บทที่ 6 เปิดใช้? นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะ?
บทที่ 6 เปิดใช้? นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะ?
‘ตั้งค่าส่วนตัว’
หน้าจอแสดงผลออกมาอย่างรวดเร็ว
ความแข็งแกร่ง: D+
พละกำลัง: D
ความว่องไว: C
ค่าพลังงาน: ไม่มี
รวมโจมตีระยะใกล้: C-
รวมโจมตีระยะไกล: ไม่มี
... (นี่คือค่าสเตตัส[1]งั้นเหรอ??)
เฉินเสี่ยวเลี่ยนรู้สึกเคว้งคว้าง จู่ๆ ก็รู้ว่าเรื่องนี้ช่างบ้าบอคอแตกสิ้นดี
นี่มันคือเกม? เกม?? แม่งคือเกมงั้นเหรอ?!
มหาเทพเฉินเสี่ยวเลี่ยนนักเขียนชื่อดังที่เขียนนิยายเกมออนไลน์มานับไม่ถ้วน แล้วก็อ่านนิยายเกมออนไลน์สารพัดเกินจะนับไหว ฉับพลันเขาก็ตระหนักถึงปัญหาสำคัญบางเรื่อง
เกม? ทะลุมิติ? โลกไร้จุดจบ[2]? หรือว่าเป็นโลกต่างมิติ?
‘เปิดแสดงพิกัด’ ...หือ? อะไรอีกล่ะทีนี้?
เฉินเสี่ยวเลี่ยนคลิกเปิด จากนั้นบนจอก็ปรากฏกรอบหกเหลี่ยมขึ้นมากรอบหนึ่ง
ตรงกลางปรากฏจุดสีเขียวหนึ่งจุด
จุดสีเขียวนั้นกำลังกะพริบอยู่ ข้างๆ ยังมีจุดสีเหลืองเล็กๆ อีกสองจุด
เฉินเสี่ยวเลี่ยนหยุดคิดครู่หนึ่ง... อ้อ สีเขียวคงจะแทนตำแหน่งของเขา ส่วนสีเหลืองคงจะเป็นผู้หญิงสองคนนั้น...
เอ๋?
มีจุดสีแดงที่กะพริบไม่หยุดอีกจุดหนึ่ง และดูเหมือนกำลังเคลื่อนที่อยู่?
เคลื่อนที่ไวสุดๆ ไปเลย
ตอนนั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงคำรามดังมาจากที่ไกลๆ
เฉินเสี่ยวเลี่ยนเข้าใจทันที สัตว์ประหลาดตัวนั้นน่ะเอง!
เดี๋ยวๆ เดี๋ยวนะ...
ชักจะสับสน! งงไปหมดแล้วเว้ย!
ต้องค่อยๆ คิดสิ ค่อยๆ คิด...
เฉินเสี่ยวเลี่ยนที่รู้สึกวิงเวียนนั่งลงกับพื้น
สาวน้อยโลลิเกาหลีลุกขึ้น วิ่งเตาะแตะมาหยุดตรงหน้าเขา ไม่รู้ว่าเธอไปเอาน้ำเปล่ามาจากไหน หลังจากพยายามบิดเปิดฝาขวดด้วยความลำบากก็ส่งขวดน้ำให้เฉินเสี่ยวเลี่ยน
“... ขอบใจนะ”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนถอนหายใจ “เธอชื่ออะไรน่ะ?”
“โอปป้าพูดภาษาเกาหลีได้นี่นา!”
สาวน้อยตื่นตะลึง
“เอ่อ...” เฉินเสี่ยวเลี่ยนไม่รู้จะอธิบายยังไง
“ฉันชื่อชอนอินซูค่ะ” สาวน้อยพยายามเงยหน้าคุยกับเขา เสียงสดใสพูดต่ออย่างเขินๆ ว่า “โอปป้าเรียกฉันว่าซูซูก็ได้ ปกติออนนี่[3]ก็เรียกแบบนี้ค่ะ”
“ซูซู...” เฉินเสี่ยวเลี่ยนหัวเราะขื่น ชี้นิ้วใส่ตัวเอง “ฉันชื่อเฉินเสี่ยวเลี่ยน”
“ค่ะ เสี่ยวหลานโอปป้า”
“เสี่ยวเลี่ยนนะ...”
