ภาค 1 ตอนที่ 12 ห้ามสืบต่อ
ตอนที่ 12 ห้ามสืบต่อ
พวกเสี่ยวเจ๋อกับหวังอ้ายกั๋วเตรียมใจที่จะอดหลับอดนอน สอบสวนผู้ชายที่ทำชั่วมากมายเหล่านี้อย่างหนัก
ส่วนต้าเจิ้งก็เพิ่งออกจากห้องผู้การ ท่านผู้การหลังจากทราบความเป็นมาของคดีแล้วมีคำถามอยู่หลายข้อ ประจวบเหมาะที่คำถามเหล่านี้ทำให้ต้าเจิ้งรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ด้วยความใจลอย เขาก็เดินไปที่แผนกนิติเวชซึ่งตั้งอยู่บนชั้น 4 อย่างไม่รู้ตัว
ไฟในห้องชันสูตรยังเปิดอยู่ ต้าเจิ้งเคาะประตู
โกโก้ปรากฏตัวที่ประตูห้อง สีหน้ามีร่องรอยของความเหนื่อยอ่อน แต่สายตายังเฉียบคม
ทั้งสองเดินเข้าไปในห้อง โกโก้วางแก้วในมือลง กลิ่นหอมอบอุ่นค่อยๆ ฟุ้งกระจายไป เป็นกลิ่นโกโก้ที่เธอชอบเช่นเดิม ต้าเจิ้งอดอมยิ้มไม่ได้ ดูเหมือนสิ่งนั้นทำให้เขาผ่อนคลายลงได้ พิงบนเก้าอี้พักผ่อน แล้วเรียบเรียงความคิด
บนโต๊ะมีเสื้อเปื้อนเลือดที่สวีลี่ใส่ในวันเกิดเหตุคลี่วางอยู่ โกโก้มือหนึ่งถือกระดานจดบันทึก เปรียบเทียบรอยแผลบนร่างสวีลี่กับรอยขาดบนเสื้อ วัดขนาดจริง แล้วหมายเหตุบนกระดานจดบันทึกอย่างละเอียด บาดแผลมีดตื้นๆ ขนาด 2 ซม. 3 แห่ง รอยบีบไม่ชัดเจน 5 แห่ง รอยถลอกที่ก่อนหน้านี้มองว่าเกิดจากอุบัติเหตุรถยนต์ล้วนถูกโกโก้เปรียบเทียบแล้วตรวจสอบใหม่ โกโก้ยังตัดเสื้อไปหลายจุดเก็บไว้ในถุงปิด ใส่รวมในกล่องที่เสี่ยวเป๋อเก็บตัวอย่างผิวหนังไว้เมื่อกลางวัน
"สวินเข่อหรัน...ถ้าขึ้นศาล เธอมีความมั่นใจกี่เปอร์เซนต์ที่จะส่งพวกเขาเข้าไป" ต้าเจิ้งกึ่งนอนบนเก้าอี้ เสียงแหบพร่า
โกโก้หันหน้ามามองเขา น้ำเสียงของโจวต้าเจิ้งแปลกๆ ทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ
"หมายความว่ายังไง"
ต้าเจิ้งถอนหายใจเบาๆ "คำถามนี้ ก็เป็นคำถามที่ผู้การถามผมเมื่อสักครู่ ก่อนหน้านี้ผมก็คิดเหมือนกัน แต่เพื่อให้ได้คำสารภาพ...สวีลี่ไม่อยู่ในโลกนี้แล้ว ไม่อาจจะมาชี้ตัวเขา คลิปตอนนั้นส่วนใหญ่ถ่ายโดยอวี๋เทาที่ถือกล้องวีดีโออยู่ ไม่มีภาพด้านหน้าของเขา ที่เธอมีหลักฐานประเภทลายนิ้วมือที่ได้มาจากบนตัวสวีลี่หรือเปล่า"
โกโก้ส่ายหน้า "หลักฐานจำนวนมากปนกับสิ่งที่หลงเหลือจากอุบัติเหตุ ฉันกำลังตรวจอีกครั้งกับสิ่งที่อาจจะเชื่อมโยงกับผู้ชายสามคนนี้ แต่สำหรับลายนิ้วมือคงยาก บนตัวสวีลี่มีร่องรอยมากเกินไป มีทั้งรอยล้อทับ การช่วยเหลือ CPR ในที่เกิดเหตุ ฯลฯ พวกคุณหากล้องวีดีโอตัวนั้นเจอไหม สามารถเปรียบเทียบลายนิ้วมือ..."
