2 น้ำหนึ่งขวด, แปลงสมุนไพรสองเอเคอร์
2 น้ำหนึ่งขวด, แปลงสมุนไพรสองเอเคอร์
“ฉันควรเอาน้ำไปให้พ่อแม่ลองดื่มดู”
เขาเทน้ำแร่โบราณลงไปในขวดจนเต็ม จนเหลือน้ำในกาไม่มาก
“ฉันควรทำยังไงกับน้ำที่เหลืออยู่ดี? ถ้าเอาไปรดสมุนไพรล่ะ?” เขาคิดขึ้นมา
เขาเทน้ำลงไปในถังฉีดน้ำ จากนั้นเขาก็เอาถังไปตักน้ำจากเขื่อนด้านล่างของเนินเขาขึ้นมาผสมกัน แล้วนำไปพ่นสมุนไพร
เขาหวังว่ามันจะได้ผล! สมุนไพรที่ปลูกไว้ในแปลงนั้นเรียกว่า ซิลเวิร์ท(อึ่งเจ็ง Huangjing) มันถูกเรียกว่าซิลเวิร์ทเพราะมันสามารถดูดซึมสารอาหารได้ทั้งจากดินและอากาศ รากของมันเมื่อโตขึ้นจะคล้ายกับขิงและใบของมันมีขนาดใหญ่และมีปลายชี้ขึ้น ใบของมันคล้ายกับใบไผ่และมีดอกสีขาว ก้านของมันนั้นตั้งตรง—ทั้งรากและก้านของมันสามารถนำไปทำยาได้
ซิลเวิร์ทเป็นสมุนไพรที่สามารถปลูกได้ทุกที่ ความต้องการซิลเวิร์ทในการกลั่นเพื่อทำยาเป็นที่ต้องการในตลาดสูงมากและราคายังคงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ หวังเย้าจึงเลือกสมุนไพรชนิดนี้ในการทดลองปลูกสมุนไพรของเขา
ความจริงแล้วซิลเวิร์ทเป็นสมุนไพรที่ปลูกได้ง่ายมาก แต่ง่ายในที่นี้คือสำหรับผู้ที่รู้วิธีการปลูกมันเท่านั้น บางคนสามารถทำให้มันเติบโตได้ถึงสองหมื่นต้นต่อหนึ่งเอเคอร์ในเวลาเพียงแค่สองหรือสามปี แต่กับหวังเย้านั้น ในสามปีที่ผ่านมาเขาได้สูญเสียซิลเวิร์ทมากกว่าสามหมื่นต้น
ถ้ารวมเงินที่เช่าเนินเขาด้วยแล้ว เขาก็ได้สูญเสียเงินไปเป็นจำนวนมาก
“ฉันหวังว่าฉันจะเสียเงินน้อยลงในปีนี้” เขาพึมพัมขณะรดน้ำ
‘ได้รับภารกิจ ตรวจสอบรายละเอียดบนแถบงาน’
ทันใดเสียงของเครื่องจักรได้พูดขึ้นมาอีกครั้ง
“ภารกิจ? ภารกิจแบบไหน?”
หวังเย้ากดเข้าไปดูในระบบ เมื่อเขาได้ยินว่าเขาได้รับภารกิจ
ภารกิจ : เก็บเกี่ยวซิลเวิร์ท 3,000 กิโลต่อหนึ่งเอเคอร์
รางวัล : เมล็ดพันธ์ุสมุนไพร 1 ถุง
บทลงโทษเมื่อล้มเหลว : ถูกยึดกาน้ำแร่โบราณ
“3,000 กิโล? มันจะเป็นไปได้ยังไง?” หวังเย้าได้แต่ตกใจ
จากข้อมูลที่หวังเย้ารู้ การผลิตซิลเวิร์ทแห้งต่อเอเคอร์นั้นทำได้เพียง 300-400 กิโลเท่านั้นผลิตได้มากที่สุดคือ 400 กิโล แล้วการผลิตซิลเวิร์ทเเห้งยังต้องใช่ซิลเวิร์ทสด 4 กิโลถึงจะได้ซิลเวิร์ทแห้ง 1 กิโล จากการคำนวนนั้น การเก็บเกี่ยวซิลเวิร์ทได้ 2,000กิโลก็ถือว่าได้ผลผลิตที่ดีมากแล้ว และมีเพียงผู้เชี่ยวชาญและดินที่มีคุณภาพเท่านั้นถึงจะทำได้ มันไม่มีทางเป็นไปได้สำหรับหวังเย้าที่จะผลิตซิลเวิร์ทแห้งได้ถึง 300 กิโลบนเนินเขาหนานชานที่แห้งแล้งแบบนี้ มันเป็นไปไม่ได้!
หวังเย้าเดินไปรอบๆแปลงสมุนไพรหลังจากที่เขารดน้ำเสร็จ เขาถอนวัชพืชและทดสอบความชื้นของดินแล้วเดินไปบันทึกข้อมูลในบ้าน หวังเย้าใช้มือถือหาข้อมูลบนอินเตอร์เนตเกี่ยวกับวิธีระยะเวลาการปลูกซิลเวิร์ทที่ใช้เวลาน้อยลง
มันเป็นช่วงปลายสิงหา ช่วงเวลาการเก็บเกี่ยวซิลเวิร์ทได้ใกล้เข้ามาแล้ว หวังเย้าคิดว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเก็บเกี่ยวซิลเวิร์ทจำนวน 3,000กิโลได้ในเวลาอันสั้น
เขาใช้เวลาครึ่งวันหาข้อมูลแต่ก็ไม่ได้อะไรเลย ในอินเตอร์เนตได้แนะนำเกี่ยวกับการผสมสานพันธุ์เพื่อเพิ่มความเเข็งแรง และยังมีข้อมูลที่ไม่น่าเชื่อถือแนะนำให้ใช้ฮอร์โมนพิเศษเพื่อเร่งความเร็วในการเจริญเติบโต
“มันไม่มีทางออกเลย!”
เมื่อมือถือเตือนว่าแบตเตอร์รี่ใกล้หมดเขาจึงหยุดหาข้อมูล แล้วเกาหัวของเขาอย่างช่วยไม่ได้
“ฉันต้องคิดหาทางออกให้ได้!”
เขาทำเครื่องหมายไว้ที่วิธีที่หน้าเชื่อถือได้แล้วเก็บของ เขาล็อกประตูเพื่อเตรียมตัวลงเขา เมื่อเขามองไปที่แปลงสมุนไพรเขาก็เห็นบางอย่างที่น่าแปลกใจ
ห๊ะ? ทำไมอยู่ดีดีใบถึงเขียวขึ้น!
หวังเย้าเดินไปดูสมุนไพรที่แปลงด้วยความแปลกใจ เขาสังเกตุเห็นว่าใบของซิลเวิร์ทที่เขาปลูกเอาไว้มันดูเขียวขึ้น
“หรือฉันกำลังเป็นบ้า?”
“ซานเซียน นายต้องจับตาดูแปลงสมุนไพรเอาไว้ให้ดีนะ” หวังเย้าบอกสุนัข
โฮ่ง โฮ่ง ซานเซียนเห่าตอบคล้ายเข้าใจความหมาย
หวังเย้าลงจากเนินเขาเพื่อกลับบ้าน จางซิวหยิง แม่ของหวังเย้าหยุดทำอาหารแล้วเรียกให้เขาฟังความต้องการของเธอ เธออยากให้เขาเลิกปลูกสมุนไพรไม่กี่เอเคอร์นั้นแล้วหางานทำในเมือง หลังจากนั้นจะได้หาลูกสะใภ้กลับมาบ้านให้พวกเขา
“แม่ ซิลเวิร์ทที่ผมปลูกไว้ มันใกล้จะถึงฤดูเก็บเกี่ยวแล้ว มันคงไมาดีถ้าจะเลิกปลูกไปตอนนี้ ผมจะไปคุยเรื่องสัญญาเช่ากับลุงหลีหลังผมเก็บเกี่ยวเสร็จในฤดูใบไม้ร่วง” หวังเย้าพูด
เขาไม่อยากทิ้งความฝันของเขาไป และเขาก็ได้ตัดสินใจที่จะปลูกสมุนไพรต่อไปหลังจากที่เขาได้รับระบบนักปรุงยาแปลกๆนั้นมา
เขายังอยากจะมีสุขภาพที่ดีและแข็งแรงกว่าเมื่อก่อน สำหรับพ่อแม่ของเขา เขายังมีเวลา เขาเชื่อว่าหลังจากที่เขาทำกำไรจากการขายสมุนไพรแล้ว พ่อแม่จะต้องเปลี่ยนความคิดแน่
“โอเค อย่าลืมล่ะ”
จางซิวหยิงเห็นด้วยกับลูกของเธอ เธอจึงไม่ได้กดดันเขาอีก
“รู้แล้ว อะแม่ แม่ลองดื่มน้ำที่ผมเอามานี่ดู ลองจิบดู” หวังเย้าพูด
“มันก็แค่น้ำ มันพิเศษตรงไหนกัน?”
