บทที่ 2 พูดภาษาคนได้ไหม?
บทที่ 2 พูดภาษาคนได้ไหม?
หลังจากแรงกระแทกอย่างรุนแรงเฉินเสี่ยวเลี่ยนก็สลบไปในความมืดอันยาวนาน
จากนั้นแสงสว่างก็ค่อยๆ ปรากฎทีละน้อย ได้สติคืนมานิดหน่อย แค่ก็ยังไม่ชัดเจนดี
ตอนที่พยายามฝืนลืมตาขึ้น เหมือนกับเห็นภาพฉายไปมาขาดตอนไม่สม่ำเสมอ ราวกับเป็นส่วนฉีกขาด
รู้สึกว่าจะ...ตกลงมา...
ประตูห้องนักบินเปิดออก...
นาย ‘ขอให้คุณโชคดี’ นั่นก้าวออกมา...
สติของเฉินเสี่ยวเลี่ยนยังหลุดลอยสับสนอยู่เล็กน้อย เขายังไม่ได้สติคืนมาอย่างเต็มที่
สิ่งเดียวที่ค่อนข้างชัดเจนก็คือ...ตัวเขา คงยังไม่ตายใช่ไหม?
แต่ว่า ‘ภาพ’ ที่เห็นถัดมาดูไม่ค่อยถูกต้องแล้ว!
นาย ‘ขอให้คุณโชคดี’ จู่ๆ ก็ฉีกเครื่องแบบลูกเรือที่สวมอยู่ทิ้ง
ใช่ ฉีกทิ้ง!
อย่างกับว่านั่นไม่ใช่เสื้อผ้า แต่เป็นแค่กระดาษ!
นี่มันไม่ใช่แล้วมั้ง คนธรรมดาจะมีเรี่ยวแรงขนาดนี้เชียวหรือ? ถึงเสื้อตัวหนึ่งจะดูตัดเย็บไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ลองเอามือฉีกทึ้งดูสิว่าจะฉีกมันออกเหมือนกระดาษเปื่อยๆ ได้หรือเปล่า?!
จากนั้น...
เสียงอื้ออึงในหูเฉินเสี่ยวเลี่ยนยังไม่หายไป ทำให้ได้ยินแค่เสียงขาดตอนเป็นช่วงๆ
เหมือนอีกฝ่ายกำลังตะโกนว่า...
“...เริ่มตั้งทีม...”
“...อุปกรณ์...สำรวจ...”
“...ภารกิจดันเจี้ยน...”
ในที่สุดเฉินเสี่ยวเลี่ยนก็มั่นใจขึ้นมานิดหน่อยว่าตัวเองกำลังอยู่ในฝัน!
เล่นเกมมากเกินไปก็เลยเก็บมาฝันมั่วซั่วงั้นเหรอ?
จากนั้น...เฉินเสี่ยวเลี่ยนก็หมดสติไปอีกครั้ง
......
“ตั้งทีมเสร็จหรือยัง?”
“เหมือนหลุดไปแล้วหลายคนนะ”
“อะไรกัน เพิ่งเข้ามาก็หลุดเลยเหรอ? ดาเมจแรงกระแทกคำนวนไม่ถูกหรือไง? กลับไปคราวนี้คงได้มีเรื่องกับทีมพัฒนาแน่”
“พวกนั้นซวยเองมากกว่า เปลืองไอดีรอบ CBT อันล้ำค่าจริงๆ”
“อืม จำบัค[1]นี้ไว้ด้วย กลับไปค่อยให้ทีมพัฒนาจัดการ ดาเมจแรงกระแทกตอนมาถึงต้องคำนวนใหม่”
เสียงนั้นค่อยๆ ออกห่างไปไกล...
แน่นอน เสียงพวกนี้เฉินเสี่ยวเลี่ยนล้วนไม่ได้ยิน
…………
ตอนที่ค่อยๆ ฟื้นคืนสติ รอบตัวเฉินเสี่ยวเลี่ยนมีแต่ความยุ่งเหยิง
ห้องเคบินกลายสภาพเป็นอะไรก็ไม่รู้ ช่องเก็บสัมภาระก็เละเทะไปหมด ประตูช่องเก็บสัมภาระบางช่องหลุดออก กระเป๋าเดินทางไม่น้อยร่วงลงมา ที่นั่งก็มีสภาพดูไม่ได้ บางจุดก็หลุดออกจากตำแหน่ง
ไม่รู้ว่าตัวเองหลุดออกจากที่นั่งตอนไหน ตัวนอนอยู่บนพื้น ใบหน้าแนบกับพื้นเครื่องบินเย็นเฉียบ ร่างกายรู้สึกเจ็บปวดอยู่บ้าง
เขาฝืนดันตัวลุกขึ้นมา
ในหูได้ยินเสียงลั่นเปรี้ยะๆ ไม่รู้ว่าเสียงลูกไฟแตกดังมาจากทางไหน
ความคิดแรกในหัวก็คือ...ยังไม่ตาย!
