บทที่ 5 Loading
บทที่ 5 Loading
สิ้นหวัง สติแตก หวาดกลัว...
ในห้องเคบินโดยสาร แอร์โอสเตสสาวชาวญี่ปุ่นนั่งกองอยู่บนพื้น ดวงตาสองข้างเหม่อลอยไร้สติ ปากพูดพึมพำบางอย่าง
สาวน้อยโลลิเกาหลีซุกตัวขดอยู่ตรงมุมหนึ่ง ดวงตาดำขลับจับจ้องเฉินเสี่ยวเลี่ยนตึงเขม็ง
เฉินเสี่ยวเลี่ยนนั่งเหม่อห่างจากรอยแยกของตัวเครื่องบินไม่มากนัก และยังอยู่ในท่าพลิกตัวลุกขึ้นนั่งบนพื้น
“นั่นมันอะไร? นั่นมันอะไรกัน? นั่นมัน...ตัวบ้าบออะไรกัน!!”
หัวใจของเฉินเสี่ยวเลี่ยนเต้นอย่างบ้าคลั่ง และไม่แน่ใจว่าตัวเองอยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่ รู้แค่ตัวเองแทบคลั่งจนสติจะแตก
แควก
ของในกระเป๋าเขาร่วงลงมา เป็นลูกบอลโลหะที่เก็บได้เมื่อวานนั่นเอง คงเป็นเพราะตอนที่กระโดดเข้ามาในตัวเครื่องบินเคลื่อนไหวรุนแรงไปหน่อย กระเป๋าก็เลยขาด
ลูกบอลโลหะกลิ้งหลุนๆ ไปหยุดที่เท้าของสาวน้อยโลลิ
โลลิน้อยมองดูพลางกัดริมฝีปาก ก่อนจะยื่นมือไปเก็บมันขึ้นมากำแน่นไว้ในมือ แล้วค่อยๆ เขยิบเข้าไปใกล้เฉินเสี่ยวเลี่ยน ก่อนส่งมันให้เขา
“โอปป้า...”
สาวน้อยโลลิพูดอะไรเฉินเสี่ยวเลี่ยนก็ฟังไม่รู้เรื่องทั้งนั้น แต่พอมองดูของที่เธอส่งมาให้ เฉินเสี่ยวเลี่ยนก็อึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วจู่ๆ ก็หยิบมันขึ้นมาแล้วเขวี้ยงออกไปเต็มแรง
เกิดเสียงดังตึงขึ้นทีหนึ่ง ลูกบอลโลหะกระทบกับผนังห้องโดยสารแล้วดีดกลับมาโดนหน้าผากเฉินเสี่ยวเลี่ยนอย่างพอเหมาะพอเจาะ
เฉินเสี่ยวเลี่ยนส่งเสียงร้องออกมาคำหนึ่งก็หงายหลังล้มตึง
......
ท่ามกลางความมึนงงก็คล้ายกับเห็นภาพมากมายผ่านเข้ามาอย่างรวดเร็ว
มีทั้งตอนก่อนขึ้นเครื่อง ตอนที่กำลังทำการบินอยู่ ตอนที่เสียการทรงตัวครั้งสุดท้าย ทุกภาพที่ผ่านคล้ายกับว่าตัวเองกำลังดูภาพสไลด์อยู่
จากนั้น จู่ๆ ก็มีแสงสว่างวาบ แล้วกลายเป็นภาพสีดำสนิท
......
“กำลังรีเซ็ต ยืนยันคำสั่ง...”
“ดาวน์โหลดสำเร็จแล้ว 1% 2% 5%... 98%... คำเตือน เข้าถึงล้มเหลว เข้าถึงล้มเหลว! ตัวโฮสเป้าหมายมีการเคลื่อนไหวผิดปกติ”
“คำเตือน ดาวน์โหลดไม่สำเร็จ... คำเตือน คำเตือน! การเชื่อมต่อข้อมูลล้มเหลว การเชื่อมต่อข้อมูลล้มเหลว...”
“เปิดระบบทดสอบการผนวกตัวเอง ระดับการผนวก 1%... 5%... 28%... 69%...”
“ทดสอบสำเร็จ เปิดโหมดดาวน์โหลด”
“ดาวน์โหลดความสามารถเบื้องต้น เปิดโหมดหลัก เปิดโหมดมือใหม่ กำลังใส่หมายเลขดันเจี้ยน...”
“ดาวน์โหลดเสร็จสิ้น การผนวกเสร็จสิ้น”
“ตัวโฮสมีความผิดปกติ กำลังส่งฟีดแบคข้อมูลผิดปกติ...”
