บทที่ 9 แมวกวนตีน
บทที่ 9 แมวกวนตีน
เขารู้สึกอยากจะกระอักเลือดออกมา ทิ้งแมวพันธุ์การ์ฟิลด์ไว้บนพื้น เฉินเสี่ยวเลี่ยนนั่งขัดสมาธิลงกับพื้น สำรวจคำอธิบายหน้าอินเตอร์เฟส ‘สัตว์เลี้ยง’ โดยละเอียด
ผ่านไปครึ่งชั่วโมงเขาก็ลุกขึ้น ถอนหายใจเฮือก
อืม ที่แท้... สัตว์เลี้ยงแบ่งได้สองโหมด ‘โหมดน่ารัก’ กับ ‘โหมดต่อสู้’
‘โหมดน่ารัก’ งั้นเหรอ... อ้อ งั้นนี่ก็คือแมวการ์ฟิลด์ที่กำลังแอ๊บแบ๊วอยู่สินะ!
ส่วน ‘โหมดต่อสู้’ อย่าไปหวังให้จู่ๆ มันแปลงร่างเป็นสัตว์ประหลาดสุดร้ายกาจแบบที่เฉินเสี่ยวเลี่ยนเจอเลย โหมดต่อสู้มีพลังอัพเกรดมากกว่าโหมดน่ารักเยอะ แต่ว่านั่นต้องผ่านการเลี้ยงดูก่อน!
แมวสี่ตาที่เฉินเสี่ยวเลี่ยนต่อสู้ด้วยตัวนั้นก็คือมอนสเตอร์ที่โตเต็มวัยแล้ว แต่พอถูกเขาจับได้ ระบบก็รีเซ็ตมันกลับไปอยู่ในสถานะเริ่มต้น เหมือนผู้เล่นหน้าใหม่ที่ไม่มีอะไรเลยสักอย่างนั่นแหละ
ความสามารถด้านต่างๆ จะต้องผ่านการพัฒนาอย่างช้าๆ ที่ซับซ้อนมากกว่านี้เฉินเสี่ยวเลี่ยนก็อ่านไม่รู้เรื่องแล้ว
ช่างเถอะ
ทิ้งเรื่องนี้ไว้ก่อน ก่อนอื่นต้องหาทางไปจากที่นี่ให้ได้ แล้วค่อยหาทางกลับบ้าน!
ถึงแม้จะจัดการอันตรายให้หมดไปได้ชั่วคราว แต่ว่าเฉินเสี่ยวเลี่ยนไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายลงเลยแม้แต่น้อย
เจอเรื่องทพิลึกพิลั่นขนาดนี้เข้าไป... สวรรค์ ผมเป็นแค่นักเรียนที่เขียนนิยานออนไลน์เวลาว่างเท่านั้นเองนะ? ทำไมต้องส่งเรื่องตื่นเต้นโคตรๆ ขนาดนี้มาให้กันล่ะ?
ตั้งค่า... เกม...
ไอ้ ‘ภารกิจดันเจี้ยน’ บ้าบออะไรนั่นก็ไม่มีคำอธิบายด้วย
ที่อ่านเมื่อวานบอกว่าต้องฆ่าสัตว์ประหลาดหนึ่งตัวก็จะเปิดได้ไม่ใช่หรือไง??
นอกจากนี้ เฉินเสี่ยวเลี่ยนยังสงสัยอีกเรื่องหนึ่ง
ผู้โดยสารคนอื่นๆ หายไปไหนกันหมด?
หากตัวเขาต้องกลายเป็น ‘ผู้เล่นมือใหม่’ แล้ว ถ้าอย่างนั้น...
ที่นี่ยังมีผู้เล่นมือใหม่คนอื่นอีกหรือเปล่า? ยังมีสัตว์ประหลาดตัวอื่นๆ แบบแมวคลั่งสี่ตานี้อีกหรือเปล่า? บางทีอาจจะมีตัวที่ร้ายกาจกว่านี้อีกก็ได้?
