ภาค 1 ตอนที่ 8 สวีลี่

ตอนที่ 8 สวีลี่

 

เสี่ยวเจ๋อนำรายงานการชันสูตรศพของสวีลี่ที่ตนเองทำโดยลำพังส่งให้โกโก้ด้วยจิตใจที่รอคอย แต่โกโก้กลับวางรายงานไว้ข้างๆ เงยหน้ายิ้มให้เขา

 

"ฉันจำได้ว่าเด็กน้อยคนหนึ่งเคยกล่าวอย่างใจนักเลงว่า ถึงจะให้คัดทฤษฏีนิติเวชศาสตร์เบื้องต้นทั้งเล่ม ก็จะไม่ละทิ้งหน้าที่ไป"

 

เสี่ยวเจ๋อเหงื่อแตกพลัก

 

"จิตใจกล้าหาญแต่บุ่มบ่ามเช่นนี้ เพื่อเป็นการให้รางวัลเด็กน้อยคนนี้ ฉันตัดสินใจจะตรวจแก้รายงานการชันสูตรศพของเขาทุกประโยคทุกคำอย่างละเอียด ถือเป็นการเพิ่มคะแนนฝึกงาน แต่..." รอยยิ้มของโกโก้ยังคงอ่อนโยน "รายงานฉบับตรวจแก้เสร็จแล้วต้องแลกด้วยทฤษฏีนิติเวชศาสตร์เบื้องต้นที่คัดด้วยลายมือทั้งเล่ม"

 

คัดด้วยลายมือ เอ่อ...

 

หน้าเสี่ยวเจ๋อเขียวแล้ว

 

สุดสัปดาห์หลังจากนั้น เสี่ยวเจ๋อหยิบหนังสือนิติเวชเบื้องต้นและเริ่มคัดลอกหนังสืออย่างทรมาน

 

ก่อนไปกินข้าวเย็น ไป๋หลิงไปชะโงกที่แผนกนิติเวช "เอ๊ะ พี่สวินล่ะ"

 

เสี่ยวเจ๋อตอบโดยไม่เงยหน้าว่า "พี่สวินบอกเธอว่าถูกทำร้ายจิตใจ ถ้าไม่ให้หยุดพักหนึ่งวัน แกก็จะไปผูกคอที่หน้าบ้านท่าน ผอ. เล่น"

 

เสี่ยวไป๋เหงื่อตกอย่างกับน้ำตก "นายกำลังยุ่งอะไรอยู่"

 

เสี่ยวเจ๋อเงยหน้าขึ้น จ้องมองเสี่ยวไป๋ไปสามวินาที แล้วยิ้มอย่างน่าสยดสยอง

 

ด้วยสัญชาติญาณ เสี่ยวไป๋หันหลังออกวิ่งทันที แต่ถูกเสี่ยวเจ๋อที่คัดหนังสือจนตาแดงก่ำคว้าไว้ทัน

 

"พี่ไป๋หลิง ช่วยอะไรผมสักนิดหนึ่ง..." เสี่ยวเจ๋ออ้อนแล้วจับแขนเสื้อของไป๋หลิงไม่ยอมปล่อยมือ

 

"นาย นายมีอะไรก็พูดดีๆ ปล่อยมือก่อน..." อาทิตย์นี้ข้ายังไม่ได้ซักเสื้อผ้าเลย ถ้านายกระชากแขนเสื้อเชิ้ตตัวนี้จนขาด เห็นที่ข้าต้องวิ่งแก้ผ้าบนถนนแล้ว ไป๋หลิงคิดในใจ แต่น่าเสียดาย ซูเสี่ยวเจ๋อที่กำลังตกทุกข์อย่างแสนสาหัส ไม่สนอะไรทั้งสิ้น กำแขนเสื้อแน่นไม่ปล่อย ใบหน้ามีรอยยิ้มประจบที่บิดเบี้ยวติดอยู่ ดูเหมือนมีแนวโน้มที่จะพลีชีพไปพร้อมกัน

 

ไป๋หลิงใจหายวาบ ซูเสี่ยวเจ๋อนายจะอยู่กับสวินเข่อหรันต่ออีกไม่ได้แล้ว แม้แต่ยิ้มยังสยดสยอง เลียนแบบอะไรได้แนบเนียนขนาดนั้น

 

"ช่วยนิดหนึ่ง" ครั้งนี้ทำให้ไป๋หลิงเสียเวลาไปสองวันหนึ่งคืน

 

ภายหลังที่เสี่ยวเจ๋อส่ง "เล่มที่คัดด้วยลายมือ" อย่างสั่นระริก แลกกับรายงานที่มีคำวิจารณ์ด้วยรอยหมึกสีแดงกลับมา โกโก้เปิดสมุดเล่มนั้นไปสองที วิจารณ์ไปเพียงประโยคเดียว "ซูเสี่ยวเจ๋อ แม้แต่ลอกหนังสือ นายยังลอกผิด ขั้นเทพจริงๆ "