“มันหวาน แล้วก็ดีกว่าน้ำแร่บนเขา แม่ลองดูสิ”
เขาวางขวดน้ำที่มีน้ำแร่โบราณไว้หลังจากที่เขาพูดเสร็จ หวังเย้ากลับไปที่ห้องของเขาแล้วอ่านเอกสารเกี่ยวกับสมุนไพร เขายังคงหาวิธีเพิ่มความเร็วในการปลูกสมุนไพร
จางซิวหยิงเริ่มรู้สึกหิวน้ำขึ้นมาหลังจากที่เธอวุ่นวายอยู่ในครัว เธอจึงเทน้ำจากขวดที่ลูกของเธอเอามา เมื่อเธอดื่มน้ำเธอก็พบว่ามันหวานดี มันดีมาก เธอจึงดื่มมันอีก
“น้ำนี่หวานดีจริง”
พ่อของหวังเย้า หวังเฟิงฮวาที่กลับมาจากข้างนอก
เมื่อจางซิวหยิงทำกับข้าวเสร็จ เธอ สามี และลูกได้ทานข้าวพร้อมกัน
“ดื่มสิ ลูกชายของคุณเป็นคนเอามา”
จางซิวหยิงเทน้ำใส่แก้วให้สามี หวังเฟิงฮวาผู้มีผิวสีแทน ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพียงแค่หยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม น้ำแร่นั้นทั้งหวานและสะอาดมันทำให้เขารู้สึกสดชื่นขึ้น ความเหน็ดเนื่อยหลังจากการทำงานทั้งวันได้หายไป
“สดชื่น”
เพียงแค่คำเดียว แต่หวังเย้ารู้ว่าสำหรับคนพูดน้อยแบบพ่อนั้นมันยากมากที่จะพูดคำนี้ออกมา
“เย้า ลูกเอาน้ำแร่นี้มาจากไหน?” จางซิวหยิงถาม
“เพื่อนร่วมชั้นให้ผมมา เขาบอกว่ามันเป็นน้ำไร้สารพิษ”
หวังเย้าหาคำอธิบายอื่นมาอธิบาย เขาไม่สามารถบอกพ่อแม่ได้ว่าเขาได้รางวัลเป็นกาน้ำแร่โบราณจากระบบนักปรุงยาได้
“พ่อ แม่ ผมจะเข้าเมืองพรุ่งนี้”
“ใช่ ลูกควรจะไปเช้าหน่อยนะ” จางซิวหยิงดีใจเมื่อได้ยิน
“โอเค” หวังเย้าตอบแล้วจึงดื่มน้ำจนหมดแก้ว
หวังเย้าไม่ได้เข้าเมืองเพื่อหางาน แต่เขาต้องการจะไปเยี่ยมครอบครัวที่ปลูกสมุนไพรใกล้ๆ เขาอยากเรียนรู้จากประสบการณ์ของพวกเขาและดูว่าพวกเขามีวิธีปลูกที่ดีหรือไม่ และเขาก็กำลังหาปุ๋ยชีวภาพเพื่อเร่งการเติบโตของซิลเวิร์ทด้วย แน่นอนว่าเขาไม่ได้บอกพ่อกับแม่ว่าเขาจะออกไปเพื่อเรียนรู้การปลูกสมุนไพรเพราะพวกเขาต้องไม่มีความสุขกับมันแน่
ตอนนั้นก็มีเสียงแหลมๆดังมาจากนอกบ้าน เมื่อเปิดประตูออกก็พบกับเด็กสาวคนหนึ่ง เธองดงาม—เธอดูอายุประมาณยี่สิบปลายๆและมีรูปร่างที่บาง
“พ่อ แม่ เย้า ทุกคนสบายดีไหม?” เธอถามเมื่อเธอรีบเข้าไปในบ้าน
“พี่ ทำไมพี่ถึงอยู่ที่นี่?”
ผู้หญิงคนนี้คือพี่สาวของหวังเย้า หวังรุ่ย เธอแก่กว่าเขาหนึ่งปีและตอนนี้เธอทำงานที่สำนักงานเกษตรในเมือง