ที่สำคัญที่สุดคือจะกลับบ้านยังไง?
โลกภายนอก... จะหาที่นี่เจอหรือไม่?
จากที่พูดคุยกับชิซูกะ เธอบอกว่าหากว่ากันตามประสบการณ์ที่เธอเคยทำงานในเส้นทางการบินนี้ ถ้าไม่มีการเปลี่ยนเส้นทางกลางคัน เมื่อดูตามระยะเวลาการบินนั้น ตำแหน่งที่เครื่องตกคงจะเป็นพื้นที่แถวๆ แปซิฟิกตอนใต้
ตอนแรกทุกคนต่างก็มั่นใจว่าต่อให้หาทางออกไม่เจอก็สามารถรอความช่วยเหลืออยู่กับที่ได้ แต่ว่าพอมีสัตว์ประหลาดน่ากลัวโผล่ออกมา ความมั่นใจก็เริ่มสั่นคลอน
คนที่สบายใจที่สุดคงจะเป็นซูซู
ตอนที่เฉินเสี่ยวเลี่ยนดึงชิซูกะไปนั่งปรึกษากันเบาๆ ที่มุมหนึ่งในห้องเคบิน ซูซูวิ่งเล่นไปมาอย่างสบายใจ ยังไงเธอก็ยังเป็นแค่เด็ก ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ลืมได้ง่ายๆ บางทีเธออาจจะมองว่าสัตว์ประหลาดเมื่อวานเป็นแค่เรื่องเล่นสนุกหรือเล่นบทบาทสมมติอยู่ก็ได้ละมั้ง?
อือ ซูซูอุ้มการ์ฟิลด์ไว้แนบอก ใช่แล้ว การ์ฟิลด์นั่นแหละ ชื่อนี้เฉินเสี่ยวเลี่ยนเป็นคนตั้งให้เจ้าสัตว์ตัวนี้เอง
“โอปป้า ดูมันไม่มีความสุขเลย”
“โอปป้า มันหิวหรือเปล่า?”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนอึ้งไป พอมองดูแมวคลั่งสี่ตาที่ซูซูอุ้มอยู่ก็รู้สึกพูดไม่ออกขึ้นมา
เขาลองป้อนนมให้มันกิน แต่เจ้าแมวนั่นมองแค่แวบเดียวก็หันหัวหนีไม่สนใจสักนิด
พอเอาปลาแห้งที่มีอยู่ในชุดอาหารบนเครื่องบินให้ มันก็แลบลิ้นออกมาเลียนิดหน่อยแล้วก็ตะกายหนีไป
......
“บางทีพวกเราอาจควรไปจากที่นี่ ออกไปสำรวจดูข้างนอก แต่ว่านี่อาจจะเป็นการออกไปเสี่ยงอันตรายก็ได้” เฉินเสี่ยวเลี่ยนพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกมา “แต่ฉันรู้สึกว่าการหลบอยู่ที่นี่ก็ไม่ใช่ทางเลือกที่ดี แล้วมันก็แก้ปัญหาอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง”
ชิซูกะยังลังเลอยู่เล็กน้อย
ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดก็คือ เคบินโดยสารนี้สามารถปกป้องทุกคนได้ เห็นได้อย่างชัดเจนจากการที่แมวคลั่งสี่ตาโจมตีใส่ มันไม่สามารถเข้ามาในตัวห้องเคบินได้เพราะถูกพลังบางอย่างดีดใส่
(หรือว่าบางที ที่นี่อาจเป็นเขตปลอดภัยเหมือนหมู่บ้านมือใหม่?) เฉินเสี่ยวเลี่ยนเคยนึกถึงเรื่องนี้อยู่บ้าง
แต่ว่า... จะอยู่ที่หมู่บ้านมือใหม่ตลอดไปก็คงไม่ได้หรอกมั้ง?