ความคิดถัดมาก็คือ...แม่งเอ๊ย!
เขารีบสำรวจส่วนต่างๆ ของร่างกาย เสียงอื้อในหูค่อยๆ เบาลงแล้ว
อืม ทุกส่วนของร่างกายยังอยู่ครบ ไม่ใช่ขาขาดไปข้างแขนขาดไปข้างอะไรแบบนั้น
นี่มันคืออุบัติเหตุทางอากาศชัดๆ ส่วนตัวเขากลับ...โชคดีเหลือเชื่อ อย่างน้อยดูภายนอกก็ไม่มีอะไรร้ายแรงหรืออาการตกเลือดภายในใดๆ เพียงครู่เดียวเฉินเสี่ยวเลี่ยนก็เลิกนึกถึงปัญหาพวกนี้
พูดโดยรวมแล้ว แค่ความคิดในหัวยังสับสน หวาดกลัว และตกใจ...
ในที่สุดเขาก็ได้ยินเสียงร้องไห้เบาๆ จากทางด้านข้าง
เมื่อหันหัวไปมองก็เห็นขาขาวๆ เล็กๆ สั้นๆ สวมรองเท้าหนังข้างเดียว อีกข้างดูเหมือนหลุดหายไปแล้ว?
สาวน้อยโลลิเกาหลีนั่งอยู่ตรงมุม เก้าอี้ที่นั่งล้มไปอีกทาง โลลิน้อยที่ผมยุ่งเหยิงนั่งร้องไห้อย่างสิ้นหวังอยู่ตรงนั้น
เสียงเบาๆ นั่นกำลังคร่ำครวญบางอย่างที่คล้ายกับคำว่า “ออตอแก” “ออตอแก”
อืม เฉินเสี่ยวเลี่ยนเคยดูรายการบันเทิงเกาหลีมาไม่น้อย ก็เดาได้ว่านี่คงหมายถึง ‘จะทำยังไงดี’
เขาลองพยายามยันตัวลุกขึ้นยืนก็พบว่าตนเองยังมีเรี่ยวแรงเหลืออยู่เล็กน้อย นอกจากรู้สึกเจ็บปวดบางจุด ขาอ่อนนิดหน่อย ก็ไม่มีปัญหาอะไร ส่วนที่รู้สึกขาอ่อนก็คงเพราะตกใจมากนั่นเอง
ห้องเคบินพังแล้ว
ดูเหมือนว่าด้านขวายังฉีกออกเป็นรูเบ้อเริ่ม ประตูห้องเคบินก็ไม่รู้หายไปไหน
หลังคาเปิดออกเป็นแบบสกายไลท์ วัสดุจำพวกทองที่ฉีกออกส่วนหนึ่งห้อยคาอยู่ตรงนั้น แกว่งไกวไปมา
เฉินเสี่ยวเลี่ยนรู้สึกว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล แต่จะเป็นอะไรนั้น ตอนนี้ยังนึกไม่ออก
เขาตะโกนออกไปตามสัญชาติญาณ “มีคนอยู่ไหม?”
เอาเถอะ จริงๆ แล้วเขาอยากจะตะโกนว่า ‘ช่วยด้วย’ มากกว่า แต่ไม่รู้ว่าทำไมพูดไม่ออก
จะว่าไปก็ไม่แปลก ชั่วชีวิตคนธรรมดาคนหนึ่ง จะมีโอกาสตะโกนว่า ‘ช่วยด้วย’ สักกี่ครั้งกัน?
