ภาค 1 ตอนที่ 11 การเผชิญหน้าของความเป็นและความตาย

ตอนที่ 11 การเผชิญหน้าของความเป็นและความตาย

 

อวี๋เทาถูกไป๋หลิงจับไปที่ห้องชันสูตรศพของแผนกนิติเวช พอเข้าไปก็พบโกโก้กำลังทำอะไรอยู่ที่โต๊ะชันสูตร เธอชี้นิ้วไป ให้ใส่กุญแจมือล่ามไว้กับท่อน้ำด้านโน้น

 

อวี๋เทาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ โกโก้เห็นเขาถูกใส่กุญแจมืออย่างแน่นหนาแล้ว ค่อยๆ เข็นโต๊ะชันสูตรใกล้ๆ กับเขา พอเปิดผ้าขาวให้เห็นหน้าของสวีลี่ สีหน้าของอวี๋เทาซีดเผือดลงทันที

 

ศพของสวีลี่นอนสงบอยู่บนโต๊ะชันสูตร

 

โกโก้ค่อยๆ ขยับหัวของสวีลี่หันไปหาอวี๋เทา แล้วออกไปจากห้องพร้อมกับคนอื่นอย่างเงียบเชียบ

 

ห้องชันสูตรที่ปิดสนิทเกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้น ศพของสวีลี่ กับอวี๋เทา ผู้ต้องสงสัยที่เคยทารุณเธอหันหน้าเข้าหากันโดยห่างกันครึ่งเมตร

 

ต้าเจิ้ง ไป๋หลิง กับโกโก้ เสี่ยวเจ๋อนั่งยองๆ เฝ้าอยู่ที่ด้านนอกประตู ต่างมองไปยังคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กของโกโก้อย่างพร้อมเพรียงกัน หน้าจอเป็นภาพที่ได้จากกล้องที่ซ่อนอยู่ในห้องชันสูตรศพ เก็บภาพทั้งหมดของอวี๋เทากับสวีลี่ไว้ในจอ

 

จากภาพที่เห็น อวี๋เทาเลิกโวยวายแล้ว นอกจากสีหน้าซีดขาวแล้ว แทบจะไม่เห็นปฏิกิริยาอย่างอื่นของเขาอีก

 

"ใจกล้าไม่ใช่เล่น" ต้าเจิ้งให้ความเห็น "ไปยึดอาชีพเฝ้าสุสานได้"

 

พูดไปอย่างนั้นแหละ เพราะแค่คุณชายอวี๋กัดฟันกลั้นไว้อีกนิดหนึ่ง คณะช่วยเหลือก็จะออกมารบกับหน่วยอาชญากรรมแล้ว

 

โกโก้เอียงคอครุ่นคิด เริ่มแสยะปากยิ้ม เธอหยิบของชิ้นเล็กๆ อย่างหนึ่งออกจากกระเป๋าเสื้อกาวน์

 

เสี่ยวเจ๋อมองเธออย่างอยากรู้อยากเห็น โกโก้ถือของที่คล้ายรีโมทขนาดเล็กอยู่ในมือ ยกมือขึ้น หันไปทางห้องชันสูตรแล้วกดปุ่มสีขาว

 

บนจอคอมพิวเตอร์ ศพของสวีลี่ที่นอนนิ่งแต่เดิมนั้น จู่ๆ ก็เริ่มสั่นสะเทือนขึ้นมา!

 

คนที่อยู่ในเหตุการณ์นอกจากโกโก้แล้ว ทุกคนตกใจหมด ไป๋หลิงยิ่งหนัก ถอยหลังไปหลายก้าวจนหลังเกือบชิดผนัง

 

ส่วนในห้องนั้นมีเสียงกรีดร้องของอวี๋เทาเล็ดลอดออกมา เขาพยายามจะเอาตัวออกห่างจากสวีลี่สุดชีวิต แต่น่าเสียดายที่มือทั้งคู่ถูกใส่กุญแจมือล่ามไว้กับท่อน้ำ ตกใจกลัวจนขวัญหนีดีฝ่อ ตะโกนร้องลั่น

 

ต้าเจิ้งเป็นคนแรกที่ได้สติกลับมา อ้าปากค้างมองไปยังโกโก้ "...นี่มัน..."

 

"ผีๆ...ดิบ..." เสี่ยวไป๋ตกใจจนพูดตะกุกตะกัก

 

โกโก้กดปุ่มอีก สวีลี่สงบลงอีกครั้ง

 

อวี๋เทาหายใจหอบ ใบหน้าซีดเผือด แต่เหงื่อตกไม่หยุด

 

"ฉันๆ บอกเธอ หาย หายใจ" เสียงของอวี๋เทาสั่นเครือ "แต่เธออยาก อยากตายเอง ไม่ใช่เรื่องของฉัน ไม่ ไม่เกี่ยวกับฉัน!"

 

โกโก้รอไปพักหนึ่ง ดูเหมือนอวี๋เทาในจอสงบลงเล็กน้อย ยกมือเปลี่ยนไปกดอีกปุ่มหนึ่ง สวีลี่ชักกระตุกขึ้นมาเป็นพักๆ อีก เนื่องจากพ้นระยะเวลาสภาพแข็งทื่อหลังตาย ร่างกายจะอ่อนปวกเปียก มือทั้งสองเลื่อนลงมาตามจังหวะที่ร่างกายขึ้นลง อีกเพียงนิดเดียวก็จะโดนขากางเกงของอวี๋เทาแล้ว

 

อวี๋เทาตะโกนด้วยน้ำเสียงสะอื้นไห้ว่า "ปล่อยฉันออกไป!...ไม่ใช่ฉัน!!!...ฉันแค่ถ่ายคลิปเท่านั้น คนที่ซ้อมเธอไม่ใช่ฉัน!! ไม่ใช่!!!"

 

สวีลี่สงบแล้ว

 

เงียบสงัดโดยสิ้นเชิง

 

อวี๋เทาแอบมองดูสวีลี่ ดวงตาที่ขุ่นมัวตั้งนานแล้วกำลังมองตัวเองอยู่เงียบๆ การสั่นสะเทือนเมื่อสักครู่ทำให้ปากเธอเผยอออกเล็กน้อย เหมือนอยากจะพูดอะไร แล้วของเหลวข้นเหม็นก็ค่อยๆ ไหลออกจากปากของศพ

 

อวี๋เทาตกใจกลัวจนลืมหายใจ ได้แค่จ้องมองหน้าของสวีลี่อย่างลืมตัว เหมือนทุกอย่างหยุดนิ่ง

 

แล้วสวีลี่ก็สั่นสะเทือนอย่างแรงขึ้นมาอีก! ใบหน้าบิดเบี้ยวไปตามแรงสั่นสะเทือน

 

"อ๊าๆ ฉันเอง ฉันทั้งหมด ความผิดฉัน ฉันเป็นคนวางแผนเรื่องนี้ ฉันตัดสินใจจับเธอ ฉันเป็นคนถ่ายคลิป แต่คนที่ข่มขืนเธอคนแรกไม่ใช่ฉัน เป็นเจิงเจี้ยนหมิง อ๊ะๆ พวกเขาตบเธอ เตะเธอ แล้วใช้ไม้ทิ่มด้านหลังเธอ อ๊ากๆ เธออย่ามาหาฉันนะ อย่าเข้ามา อย่าๆ..." อวี๋เทาสั่นเทาไปทั้งตัว หลับตา กุมหัวตัวเอง ตะโกนออกอย่างคลุ้มคลั่ง

 

กางเกงก็เปียกแล้วด้วย

 

นอกห้อง โกโก้กดปุ่มลงอย่างพอใจ หันไปบอกคนรอบตัวว่า "ใช้ได้แล้ว ตอนนี้พาไอ้หมอนี่ไป ถามรายละเอียดดีๆ คลิปช่วงนี้ฉันจะลบทิ้ง เดี๋ยวจะเป็นปัญหา"

 

ปัญหาที่เธอไปหามายังไม่มากพออีกเหรอ ต้าเจิ้งคิดในใจ

 

ทุกคนตะลึงพึงพรืด "พี่...สวิน...แล้ว...แล้ว..." เสี่ยวเจ๋อก็ตกใจอยู่ไม่น้อย

 

"ไม่ใช่ผีดิบ" โกโก้ยิ้มน้อยๆ "ฉันวางของเล็กๆ อย่างหนึ่งที่สั่นได้ใต้ร่างของสวีลี่ ใช้รีโมทบังคับ" โกโก้ชูรีโมทเล็กๆ ในมือ

 

อวี๋เทาถูกหวังอ้ายกั๋วกับพวกกึ่งพยุงกึ่งหามออกไป เขาไม่มีแรงแม้แต่จะยืนขึ้น

 

เสี่ยวไป๋ไม่กล้าแม้แต่ก้าวเข้าไปในห้อง เสี่ยวเจ๋อยังคงผ่อนคลายอารมณ์ที่ตกใจอยู่นอกประตู ต้าเจิ้งตามเข้ามาในห้อง มองดูโกโก้หยิบของเล่นเหมือนลูกบอลเล็กๆ สองลูกออกจากใต้ร่างของสวีลี่

 

"นี่มันอะไร" ต้าเจิ้งยื่นหน้าเข้าไป

 

"ไม่รู้สิ ขโมยจากศิษย์พี่ตั้งแต่ตอนเรียนหนังสือ สนุกดี กดสวิตช์ฝั่งหนึ่ง ลูกบอลอีกฝั่งหนึ่งก็จะสั่นตลอด" โกโก้พูด

 

ต้าเจิ้งมองอีกสองครั้ง จู่ๆ ก็เข้าใจขึ้นมา หางตากระตุกไปหลายที "ของพรรค์นี้ สวินเข่อหรัน...เธอมันช่างอัจฉริยะจริงๆ "

 

ต้าเจิ้งพูดจบก็ออกไป โกโก้ยิ้มบางๆ พอหันไปมองสวีลี่ สีหน้าก็กลับคืนสู่ไร้อารมณ์อีกครั้ง

 

ในห้องเหลือเพียงโกโก้กับศพของสวีลี่

 

โกโก้จัดวางเธอกลับดีๆ เช็ดของเหลวที่ไหลออกจากตัวจากการสั่นเมื่อสักครู่ มองดูดวงตาขุ่นมัวจนขาวคู่นั้น พูดเบาๆ ว่า

 

สบายใจเถอะนะ ฉันจะไม่ปล่อยให้สัตว์พวกนี้ลอยนวล

 

พูดจบก็ยกมือขึ้นลูบหนังตาเธอเบาๆ

 

ตาของสวีลี่หลับลงแล้ว