“ไม่งั้นฉันออกไปสำรวจทางคนเดียวแล้วกัน” เฉินเสี่ยวเลี่ยนเสนอความคิดอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก
จริงๆ เขายังกังวลอีกหลายเรื่อง ยังไง...ตอนนี้ก็อยู่บนเกาะ ถ้ายังมี ‘ผู้เล่น’ คนอื่นอยู่อีกจะทำยังไง? ผู้โดยสารทุกคนบนเครื่อง แล้วไหนจะพวกลูกเรือที่หายไปเฉยๆ อีกล่ะ...
ทิ้งให้ผู้หญิงสองคนอยู่ที่นี่จะปลอดภัยจริงๆ เหรอ? ถึงแม้ว่าเคบินโดยสารจะเป็นเขตปลอดภัย ทำให้พวกสัตว์ประหลาดเข้าใกล้ไม่ได้ แต่ว่าผู้เล่นคนอื่นก็น่าจะเข้ามาได้... สมมติว่า...ถ้าเจอคนไม่ดีล่ะจะทำยังไง?
“ฉันยกให้เธอตัดสินใจ” เฉินเสี่ยวเลี่ยนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ออกไปจากที่นี่กับฉันอาจจะต้องเจออันตราย แต่ว่าฉันสามารถปกป้องพวกเธอได้ ถ้ารั้งอยู่ที่นี่... อาจปลอดภัยมากกว่า แต่ก็มีโอกาสที่จะเจออันตรายที่คาดไม่ถึงเหมือนกัน”
เงียบไปครู่หนึ่ง เฉินเสี่ยวเลี่ยนก็พูดเรื่องที่คิดอยู่ออกมา “บางที ที่นี่อาจมีคนอื่นอยู่อีก”
สุดท้ายชิซูกะก็ตัดสินใจจะรั้งอยู่ต่อ
เฉินเสี่ยวเลี่ยนก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
ตัวเขาเองก็ไม่มีคำตอบให้เรื่องนี้เหมือนกัน
......
การจากไปครั้งนี้ เฉินเสี่ยวเลี่ยนกลับไม่รู้สึกหวาดหวั่นเท่าใดนัก เพราะว่าเขามี ‘ความสามารถ’ บางอย่างอยู่จึงรู้สึกมั่นใจอยู่บ้าง เขารู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ปกติและอันตรายมากขึ้นเรื่อยๆ
อีกอย่าง เฉินเสี่ยวเลี่ยนไม่ได้อธิบายสถานการณ์ของตัวเองทั้งหมดให้ชิซูกะฟัง
โดยเฉพาะเรื่องที่เห็น ‘หน้าอินเตอร์เฟส’ ประหลาดนั่น เขาเลือกที่จะเก็บเรื่องนี้ไว้คนเดียว
คราวนี้ เขาเลือกทิศทางตรงข้ามกับการสำรวจคราวที่แล้ว
เขาเดินอย่างระแวดระวังอยู่ในป่า ตอนนี้เฉินเสี่ยวเลี่ยนจดจ้องอยู่กับ ‘เรดาห์พิกัด’ บนหน้าจอ
พอผ่านการต่อสู้เมื่อวาน เขาก็ประมาณได้ว่าขอบเขตที่เรดาห์แสดงพิกัดนั้นอยู่ในระยะราวๆ สองร้อยถึงสามร้อยเมตร
ระยะห่างสองสามร้อยเมตร ถ้าเจอกับสัตว์ประหลาดเขาอาจจะยังพอมีเวลาตั้งรับหรือเผ่นหนีได้ แต่ถ้าต้องเจอมนุษย์เหมือนกันล่ะ? อีกฝ่ายจะมีเรดาห์แบบเดียวกันนี้ไหม? บางทีอาจจะมองเห็นเขาด้วย? แล้วอีกฝ่ายจะมาดีหรือร้ายกันแน่?
