บทที่ 5 ขอโทษฉันมา
บทที่ 5 ขอโทษฉันมา
ซ่งฉู่อี๋ก้มหน้าเขียนใบสั่งยาพลางถามว่า “ปกติทั้งเจ็บทั้งระคายเคืองใช่ไหมครับ”
“ค่ะ”
“เป็นมากี่วันแล้ว”
“สี่วันค่ะ”
“ประจำเดือนมาทุกวันที่เท่าไรครับ”
“วันที่แปดค่ะ” เสียงตอบเบาแผ่ว
“คุณอาการเริ่มหนักนิดหน่อยแล้ว ต้องรักษาอาการอักเสบ คุณต้องใส่ใจเรื่องความสะอาดให้มากหน่อย ต้องล้างทำความสะอาดทุกวัน แล้วก็...ช่วงนี้งดการมีเพศสัมพันธ์...”
ฉางฉิงโมโห “ฉันยังไม่มีแฟน”
ซ่งฉู่อี๋หัวเราะเสียงเบา “อาชีพอย่างพวกคุณ มีหรือไม่มีแฟนมันเกี่ยวกับการมีเพศสัมพันธ์ด้วยเหรอครับ”
“คุณหมอหมายความว่าอะไร” ฉางฉิงถูกเหยียดหยาม จึงเดินเข้าไปหาด้วยความโกรธจัด แล้วเอามือกดใบสั่งยาของเขาไว้ “ขอโทษฉันมา”
ซ่งฉู่อี๋ถอนสายตาจากใบสั่งยา แล้วประสานสายตาเข้ากับเธอ ดวงตาใสแจ๋วดุจน้ำหมึกที่ลึกจนไม่อาจหยั่งถึง ทั้งๆ ที่เป็นแค่หมอคนหนึ่ง แต่กลับดูสูงส่งมาตั้งแต่เกิด
ฉางฉิงใจเต้นตึกตักครู่หนึ่ง ทำให้เธอยิ่งโมโห
“ตรวจเสร็จหรือยังคะ” ฉางซินเคาะประตูเข้ามาได้ถูกจังหวะพอดี
“เดี๋ยวเขียนใบสั่งยาก็เสร็จแล้วครับ” ซ่งฉู่อี๋กลับไปเขียนใบสั่งยาต่อให้เสร็จ
ฉางฉิงตีหน้าขรึม ช่างมันเถอะ เห็นแก่ที่เขาโดนกว่านอิงสวมเขาให้ เธอจะไม่ถือสาหาความเขา หลังจากวันนี้ไป แค่ไม่ต้องเจอหน้าหมอโรคจิตคนนี้อีกเป็นพอแล้ว
สองนาทีต่อมา ซ่งฉู่อี๋ยื่นใบสั่งยาให้ฉางซิน “คุณลงไปรับยาที่ชั้นล่าง แล้วให้พยาบาลให้น้ำเกลือน้องสาวคุณ อาการแบบนี้ต้องให้น้ำเกลือช่วยลดอาการอักเสบ ผมยังมีงานต้องทำที่ชั้นบน ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจ ก็โทรมาถามผมได้...”
