1 ช่วยคน;เวทมนตร์ประหลาด
1 ช่วยคน;เวทมนตร์ประหลาด
“แม่ ผมบอกแล้วไง ว่าผมพยายามที่จะช่วยชีวิตคน ไม่ได้จะฆ่าตัวตาย”
“หยุดบ้าได้แล้ว ลูกไม่รู้แม้แต่ท่าลูกหมาตกน้ำด้วยซ้ำแล้วจะไปช่วยคนจมน้ำได้ยังไง แล้วอีกอย่างในแม่น้ำก็ไม่มีคนจมน้ำด้วย”
หวังเย้าไม่รู้จะอธิบายยังไง ในตอนที่เขากำลังเดินลงมาจากเนินเขา เขาก็เห็นคนกำลังตกลงไปในแม่น้ำ เขาจึงรีบกระโดดลงไปเพื่อช่วยเหลือ หลังจากที่เขากระโดดลงไปในแม่น้ำเขาจึงเพิ่งคิดได้ว่าเขาว่ายน้ำไม่เป็น ซ้ำร้ายคนที่เขาพยายามจะช่วยกลับกลายเป็นเพียงแค่ตุ๊กตา
ทำไมเขาถึงได้โชคร้ายแบบนี้
ใครในหมู่บ้านกันที่มีตุ๊กตาที่สวยงามแบบนี้? หวังเย้าคิดในตอนที่เขากำลังจมลงไปในแม่น้ำ
มันเป็นความคิดสุดท้ายก่อนที่เขาจะหมดสติไป
เมื่อเขาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงหินที่อบอุ่นภายในบ้านและพ่อแม่ที่มีใบหน้าที่เคร่งเครียดอยู่ข้างๆเขา
ภายในเวลาแค่เพียงหนึ่งวัน ชาวบ้านในหมู่บ้านทุกคนก็ได้รู้ข่าวเรื่องที่มีนักศึกษาหนุ่มพยายามฆ่าตัวตายในแม่น้ำ
“มันเป็นเพียงแปลงสมุนไพรไม่กี่เอเคอร์ ถึงแม้ว่าการเก็บเกี่ยวจะไม่ค่อยดี เขาก็ไม่ควรที่จะคิดสั้นกระโดดลงไปในแม่น้ำแบบนั้น” หนึ่งในชาวบ้านได้พูดขึ้น
“เด็กสมัยนี้ไม่เคยพบเจอกับปัญหาอะไรในชีวิตพวกเขามาก่อน มันเลยทำให้พวกเขาไม่สามารถรับมือกับมันได้แบบนั้น” ชาวบ้านอีกคนได้วิจารณ์ออกมา
“เด็กหนุ่มคนนั้น คงมีผลการเรียนไม่ดี ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่กลับบ้านมาทำสวนแบบนี้หรอก”
“ถูกแล้ว”
...
“เลิกปลูกสมุนไพรเถอะ” จางซิวหยิง แม่ของหวังเย้าตะโกนใส่เขา
พ่อของหวังเย้าก็นั่งสูบบุหรี่อยู่
ชาวบ้านในหมู่บ้านต่างก็ห่วงเรื่องชื่อเสียงของพวกเขา
หวังเฟิงฮวา พ่อของหวังเย้ารู้สึกกังวลเมื่อได้ยินชาวบ้านนินทาหวังเย้า
เขาไม่ได้สนใจเงินที่เสียไปกับการปลูกสมุนไพร แต่ถ้ายังทำต่อไปลูกชายของเขาจะไม่ได้อะไรซักอย่าง
“ใช่ เชื่อแม่แล้วเลิกปลูกสมุนไพรซะ” พ่อของเขาเสนอ
“เราควรจะเข้าเมืองเพื่อขอให้พี่สาวของลูกหางานให้ ดูอย่างชางเหมาลูกชายของอาสามสิ เขาเพิ่งจะเรียนจบก็หางานและซื้อบ้านในเมืองได้แล้ว” จางซิวหยิงก็พยายามชักจูงเขา
หวังเย้าก็ไม่ได้แย้งอะไรพ่อแม่ของเขาอีก แล้วเขาก็เห็นด้วยกับความคิดนั้น