การ์ฟิลด์วิ่งตามอยู่ด้านหลังอย่างไร้เรี่ยวแรง มันวิ่งเร็วไม่เบา แต่ว่าเห็นได้ชัดว่าอาการดูแย่ขึ้นเรื่อยๆ
ในที่สุด หลังจากข้ามเขาเล็กๆ ลูกหนึ่ง ก็ปรากฏคำเตือนตรงหน้า
‘คำเตือน สัตว์เลี้ยงไม่ได้กินอาหารนาน 24 ชั่วโมง กรุณาให้อาหารโดยเร็วที่สุด มิฉะนั้นในทุกๆ หนึ่งชั่วโมงจะลดค่าพลังชีวิตของสัตว์เลี้ยงครั้งละ 100 แต้มไปจนกว่าจะหมด หากค่าพลังชีวิตหมดสัตว์เลี้ยงจะตาย’
เฉินเสี่ยวเลี่ยนหยุดกึก นึกอยากจะสบถด่าด้วยความโมโห
“แกกินอะไรเป็นอาหารกันแน่หะ?” เฉินเสี่ยวเลี่ยนก้มลงมองการ์ฟิลด์
การ์ฟิลด์: “เมี้ยว...”
คงไม่ใช่ว่าต้องใช้เลือดใช้เนื้อของเจ้าของเลี้ยงมันหรอกใช่ไหม?
เฉินเสี่ยวเลี่ยนนึกขึ้นมาได้กะทันหัน เขาลังเลเล็กน้อยก่อนกัดฟันถลกแขนเสื้อขึ้น “มา ให้แกกัดทีนึง”
“ม้าววว” การ์ฟิลด์ทำจมูกฟุดฟิดแล้วก็เดินหนีไป
“...แม่งเอ๊ย”
ในตอนนั้นเอง เรดาห์ก็เกิดปฏิกิริยาบางอย่าง!
มีจุดสีแดงปรากฏขึ้นบนเรดาห์ แล้วก็หายไปอย่างรวดเร็ว
เฉินเสี่ยวเลี่ยนหรี่ตาคว้าการ์ฟิลด์มาอุ้มไว้ มองซ้ายมองขวา แล้วก็กระโดดขึ้นต้นไม้ต้นใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆ เฉินเสี่ยวเลี่ยนที่ผ่านการอัพเกรดร่างกายแล้วปีนขึ้นต้นไม้ได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็ซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ที่กำบังมิดชิด
จุดสีแดงบนเรดาห์ปรากฏอีกครั้ง
หากเทียบกับแมวคลั่งสี่ตาเมื่อวาน คราวนี้มันเคลื่อนที่เร็วมาก เฉินเสี่ยวเลี่ยนคำนวณระยะห่างในใจเงียบๆ
สองร้อยเมตร... หนึ่งร้อยเมตร... ห้าสิบเมตร...
ตอนที่จุดสีแดงใกล้เข้ามาทุกทีนั้นเอง จู่ๆ มันก็วกกลับไปอีกทาง แล้วก็เคลื่อนที่เป็นวงอยู่รอบๆ ในระยะห้าสิบเมตร
“เอ๋?”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนอึ้งไป พอเขาซ่อนตัวอยู่ในต้นไม้ได้ก็พยายามกวาดตามองเต็มที่ แต่กลับไม่พบความผิดปกติใดๆ
หรือว่าจะมีสัตว์ประหลาดที่ล่องหนได้
ไม่ใช่หรอกมั้ง...
ในที่สุด หลังจากดูตามตำแหน่งที่ปรากฏบนเรดาห์ ก็มีกองดินในระยะห้าสิบเมตรที่สะดุดตาเฉินเสี่ยวเลี่ยนเข้าจนได้
เขามองดูจุดนั้นซ้ำสอง ไม่ผิดแน่! กองดินตรงนั้นกำลังขยับอยู่
หลังขยับอยู่หลายทีมันก็หยุดลง ดินถูกตะกุยออก มีหัวบางอย่างโผล่ออกมา...