“ค่ะ ซงเลี่ยนโอปป้า...”
“เสี่ยวเลี่ยนต่างหาก!”
“เสียวเหลี่ยนโอปป้า...”
“... ช่างเถอะ” เฉินเสี่ยวเลี่ยนล้มเลิกบทสนทนาไร้สาระเอาดื้อๆ
“โอปป้า ฉันกลัวจัง... พวกเราอยู่ที่ไหนกันแน่คะ? ที่นี่มันคือที่ไหนกัน? แล้วเจ้าตัวเมื่อกี้ มันร้ายกาจมากๆ เลยใช่ไหมคะ?”
เจ้าตัวนั้น... เฉินเสี่ยวเลี่ยนเกาหัวอย่างจนปัญญาพลางคิด “ไม่เป็นไรนะ ที่ที่พวกเราอยู่ตอนนี้ปลอดภัยมาก”
อย่างไรเสียเธอก็ยังเป็นแค่เด็ก คล้ายกับว่าต้องคอยพึ่งพาและเชื่อฟังผู้ใหญ่มาแต่ไหนแต่ไร พอซูซูได้ยินดังนั้น ดวงตาอันสุกสว่างก็ปรากฏร่องรอยความสงบขึ้นมาชั่วขณะ จากนั้นเธอก็หามุมสบายๆ ข้างๆ เฉินเสี่ยวเลี่ยน พิงเก้าอี้นั่งไป
ชิซูกะมองทั้งสองคนอย่างอึ้งๆ
สองคนนั้นคุยกันอย่างราบรื่น รวมทั้งเด็กหนุ่มที่พูดภาษาเกาหลีออกมาอย่างคล่องแคล่ว
เขาพูดภาษาเกาหลีได้?
“ขอโทษนะ เอ่อ พวกเธอ?”
ชิซูกะเอ่ยปากอย่างอดไม่ได้
“เหอ...” เฉินเสี่ยวเลี่ยนไม่แปลกใจสักนิด ภาษาญี่ปุ่นนี่ เขาก็ฟังรู้เรื่อง
“รอไปก่อนก็แล้วกันนะ” เฉินเสี่ยวเลี่ยนโบกมืออย่างเพลียๆ “เหมือนกับมีปัญหาบางอย่างน่ะ ฉันอยากอยู่เงียบๆ สักพัก”
“เธอพูดภาษาญี่ปุ่นได้!?”
“นี่ ถ้ายังจะพูดเรื่องไร้สาระนี้ต่อ คนอ่านจะหาว่ายืดเรื่องเข้าใจหรือเปล่า...”
......
เฉินเสี่ยวเลี่ยนนั่งเงียบกว่าครึ่งชั่วโมง จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นไปสำรวจตรงประตูเครื่องบินอยู่นานสองนาน
ในส่วนลึกของป่ามีเสียงคำรามของสัตว์ประหลาดตัวนั้นมาเป็นครั้งครา เทียบจากตำแหน่งเสียงแล้วตรงกันกับจุดสีแดงบน ‘เรดาห์’ นั่น
เฉินเสี่ยวเลี่ยนมั่นใจในเรื่องที่เขาเดาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว
จุดสีแดงก็คือสัตว์ประหลาดตัวนั้น
เกม? ตั้งค่า?
ยังไงเขาก็เป็นถึงนักเขียน ต่อให้ไม่เคยพบเจอกับเรื่องแปลกประหลาดมาก่อน... แต่ว่าเรื่องพิลึกพิลั่นอะไรเขาก็เขียนมาหมดแล้วทั้งนั้น! จะไปกลัวอะไรกับที่สิ่งยังไม่เคยเขียน หรือว่าไม่เคยเห็นกันล่ะ!