“ขอบคุณนะ คุณหมอซ่ง ไว้วันหลังฉันขอเลี้ยงข้าวคุณนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
หลังจากลากฉางฉิงออกมาจากห้องตรวจแล้ว ฉางซินก็ยิ้มตาหยีพลางถามว่า “ได้หนุ่มรูปหล่อตรวจให้ รู้สึกยังไงบ้างล่ะ”
“ในเมื่อพี่ชอบ อยากให้เขาตรวจให้ ทำไมพี่ไม่แกล้งป่วยแล้วให้เขาตรวจเสียเลยล่ะ” ฉางฉิงมองตาเขียวปั๊ด ไม่มีที่ให้ระบายความโมโหที่อัดแน่นอยู่ข้างใน
“น่าเสียดายที่พี่แต่งงานแล้วน่ะสิ เดี๋ยวพี่เขยเธอจะหึงเอา” ฉางซินมีสีหน้าเสียดาย
ตอนนี้ฉางฉิงไม่อยากจะสนใจพี่สาวคนนี้ของเธอแล้ว ไม่เอาไหนเลย บ้าผู้ชายจริงๆ
_ _ _ _ _ _ _ _
ระหว่างที่ให้น้ำเกลือ ริมฝีปากอวบอิ่มของฉางฉิงเบ้อย่างหนัก
ฉางซินอดไม่ได้ที่จะหยิกแก้มยุ้ยๆ ของเธอ “เลิกโกรธได้แล้วน่า เดี๋ยวพี่ออกไปซื้อลูกเชอร์รี่ให้กินดีมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก” ฉางฉิงอารมณ์ไม่ดี “จริงสิ พี่ พี่ยังจำฟู่อวี้ที่อยู่ข้างบ้านตอนที่เราอยู่ที่หยางโจวได้มั้ย”
“จำได้ อายุเท่าพี่ไม่ใช่เหรอ เมื่อก่อนเธอคอยเดินตามอยู่ข้างหลังเราตลอดเลยอย่างกับดอกหญ้า” ฉางซินแอบยิ้มอย่างมีเลศนัย “แล้วตาคู่เล็กๆ ของเธอก็ยังมองตามเขาทุกวี่ทุกวันด้วย”
ฉางฉิงใบหน้าร้อนผ่าว “เมื่อวานฉันเจอเขาด้วย ที่แท้เขาก็เป็นประธานบริษัทผลิตสื่อภาพยนตร์และโทรทัศน์ซ่างเหว่ย แต่เขามีแฟนแล้ว ชื่อกว่านอิง เป็นเพื่อนสมัยมหาลัยของฉันเอง”
“กว่านอิงคนนั้นน่ะเหรอ เมื่อก่อนพี่เคยเจอเขาที่หอพักเธอ” ฉางซินขมวดคิ้วเล็กน้อย “ผู้หญิงคนนั้นสวยน่ารักมาก แล้วก็เป็นที่ชื่นชอบของพวกหนุ่มๆ การที่ผู้ชายชอบแนวนี้ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ฐานะทางบ้านเขาไม่ดี คนอย่างฟู่อวี้อาจจะไม่แต่งงานด้วยก็ได้ แค่คบเล่นๆ เท่านั้น แต่พี่พูดตรงๆ นะ สมัยเด็กที่เธอแอบชอบฟู่อวี้น่ะก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้โตแล้ว ก็ควรเลิกคิดเพ้อเจ้อได้แล้ว ได้ยินว่าพวกบริษัทผลิตสื่อบันเทิงพวกนี้ชอบเล่นนอกกฎกติกา”
“พี่ พี่อย่าพูดแบบนี้สิ ไม่แน่ว่าฟู่อวี้อาจคบจริงจังก็ได้” ฉางฉิงไม่สบายใจ ไม่ชอบให้คนอื่นพูดถึงคนที่ตัวเองเคยชอบแบบนี้
“เด็กโง่ คนเรามันเปลี่ยนกันได้ โดยเฉพาะผู้ชายที่ยืนอยู่ในตำแหน่งสูงๆ พี่อยากจะเตือนเธอว่าต่อไปจะมีแฟนก็เลือกคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับแวดวงนั้นดีกว่า เอาล่ะ พี่ต้องไปเข้าเวรแล้ว อย่าไปเถลไถลที่ไหนนะ”
หลังจากพี่สาวไปได้ไม่นาน ฉางฉิงก็เล่นโทรศัพท์มือถืออย่างเซ็งๆ เล่นอยู่สักพัก ก็มีคนโทรเข้ามา หน้าจอปรากฏชื่อ ‘กว่านอิง’
เธอรู้สึกร้อนที่มือจนเกือบจะโยนโทรศัพท์มือถือทิ้ง
.................................................