หัวของมันเป็นทรงสามเหลี่ยม และด้วยลักษณะเฉพาะของสัตว์เลื้อยคลาน เฉินเสี่ยวเลี่ยนคิดว่าถ้ามันไม่ใช่สัตว์ประเภทงูก็คงจะเป็นพวกแมงมุมแน่
เวรเอ๊ย ที่เขากลัวที่สุดก็คือสัตว์เลือดเย็นพวกนี้แหละ ท่าไม่ค่อยดีแล้ว... เฉินเสี่ยวเลี่ยนรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย นั่นเพราะว่าตอนเด็กเขาเคยถูกงูกัดมาก่อน ดังนั้นสัตว์ที่เขากลัวที่สุดในโลกนี้ก็คืองู!
เขากำดาบเลเซอร์ในมือแน่น เฉินเสี่ยวเลี่ยนข่มใจไม่ยอมกดใช้สกิลซัมมอน ‘เทพธิดาแห่งรุ่งอรุณ’
ตอนที่สัตว์ประหลาดนั้นมุดออกมาจากดินทั้งตัว เฉินเสี่ยวเลี่ยนก็โล่งอก มันดูคล้ายกับสัตว์ประเภทตัวนิ่ม
รูปร่างหน้าตาไม่ได้น่ากลัวเหมือนแมวสี่ตา แต่ผิวหนังกลับเป็นสีดำสนิทอย่างกับถ่านตลอดทั้งตัว... ซ้ำบนลำตัวยังมีแสงสีเขียวจางๆ อาบไล้อยู่ ทำให้เฉินเสี่ยวเลี่ยนอดมองซ้ำสองไม่ได้
ตัวนิ่มค่อยๆ ไต่มาทางใต้ต้นไม้ทิ่เฉินเสี่ยวเลี่ยนซ่อนตัวอยู่ ฝ่ามือของเฉินเสี่ยวเลี่ยนเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาจับจ้องไปที่สัตว์ตัวนั้นด้วยความกังวล... ความเร็วของมันไม่ถือว่าเร็วนัก แต่ว่าเจ้าสัตว์ตัวนี้มันทำอะไรได้บ้างล่ะ?
จู่ๆ เจ้าการ์ฟิลด์ที่อยู่ในอ้อมแขนเฉินเลี่ยวเลี่ยนก็ขยับตัว!
การ์ฟิลด์ร้องออกมาทีหนึ่ง เฉินเสี่ยวเลี่ยนรู้สึกได้ว่ามันกำลังตื่นเต้นสุดๆ จนคล้ายกับพยายามจะดิ้นออกจากอกเขา! เจ้าแมวตัวนี้กางกรงเล็บออกแล้ว!
เฉินเสี่ยวเลี่ยนตั้งตัวไม่ทัน การ์ฟิลด์ดีดตัวออกไปได้สำเร็จแล้ว!
“เฮ้ย! กลับมา!”
ขณะที่ลำตัวของมันลอยอยู่กลางอากาศก็เริ่มเปลี่ยนรูปร่าง ร่างกายเล็กๆ ขยายใหญ่อย่างรวดเร็ว พอการ์ฟิลด์ลงถึงพื้น รูปร่างมันก็ดูคล้ายกับโหมดต่อสู้เมื่อวานอยู่หลายส่วน
ขนาดลำตัวของมันใหญ่ประมาณสุนัขตัวหนึ่ง บนหัวมีตาสองข้างงอกเพิ่มขึ้นมา ตรงอุ้งมือก็มีกรงเล็บยาวโค้งคม
การ์ฟิลด์คำรามเสียงต่ำแล้วพุ่งเข้าใส่ตัวนิ่มตัวนั้น!