อย่างน้อยความสามารถในการยอมรับสิ่งต่างๆ ระดับการยอมรับของเขาในตอนนี้ก็สูงกว่าคนทั่วไปอยู่นิดหน่อยละ
ถ้าหากเป็นการตั้งค่าเกมละก็... ยังไม่ต้องไปสนใจว่าเรื่องพิลึกนี่เกิดขึ้นได้ยังไง ตอนนี้ต้องแก้ปัญหาตรงหน้าก่อน
เกมเหรอ... งั้นก็ต้องมีภารกิจ[4]สินะ!
เฉินเสี่ยวเลี่ยนครุ่นคิด เขาหากรอบที่เขียนว่า ‘ภารกิจดันเจี้ยน’ จากหน้าอินเตอร์เฟสจนเจอ...
คลิกเปิด! คลิกเปิดให้ไว!
ภารกิจมือใหม่ 1 : สังหารหรือจับมอนสเตอร์ 1 ตัว จึงจะสามารถเข้าดันเจี้ยน[5]ได้
คำเตือน มอนสเตอร์ที่พบแล้ว: ?
มีเครื่องหมายคำถามด้วยนี่ คลิกเปิด!
ไม่นานบนจอก็ปรากฏภาพร่างที่คล้ายกับสัตว์ประหลาดตัวนั้นขึ้นมา
แมวคลั่งสี่ตา: มอนสเตอร์ระดับ B ประเภทโจมตีระยะใกล้ ระดับการเติบโต: ???
แมวคลั่งสี่ตา?
เฉินเสี่ยวเลี่ยนที่ชอบสบถเป็นนิสัย อดขำในใจไม่ได้: กูมีปลาบินหกตาด้วยนะเว้ย!!
ถ้านี่เป็นเกมเกมหนึ่งจริงๆ... คนออกแบบสคริปต์เกมต้องกากสุดๆ แน่ๆ!
......
ภารกิจคือเจ้าสัตว์ประหลาดสุดพิลึกตัวเบ้อเริ่มนั่น
แล้วเขา... จะสู้กับมันได้ยังไงล่ะ? มันตะปบทีเดียวต้นไม้ก็ล้มแล้ว!
แล้วเขาตัวแค่นี้...
เดี๋ยวนะ...
เฉินเสี่ยวเลี่ยนที่เล่นเกมมาไม่น้อยนึกบางอย่างขึ้นได้
มือใหม่...
งั้นก็ต้องมีอุปกรณ์ของมือใหม่สิ?
ถ้าเป็นเกมละก็ ยังไงก็ไม่มีวันให้ภารกิจที่เป็นไปไม่ได้เพื่อส่งผู้เล่นให้ไปตายหรอก!
จะต้องมีอะไรที่เขายังหาไม่เจอแน่นอน!
หลังจากเปิดหน้าอินเตอร์เฟสซ้ำไปซ้ำมาหลายหน้า รวมทั้งหน้าตั้งค่าส่วนตัวด้วย เฉินเสี่ยวเลี่ยนก็โห่ร้องด้วยความดีใจ!
เขากระโดดลุกขึ้นจากพื้น
ห่ออุปกรณ์มือใหม่!!
ฮ่าๆ!! หาแกเจอจนได้!!
เอ๋?
หลังจากกดเปิดก็เจอ... ลูกโลหะลูกหนึ่ง?
มือเขาเย็นวาบ พอก้มลงมอง โลหะลูกนั้นก็ปรากฏอยู่ในอุ้งมือเขา
เปิด!
ปึง!!
ลูกโลหะเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลัน นี่มัน...
ดาบ!!
เกิดเสียงติ้ดๆ คล้ายกับกระแสไฟฟ้าวิ่ง ลูกโลหะในมือก็กลายเป็นอาวุธที่มีด้ามสีทอง ด้านบนมีลำแสงตั้งตรงสายหนึ่ง…
ตอนนั้นเอง ในหัวของเฉินเสี่ยวเลี่ยนก็มีคำโผล่ขึ้นมามากมาย
สตาร์วอร์? ดาบเลเซอร์? เจได? พลังสถิต?
จนเขาไม่ทันได้สังเกตสองสาวด้านหลังที่กำลังอ้าปากค้างด้วยความตื่นตะลึง
เฉินเสี่ยวเลี่ยนลองแกว่งดาบนั้นดู
แครก!!