“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนลองตะโกนไปหาสาวน้อยโลลิที่อยู่ตรงข้าม อีกฝ่ายกลับไม่มีปฏิกิริยาตอบรับอะไร สายตายังคงเต็มไปด้วยความหวาดกลัวแล้วก็เอาแต่พูดพร่ำอย่างตื่นตระหนกว่า “ออตอแก ออตอแก” ไม่หยุด
เฉินเสี่ยวเลี่ยนสูดหายใจเข้าลึกๆ ทุ่มเทเรี่ยวแรงที่มีดึงที่นั่งซึ่งล้มขวางอยู่ด้านข้างสาวน้อยโลลิออก เขาไม่มีแรงมากนัก หลังจากพยายามอยู่หลายทีก็สำเร็จ
“รีบออกมา!” เฉินเสี่ยวเลี่ยนยืนมือให้เด็กน้อย เธอมองเฉินเสี่ยวเลี่ยนอย่างไร้สติชั่วครู่แล้วก็ไม่ขยับอีก เฉินเสี่ยวเลี่ยนจึงเอื้อมไปจับข้อมือแล้วออกแรงดึงเธอออกมา
“ไปจากที่นี่เถอะ!” เขาพูดเป็นภาษาจีน และก็ไม่สนใจว่าสาวน้อยโลลิจะฟังออกหรือไม่ “รีบออกไปจากที่นี่ ออกไป! ออกไปข้างนอก!”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนดึงเด็กสาวออกมา ชี้ไปตามส่วนที่ฉีกขาดของห้องเคบินโดยสาร
ตัวเขาเองก็พยายามออกไปจากที่นี่เหมือนกัน
“มีคนอยู่ไหม? ยังมีคนอยู่หรือเปล่า??! anybody??!!”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนใช้ภาษาจีนกับภาษาอังกฤษตะโกนออกไปรอบหนึ่ง
มองไปรอบๆ เพื่อหาพวกลูกเรือ ที่ทำให้ให้เฉินเสี่ยวเลี่ยนแปลกใจก็คือแอร์โฮสเตสสองคนที่แต่เดิมนั่งอยู่ตรงที่นั่งลูกเรือซึ่งเยื้องกับที่นั่งของตนเองนั้น หัวหน้าลูกเรือที่อาวุโสกว่าไม่อยู่แล้ว แต่แอร์โฮสเตสขาสวยยังนั่งอยู่ที่เดิม คอพับไปด้านข้าง ไม่รู้ว่าตายแล้วหรือแค่สลบไป
กระทั่งประตูห้องนักบินก็...เปิดอยู่!
เมื่อมองจากมุมที่ตนเองยืนอยู่ก็เห็นว่าในห้องนักบินนั้นว่างเปล่า?!
ภาพที่เห็นทำให้เฉินเสี่ยวเลี่ยนรู้สึกโมโหขึ้นมา
กลุ่มลูกเรือหนีไปแล้ว ซ้ำไม่เหลียวแลผู้โดยสารของตนสักนิด?
แต่ทว่าเมื่อหันกลับไปมองห้องเคบินด้านหลัง (ที่นั่งชั้นเฟิร์สคลาสจะอยู่ด้านหน้าสุด ด้านหลังสุดคือที่นั่งชั้นประหยัด)
สิ่งที่เห็นทำให้เฉินเสี่ยวเลี่ยนรู้สึกหัวใจหนักอึ้งขึ้นมาอย่างกระทันหัน!
เขารู้แล้วว่าทำไมจึงรู้สึกไม่ชอบมาพากลแบบนั้น!
ทั่วทั้งห้องเคบินโดยสาร...ว่าง! เปล่า! โล่ง! โจ้ง!
ที่นั่งจำนวนไม่น้อยล้มคว่ำ แต่ว่า...
ผู้โดยสารทั้งหมด ทุกๆ คน...ไม่อยู่แล้ว!!
สิ่งที่เขาพบ ทำให้เฉินเสี่ยวเลี่ยนอึ้งไปหลายวินาที!
ตอนขึ้นเครื่องเห็นอยู่ชัดๆ ว่าเที่ยวบินนี้มีผู้โดยสารเกือบเต็มลำ! อย่างน้อยก็คงสักร้อยสองร้อยคนได้ละมั้ง?
แต่ว่าตอนนี้...
เขาก้มมองตัวเอง มองสาวน้อยโลลิเกาหลีที่ร้องไห้พึมพำว่า “ออตอแก” อยู่ข้างๆ
อ้อ ยังมีแอร์โฮสเตสขาสวยที่สลบอยู่นั่นอีกคน...
คนหายไปไหน?!!
หายไปไหนกันหมด?!
เรื่องนี้ทำเอาเฉินเสี่ยวเลี่ยนยืนอึ้งอยู่กับที่ และรู้สึกหนาวเยือกขึ้นมาในใจ!
หรือ...คนจะถูกช่วยออกไปหมดแล้ว? ไปกันหมดแล้ว? เหลือแค่เขาที่ไม่มีใครช่วยงั้นเหรอ?!!
จู่ๆ ก็รู้สึกอยากสบถด่าคนขึ้นมากระทันหัน!!