“ผีหลอกละ!”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนตกใจ คิดไม่ถึงว่าเจ้าสัตว์ตัวนี้จะเจ๋งขนาดนั้น?!
ตัวนิ่มตอบโต้กลับไวมาก มันไม่รอให้การ์ฟิลด์ถึงตัวก็มุดผลุบหายเข้าไปในดิน การ์ฟิลด์ตะปบวืดใส่ความว่างเปล่า จากนั้นก็รีบตะกุยดินหาอย่างรวดเร็ว
ทันใดนั้น จู่ๆ ด้านหลังการ์ฟิลด์ก็ปรากฏหัวเล็กๆ โผล่ออกมาแวบหนึ่งด้วยความเร็วปานสายฟ้า มันกัดก้นกลมๆ ของการ์ฟิลด์เข้าเต็มแรงหนึ่งที!
การ์ฟิลด์ร้องทีหนึ่งก็ล้มตัวกลิ้งไปกับพื้น พอมันลุกยืนขึ้นมาอีกทีก็เห็นได้ชัดว่ามีรอยแผลเพิ่มขึ้นมารอยหนึ่งตรงบริเวณก้นด้านหลัง แถมเจ้าตัวนิ่มตัวนั้นก็ค่อยๆ มุดโผล่ออกมาจากพื้น
แล้วก็พุ่งเข้าใส่อย่างไม่ให้ตั้งตัว!
เฉินเสี่ยวเลี่ยนรู้สึกตาลายขึ้นมา!
เร็วมาก!
การ์ฟิลด์ถูกจู่โจมอีกครั้ง คราวนี้ตัวนิ่มตวัดกรงเล็บทิ้งรอยแผลไว้บนหัวการ์ฟิลด์ เจ้าแมวเหมียวที่น่าสงสารส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด มันกลิ้งตัวหลุนๆ ไปกับพื้นอีกครั้ง แต่เจ้าสัตว์ตัวนั้นกลับไม่รอให้การ์ฟิลด์ลุกยืนขึ้นมา มันพุ่งตัวเข้าโจมตีด้วยความเร็วปานสายฟ้าอีกครั้ง!
เฉินเสี่ยวเลี่ยนเห็นแล้วทั้งร้อนใจทั้งโกรธ
“แม่งเอ้ย เป็นฝ่ายบุกก่อนยังเอาไม่อยู่? ซื่อบื้อรึเปล่าวะ?!”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนลังเลเล็กน้อย ก่อนจะกัดฟันกระโดดลงไป!
“จะตบแมวชาวบ้านก็แหกตาดูเจ้าของมันด้วยสิวะ! ไปตายซะไอ้ห่าเอ๊ย!”
ดาบเลเซอร์ตวัดวาบ แต่ตัวนิ่มตัวนั้นเคลื่อนไหวรวดเร็วเกินไป มันหลบรอดคมดาบไปได้ เฉินเสี่ยวเลี่ยนเห็นแค่เงาสายหนึ่งโผล่มาตรงหน้าก็รีบเอี้ยวคอหลบทันที
ฟุบ!
เขารู้สึกเจ็บแสบตรงบริเวณหัวไหล่! เฉินเสี่ยวเลี่ยนรู้ได้ทันทีว่าตัวเองบาดเจ็บเข้าแล้ว!