“การส่งฟีดแบคถูกขัดจังหวะ การเชื่อมต่อข้อมูลล้มเหลว การเชื่อมต่อข้อมูลล้มเหลว...”
“เปิดโหมดบังคับให้เริ่มต้น เปิดโหมดดาวน์โหลดเพิ่มเติม...”
......
ทาคาโมโตะ ชิซูกะนั่งเหม่อลอยอยู่บนพื้น หลังพิงเข้ากับเก้าอี้โดยสารชั้นธุรกิจตัวหนึ่ง ตามองไปยังหนุ่มน้อยที่นอนอยู่บนพื้นคนนั้น
ทาคาโมโตะ ชิซูกะสติแตกไปแล้ว หรือพูดได้ว่าเกือบๆ จะสติหลุดแล้ว
เดิมทีต่อให้รู้สึกกลัวอยู่บ้าง แต่เพราะคิดว่าเป็นอุบัติเหตุทางอากาศทั่วไปเท่านั้น ถึงแม้ตัวเองจะเป็นผู้รอความช่วยเหลือที่ตกหล่น แต่ยังไงก็ยังมีชีวิตรอดอยู่ อย่างไรเสียก็ต้องมีคนมาช่วยอยู่ดี
ทว่าในฐานะที่เป็นพนักงานบริษัทการบิน ชิซูกะยังพอสงบใจได้ เพราะตามขั้นตอนที่เธอคุ้นเคย ถึงแม้จะไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงถูกทีมช่วยเหลือลืมไว้ที่นี่ แต่หลังจากจบเรื่องแล้ว บริษัทการบินจะต้องส่งคนมาตรวจสอบอย่างแน่นอน
จะกลัวอะไรกับการต้องรออยู่ที่นี่หลายวันหน่อย ยังไงทีมตรวจสอบก็ต้องมาแน่ หากว่ากันตามขั้นตอน ไม่ว่าอย่างไรต้องมีการตรวจสอบและเก็บกู้ซากเครื่องบินแน่นอน
ประเด็นสำคัญอยู่ที่ทาคาโมโตะ ชิซูกะได้ตรวจดูภายในเครื่องแล้ว... ส่วนกล่องดำยังไม่มีใครไปแตะต้องมัน
ดังนั้นจะต้องอยู่รอจนกว่าจะมีคนมาให้ได้
สำหรับหนุ่มน้อยที่เห็นได้ชัดว่าเป็นชาวจีนคนนี้ ชิซูกะรู้สึกขอบคุณเขาอย่างมาก ถึงแม้อายุจะยังน้อยแต่ก็ถือว่ามีความเป็นชายอยู่บ้าง ไม่ว่าจะเป็นการปลอบโยนผู้หญิง หรือการเสนอตัวไปตามหาการช่วยเหลือก็ล้วนแบกรับหน้าที่เอาไว้เอง
แต่เดิมเธอคิดว่าอย่างร้ายแรงที่สุดก็แค่ต้องรอหลายวันหน่อย
กลับนึกไม่ถึงว่า...
...สัตว์ประหลาดนั่น
ถ้าไม่เป็นเพราะเมื่อตอนช่วงกลางวัน เธอกับเด็กสาวชาวเกาหลีคนนั้นได้เข้ามายังห้องเคบินเครื่องบินเพื่อหยิบอาหาร... หากตอนนั้นตัวเธอยังคงอยู่ด้านนอก ตอนนี้เกรงว่าคงจะตายไปแล้วแน่!!
สัตว์ประหลาด?
นั่นมันตัวอะไรกันแน่?
อีกทั้ง... พวกเราอยู่ที่ไหนกันแน่?
ผู้หญิงโดยทั่วไป ยามมีภัยอันตรายก็จะต้องหาที่พึ่งพาตามสัญชาติญาณ โดยเฉพาะหญิงสาวชาวญี่ปุ่น
ตอนนี้มองเห็นผู้ชายเพียงคนเดียว เห็นเด็กหนุ่มคนนั้นสลบไป... ชิซูกะก็รู้สึกกังวลกับหนทางภายหน้าขึ้นมา
ทว่าในตอนที่น้ำตาของชิซูกะกำลังจะร่วงหล่นนั่นเอง... จู่ๆ เธอก็เห็นเด็กหนุ่มคนนั้นได้สติและลุกขึ้นนั่ง
......
