แก่นแท้งั้นหรือ?"เจียงวู่เฉิงถาม

"ถูกต้องแก่นแท้ของสวรรค์และโลกเป็นพลังแห่งธรรมชาติซึ่งสามารถใช้ได้ทั้งด่าบและกระบี่ อย่างไรก็ตามข้ามีความรู้เพียงผิวเผินไม่เช่นนั้นพลังจะแข็งแกร่งกว่านี้มาก" ซื่อหม่าปู้กล่าว

"ที่จริงแล้วสำหรับนักรบ พวกเขาพยายามอย่างมากที่จะฝึกฝนแก่นแท้แห่งสวรรค์และโลกหลังจากที่พวกเขาไปถึงขั้นอาณาแก่นทองคำแล้ว เมื่อพวกเขาเหล่านั้นเข้าใจแก่นแท้แห่งดาบหรือแก่นแท้แห่งกระบี่ความแข็งแกร่งของเขาจะพุ่งขึ้นอย่างรวดเร็ว"

"ครั้งหนึ่งข้าเคยได้พบกับสุดยอดอัจฉริยะผู้มีความสามารถในเชิงดาบเช่นเดียวกับเจ้า ในเวลานั้นเขาเพิ่งจะก้าวเข้าสู่อาณาแก่นทองคำ แต่เขามีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งในแก่นแท้แห่งดาบทั้ง3รูปแบบ ซึ่งมันได้ช่วยให้เขาสามารถฆ่านักรบที่อยู่ในจุดสูงสุดอาณาแก่นทองคำได้"

"อะไรนะ?"เจียงวู่เฉิงตกตะลึง

ทุกคนนั้นรู้ดีถึงช่องว่างระหว่างระดับแต่ละขั้นจะยิ่งใหญ่มากขึ้น เมื่อความแข็งแกร่งของพวกเขาก้าวหน้า

ระยะห่างระหว่างอาณาแก่นทองคำแรกเริ่มกับจุดสูงสุดอาณาแก่นทองคำนั้นกว้างอย่างมาก ถึงแม้จะเป็นอัจฉริยะที่มีเทคนิคการบ่มเพาะที่ท้าทายสวรรค์เช่นเดียวกับเคล็ดบัญญัติสวรรค์ก็ยังไม่สามารถเทียบได้กับจุดสูงสุดอาณาแก่นทองคำ

อย่างไรก็ตามเนื่องจากอัจฉริยะที่ยอดเยี่ยมคนนั้น มีความเข้าใจแก่นแท้แห่งดาบในระดับที่สูงมาก เขาจึงสามารถฆ่าคนที่อยู่ในขั้นจุดสุดอาณาแก่นทองคำได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

แค่การโจมตีเพียงครั้งเดียว!

"แก่นแท้แห่งดาบนั้นน่ากลัวมากใช่ไหม?"เจียงวู่เฉิงถามด้วยความตกใจ

"พลังลมปราณของเจ้ายังต่ำเกินไปที่จะก้าวเข้าสู่อาณาแก่นทองคำได้ แต่หลังจากสองสามวันที่ผ่านมาข้าเห็นว่าเจ้ามีความสามารถในเชิงดาบอย่างมาก ดังนั้นข้าจึงตัดสินใจให้หนังสือเล่มนี้แก่เจ้า ด้วยความที่หวังว่าเจ้าจะสามารถเรียนรู้แก่นแท้แห่งดาบได้ แต่มันก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้า"ซื่อหม่าปู้กล่าว

"ได้"เจียงวู่เฉิงพยักหน้า

เมื่อเขาเห็นได้อ่านเกี่ยวกับแก่นแท้แห่งดาบ เขารู้ว่ามีทั้งคนที่เข้าใจและไม่เข้าใจเกี่ยวกับแก่นแท้แห่งสวรรค์และโลก เขาเต็มไปด้วยความต้องการที่ก้าวเข้าสู่ดินแดนแห่งแก่นแท้

และในหนังสือนั้นยังได้แนะนำวิธีการที่จะเข้าใจแก่นแท้ของสวรรค์และโลกอย่างละเอียด

...