เสื้อบริเวณไหล่ฉีกขาดออก มีเลือดกระฉูดออกมาจากรอยแผล
“ไอ้เวรนี่!”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนคว้าดาบขึ้นหน้าอีกครั้ง คราวนี้มีกรงเล็บของการ์ฟิลด์พุ่งใส่ด้วย
หนึ่งคนหนึ่งแมว ถึงแม้ความไวจะเป็นรองอยู่ไม่น้อย แต่มีดีที่ร่วมแรงกันต่อสู้
การต่อสู้ผ่านไปครู่หนึ่ง แม้เฉินเสี่ยวเลี่ยนจะทุ่มกำลังฟันดาบใส่ไปหลายที การ์ฟิลด์ก็ตวัดกรงเล็บใส่ไม่หยุดหย่อน แต่เจ้าสัตว์ตัวนั้นว่องไวผิดปกติ มันกระโดดหลบไปมา หนึ่งคนหนึ่งแมวเหนื่อยแทบตายกลับจัดการมันไม่ได้
บนตัวเฉินเสี่ยวเลี่ยนมีบาดแผลสี่แห่งเข้าไปแล้ว เขารู้สึกได้ว่าพละกำลังของตัวเองลดลงไปเรื่อยๆ ตอนนี้เขาอดรู้สึกนึกเสียใจอยู่หน่อยๆ ที่เทแต้มอัพเกรดความว่องไวและความแข็งแกร่งไปทั้งหมด
ดูเหมือนว่าพละกำลังเขาจะอ่อนเกินไป สู้ไปไม่กี่รอบก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยหอบจุกแน่นหน้าอก
หนีเหรอ? สัตว์ประหลาดตัวนี้จะปล่อยให้เขาหนีหรือเปล่า? ดูจากความเร็วของมัน ตัวเขาคงหนีไม่พ้น
เฉินเสี่ยวเลี่ยนมองเจ้าสัตว์ตัวนั้นใช้ความไวปานสายฟ้าฝากรอยแผลให้การ์ฟิลด์เพิ่มอีกหนึ่งแผล ถ้าการ์ฟิลด์ล้ม ลำพังตัวเขาคนเดียวก็คงไม่ไหว!
จู่ๆ ก็มีความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัว!
“ใช่แล้ว ทำไมกูโง่ขนาดนี้วะ!”
นี่เขาเขียนนิยายแฟนตาซีได้เสียเปล่าจริงๆ!!
“การ์ฟิลด์!”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนเปลี่ยนทิศพุ่งไปยังต้นไม้ใหญ่ทางด้านหลัง เขาใช้แผ่นหลังยันต้นไม้ไว้ พลางกุมดาบในมือมั่น
แบบนี้ก็ลดขนาดพื้นที่ปะทะลงได้แล้ว เฉินเสี่ยวเลี่ยนใช้หลังยันต้นไม้ ตวัดดาบไปมาอย่างรวดเร็วก็ไม่เสียเปรียบอีก การ์ฟิลด์ก็เหมือนจะเข้าใจ มันรีบพุ่งเข้ามาหาเฉินเสี่ยวเลี่ยนอย่างรวดเร็วตามสัญชาติญาณ
ในที่สุด ขณะที่หลบการตะปบของสัตว์ตัวนั้นได้อีกครั้ง ดาบของเฉินเสี่ยวเลี่ยนก็วาดผ่านลำตัวของมัน
เกิดเสียงดังตู้ม สัตว์ตัวนั้นร้องออกมาทีหนึ่ง หลังจากดีดตัวออกไปก็มุดหนีลงดินอย่างไม่ลังเล
ผีหลอก!
ในตอนนั้นเอง ก็มีเสียงดังติดต่อกันเป็นชุดดังมาจากทางด้านหลัง!
ตึงๆๆๆๆ...
“เชี่ยแล้ว!!”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนหน้าถอดสี รีบพุ่งตัวออกไปอีกทาง!
ต้นไม้ที่เขาใช้เป็นบล็อกหลังล้มลงดื้อๆ!
ตรงบริเวณรากไม้ เจ้าสัตว์ตัวนั้นโผล่ขึ้นมา มันพุ่งเข้าใส่หลังของเฉินเสี่ยวเลี่ยนทันที เฉินเสี่ยวเลี่ยนรู้สึกเหมือนโดนเหล็กร้อนๆ นาบเข้าใส่แผ่นหลังก็ไม่ปาน ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้ลมหายใจแทบขาดห้วง
ตอนนั้นเอง จู่ๆ การ์ฟิลด์ก็อ้าปากพ่นมวลอากาศโปร่งแสงออกมาระลอกหนึ่ง...