สาวน้อยโลลิที่อยู่ข้างๆ จู่ๆ ก็กรีดร้องขึ้นมา ทำเอาเฉินเสี่ยวเลี่ยนหลุดจากภวังค์
สาวน้อยโลลิกรีดร้องแข้งขาอ่อนด้วยความตกใจ พลางชี้ไปยังจุดหนึ่งของห้องเคบิน
เฉินเสี่ยวเลี่ยนมองตาม ชั่วครู่ก็รู้สึกเข่าอ่อนขึ้นมา
ใช่...นั่นคือคนหนึ่งคน ถ้าพูดอย่างเจาะจง นั่นคือ...ศพหนึ่งศพ
คงจะเป็นผู้โดยสารสักคน
ที่ซวยสุดๆ ก็คือ ขาดเป็นท่อนอยู่บนเก้าอี้ หัวหันออกไปทางหนึ่ง ดูจากการบิดของคอแล้ว เป็นการตายแบบตายซ้ำไม่ได้อีก
ศพนั้นสวมชุดสูท แต่งตัวคล้ายกับนักธุรกิจ
ทั้งหน้าทั้งตัวมีแต่เลือด
แต่ว่าเฉินเสี่ยวเลี่ยนก็พยายามรวบรวมความกล้าเข้าไปดูจนแน่ใจว่าอีกฝ่ายสิ้นลมหายใจไปแล้ว
ขณะที่เฉินเสี่ยวเลี่ยนไม่รู้จะทำยังไงดีนั้น ศพที่เพิ่งถูกเขาแตะก็มีของร่วงหล่นลงมาจากมือ กลิ้งหลุนๆ มาที่เท้าของเฉินเสี่ยวเลี่ยน
นั่นคือ...
ลูกบอลสีทองลูกหนึ่ง
กลมเกลี้ยง พื้นผิวเรียบลื่น ไม่ต่างอะไรกับลูกบอลหัวปากกาลูกลื่นธรรมดาๆ มีขนาดประมาณไข่ไก่
เฉินเสี่ยวเลี่ยนหยิบขึ้นมาถือไว้ในมือ ตรวจดูแล้วก็ไม่เห็นมีชื่ออะไรสลักไว้ เพียงแค่รู้สึกว่าค่อนข้างมีน้ำหนักกดทับมืออยู่
ตอนที่เขากำลังมึนงงอยู่นั้นก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง
“help…”
นั่นภาษาอังกฤษ
เฉินเสี่ยวเลี่ยนหันกลับไปมองก็เห็นแอร์โฮสเตสขาสวยคนนั้นฟื้นขึ้นแล้ว ตัวไหลตกจากเก้าอี้ลงบนพื้นอย่างอ่อนแรงคล้ายว่าลุกยืนไม่ไหว ได้แต่เพียงยื่นมือข้างหนึ่งมาทางเขา ร้องออกมาอย่างหมดหนทางว่า “help”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนเอาลูกบอลเหล็กใส่ในกระเป๋า วิ่งเข้าไปกะว่าจะช่วยพยุงเธอลุกขึ้น แอร์โฮสเตสขาสวยที่ดูผอมๆ แต่เพราะว่าคนกำลังไร้เรี่ยวแรง น้ำหนักทั้งหมดจึงถ่ายมาที่เฉินเสี่ยวเลี่ยน ทำเอาคนหนุ่มอย่างเขายืนแทบไม่อยู่ ฝืนดึงเธอออกมาข้างนอก
“are you ok?”
ทว่าอีกฝ่ายคล้ายกับยังสับสนอยู่ มองหน้าเฉินเสี่ยวเลี่ยนแล้วก็รีบพูดออกมาอย่างรวดเร็วประโยคหนึ่ง
เฉินเสี่ยวเลี่ยนฟังไม่เข้าใจ แต่ก็ได้ยินการออกเสียงอย่างชัดเจน
“Tasukete”
น่าจะเป็น... ภาษาญี่ปุ่น?
จู่ๆ ในใจเฉินเสี่ยวเลี่ยนก็รู้สึกเหมือนจะกระอักเลือด
เครื่องบินทั้งลำเหลือคนอยู่แค่สามคน!
นอกจากตัวเขาแล้วก็มีสาวน้อยโลลิเกาหลีคนหนึ่ง และสาวญี่ปุ่นอีกคนหนึ่ง?
ไม่มีใครพูดภาษาจีนได้สักคน!!!
…………………………
[1] บัค (BUG) คือ จุดบกพร่องอันเนื่องมาจากคำสั่งในโปรแกรมนั้นๆ ซึ่งส่งผลให้การทำงานของโปรแกรมไม่ถูกต้อง มีข้อผิดพลาด