เฉินเสี่ยวเลี่ยนฟื้นขึ้นมาก็นั่งเหม่ออยู่บนพื้น
เขารู้สึกเหมือนกับฝันเห็นอะไรบางอย่าง แต่กลับจำไม่ได้ว่าฝันเห็นอะไร
เขารู้สึกคลับคล้ายคลับคลาไม่แน่ใจ จำได้แค่คล้ายกับว่าตัวเองมองเห็นฉากมืดดำฉากหนึ่งที่มีทั้งตัวหนังสือและตัวเลขเป็นชุดปรากฏอย่างรวดเร็ว...
แต่ที่ชวนปวดหัวที่สุดก็คือ เขาไม่รู้จักตัวอักษรพวกนั้นสักนิดแต่กลับเหมือนว่าเขาเข้าใจคำพวกนั้น?
เดี๋ยวก่อน... เดี๋ยวนะ... ใช่แล้ว!
สัตว์ประหลาดนั่น!!
สัตว์ประหลาด!!
จู่ๆ เฉินเสี่ยวเลี่ยนก็หายใจหอบ
ด้านข้างมีมือเล็กๆ ยื่นออกมา ใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำเช็ดแก้มของเฉินเสี่ยวเลี่ยนอย่างตั้งอกตั้งใจ
สาวน้อยโลลิเกาหลีใช้ดวงตาดำขลับจ้องมองเฉินเสี่ยวเลี่ยน ใบหน้าเล็กๆ นั้นแฝงไปด้วยความหวัง ความพึ่งพา ความหวาดกลัว...
“...ขอบคุณนะ” เฉินเสี่ยวเลี่ยนรับผ้าขนหนูมาเช็ดหน้าแรงๆ
“โอปป้า หัวเจ็บหรือเปล่าคะ?”
“อือ ไม่เจ็บแล้วละ...” เฉินเสี่ยวเลี่ยนพูดออกไปโดยอัตโนมัติ ฉับพลันเขาก็นิ่งค้าง
เดี๋ยวนะ!
เธอพูดอะไรน่ะ?
แล้วฉันพูดอะไรออกไปนะ?!
ตอนนั้นเอง จู่ๆ เฉินเสี่ยวเลี่ยนก็รู้สึกตัวสั่นไปทั้งร่าง คล้ายกับว่ามีกระแสไฟฟ้าที่มองไม่เห็นวิ่งผ่านทั่วตัว ตัวเขาคล้ายกับปลาที่ดีดตัวขึ้นจากพื้นแล้วก็ตกลงไปใหม่ครั้งแล้วครั้งเล่า
ในขอบเขตการมองเห็นเบื้องหน้า คล้ายกับปรากฎตัวอักษรโปร่งแสงจางๆ แถวหนึ่งกะพริบผ่าน...
‘เปิดโหมดพื้นฐาน... ดาวน์โหลดเพิ่มเติมเสร็จสิ้น... กรุณาตรวจสอบการตั้งค่าส่วนตัว...’
นี่ นี่มันบ้าอะไรกัน??
เฉินเสี่ยวเลี่ยน ‘จ้องมอง’ อึ้งๆ ไปยัง ‘ตัวอักษร’ ที่ปรากฏตรงหน้า
เขาขยับตัวตามสัญชาติญาณ ยื่นมือออกไปด้วยความสงสัย... แน่นอนว่าเขาคว้าจับอะไรไม่ได้สักอย่าง
นิ้วเขากลับแตะโดนแก้มของสาวน้อยโลลิเกาหลี ทำเอาเด็กสาวตะลึงไปก่อนหดคอไปด้วยความหวาดกลัว
“ขะ…ขอโทษ” เฉินเสี่ยวเลี่ยนอึ้งไปเล็กน้อยและรีบดึงมือกลับ แล้วถามอย่างจริงจังว่า “เธอมองเห็นอะไรหรือเปล่า?”
“โอปป้า ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าคะ?” สาวน้อยโลลิถามกลับ
...เขาฟังออกด้วยว่าเธอกำลังพูดอะไรอยู่!!
ฉับพลับเฉินเสี่ยวเลี่ยนก็คล้ายรับรู้ถึงบางอย่าง เป็นความคิดที่เกิดขึ้นโดยสัญชาติญาณล้วนๆ
เขามองไปยัง ‘ตัวอักษรที่ไม่มีอยู่จริง’ นั้น เห็นมันกะพริบเป็นคำว่า ‘กรุณาตรวจสอบการตั้งค่าส่วนตัว’
‘การตั้งค่าส่วนตัว’...
อืม คลิกเปิด!
หัวใจเขาเต้นกระเด็นกระดอน เฉินเสี่ยวเลี่ยนรู้ได้โดยสัญชาติญาณว่า ตัวเขากำลังอยู่ในสถานการณ์ที่เป็นไปไม่ได้สุดๆ...
…………………………