"ไม่ได้ พวกเราค้นอย่างละเอียดที่บ้านทั้งสามคน เจิงเจี้ยนหมิงให้การว่า อวี๋เทาเคยบอกเขา กล้องถูกทิ้งไปแล้ว พวกเราเล่นครั้งหนึ่งก็เปลี่ยนกล้องครั้งหนึ่ง เงินจิ๊บจ๊อยแค่นี้ไม่ต้องสนใจ ขอให้สนุกก็พอ!"
คำพูดของต้าเจิ้งทำให้โกโก้ขมวดคิ้วเงียบๆ
"เพราะฉะนั้น ความจริงก็คือพวกเราไม่มีหลักฐานมัดตัวที่แน่นหนา...แล้วก็...เมื่อบ่ายนี้...เรื่องที่ทำให้อวี๋เทากรี๊ดแตกในห้องชันสูตรของเธอนั้น ผู้การได้ยินแล้ว เขาคิดว่าทำให้เสียเรื่องซะแล้ว ถ้าอวี๋เทาบอกกับคณะทนายความของเขา พวกเขาต้องเอามาใช้อ้างและปฏิเสธว่าจิตใจอวี๋เทาถูกกระทบเทือนอย่างรุนแรงจากศพ เกิดภาพหลอน สภาพจิตใจไม่ปกติ ยิ่งกว่านั้น อาจบอกได้ว่า พวกเราใช้จิตวิทยาวิตกตื่นกลัวต่อศพของมนุษย์ เพื่อให้ได้คำสารภาพโดยมิชอบ..."
"คนที่ไม่มีสมองเท่านั้นถึงคิดว่าอวี๋เทาไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้" โกโก้ยังง่วนอยู่กับงานในมือ
"ถูก! ถ้าเป็นคนอื่น เพียงแค่คนที่มีความเป็นมนุษย์ก็จะไม่ปล่อยอวี๋เทาไปอย่างง่ายดาย...แต่สวินเข่อหรัน กฎหมายก็คือกฎหมาย กฎหมายไม่ใช่ความยุติธรรมที่พูดกันในสังคม กฎหมายไม่ใช่สิ่งที่แปดสิบคนในร้อยคนบอกว่ามีโทษก็จะมี กฎหมายต้องอาศัยหลักฐาน ความจริงมาพิสูจน์ อีกอย่าง...คนนี้คืออวี๋เทา พ่อของเขาชื่ออวี๋ไหลเหอ"
โกโก้หันมามองแล้วเดินมาหยุดที่หน้าต้าเจิ้ง "หัวหน้าโจว อย่าบอกนะว่า นายจะปล่อยคดีนี้ไป"
"ผมไม่อยากอยู่แล้ว!" คอหอยของต้าเจิ้งก็ดังขึ้นมาด้วย "แต่ในมือพวกเราไม่มีหลักฐานที่มัดตัวได้สักชิ้น! ผม...แค่กังวลมาก..."
โกโก้มองหน้าของต้าเจิ้งที่อยู่ในความมืดอยู่ครึ่งหนึ่ง จู่ๆ ก็รู้สึกไม่คุ้นเคยขึ้นมา และแล้วเธอก็ส่ายหน้า ตัวเองยังไม่ได้เริ่มทำความรู้จักกับหัวหน้าหน่วยอาชญากรรมคนนี้ จะมีความคิดที่ไม่คุ้นเคยได้อย่างไร
ไม่สนใจ ตั้งใจวิเคราะห์เส้นใยเสื้อผ้าในมืออย่างเดิม
แต่ในสมองเริ่มแล่นอย่างรวดเร็ว...หลักฐานแน่นหนา...