เก้าอี้โดยสารที่อยู่ข้างๆ ถูกผ่าออกเป็นท่อนเอาดื้อๆ หน้าตัดสมบูรณ์แบบ แถมยังได้กลิ่นไหม้อีกต่างหาก
“คมสุดยอด!”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนรู้สึกกลัวขึ้นมาหน่อยๆ... จะบาดตัวเองเข้าไหมละนี่?
‘ห่ออัพเกรดขั้นต้น’ ?
เปิดโลด!
มีร้อยแต้ม?
ในหน้าตั้งค่าส่วนตัว ด้านหลังค่าสเตตัสแต่ละอันปรากฏเครื่องหมาย ‘+’ ขึ้นมา
เฉินเสี่ยวเลี่ยนมองหน้าอินเตอร์เฟสพลางครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจ
จะไปสนอะไรกับพัฒนาการช่วงหลังล่ะ... ตอนนี้ใครจะไปมีใจคิดเรื่องไร้สาระพวกนั้นกัน!
ไม่ต้องพูดถึงดันเจี้ยนหรือภารกิจอะไรทั้งนั้น
สัตว์ประหลาดข้างนอกนั่นยังเดินไปมา เรื่องด่วนจี๋ที่สุดก็คือต้องกำจัดมันซะถึงจะมีทางหนีออกไปได้!
หนีเอาชีวิตรอดออกไปจากที่นี่!!
งั้นก็ลงโจมตีระยะใกล้ให้หมดไปเลย!
พละกำลัง! ความแข็งแกร่ง! ว่องไว!
เฉินเสี่ยวเลี่ยนละทิ้งส่วนพละกำลังไปชั่วคราว แต้มจำนวนหนึ่งร้อย แบ่งลงให้ความแข็งแกร่งกับว่องไวเท่าๆ กัน
ความแข็งแกร่งเปลี่ยนจาก D เป็น C ความว่องไวเปลี่ยนจาก C เป็น B
ไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลย? เป็นต้นว่ารู้สึกเหมือนโดนแตะตามตัวหรือมีพลังไหลบ่าอะไรทำนองนั้นไง?
เฉินเสี่ยวเลี่ยนลองยื่นมือออกไป แล้วกำหมัดต่อยเข้าใส่ผนังห้องเคบิน...
ตึง!!!
ผนังห้องเคบินที่เป็นวัสดุผสมปรากฏรอยกำปั้นขึ้นรอยหนึ่ง ยุบเข้าไปเป็นรอยลึก
สำเร็จ!!!
เฉินเสี่ยวเลี่ยนรู้สึกลิงโลดสุดๆ!!
เขาลูบกำปั้น... ไม่เจ็บ!! ไม่เจ็บจริงๆ ด้วย!!
นิสัยคิดก่อนทำที่บ่มเพาะมานานจากการเขียนนิยายใช้ประโยชน์ได้ดีจริงๆ
แต่เฉินเสี่ยวเลี่ยนก็ไม่ได้มุทะลุรีบคว้าดาบไป PK[6] กับสัตว์ประหลาดตัวนั้นตรงๆ ถ้าตายขึ้นมาจะทำยังไงละ? ใครจะไปรู้ว่า ‘เกม’ นี้ มีระบบคืนชีพหรือเปล่า!
ถ้าเกิด... มีโอกาสแค่ครั้งเดียวละ?
ไม่ว่ายังไง เขาก็ไม่เอาชีวิตน้อยๆ ของตัวเองไปเสี่ยงแน่
เขานั่งคิดอยู่ตรงประตูห้องเคบินนานสองนาน...
พอเห็นดวงอาทิตย์ใกล้จะตกลับภูเขา เฉินเสี่ยวเลี่ยนก็ตัดสินใจว่ารอต่อไปอีกไม่ได้แล้ว!
เขารีบลุกขึ้นมา
หญิงสาวสองคนอ้าปากค้างมองดูเฉินเสี่ยวเลี่ยนพังพวกเก้าอี้โดยสารในห้องเคบินจนล้ม
ทีละอันๆ... จู่ๆ เขาก็มีพละกำลังมหาศาล เก้าอี้แสนหนักพวกนั้นที่ยังมีบางจุดเชื่อมกันไว้ก็คล้ายกับว่าถูกเขาหักล้มลงดื้อๆ!!