หวังเย้าจบมาจากมหาวิทยาลัยชื่อดัง หลังจากที่เขาเรียนจบ เขาจึงกลับมาที่หมู่บ้านเพื่อเริ่มกิจการของตัวเองด้วยความกระตือรือร้น เขาได้ทำสัญญาเช่าเนินเขาที่แห้งแล้งแห่งนึงของหมู่บ้านด้วยความหวังที่จะสร้างความร่ำรวยจากการปลูกสมุนไพร แต่การปลูกสมุนไพรกลับไม่ได้ง่ายเหมือนที่เขาคิด ความกระตือรือร้นในการศึกษาวิธีปลูกในหนังสือด้วยตัวเองมันไม่เพียงพอให้เขาประสบความสำเร็จ เขายังจำเป็นต้องเรียนรู้จากประสบการณ์และลงมือทำมัน
ในปีแรก สมุนไพรถูกหนอนชอนไชเต็มไปหมด และเขาไม่สามารถป้องกันมันได้
ปีที่สอง สมุนไพรมีดอกไม้และใบขึ้นมาแต่กลับไม่มีราก
การปลูกสมุนไพรของเขาเริ่มดีขึ้นในปีที่สาม แต่เรื่องร้ายๆก็ยังคงเกิดขึ้นกับเขาอยู่ดี
ฉันพอแล้ว ฉันเสียเวลามาพอแล้ว หวังเย้าบอกตัวเองในใจ
แต่เขาก็ยังคงขึ้นไปบนเขาหนานชานที่แห้งแล้ง มีเพียงต้นเกาลัดและพุทราอยู่เกือบโหล เพราะดินไม่ดีมันจึงไม่สามารถปลูกอะไรได้เลย มีเพียงตรงเนินเขาเล็กๆเท่านั้นที่มีแปลงสมุนไพรที่เขาพยายามปลูกเอาไว้
เขายังได้จ้างคนมาสร้างบ้านหลังเล็กๆไว้ข้างแปลงสมุนไพรแล้วต่อไฟจากบ้านของเขาขึ้นมา การที่เขาปลูกสมุนไพรต่อสู้กับลมฝนมาถึงสามปี มันทำให้เขาไม่อยากยอมแพ้ง่ายๆ
เขาเอื้อมมือไปแตะสมุนไพรที่กำลังเติบโตเป็นอย่างดีในแปลง
ถ้าปลูกอีกปีจะดีไหมนะ? เขาคิด
‘ตรวจพบสมุนไพร...ถูกพบอยู่สภาพวิกฤต ‘
‘ต้องการเปิดใช้งานระบบหรือไม่?’
เสียงที่เย็นชาคล้ายเสียงเครื่องจักรพูดขึ้น
“มันคืออะไร? ใครอยู่ตรงนั้น?” หวังเย้าถามเสียงดัง
มีเพียงเนินเขา น้ำ และป่าอยู่รอบๆเขาเท่านั้น
หรือฉันคิดไปเอง?
‘ต้องการเปิดใช้งานระบบหรือไม่?’
เสียงที่คล้ายเครื่องจักรพูดอีกครั้ง และเสียงดูชัดกว่าเดิม
หรือจะเป็นผี? หวังเย้าตัวสั่นไปด้วยความกลัวก่อนที่จะถามออกไป
“เปิดใช้งานอะไร?”
’รับทราบ เปิดใช้งานระบบแพทย์ปรุงยา สแกนข้อมูล...’
เกิดแสงสว่างขึ้นตรงหน้าของหวังเย้า
ระบบแพทย์ปรุงยา?
ทันใดนั้น เขาก็เห็นจอภาพและภาพร่างกายมนุษย์ที่คล้ายกับเขาในจอ
นี้คืออะไร...หรือจะเป็นภาพลวงตา? นี้ต้องเป็นภาพลวงตาแน่ๆ
หน้าจอได้หายไปเมื่อเขาส่ายหัว
โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง มีสุนัขตัวหนึ่งวิ่งลงมาจากเนินเขา มันส่ายหางและลิ้นของมันห้อยออกมาเมื่อเจอหวังเย้า คล้ายว่ามันมีความสุขเมื่อเจอเขา
“ซานเซียน นายไปไหนมา?” หวังเย้าถาม
หวังเย้าได้เลี้ยงสุนัขตัวนี้เอาไว้และมันอยู่กับเขามาสามปีแล้ว เขาเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับสุนัข
หวังเย้านอนลงไปบนเตียงเมื่อเขารู้สึกตาลาย
สิ่งนั้นมันคืออะไร?
เขาคืดเกี่ยวกับระบบแปลกๆนั้นและอยู่ดีดีจอภาพก็ฉ่ายขึ้นมาอีกครั้ง
“มันมาอีกแล้ว!”