พอหันไปอีกครั้ง ก็พบว่าโจวต้าเจิ้งนอนหลับบนเก้าอี้ไปซะแล้ว ว่าไปแล้วเขาเป็นคนแรกที่หลับลงในห้องชันสูตรศพ
อดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้นแล้วส่ายหน้า ชงกาแฟผสมโกโก้อย่างเบามืออีกถ้วยหนึ่ง
ในฝัน ต้าเจิ้งได้กลิ่นช็อคโกแล็ตหอมหวาน
——————————————
"ทำไมถึงรับคดีไม่ได้ ทำไมถึงห้ามสืบต่อ!"
สวินเข่อหรันที่เพิ่งซื้ออาหารเช้ามาเดินผ่านชั้น 2 ก็ได้ยินเสียงตะโกนของซูเสี่ยวเจ๋อดังไปทั่วทั้งห้องทำงานของหน่วยอาชญากรรม
"อะไรคือหลักฐานไม่เพียงพอ!" ซูเสี่ยวเจ๋อถือกระดาษที่มีตราประทับของเทศบาลเมืองทุบโต๊ะอย่างโกรธแค้น "ก็เพราะกระดาษแผ่นนี้! แค่เพราะกระดาษแผ่นนี้ สวีลี่ก็จะถูกสัตว์นรกพวกนั้นย่ำยีฟรีๆ นั้นเหรอ ไป๋หลิง! นายยังเป็นตำรวจอยู่หรือเปล่า! ในคลิปก็โชว์อย่างชัดเจน เมื่อวานพวกอวี๋เทาก็สารภาพยอมรับหมดแล้ว ทำไม...ทำไมถึงสืบต่อไม่ได้"
ไป๋หลิงนั่งก้มหน้าอยู่ที่เก้าอี้ ต้าเจิ้งสูบบุหรี่อยู่ไม่ห่าง "ไม่ใช่ว่าสืบต่อไม่ได้ แค่ให้คนเบื้องบนรับไปสืบต่อ ให้พวกเราส่งคดีไปให้"
"ส่งไปให้! พวกคุณสมองรั่วหรือยังไง! แม้แต่ฉันยังดูออกว่าลูกหมาพวกนั้นคิดที่จะทำให้ลูกท่านหลานเธอเหล่านั้นหลุดจากคดีไป รอแค่ส่งทุกอย่างออกไป ยังจะมีวันที่ความจริงประจักษ์บนโลกนี้ไหม ไป๋หลิง! เสียแรงที่ฉันคิดว่านายเป็นลูกผู้ชาย นายมันก็แค่ลูกหมาเท่านั้น!"
"คิดหรือว่าข้าไม่อยากสืบต่อ!" ไป๋หลิงลุกพรวดขึ้นมา "เบื้องบนบอกหยุด ใครกล้าบอกไม่"
ซูเสี่ยวเจ๋อกัดฟัน บรรยากาศนิ่งเงียบ ในห้องมีต้าเจิ้ง ไป๋หลิง หวังอ้ายกั๋ว เซวียหยางและรองหัวหน้า แต่ไม่มีใครปริปากพูด แต่ละคนไม่มองโต๊ะของตน ก็จะสูบบุหรี่แล้วเหม่อมองไปที่ไกลๆ ไป๋หลิงตะโกนเสร็จ ก็ค่อยๆ นั่งลง จ้องมองกระเบื้องที่พื้น ไม่พูดไม่จาอีก
ซูเสี่ยวเจ๋อมองไปรอบๆ สีหน้าทุกคนแสดงความเย็นชาที่ผ่านการอดกลั้นมา หันไปมองไป๋หลิงอีกครั้ง จู่ๆ ก็ฉุนกึ๊กขึ้นมา เสยหมัดเข้าไปที่หน้าไป๋หลิงอย่างจัง จนไป๋หลิงตะลึงอยู่กับที่
"ซูเสี่ยวเจ๋อ!" โกโก้ร้องเรียกเบาๆ ที่ประตู
เสี่ยวเจ๋อหันไปเห็นโกโก้ที่ยืนอยู่หน้าประตู หมัดยังค้างอยู่กลางอากาศ ภาพเบื้องหน้าเริ่มมีฝ้าหมอกขึ้นมา "พี่สวิน...พวกเขา...พวกเขา..."