แม้กระทั่งปัจจุบัน เจียงวู่เฉิงยังคงค้นหาและต่อสู้กับสัตว์ร้ายที่อยู่ในอาณาทะเลลมปราณอันลึกซึ้งและจุดสูงสุดของอาณาทะเลลมปราณในป่าแห่งความมืด แต่เห็นได้ชัดว่าเขาได้ใช้เวลาในการเรียนรู้แก่นแท้แห่งดาบมากกว่าเดิม

ภายในหุบเขาในป่าแห่งความมื้ด เจียงวู่เฉิงยืนอยู่ที่แห่งนั้นคนเดียวเขาอยู่ในลักษณะหลับตาและดาบยาวของเขาก็ยื่นออกมา เขาอยู่ในท่านี้มานานกว่าครั่งชั่วโมงแล้ว

เมื่อสายลมพัดผ่านร่างกายของเขาหลายรอบ เขาพยายามที่จะรู้สึกถึงพลังแห่งสายลม

"ลม..มองไม่เห็น แต่เป็นสิ่งที่รู้ว่ามีอยู่จริง"

ดาบยาวในมือของเขาเริ่มกวาดขึ้นอย่างช้าๆ

เชื่องช้าและเบามาก การกวาดดาบของเขาขยับขึ้นตามแรงลมที่พัดผ่านไปทั่วบริเวณ

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เจียงวู่เฉิงรู้สึกได้ถึงพลังของสายลมโดยรอบอย่างชัดเจน...ร่องรอยการรับรู้แห่งสายลมค่อยๆปรากฏชัดในใจของเขาเมื่อความเร็วของดาบนั้นเพิ่มขึ้น

ในเวลานี้ ซื่อหม่าปู้นั่งอยู่บนก้อนหินซึ่งอยู่ใกล้กับจุดที่เจียงวู่เฉิงยืนอยู่ ทุกการกระทำของเจียงวู่เฉิงอยู่ภายใต้สายตาของเขา

"เด็กหนุ่มคนนี้เริ่มที่จะสัมผัสถึงแก่นแท้แห่งดาบได้ แต่มันง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?"ซื่อหม่าปู้กล่าวและภายในใจอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ต้องรู้ก่อนว่าเกี่ยวกับแก่นแท้แห่งเปลวเพลิงที่เขารับรู้ เขาได้ใช้เวลาผจญภัยอยู่ตามภูเขาไฟอยู่ถึงสามปีเขาถึงได้เริ่มรู้สึกถึงพลังแห่งเปลวเพลิง ในที่สุดเขาก็สามารถจับความรู้สึกถึงพลังเหล่านั้นได้ เขาถือว่าโชคดีเป็นอย่างมากเมื่อเทียบกับผู้เชี่ยวชาญคนอื่นที่อยู่ในอาณาแก่นทองคำ พวกเขาพยายามอย่างมากแต่กลับไม่สามารถสัมผัสได้ถึงแก่นแท้แห่งสวรรค์และโลก

แม้ว่าเจียงวู่เฉิงจะเกิดมาพร้อมกลับพรสวรรค์ในด้านดาบ แต่มันก็ยังคงต้องใช้เวลานานที่จะเข้าใจแก่นแท้แห่งดาบ

แต่ตอนนี้...

"หืมมม?มันเป็นไปได้อย่างไร?"ซื่อหม่าปู้เงยหน้าขึ้นมอง เขารู้สึกประหลาดใจอย่างมากกับสิ่งที่เขาได้เห็น

เจียงวู่เฉิงยังคงฝึกดาบอยู่ในขณะนี้ แต่ความเร็วดาบของเขาค่อยๆเร็วขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ จนแม้แต่ซื่อหม่าปู้ยังเห็นแสงของดาบเป็นลักษณะกระพริบ

"เขาวาดดาบของเขาอย่างรวดเร็ว...เขาวาดดาบโดยไร้กระบวนท่า เขาไม่ได้ใช้เพลงดาบงั้นหรือ?"ซื่อหม่าปู้ตกใจ

เขาไมได้ใช้เพลงดาบเพื่อเพิ่มความเร็วอย่างเพลงดาบอรุณเบิก เขาเพียงแค่แกว่งดาบโดยไร้กระบวนท่า แต่มันก็ยังเร็วมาก มันหมายคว่าอย่างไร?

"ดาบนั้นถูกวาดออกไปพร้อมกับสายลม สายลมกลายมาเป็นดาบ!"

"แก่นแท้แห่งสายลม(พายุ) เขาเข้าใจมันได้แล้ว!"ซื่อหม่าปู้งงงวยในทันที

ต้องรู้ก่อนว่าเขาเพิ่งให้หนังสือแก่เจียงวู่เฉิงไปเมื่อวาน นอกจากนี้เขาเพิ่งจะสัมผัสได้ถึงแก่นแท้แห่งสวรรค์และโลกเมื่อวานนี้

วันนี้เขากลับเข้าใจหลักการดาบแห่งสายลมจากแก่นแท้แห่งสวรรค์และโลก

"ความเร็วนั่นมันอะไรกัน?"