 

เสี่ยวเจ๋อกัดฟัน ไป๋หลิง นายมันไม่มีการศึกษา

 

----------

 

หลังจากพักผ่อนอย่างเต็มที่ไปหนึ่งวัน โกโก้ย่อมไม่ได้เสียเวลาที่หน้าบ้านของท่าน ผอ. จากที่อยู่ในข้อมูล โกโก้ตามมาที่อพาร์ทเม้นท์ธรรมดาหลังหนึ่ง เป็นตึกห้าชั้นธรรมดาที่ทำให้คนนึกถึงยุค 90 ระเบียงแต่ละชั้นเต็มไปด้วยราวตากผ้า เสื้อผ้าที่ปลิวสะบัดใต้แสงแดดนั้นมีกลิ่นอายของชีวิตเรียบง่ายกระจายออกมา เด็กวิ่งเล่นหัวเราะผ่านข้างโกโก้ไป

 

โกโก้เคาะประตูบานหนึ่งที่มีตัวอักษร "สุข" ติดอยู่ ใบหน้าธรรมดาแต่เหนื่อยล้าปรากฏที่หน้าเธอ

 

"คุณมาหาใคร" เสียงชายดังกล่าวแหบพร่า

 

"ไม่ทราบว่าเป็นบ้านของสวีลี่หรือเปล่า"

 

ชายผู้นั้นมองหน้าโกโก้อย่างสงสัย มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากด้านหลัง โกโก้ยิ้มอย่างอ่อนโยน "สวัสดีค่ะ ฉันชื่อสวินเข่อหรัน เป็นหมอนิติเวชของหน่วยตำรวจอาชญากรรม นี่เป็นบัตรประจำตัวของฉัน การตรวจสอบ...ของสวีลี่เกือบเสร็จแล้ว ฉันอยากสอบถามอะไรบางอย่าง สะดวกไหมคะ"

 

พ่อแม่ของสวีลี่รินน้ำร้อนให้โกโก้ ทั้งสามนั่งลงที่โซฟาแล้วเงียบไปชั่วขณะ

 

บนผนังมีใบประกาศเกียรติคุณของสวีลี่ และรูปถ่ายครอบครัวสามคนติดอยู่

 

ผู้ชายปริปากพูดก่อน "เมื่อหลายวันก่อน มีผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นพวกของคุณได้มาถามแล้ว..."

 

โกโก้พยักหน้า "ใช่ค่ะ เป็นพนักงานสอบสวนของหน่วยเรา ขอโทษที่ต้องรบกวนอีกครั้ง... ฉันอยากถามหน่อยว่า สวีลี่เธอเป็นคนยังไง"

 

แม่ยิ้ม "ลี่ลี่เป็นเด็กดี เชื่อฟัง ตั้งใจเรียนหนังสือตั้งแต่เด็ก ไม่เคยให้พวกเราเป็นห่วง นิสัยหรือ ฉันว่าเขาเก็บความรู้สึกมากเกินไป เพื่อนก็ไม่เยอะ ไม่เคยได้ยินเขาพูดถึงแฟน เดือนที่แล้วฉันเพิ่งจะบอกให้เขาไปดูตัวซะหน่อย..." แม่พร่ำพูดถึงเรื่องในอดีตให้โกโก้ฟังอย่างยืดยาว วินาทีก่อนหน้ายังยิ้มอยู่ วินาทีถัดมาสีหน้าหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้น แล้วก็ค่อยๆ พังทลายลงมา เหมือนโลกทั้งใบมืดมิดสนิทแล้ว

 

ยิ่งเศร้าเสียใจก็ยิ่งเล่าไม่หยุดอย่างที่ไม่อาจควบคุมได้

 

แม่พูดไป อีกสองคนเงียบๆ ไม่พูดสักคำ จู่ๆ เธอก็ลุกขึ้นมา "คุณดูสิฉันโง่ไปเลย ฉันไปชงชาให้คุณหน่อยนะ"

 

โกโก้รีบบอกว่าไม่ต้อง แต่แม่กลับเดินเข้าห้องครัวโดยไม่พูดอะไรสักคำ

 

พ่อของสวีลี่ลุกขึ้นมา "ผมพาคุณไปดูห้องของสวีลี่"

 

เรื่องเกิดขึ้นตั้งสองอาทิตย์กว่าแล้ว ห้องของเด็กสาวยังเหมือนกับมีคนอยู่ ผนังสีชมพูอ่อน มีชั้นวางนิยายและหนังสือภาษาอังกฤษเป็นตั้งๆ คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กวางอยู่บนโต๊ะอย่างเงียบๆ ตุ๊กตาหมีเท็ดดี้นอนเอียงอยู่บนเก้าอี้ ผ้าปูที่นอนสีครีม ข้างหมอนมีหนังสือท่องเที่ยวฮ่องกงวางอยู่เล่มหนึ่ง เวลาเหมือนหยุดเดินในห้องนี้ เหมือนกับสวีลี่จะกลับมาเมื่อถึงเวลากลางคืน แล้วขึ้นเตียง กอดตุ๊กตาหมีแล้วนอนหลับอย่างสนิท...

 

โกโก้คิดพลางหยิบหนังสือท่องเที่ยวฮ่องกงขึ้นมา

 

"สวีลี่คิดจะไปเที่ยวดิสนี่ย์ฮ่องกง...ฤดูใบไม้ผลิปีหน้า เขาบอกว่าหลังจากตรุษจีน บวกกับโบนัสตอนสิ้นปีก็จะเก็บเงินพอ ถึงเวลานั้นก็จะไปกับเพื่อนสนิท..." พ่อหันไปมองห้องครัวที่เงียบเชียบ หายใจลึกๆ "ตอนที่เกิดเรื่องใหม่ๆ ครอบครัวของคนขับรถคนนั้นก็มาเหมือนกัน พวกเราหลบหน้าไม่อยากเจอ ภรรยาผม ไม่สามาถเจอหน้าใคร...ได้เลย หลายวันมานี้ดีขึ้นบ้าง แต่ทางโน้นกลับไม่ยอมรับ...อุบัติเหตุรถยนต์ คุณ...คิดจะบอกเหมือนกันว่า ลี่ลี่ฆ่าตัวตาย"

 

"คุณเชื่อไหม" โกโก้ลูบคลำหนังสือท่องเที่ยวฮ่องกงเบาๆ

 

"ไม่เชื่อ" พ่อพูดอย่างเด็ดเดี่ยว "เธอเป็นเด็กดี เงียบๆ แต่เธอไม่ใช่เด็กสาวที่เอะอะจะฆ่าตัวตายโดยพร่ำเพรื่อ เธอไม่ใช่...เธอ...จะไม่...ทิ้งพวกเราไป..."

 

แม่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ วางชาถ้วยหนึ่งลงเงียบๆ โกโก้หันไปมอง เห็นคนแก่สองคนที่อายุเกินห้าสิบกุมมือกันยืนอยู่ที่ประตู ไม่พูดสักคำ ไม่เข้ามา แต่ก็ไม่เดินจากไป ได้เพียงใช้สายตามองผ่านรายละเอียดทุกอย่างในห้อง

 

โกโก้มิอาจจะมองพวกเขาอีก ได้แต่จ้องดูหนังสือในมือ "ถ้า การตายของสวีลี่มีเงื่อนงำอย่างอื่น แต่เรื่องนี้อาจทำให้ชื่อเสียงของเธอเสียหาย พวกคุณยอมหรือเปล่า...."

 

"ไม่ว่าจะเป็นเงื่อนงำอะไร ฉันก็เชื่อว่าลูกสาวของพวกเราไม่ได้ทำผิดอะไร พวกเราอยากได้เพียงความจริงว่า เกิดอะไรขึ้น...แน่"

 

เยื่อพรหมจรรย์ของสวีลี่มีรอยถลอก ทีแรกโกโก้อยากถามว่าสวีลี่ยังเป็นสาวพรหมจรรย์หรือไม่ แต่คำพูดถึงริมฝีปาก ก็ถูกกลืนกลับไป ไม่ใช่แล้วยังไง คำถามที่ยังไม่ได้รับการยืนยันเช่นนี้จะเป็นการสาดเกลือบนบาดแผลของพวกเขาแล้ว ไม่เกิดประโยชน์ใดๆ ทั้งสิ้น

 

ออกจากบ้านของสวีลี่ พระอาทิตย์เกือบจะตกดินแล้ว เด็กชายที่เตะบอลและเด็กหญิงที่โดดหนังยางในละแวกนั้นเปล่งเสียงหัวเราะออกมาเป็นครั้งคราว สวีลี่ก็น่าจะเคยอยู่ตรงนี้นะสิ เหมือนที่ตอนนี้ที่ตนอยู่ มุมปากปรากฏรอยยิ้มโดยไม่รู้ตัว เดินผ่านทางในหมู่บ้านภายใต้แสงแดดเชื่อว่าตัวเองสามารถเติมโตอย่างปลอดภัยที่นี่ แต่งงาน แล้วดำเนินชีวิตอีกหลายสิบปี

 

ก่อนจากกัน โกโก้ขอหนังสือท่องเที่ยวฮ่องกงเล่มนั้นของสวีลี่ไป เปิดหนังสือออกผ่านๆ โกโก้เห็นกระดาษแผ่นหนึ่งคั่นอยู่ในนั้น บนนั้นมีลายมือสวยของสวีลี่เขียนไว้ "ความฝันสิบเรื่องในชีวิต" อันดับหนึ่งคือ "ไปเที่ยวฮ่องกง" ด้านหลังมีเครื่องหมายถูกเล็กๆ กาไว้

 

ความฝันที่ยังไม่ทันเบ่งบาน...