"อย่าโวยวายเลย...คนพวกนี้" โกโก้กวาดตามองทั้งหน่วยอาชญากรรมอย่างเย็นชา "คนพวกนี้ก็มีพ่อแม่ภรรยาและลูกของตน จะมาปีนเกลียวกับเบื้องบน เสี่ยงกับอาชีพของตัวเองเพียงเพราะเด็กสาวคนหนึ่งที่ไม่รู้จักได้ยังไง...ไปเถอะ"
ต้าเจิ้งขมวดคิ้ว แต่แล้วก็เอ่ยปากพูด "คุณหมอ...สวิน เรื่องที่หวังอี้เฟิงทำร้ายคุณ คุณสบายใจได้ พวกเราต้องสรุปคดีส่งให้อัยการอย่างแน่นอน อีกอย่าง...ผู้การบอกว่าช่วงนี้คุณเหนื่อยมามาก คืนนี้ให้กินข้าวด้วยกัน"
โกโก้จ้องมองเขาอย่างเยียบเย็น จนต้าเจิ้งต้องเบนสายตาหนี
"ขอโทษ ให้ฉันกินข้าวกับตำรวจอาชญากรรมที่ไม่มีศักดิ์ศรี ฉันกินไม่ลง" โกโก้ทิ้งประโยคนี้ลงอย่างไม่มีเยื่อใย กลับตัวเดินออกไป เสี่ยวเจ๋อตามไปติดๆ
ห้องทำงานเงียบกริบ ต้าเจิ้งกำหมัดแน่น เงียบขรึมไปพักใหญ่ สูบบุหรี่เข้าปอดลึกๆ ไปคำหนึ่ง แล้วเดินเข้าห้องของตัวเองพร้อมกับปิดประตูลง
คนทั้งหมดแอบโล่งใจ
——————————————
เสี่ยวเจ๋อตามโกโก้ทัน "พี่สวิน ด่าได้ดี ด่าได้สะใจมาก!"
โกโก้ไม่พูดซักคำ
เสี่ยวเจ๋อเห็นสีหน้าโกโก้ไม่ดี ก็พลอยปิดปากไปอีกคน ได้แค่ตามอยู่ด้านหลังอย่างเงียบๆ คิดไปคิดมาก็รู้สึกอึดอัด ถอนหายใจเบาๆ เบื้องบนบอกถอน หัวหน้าหน่วยอาชญากรรมก็บอกถอน ลำพังแค่แผนกนิติเวชจะทำอะไรได้ หรือจะให้เก็บหลักฐานทุกอย่างไปซ่อนงั้นเหรอ เสี่ยวเจ๋อเริ่มคิดถึงความน่าจะเป็นของปัญหานี้อย่างจริงจัง
โกโก้พูด "เสี่ยวเจ๋อ พวกเราแบ่งงานกัน นายช่วยรวบรวมสิ่งของและรายงานที่ทำไว้ก่อนหน้านี้ไว้ด้วยกัน ฉันจะเอาข้อมูลที่ได้เพิ่มเติมมาในหลายวันนี้รวบรวมไว้ด้วยวกัน"
"พี่สวิน พี่คิดจะ..."
"เชอะ คิดจะมาแย่งของในถิ่นของฉัน ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก" โกโก้เชิดหน้าเลิกคิ้ว แล้วก้าวไปที่แผนกนิติเวชอย่างรวดเร็ว