เฉินเสี่ยวเลี่ยนทันนึกด่าในใจได้แวบเดียว แม่งจะตีกูไปด้วยเลยเหรอวะ???
ตู้ม!
เขารู้สึกเหมือนโดนหมัดหนักๆ ต่อยใส่จนเห็นดาวระยิบระยับ
เฉินเสี่ยวเลี่ยนรู้สึกเหมือนโดนทึ้งไปทั้งตัว เขาล้มลงกับพื้น ส่วนสัตว์ตัวนั้นที่โดนโจมตีเข้าเต็มๆ ดูเหมือนจะลุกขึ้นยืนไม่ได้ทันที
‘คำเตือน สัตว์เลี้ยงแมวสี่ตาใช้สกิล แมวคำราม มีโอกาสทำให้ติดดีบัพ[1]มึนงง ต่อเนื่องนาน 5 วินาที 5 4...’
เฉินเสี่ยวเลี่ยนตะโกนด่าในใจ ดีบัพมึนงง??!!
นี่มันเป็นโอกาสเข้าซ้ำชัดๆ!!
แต่ว่า...
กูแม่งก็โดนดีบัพมึนงงเข้าด้วยเหมือนกันไหมละ!!
เฉินเสี่ยวเลี่ยนนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น
(ตอนนี้ได้แต่ฝากความหวังไว้ที่แกแล้วนะการ์ฟิลด์ รีบเข้าไปซ้ำสิวะ!)
ทว่าตอนนั้นเอง เฉินเสี่ยวเลี่ยนก็แทบจะกระอักเลือดออกมา!
เหมือนว่าหลังจากใช้สกิลแมวคำราม มันใช้พลังไปจนหมด? การ์ฟิลด์กลับไปอยู่ในโหมดน่ารัก ตัวมันเปล่งแสงวาบทีหนึ่งก็หดเล็กลง... จากแมวคลั่งสี่ตาสุดเหี้ยมกลายเป็นแมวอ้วนน่ารักตัวหนึ่ง!!
การ์ฟิลด์: เหมี้ยว
เฉินเสี่ยวเลี่ยน: “...”
บ้านแม่แกสิปัดโธ่เว้ย!!
เขาเห็นสัตว์ตัวนั้นลุกขึ้นมาใหม่อีกครั้ง...
เฉินเสี่ยวเลี่ยนโอดครวญในใจ: สวรรค์คิดจะฆ่าผมให้ตายหรือไงคร้าบ!!!
ฟิ้ว!
ของมีคมบางอย่างแหวกอากาศ!
ลูกธนูวิ่งผ่านอากาศเสียบทะลุคอของสัตว์ตัวนั้น ปักมันตายคาพื้น!!
เฉินเสี่ยวเลี่ยนเบิกตาโต อ้าปากค้างมองดูสัตว์ตัวนั้นเปลี่ยนสภาพเป็นแสงแล้วก็หายไป...
(สุดยอด!!)
บนเรดาห์ มีจุดสีเขียวสองจุดกำลังเคลื่อนที่เข้าใกล้เขาอย่างรวดเร็ว!
“เอ๋? ที่นี่ก็มีผู้เล่นอีกคนอยู่ด้วยงั้นเหรอ?”
เสียงที่ค่อนข้างแหบแห้งเล็กน้อยของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น ทว่าเธอกลับมีหน้าตาสะสวยเกินกว่าจะบรรยาย
…………………………
[1] ดีบัพ (Debuff) เป็นสถานะติดลบชั่วคราว ที่จะลดความสามารถต่างๆ ของตัวละครในเกม ให้ผลตรงข้ามกับ บัพ (Buff) ที่เพิ่มความสามารถด้านต่างๆ