หลังจากลองอีกหลายครั้ง หวังเย้าก็มั่นใจว่ามันไม่ใช่ภาพลวงตา แต่มันคือความจริงที่ไม่สามารถใช้วิทยาศาสตร์มาอธิบายได้
มันมีทั้งข้อมูลของเขา ทักษะต่างๆ และช่องเก็บของคล้ายกับเกมส์ออนไลน์เกมส์หนึ่ง
ร่างกาย เลเวล: 1
ระดับอาชีพ : มือใหม่(ความจริงคุณมันแย่ยิ่งกว่ามือใหม่ คุณควรจะเป็นแค่นิ้วด้วยซ้ำ)
ข้อมูลปัจจุบันของคุณ :
ร่างกาย 1
กำลัง 1
สติปัญญา 0.85
ความว่องไว 0.9
ความตั้งใจ 1.1
( 1 คือค่าเฉลี่ยของผู้ชายธรรมดา)
ทักษะ : ปลูกสมุนไพร (คุณสมบัติการปลูกสมุนไพรได้ทุกชนิดของแพทย์ปรุงยา)
สกิล เลเวล: 0
นี้คือความจริงใช่ไหม?
นี่มันเยี่ยมไปเลย! มันเป็นสิ่งที่เขาต้องการในตอนนี้! หวังเย้าที่พันตัวเองไว้ในผ้าห่มจู่ๆก็กระโดดไปมาด้วยความตื่นเต้น จนซานเซียนตกใจ
มันยังมีหน้าต่างทักษะ? หวังเย้าต้องการกดเข้าไปแต่กลับทำไม่ได้
ทำไมฉันถึงเปิดมันไม่ได้? เขาถามในใจ
คุณไม่สามารถอะไรได้ทั้งนั้น! คุณล้มเหลวในการปลูกสมุนไพร สิ่งที่คุณทำได้ก็คือการขุดอึ!
ประโยคนี้ปรากฏขึ้นในหน้าต่างเมื่อมันได้ยินคำถามของเขา
ตักอึ!? บ้าอะไรกัน? ใครเป็นคนออกแบบระบบ? บอกฉันทีแล้วฉันสัญญาว่าจะไม่เตะก้นคุณ! หวังเย้าคิดด้วยความหงุดหงิด
“นี่คืออะไร?” หวังเย้ากดเข้าไปในช่องเก็บของและเจอรูปกาน้ำ
’มีน้ำแร่โบราณอยู่ในกาน้ำ สามารถใช้ได้หนึ่งถังต่อหนึ่งวัน’
“ฉันจะใช้มันได้ยังไง? หรือต้องยื่นมือไปหยิบมัน?”
หวังเย้าเพียวแค่คิดเกี่ยวกับกาน้ำ มันก็ปรากฏอยู่บนมือของเขาทันที มันเป็นกาน้ำแบบเก่าที่ทำจากไม้ มันหนักมากและเขาได้ยินเสียงน้ำข้างในกา
“มันมีน้ำอยู่ในนี้จริงๆ! มันคือน้ำแร่โบราณจริงๆใช่ไหม?”
เขาหาถังน้ำสำหรับเทน้ำลงไป มันเป็นเพียงกาน้ำเล็กๆแต่กลับมีน้ำไหลออกมาไม่รู้หมด
เมื่อถังเต็มไปด้วยน้ำ น้ำจึงหยุดไหลออกมาจากกา
“นี่คือเวทมนตร์?”
หวังเย้ามองน้ำในถังที่ทั้งใสและสะอาด เขาใช้มือตักน้ำขึ้นมาและดื่มมันลงไป
มันหวานมาก
“อร่อยมาก”
เขาหยิบถ้วยบนโต๊ะขึ้นมาตักน้ำเพื่อดื่มอีก จู่ๆเขาก็หยุดดื่มหลังจากที่เขาดื่มน้ำได้สามถ้วย เมื่อเขารู้สึกสบายตัวและความเหนื่อล้าที่เคยมีได้หายไป
โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง! ซานเซียนวิ่งไปรอบๆถังน้ำ
“มานี้สิ นายก็ควรดื่มมันด้วย”
หวังเย้าตักใส่ชามให้สุนัขของเขา ซานเซียนเลียน้ำอย่างรวดเร็ว แล้วมันก็เห่าพร้อมกับส่ายหางไปมาด้วยความตื่นเต้น เห็นได้ชัดว่าหนึ่งถ้วยยังไม่พอสำหรับมัน
“โอเค นายดื่มมันได้อีกถ้านายต้องการ!” หวังเย้าพูด
หวังเย้าและซานเซียนดื่มน้ำแร่โบราณไปเกือบครึ่งถัง พวกเขาคงจะดื่มต่อถ้าไม่ใช่ว่าพวกเขาอิ่มแล้ว
“มันอร่อยมาก!” หวังเย้าไม่เคยดื่มน้ำที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน
