TQF:บทที่ 40 ใครแข็งแกร่ง
TQF:บทที่ 40 ใครแข็งแกร่ง
“พวกเราเข้าใจ!”
เฉิงไป๋หยวน พยักหน้าเถ้าแก่จูแสดงท่าทีมีความสุขทันที ดวงตาของผู้อาวุโสหลินอ่อนลงเล็กน้อย ผู้อาวุโสไปยังคงรออย่างเงียบๆเขารู้ว่าคำพูดของอีกฝ่ายยังพูดไม่จบ
จากนั้น เฉิงไป๋หยวน พูดขึ้นอีกครั้ง
“พูดกันตามตรง พ่อบ้านตระกูลหนิง ท่านเกามาที่บ้านของเราเมื่อสองสามวันก่อน เขาได้ยื่นความประสงค์เช่นนี้เหมือนกัน ถ้าไม่รู้จริงๆว่าควรจะตอบตกลงกับใคร”
“พ่อบ้านตระกูลหนิง?”เถ้าแก่จูตกใจเป็นอย่างมาก การแสดงออกของผู้อาวุโสทั้ง 2 เปลี่ยนไป เล็กน้อยพวกเขารู้ว่ามีบางคนได้ค้นพบครอบครัวเฉิงก่อนพวกเขา แต่พวกเขาไม่คิดว่าจะเป็นคนของตระกูลหนิง
“ใช่แล้วท่านพ่อบ้านเกาของตระกูลหนิง!” เฉิงไป๋หยวน พูดย้ำเมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่เชื่อ จึงอธิบายต่อว่า
“เมื่อภรรยาและลูกสาวของข้าไปขายสัตว์ในครั้งแรกพวกเขาได้พบกับท่านเกา เขาเป็นผู้ซื้อสัตว์ของเรา”
แม้ว่าเถ้าแก่จูจะไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนแต่เขาเชื่อว่าอีกฝ่ายกำลังพูดความจริง ท้ายที่สุดแล้วคนของตระกูลหนิงก็ก้าวเร็วกว่าเขา 1 ก้าว เป็นธรรมชาติที่พวกเขาจะค้นพบอย่างรวดเร็วว่าสัตว์ของครอบครัวเฉิงนั้นเป็นสัตว์วิญญาณ
เขาไม่กล้าที่จะเอ่ยความคิดใดๆดังนั้นเขาจึงหันไปมองผู้อาวุโสไป๋ที่อยู่ถัดจากเขา ผู้อาวุโสไป๋ ขมวดคิ้วและพูดว่า
“ท่านเจ้าบ้านเฉิง ใครก็ตามที่ให้ราคาสูงกว่าควรได้รับมัน เรายินดีที่จะจ่ายเพิ่มเป็น 2 เท่าจากตระกูลหนิง เราหวังว่าท่านเจ้าบ้านเฉิงจะให้ความสนใจ”
“ในไม่กี่วันที่ผ่านมาเรากำลังเตรียมอาหารและสัตว์ปีกเพื่อที่จะขายแต่ตอนนี้เรายังไม่ได้ตัดสินใจที่จะขายมันในทันที!” เฉิงไป๋หยวน เบี่ยงเบนความสนใจจากหัวข้อโดยไม่ได้ตั้งใจปฏิเสธคำขอของอีกฝ่ายโดยตรง
ผู้อาวุโสไป๋ จับตาดู เฉิงไป๋หยวน และพูดอย่างจริงจังว่า
“ท่านเจ้าบ้านเฉิงเราต้องการอาหารและสัตว์ปีกของท่าน เราหวังว่าท่านจะขายให้เราได้เรารับประกันราคาที่น่าพึงพอใจ นอกจากนี้เราหวังว่าในอนาคตท่านจะขายทุกอย่างให้กับเรา!”
“ข้าเข้าใจในความจริงใจของพวกท่าน!” เฉิงไป๋หยวน มองดูพวกเขาและพูดอย่างเงียบๆ
“อย่างไรก็ตามตระกูลหนิงก็ให้ข้อเสนอเดียวกัน!”
“ท่านหมายถึงอะไร?” ผู้อาวุโสหลิน โกรธมาก ดวงตาของเขาเย็นชาและพูดว่า
“เป็นแค่เพียงผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้เจ้าคิดหรือว่าสามารถรักษาสิ่งเหล่านี้เอาไว้ได้ เจ้าไม่รู้ถึงความถูกผิดใช่หรือไม่?”
ทันทีที่คำพูดของเขาออกมา ผู้อาวุโสไป๋ ที่นั่งอยู่ข้างเขาก็เปลี่ยนสีหน้าอย่างมาก ใบหน้าของเถ้าแก่จูกลายเป็นขมขื่น ธุรกิจนี้เรียกว่าอะไร?ทัศนคติแบบนี้หรือที่เรียกว่าการซื้อขาย ตอนนี้มันเหมือนการกรรโชกทรัพย์ของโจรมากกว่า!”
“ใช่แล้ว ข้าเป็นเพียงนักสู้ตัวเล็กๆ อย่างที่ท่านพูดถึง!”รอยยิ้มบนใบหน้าของ เฉิงไป๋หยวน กลายเป็นเย็นชาและดูถูก
“ถ้าท่านต้องการที่จะนำมันไปก็ดูซิว่าท่านมีความสามารถหรือไม่!”
เมื่อพูดจบ ผู้อาวุโสไป๋ รู้ว่าคราวนี้เรื่องมันยุ่งยากเกินกว่าที่จะแก้ไข เถ้าแก่จูแสดงใบหน้าขมขื่นพยายามที่จะอ้าปากพูดอะไรบางอย่างแต่กลับไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา
เฉิงเสี่ยวเสี่ยว มองเห็นสถานการณ์อย่างชัดเจน ดวงตาของเธอจ้องมองไปที่ ผู้อาวุโสหลิน ผู้มีเจตนาไม่ดี แม้คนที่อยู่ด้านหน้าของเธอไม่ใช่คนหยิ่งที่สุดแต่เป็นคนที่จองหองที่สุดต่างหาก เป็นความจริงที่ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเธอในตอนนี้ เพียงมองแต่ตัวเองว่าอยู่ในระดับสูงและมองดูถูกคนอื่นทั้งหมด
“เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าอย่างนั้นหรอ?” ผู้อาวุโสหลิน มองอย่างเย็นชาปรากฏรอยยิ้มที่น่ากลัวบนใบหน้าของเขา
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวและพยายามระงับความโกรธในใจของเธอจากนั้นเธอพูดขึ้นมาอย่างเย็นชาว่า
“ท่านคิดว่าเจ้านายของท่านยินดีที่จะฆ่าไก่เพื่อเอาไข่อย่างนั้นหรอ?”
“เจ้า-”
ดวงตาที่เย็นชาของ ผู้อาวุโสหลิน จ้องมองมาที่ เฉิงเสี่ยวเสี่ยว เฉิงเสี่ยวเสี่ยว มองกลับไปอย่างเฉยชาและพูดด้วยน้ำเสียงต่ำว่า
“อย่าปฏิบัติต่อคนอื่นในฐานะทาส เมื่อเราคุยกันถึงเรื่องธุรกิจก็ให้พูดถึงเรื่องธุรกิจ แม้ว่าพวกเราจะไม่มีความสามารถที่จะครอบครองของทั้งหมดแต่เราเชื่อว่ามีบางคนยินดีที่จะช่วยเราครอบครองของเหล่านี้ ท่านคิดอย่างนั้นหรือไม่”
“มีใครกล้าพูดว่าเราไม่สามารถปกป้องสิ่งเหล่านี้ของเราเอง ถ้าเราไม่มีความสามารถนี้เราจะนำมันออกมาขายทำไม การขายสมบัติของตัวเองนั่นถือว่าเป็นการโง่เขลา?”
เมื่อพูดสิ่งนี้ออกมา เฉิงเสี่ยวเสี่ยว ยิ้มอย่างตื้นเขินมองไปที่ ผู้อาวุโสหลิน ด้วยใบหน้าเย็นชาแล้วถามอย่างยั่วยุว่า
“ผู้อาวุโสหลิน ท่านอยากจะลองดูไหมล่ะ?พวกเรายินดีเสมอ!”
“ดี!ดี!ดี!” ผู้อาวุโสหลิน จ้องมองหญิงสาวที่ช่างพูดคนนี้ เขาโกรธมากแต่เขาไม่สามารถทำอะไรได้ในเวลานี้
เฉิงเสี่ยวเสี่ยว ดูเหมือนจะมองไม่เห็นดวงตาที่สังหารคนได้ของเขาและยังคงตอบโต้อย่างเฉยเมยว่า
“แน่นอน มันดีมาก และข้าหวังว่าท่านเองก็จะมีดีเช่นกัน!”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยว มองตรงไปที่เถ้าแก่จู และพูดว่า
“ท่านลุงเจ้าของร้าน ข้าต้องขอโทษด้วยตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เราจะไม่ขายของให้กับท่านอีกโปรดกลับไป!”
“แม่นางเฉิง ข้า-”
“ขอโทษด้วยโปรดกลับไป!” เฉิงเสี่ยวเสี่ยว ขัดจังหวะเขาอีกครั้งและไม่ต้องการฟังอีกต่อไป
ผู้อาวุโสหลิน ยิ้มอย่างเย็นชา ร่างของเขาลุกจากเก้าอี้และหายไป ผู้อาวุโสไป๋ มองลึกเข้าไปในดวงตาของหญิงสาวและยืนขึ้นก่อนที่จะหันหลังให้
ในที่สุดเถ้าแก่จูก็ถอนหายใจและทำอะไรไม่ถูก บทสนทนาที่พูดไปไม่ได้แสดงออกถึงความสุขและมันยังมีอันตรายที่แฝงอยู่เบื้องหลัง ใบหน้าของนางเฉิงเต็มไปด้วยความเศร้า เธอมองคนที่อยู่ด้านหน้าและไม่พูดอะไรออกมา ใบหน้าของ เฉิงไป๋หยวน สงบและไม่รู้ว่าเขากำลังคิดสิ่งใดอยู่ในใจของเขา เขายังคงดื่มชาอย่าเงียบๆราวกับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นไม่เกี่ยวข้องกับเขา
เฉิงเสี่ยวเสี่ยว เดินเข้าไปในครัวพร้อมกับแม่ของเธอเพื่อเตรียมอาหาร
หลังจากทานอาหารค่ำ เฉิงเสี่ยวเสี่ยว เข้าไปในมิติแล้วสั่งให้ หยูเฮง คอยดูแลพื้นที่บ้านของเธอเพราะเธอเชื่อว่าคืนนี้ไม่สงบอย่างแน่นอน
เฉิงเสี่ยวเสี่ยว ไม่ลืมสายตาที่น่ารังเกียจของ ผู้อาวุโสหลิน ได้เขาจะต้องลงมือในคืนนี้แน่นอนบุคคลนี้จะไม่ปล่อยครอบครัวของเธออย่างง่ายดาย หลังจากที่ครอบครัวของเธอหลับสนิท เฉิงเสี่ยวเสี่ยว เดินออกมานอกบ้าน ภายใต้แสงจันทร์เธอเดินอย่างช้าๆในทุ่งหญ้าของเธอ มีสัตว์ปีกเกือบร้อยตัวอยู่ที่นั่น
หยูเฮง ประจำอยู่ที่ทุ่งหญ้านี้ และเปิดใช้ฟังก์ชั่นการเฝ้าระวังโดยไม่เกรงกลัวอีกฝ่าย
เวลาผ่านไป
ในช่วงเวลา 21.00-23.00 เฉิงเสี่ยวเสี่ยว ยืนพิงอยู่กับต้นไม้ หยูเฮง กำลังหลับตาอยู่ สุนัขทั้ง 2 ตัวยืนอยู่ในทุ่งผักอย่างเงียบๆและไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ
“คุณหนู มี 2 คนกำลังมา!”
ทันใดนั้นเสียงของ หยูเฮง ก็ดังขึ้นในหู และสุนัข 2 ตัวก็ส่งข้อความเตือนเธอเช่นกัน เฉิงเสี่ยวเสี่ยว เปิดตาขึ้นอย่างช้าๆและมองไปที่สี่แยกด้านหน้าเธอเห็นคนสองคนสวมชุดคลุมสีดำ
แม้มองไม่เห็นใบหน้าของพวกเขา เฉิงเสี่ยวเสี่ยว ก็รู้ทันทีว่าเป็น 2 ผู้อาวุโสที่มาก่อนหน้านี้โดยไม่คาดคิดว่าพวกเขาจะปรากฏตัวพร้อมกัน ดูเหมือนว่าเรื่องในครั้งนี้ไม่ง่ายนัก
ระหว่างทางสุนัขได้รับคำสั่งให้นอนราบกับพื้นราวกลับไม่พบการมาของพวกเขา ด้วยสายตาของ เฉิงเสี่ยวเสี่ยว คาดว่าพวกเขาจะต้องตรงมายังทุ่งหญ้าแน่นอน
วันนี้ในช่วงกลางวันพวกเขาได้เห็นทุ่งหญ้าเลี้ยงสัตว์เหล่านี้และขบวนการต่างๆจึงเป็นธรรมดาที่พวกเขาไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านเลยไป
ภายใต้บาเรียป้องกันของ หยูเฮง เฉิงเสี่ยวเสี่ยว จ้องมองพวกเขาอย่างเดียวและกำลังสงสัยว่าพวกเขาต้องการขโมยหรือฆ่าสัตว์เหล่านี้
ทั้งสองคนมองไปรอบๆอย่างระมัดระวัง และ ผู้อาวุโสหลิน ก็กระซิบพูดว่า
“จัดการ!”
วันนี้ลง 2 ตอนนะ ระวังข้าม