ภาพตรงหน้า ทำให้หญิงสาวทั้งสองรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา ซูซูยังไม่เป็นอะไรมากนัก แต่ชิซูกะกลัวจนถอยหลังไปหลายก้าว กลัวว่าจะไม่มีมุมให้หลบอีก จู่ๆ เด็กหนุ่มคนนี้ก็กลายเป็นตัวอันตรายไปแล้ว
เฉินเสี่ยวเลี่ยนกลับไม่อธิบายอะไร เขาดึงเก้าอี้โดยสารออกมาทีละตัวๆ แล้วโยนออกไปด้านนอกห้องเคบิน
เขากำลังจัดเตรียม ‘สนามรบ’ ที่เหมาะสมกับตัวเองอย่างระมัดระวัง
สัตว์ประหลาดตัวนั้นมีกำลังมหาศาล และมีความว่องไวสูงมาก... ต้องทำสิ่งกีดขวางให้เยอะเข้าไว้ถึงจะจำกัดความถนัดของอีกฝ่าย และแสดงจุดเด่นของตัวเองได้เต็มที่...
ฟังเสียงคำรามที่ดังมาจากป่าด้านนอก เฉินเสี่ยวเลี่ยนก็ตระเตรียมสิ่งที่พอจะทำได้จนเสร็จสิ้น
เขายืนอยู่หน้าประตูหันกลับไปมองผู้หญิงทั้งสองคนที่หลบอยู่ในมุม แล้วเดินเข้าไปหา
“พวกเธอ รออยู่ที่นี่ ห้ามออกไปเด็ดขาด... ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ห้ามออกไป!!”
เขามองดูสาวน้อยโลลิที่ชื่อซูซูคนนั้น เฉินเสี่ยวเลี่ยนเอามือล้วงกระเป๋า ดึงเอาช็อกโกแลตออกมาเม็ดหนึ่งยัดใส่มือของเธอ แล้วลูบผมทรงเห็ดที่น่ารักของเธอสองสามที
“เด็กดี รออยู่ที่นี่นะ ฉันจะพาเธอกลับบ้านเอง!”
เขาออกแรงกำ ‘ดาบ’ ในมือแน่น เฉินเสี่ยวเลี่ยนกัดฟันก้าวยาวๆ ออกไปนอกห้องเคบิน
ด้านหลัง ซูซูกำช๊อกโกแลตในมือแน่น เบิกตาโตมองด้านหลังของเฉินเสี่ยวเลี่ยน
“โอปป้า...”
…………………………
[1] ค่าสเตตัส คือ ค่าที่แสดงระดับความสามารถด้านต่างๆ ของตัวละคร หรือไอเทมนั้นๆ ภายในเกม
[2] โลกไร้จุดจบ เป็นชื่อเรียกนิยายออนไลน์แนวหนึ่งที่ได้รับความนิยมในประเทศจีน ตัวเอกมักจะหลุดเข้าไปอยู่อีกโลกหนึ่งและต้องผจญภัยต่อสู้เอาตัวรอดไปเรื่อยๆ
[3] ออนนี่ เป็นคำที่น้องสาวใช้เรียกพี่สาว หรือผู้หญิงที่อายุมากกว่าตนในภาษาเกาหลี
[4] ภารกิจ หรือ เควส จะกำหนดให้ผู้เล่นทำบางอย่าง เมื่อบรรลุเป้าหมายแล้วจะได้ของรางวัลตอบแทน
[5] ดันเจี้ยน คือ พื้นที่ฉากปิดที่ออกแบบเป็นพิเศษ เพื่อให้ผู้เล่นทำภารกิจตามที่กำหนดแบบเดี่ยว หรือแบบกลุ่ม
[6] PK (Player killer) คือระบบที่ผู้เล่นสามารถต่อสู้ไล่ฆ่ากันเอง แต่ในที่นี้หมายถึงไปเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาด
